BivianneTama nga ang sinasabi nilang bumibilis ang oras sa tuwing nag-e-enjoy ang isang tao. Hindi namin namalayan na dumidilim na at kakain na naman kami gayong parang kakakain lang namin ng tanghalian kanina.Masyado akong immersed sa kwentuhan namin. Kahit madalang akong magsalita ay hindi ako napag-iwanan. Marami nga akong nalaman lalo na sa mga nangyari noon kay Oxem nang bata pa siya.Patuloy ang pag-ingit ni Oxem sa mga pinsan niyang sinisiwalat ang mga kahihiyan niya noong bata siya. But I don’t mind. I want to know more. Para ko na rin siyang nakasama noong bata siya kapag naririnig ko ‘yong mga kwento nila.“I should go home,” pasimpleng bulong ko kay Oxem. “It’s getting late. Kailangan kong pumunta sa office bukas.”“Bakit hindi ka muna rito mag-dinner? Hindi ka paaalisin ni mama hangga’t hindi ka pa nakakakain.”Napanguso ako. “I guess I can stay for dinner. Dito ka ba matutulog?” “Sana. Palagi namang nililinis ni mama ‘yong kwarto ko kaya may matutulugan ako ngayon. Iha
BivianneAfter work, dumeretso agad ako sa apartment ni Oxem. Dahil sa nangyari noong nakaraan, I can’t take any more chances. Baka mamaya ay may makakita pa sa ‘ming dalawa. At ayoko na lang isipin kung anong pwede nilang makita.Nang makarating ako, pinarada ko ang sasakyan ko sa parking. I messaged Oxem na nandito na ako. Hindi kasi ako papapasukin sa loob dahil wala naman akong authority. Mabuti na lang at pwedeng tumanggap ng bisita ang mga naka-rent dito. Pwede ring mag-overnight. Bawal nga lang mag-p-party upang maiwasan ang aberya sa iba.Habang naghihintay sa entrance, naisipan kong maglakad-lakad para makita ang paligid. May maliit na garden kasi sa harap ng apartment complex kaya sariwa ang hangin at hindi ganoon kainit.I was about to go back when I felt someone following me. Ang unang hinanap agad ng mga mata ko ay ang gwardiya na nagbabantay sa complex. I can see him from here kaya nakampante ako. I can easily call for help.Napatili ako nang may sumundot sa tagiliran ko
BivianneNapasalampak ako sa couch matapos kong mailapag ang mga gamit ko. It’s not much, sapat lang para sa stay ko, pero halos maubos na agad ang energy ko. Oxem’s helping me carry the heavy bags, pero ako pa rin ang nag-ayos ng mga ‘yon para alam ko kung saan nakalagay.“Hindi ko alam na nakakapagod pala nang sobra ang paglilipat,” sabi ko. Naupo siya sa tabi ko at niyakap ako. “Okay na muna siguro ‘to ngayong araw. Hindi naman natin kailangang magmadali. Basta sigurado tayong may mga gamit ka nang pwede mong gamitin agad.”“You’re right.” Naalala ko ang sinabi ni Keam. “Oo nga pala. Keam wants to have dinner with you. Kasama si Khaianne. Is that okay with you?”“Sure. Why not? Kailan?”“Kung kailan ka free.” I picked up my phone. “Kailangan ko rin palang sabihan si Khaianne. Kapag nakapili na tayo ng date, saka ko itatanong kay Keam.”I typed a message and sent it to Khaianne. Ilang minuto ang lumipas bago siya nag-reply.“Is your mom gonna be there?” Napakunot ang noo ko. “I th
Bivianne“I said,” sabi ko, “what the hell is this? Bakit naka-bandage ‘tong braso mo?”Napaiwas siya ng tingin. “Wala. Dahil lang ‘to sa paglalaro. Masyado lang na-strain kaya nilagyan ko ng bandage.”“And the bruises? Dahil din sa paglalaro?”“I just bumped into something.”Natawa ako. “What, like, you bumped into something ten times?” Nang hindi siya sumagot, naramdaman ko ang pag-init ng ulo ko. “Who did this?”Hinigit niya ang kamay pabalik. “No one! Sinabi ko naman sa ‘yo. Sa paglalaro ‘to at nabunggo lang talaga.”“I know what I saw, Khaianne. Trust me. Hindi ka magkakaroon ng ganiyang pasa dahil lang nabunggo ka sa isang bagay. Kaya ka ba palaging naka-long sleeves? Kasi kung oo, ibig lang no’n sabihin, ang tagal na niyan.” Napatigil ako saglit. “Oh my ghad…”“Bi, please, hayaan mo na lang ‘to. Mawawala rin ‘to.”Hindi ko pinansin ang sinabi niya. “It’s my mom, isn’t it? My mom did that to you.”Napaiwas ulit siya ng tingin. Nang hindi niya kinumpara o tinanggi man lang ang si
PrologueHingal na hingal si Yeshua Tada nang makarating sa kinauupuan ni Bivianne Cordova. Hindi pa siya nakahahabol ng hininga nang magsalita siya sa garalgal na boses, “Totoo ba? Manonood ka talaga ng competition?" Kahit hindi siya nito tingnan ay alam niyang kumikinang ang mga mata niya dahil sa balitang dala. Sa halip na magpakita ng anumang senyales ng emosyon, hindi inalis ni Bivianne ang tingin mula sa mga papeles na ginagawa mula nang umagang iyon. "Can you please hand these over to the R&D as soon as possible?” Inilagay niya ang dalawang hanay ng mga papel sa mesa at nagpatuloy, “And this should be handed to the finance.”Saglit niyang tiningnan ang mga papel, pinag-iisipan kung ano ang gagawin niya rito. "Of course." Aalis na sana siya ng kwarto pero pinili niyang tumalikod at bumalik sa mesa. "So, pupunta ka ba talaga?" Tumingin si Bivianne mula sa kaniyang computer at bumuntonghininga. “Alam mo na ang sagot. Ano pang silbi ng pagtatanong?” Lumawak ang ngiti niya sa ba
Bivianne"Please! Please, Bivianne, minsan lang. Hindi na kita guguluhin pagkatapos nitong laro." Pinagdaop ni Yeshua ang mga palad niya habang sinusundan ako na naglalakad papunta sa classroom namin. Hindi ko siya nilingon para ipakita kung gaano ko kaayaw gawin ang hinihiling niya sa ‘kin. More like, I couldn’t.Bago ako makapasok sa room, hinampas ni Yeshua ang kaniyang palad sa pinto at humarang sa daraanan ko. Isa sa mga katangian niya na kaniyang ipinagmamalaki ay ang kaniyang determinasyon. Nakakainis man sa iba ay wala siyang pakialam. Kung may gusto siya, gagawin niya ang lahat para makuha iyon.Wala akong choice kung hindi tingnan siya with my usual poker face. Kailan lang kami naging magkaibigan, pero alam ko na kung gaano ka-persistent ang babaeng ito. Wala nga lang akong magawa kahit na alam ko na ‘yon. Hindi ko pa rin siya mapigilan kahit anong mangyari."Ano ang mapapala ko sa pagsali? Maaari akong masugatan o tuluyang masaktan sa paglalaro lang ng larong iyon. Pananagu
BivianneNakasimangot akong sumakay ng kotse nang walang sinasabi. Alam kong napansin ni mang Kiko na wala ako sa mood nang umagang ‘yon pero hindi na siya nagtanong. Alam kong nang makita niya si mama kanina ay sapat na ‘yong paliwanag. No need for a verbal one.Maagang umalis si mama at ni hindi na niya ako nasabayan sa agahan. That’s better for me, though. Dahil ayokong makasabay siya at kung ano-ano na namang sermon ang matanggap ko. I don’t want to get slapped again.Nang makarating kami sa school ay bumaba na ako ng sasakyan. Papasok na sana ako sa loob nang pigilan ako ni mang Kiko. Hinarap ko naman siya.“Kunin mo ‘to.” Napatingin ako sa inabot niyang lunch box na may isa pang maliit na box. “Hinanda ng asawa ko para ibaon mo. Iyang isang box naman ay may gamot para sa sugat mo sa labi.”Dahan-dahan ko ‘yong inabot at napaiwas ng tingin. “Maraming salamat po.”Isang tipid lang na ngiti ang ginawad niya bago ako hinayaang umalis. Napabuntonghininga ako nang makarating ako sa ro
Bivianne“Magkakilala kayo?” tanong ni Yeshua habang pabalik-balik ang tingin sa ‘min ng pinsan niya.Ginulo ni Oxem ang buhok niya na ikinaingit nito. “Oo. Nabunggo ko siya at natapon ang milk tea niya kaya binilan ko siya ng bago.”“‘Buti hindi siya nagalit.” Natawa pa si Yeshua. “Mainit ulo niyan kapag natatapon milk tea niya o kaya hindi siya nakakabili eh.”“Really?” Nahimigan ko ang pagkamangha sa tono ng pananalita niya. “‘Buti na lang pala at pinalitan ko ‘yon.”Kumunot ang noo ni Yeshua. “Ano nga palang ginagawa mo sa milk tea-han? Hindi ka naman umiinom n’on?”Nagkibit-balikat lang siya at mas lalong ginulo ang buhok ng pinsan kaya nauwi na naman sila sa away. Hindi ko maiwasang hindi sila panoorin habang nagtatalo. Kahit na naiinis si Yeshua sa ginagawa ng pinsan niya ay para bang sanay na siya. Sa kabilang banda naman, para bang nag-eenjoy talaga itong si Oxem na asarin ang pinsan niya.I’m an only child. My mom is also an only child. Kaya naman wala akong pinsan sa mother