Kinabukasan, pagmulat ng mata ni Ella, may kalituhan sa kanyang mukha. Nakakunot ang noo niya habang unti-unting bumabalik ang pakiramdam sa kanyang katawan. Para siyang nasagasaan ng truck—sumasakit ang kanyang likod at baywang sa bawat kilos, kaya napako na lang ang tingin niya sa kisame.Mula sa loob ng walk-in closet, lumabas si Rico habang itinatali ang kanyang necktie. Nang mapansing gising na ito, agad siyang lumapit, bahagyang yumuko, at ngumiti nang banayad."Mahal, masakit pa rin ba?" tanong niya sa malambing na tinig."Tingin mo?" matabang na sagot ni Ella, sabay bigay sa kanya ng matalim na tingin.Napakalaking sinungaling nito kagabi. Ang sabi, isang beses lang, pero inulit-ulit niya hanggang sa mawalan siya ng lakas. Wala siyang nagawa—lalo na nang ipulupot nito ang necktie sa kanyang mga pulso para hindi siya makapalag.Napatingin siya sa hindi pa ganap na natatali nitong bow tie, at napakagat siya sa labi, pilit nilalamon ang inis.Samantala, nang makita iyon ni Rico,
Nakaupo sina Rachel at Sharia sa sofa habang tahimik na umiinom ng tsaa, maingat na sinusuri ang bawat sulok ng sala.Bihira nang mapunta si Rachel sa Repulse Bay, pero malinaw pa rin sa kanyang alaala ang itsura ng lugar noon—malamig, walang buhay, at mahigpit ang pagkakatali sa monotonong kulay itim, puti, at abo. Ang buong ambiance ay parang isang gusali sa halip na isang tahanan. Walang init. Walang kaluluwa.Pero ngayon… may mga bagay na hindi tugma sa dating imahe ng bahay. May kulay-rosas na palamuti, malalambot na teddy bear na hugis strawberry, magkapares na baso, mga bulaklak, at luntiang halaman na nagbibigay ng kakaibang contrast sa dating malamig na espasyo. Sa halip na maging mas maaliwalas, nagmistulang magulo ang kabuuang itsura ng bahay—parang pilit na pinaghalo ang dalawang mundong hindi dapat magtagpo.Habang pinagmamasdan ito, unti-unting nagbago ang pakiramdam ni Rachel.Noon, naniniwala siyang ang mundo ng kanyang anak ay mananatiling malamig at walang kulay hang
Habang nakikinig sa tinig nitong may bahid ng emosyon, hindi lang si Rachel ang nakaramdam ng pagkailang—lalo na si Sharia. Lihim siyang naiinggit, hanggang sa puntong parang mababaliw. Piniga niya ang kanyang palad, mahigpit na pinipigil ang sarili na ipakita ang nag-aalab niyang galit.Si Rachel naman, sa tindi ng inis, namutla at naningkit ang mga mata. Nang makita ni Sharia na hindi gumalaw si Rachel, siya na ang bumasag sa katahimikan. Pilit siyang ngumiti bago nagsalita."Ang tagal mo nang nakatengga sa bahay. Hindi ka ba nababagot? Sa panahon ngayon, hinihikayat ang mga babae na maging independent. Kung gusto mong respetuhin, dapat may sarili kang career."Bahagya niyang tinaasan ng kilay si Ella bago idinugtong, "Hindi naman puwedeng umasa na lang sa lalaki habambuhay."Malinaw ang gustong ipahiwatig ni Sharia—na wala siyang nakikitang direksyon sa buhay ni Ella. Para lang siyang ibong nakakulong sa hawla, isang sekretaryang walang sariling pangarap. At dahil doon, natural la
Matagal na hindi nakahinga si Sharia bago pinilit ang isang ngiti sa kanyang mukha. “Twenty-five na ako noong January. Ikaw ba, Miss Ella? Ilang taon ka na?”Alam naman niya ang edad at kaarawan ni Ella, pero kailangan pa rin niyang magkunwari.Bahagyang tumaas ang kilay ni Ella, at isang mapanuksong ngiti ang gumuhit sa kanyang mapupulang labi. May lambing sa kanyang tinig, pero may bahid din ng pang-aasar. “Ibig sabihin, ilang buwan lang ang tanda mo sa akin, Sharia. Pero ayos lang ‘yon! Huwag mong isipin na dahil tinawag mo akong ‘Ate’ ay matanda na ako.”“We can just call each other according to seniority.”Sa unang dinig, parang wala lang ang sinabi ni Ella, pero may kurot ito sa puso ni Sharia.Teka—pinaparinggan ba siya ni Ella na matanda na siya?Napakuyom ang mga palad ni Sharia, halos mapigtas ang maganda niyang manicure sa sobrang inis. Bahagyang nagbago ang kanyang ekspresyon, pero dahil parehong nakatingin sa kanya ang dalawa, napilitan siyang ngumiti at pigilin ang pagka
Sa paggalang, inutusan ni Rico ang driver na ihatid si Sharia pauwi, habang sumakay naman siya sa sasakyan ni Rachel. Tahimik ang mag-ina sa buong biyahe patungo sa isa pang bahay sa lungsod.Bihira lang silang bumalik sa lumang bahay kapag may libreng oras. Maraming ari-arian ang pamilya Velasquez, at dahil mas gusto nilang magkaroon ng sariling espasyo, hindi sila sanay na magsama-sama sa iisang tirahan.Nanirahan si Rico sa Repulse Bay, isang high-end subdivision sa Makati dahil malapit ito sa negosyo niya, samantalang mas pinili nina Rachel at ng kanyang asawa ang tahimik na buhay sa isang exclusive village sa Alabang. Karamihan sa mga nakatira roon ay kaedad nila, at madalas silang bumisita sa isa’t isa tuwing weekdays.Ang bawat bahay sa village ay malalawak, may malalaking bakuran at matataas na gate, kaya may sapat na privacy ang bawat pamilya. Dumaan ang itim na SUV sa driveway, nag-iwan ng bahagyang alikabok sa sementadong daan.Pagpasok sa gate ng bahay, agad bumaba si Rach
Ang araw ay unti-unting lumubog, unti-unting nilalamon ng gabi ang nag-aapoy na pulang kalangitan. Sa buong villa, nagningning ang mga ilaw, nagbigay ng malambot at mainit-init na liwanag sa paligid.Tahimik na pumasok si Rico sa sala pagkarating niya, ngunit walang taong sumalubong sa kanya. Wala ni isang ingay.Papunta na sana siya sa elevator nang mapansin niya ang bakuran sa labas ng malawak na bintana. Sa ilalim ng amber na liwanag, may isang pamilyar na pigura—si Ella. Naka-backless na puting dress siya, may manipis na cardigan na bahagyang nakasayad sa kanyang mga balikat. Nakatayo siya roon, nakatalikod sa kanya, abala sa pagbuo ng isang estatwa gamit ang buhangin.Malaya ang kanyang mahahabang buhok na dumadaloy sa kanyang likod habang dahan-dahan niyang hinuhugis ang estatwa. May kakaibang aliwalas sa kanyang mukha—isang kasiyahang bihirang masaksihan ni Rico.Napangiti siya nang hindi namamalayan. Pakiramdam niya, unti-unting nababawasan ang pagod mula sa maghapong trabaho.
Ang malamig na hangin ay bahagyang humahampas sa kanilang balat, kaya hindi sila nagtagal sa labas. Matapos kumuha ng ilang litrato, umakyat sila sa rooftop ng villa, kung saan may isang glass greenhouse na nagsisilbing pahingahan.Kapag tumingala ka roon, makikita mo ang malawak na kalangitan na pinapalamutian ng kumikislap na mga bituin. Sa paligid, may mga halamang namumulaklak, nagbibigay ng preskong hangin at aliwalas sa loob ng mainit-init na silid na yari sa salamin.Hindi naman sila matakaw, kaya matapos lang ang kaunting iniihaw na karne at gulay, nag-relax si Ella sa isang semi-enclosed na upuang rattan. Hawak niya ang baso ng orange juice at dahan-dahang hinihigop ito habang nakatingin sa labas.Maluwag ang upuan—kasya ang dalawa. Kaya nang patayin ni Rico ang mga baga sa ihawan, umupo siya sa tabi ni Ella, dala ang isang platito ng seresa. Ipinatong niya ito sa maliit na mesa bago kumuha ng isa gamit ang mahahabang daliri.Dahan-dahan niyang inilapit ang prutas sa labi ni
Nakaharap si Ella sa malaking salamin sa loob ng kanilang kwarto, suot ang isang itim na fitted blazer na madalas niyang ginagamit sa trabaho. Pilit niyang inaayos ito, hinihila ang tela upang maitago ang umbok ng kanyang tiyan. Subalit kahit anong gawin niya, hindi na talaga kasya."Ugh!" Napairap siya bago mabilis na tinanggal ang butones, hinayaang nakabukas ang blazer sa halip na piliting ipasara. Ibinaba niya ang isang kamay sa kanyang bewang at matamang pinagmasdan ang sarili sa salamin. Kahapon lang, pakiramdam niya ay mukha pa rin siyang normal. Pero ngayon, ramdam niyang kahit sino ay mapapansin na ang pagbabago sa kanyang katawan.Mabigat ang kanyang buntong-hininga nang lingunin niya si Rico, na nakaupo sa kama at walang pakialam na nakatutok sa phone nito, abala sa pagbabasa ng kung anong article. Dahil sa inis, itinuro niya ito nang mariin."Alam mo, Rico, kasalanan mo ’to!" bulalas niya, sabay irap.Napataas ng kilay si Rico at dahan-dahang ini-lock ang phone niya, saka
Ang mapusyaw na liwanag ng dapithapon ay naglalaro sa malawak na dalampasigan, hinahalikan ng banayad na alon ang pinong buhangin. Sa malayo, ang dagat ay kumikislap, tila nagsasayaw sa huling silahis ng araw. Malamig ang simoy ng hangin, sapat upang pagaanin ang init ng nagdaang araw.Sa ilalim ng isang malaking canopy na itinayo sa buhanginan, naroon ang pamilya at malalapit na kaibigan nina Rico at Ella. Ang halakhakan ay malayang lumilipad sa hangin habang ang bawat isa ay abala sa kanilang masasayang kwentuhan. Sa gitna ng lahat, si Rico at Ella ay magkatabing nakaupo sa isang malambot na banig, pinagmamasdan si Rielle na masayang naglalaro ng buhangin kasama si Gia.“Mas gumanda ka, Ella,” biro ni Chelsey. “Bagay sa ‘yo ang pagiging misis ni Kuya.”Napatawa si Ella habang umiiling. “Dati pa naman.”“Wow! Confident na talaga siya!” ngising malawako na sagot ni Chelsey. Sa di kalayuan, isang pigura ang dahan-dahang lumapit. Si Nurse Nita, may hawak na wheelchair kung saan nakaupo
Nagkagulo ang lahat nang biglang sumigaw si Rico. "Run!"Sa isang iglap, hinatak niya si Ella habang mahigpit na hawak si Rielle bago kinarga. Nabigla si Anton, ngunit agad niyang kinuha ang baril mula sa baywang niya."Putangina, Rico!" sigaw ni Anton bago nagpaputok.Bumagsak ang isang ilaw sa warehouse nang tamaan ng bala, nagdulot ng bahagyang kadiliman. Napasigaw si Sharia Lee, hindi makapaniwalang nakakalaban sila. "Stop them, Dad! Damn it!"Hinila ni Rico si Ella at Rielle papunta sa isang bakal na estante, ginagamit itong panangga sa sunod-sunod na putok ni Anton. Ramdam niya ang takot ni Ella sa mahigpit nitong kapit sa anak nila, pero wala siyang oras para magdalawang-isip. Kailangan nilang makatakas."Rico, hindi natin sila matatakasan nang ganito!" halos lumuluha nang sabi ni Ella.Napatingin siya kay Rielle, mahigpit na nakayakap sa kanya, umiiyak ngunit pilit na nilalabanan ang takot. Hindi siya pwedeng mabigo ngayon.Mabilis siyang luminga-linga, hinahanap ang pinakamab
Ang mga gulong ng sasakyan ay lumilikha ng matinis na tunog habang mabilis na bumabaybay ang convoy sa makitid at madilim na kalsada patungo sa abandonadong warehouse sa may pier. Ang katahimikan sa loob ng sasakyan ay mas mabigat pa sa bagyong paparating—bawat isa ay may sariling iniisip, pero iisa ang layunin.Mabawi si Rielle.Si Rico, nakaupo sa harapan, mahigpit na nakakapit sa manibela, ramdam ang pagpintig ng kanyang sintido sa tindi ng emosyon. Mula sa gilid ng kanyang paningin, nakita niya ang bahagyang nanginginig na kamay ni Ella. Hindi niya alam kung dahil ito sa takot o sa galit—pero anuman iyon, alam niyang pareho sila ng nararamdaman.“Lahat ng units, standby,” utos niya sa radio, pilit pinapanatili ang boses na matatag. “Walang gagalaw hangga’t hindi ko ibinibigay ang signal.”Sa kabila ng kanyang panlabas na katahimikan, ang loob niya ay isang naglalagablab na bagyo ng galit at takot. Hindi niya matanggap na sa isang iglap, nasa panganib ang pinakamahalagang kayamanan
Ang gabi ay dapat tahimik, pero sa loob ng safe house nina Rico, ang tanging maririnig ay ang mabibigat nilang paghinga at ang tunog ng mabilis na takbo ng sasakyan ni George. Nakatakas sila, pero alam nilang hindi pa tapos ang laban.Habang nakaupo sa likod, mahigpit na niyakap ni Ella si Rico. Nanginginig ang kanyang mga kamay, hindi lang dahil sa kaba kundi sa takot na anumang oras, maaaring bumalik ang panganib.Pero bago pa sila makapag-isip ng susunod na hakbang, biglang tumunog ang cellphone ni Rico. Isang unknown number na naman.Nagkatinginan sila ni Ella bago niya sinagot ang tawag.“Velasquez.”Isang nakakatakot na tawa ang sumagot sa kanya. "You’re really getting on my nerves, Rico."Nanginig ang panga ni Rico. "Who the hell are you?""The last person you should've messed with."Ngunit bago pa siya makasagot, isang pamilyar na tinig ang narinig niya mula sa kabilang linya."D-daddy…"Nanlaki ang mga mata ni Rico. "Rielle?!""Daddy, please help me…" humihikbing sabi ng kany
Sa gabing iyon, nagtipon-tipon sina Rico, Ella, George, at Don Salvador sa isang safe house upang suriin ang impormasyong iniwan ni Jasmine. Nasa harapan nila ang isang laptop, at hawak ni Rico ang maliit na flash drive na iniabot ni Cedric, ang kanyang assistant, na kararating lang.Nanginginig ang kamay ni Cedric habang inaabot ang flash drive. "Sir… si Jasmine… wala na."Napaatras si Ella, nanlalaki ang mga mata. "Ano?!"Napakuyom ng kamao si Rico. "How?"Lunok-lunok ni Cedric ang kaba bago sumagot. "I don't know, her heart just…stopped after she gave me this drive."Natahimik ang buong silid. Kahit alam nilang malubha ang tama ni Jasmine, umaasa pa rin silang makakaligtas ito."Hindi pwedeng masayang ang sakripisyo niya," mahina ngunit matigas na sabi ni Rico.Umupo siya sa harap ng laptop at isinaksak ang USB. Saglit na nag-loading ang screen bago lumabas ang confidential financial documents—mga rekord ng money laundering, illegal transactions, at pangalan ng mga taong sangkot. I
Habang bumabagtas ang sasakyan nila Rico at Ella patungo sa lugar kung saan naghihintay si Mr. Salvador, ramdam nila ang tensyon sa paligid. Tahimik si Rico, malalim ang iniisip, habang si Ella naman ay hindi mapigilan ang kaba. Alam niyang delikado ang sitwasyong pinapasok nila, ngunit mas pinili niyang manatili sa tabi ng kanyang asawa.Pagdating nila sa isang pribadong rest house sa labas ng lungsod, nagbukas agad ang gate, at sinalubong sila ng isang grupo ng mga bodyguard. Agad silang inihatid sa loob, kung saan naghihintay si Mr. Salvador—isang lalaking may awtoridad sa kanyang tindig, ngunit may kakaibang sigla sa kanyang mga mata nang makita si Rico."Rico," malalim ang boses ni Mr. Salvador, ngunit may bahid ng kasiyahan. "Matagal ko nang hinihintay ang araw na ito."Nagpalitan ng tingin sina Rico at Ella bago ito sumagot. "Anong ibig mong sabihin?"Ngumiti si Mr. Salvador at sumandal sa kanyang upuan bago itinuro ang lalaking nakaupo sa tabi niya.Napatigil si Rico nang maki
Habang nakatayo si Rico sa may pinto, pilit na pinapakalma ang kanyang ina, biglang bumukas ang pinto ng kusina. Lumabas si Ella, bitbit ang isang baso ng tubig. Kita sa mukha niya ang pag-aalala habang pinagmamasdan ang dalawa."Mom?" Napahinto siya, nagtatakang nilingon si Rico bago bumaling sa ina nito. "Anong ginagawa niyo rito?"Halos hindi na napansin ni Rache ang pagtawag ni Ella. Agad siyang lumapit at hinawakan ang kamay nito. "Ella... Ano bang nangyayari rito? May problema ba?"Nagkatinginan sina Ella at Rico. Alam niyang hindi niya basta-basta masasabing walang nangyayari, lalo na't dama niya ang tensyon sa paligid."Ma, wala kayong dapat alalahanin," pagsingit ni Rico, subukang ilihis ang usapan. "Wala namang masyadong nangyayari—""Walang nangyayari?" matalim ang tingin ni Rachel sa anak. "Rico, sinong niloloko mo? May mga guwardiya sa bahay, sa eskwelahan ni Rielle, tapos may sasakyan pang nakaparada sa labas na hindi natin alam kung sino ang nasa loob!"Nanlamig ang pak
Pagkapasok nina Ella at Rico sa bahay, tumakbo na si Rielle papunta sa kusina kasama ang kanyang yaya, excited sa cookies na ipinangako ni Ella. Nanatili namang nakatayo ang mag-asawa sa may sala, pareho nilang pinapanood ang anak habang naglalaro at kumakain.Tahimik si Rico, tila may gustong sabihin ngunit hindi alam kung paano sisimulan. Napansin iyon ni Ella, kaya siya na ang bumasag sa katahimikan."Hindi natin pwedeng hayaang madamay si Rielle sa gulong ‘to," mahina niyang sabi, pero may diin sa bawat salita.Napatingin si Rico sa kanya, ang matapang na maskara nitong laging suot ay unti-unting bumagsak. Sa likod ng matapang niyang postura, naroon ang takot—hindi para sa sarili, kundi para sa pamilya niya."Gagawin ko ang lahat para protektahan kayo," mahina ngunit matibay na sagot ni Rico. "Kahit ano, Ella. Kahit ano."Umiling si Ella at lumapit dito. "Hindi lang ikaw ang may responsibilidad sa ‘min, Rico. Ako rin. Hindi kita hahayaang harapin ‘to mag-isa."Napabuntong-hininga
Pagpasok ni Ella sa bahay, bumungad agad sa kanya si Rico na nakaupo sa sala, hawak ang isang basong whiskey. Hindi na siya nagulat na gising pa ito.Dahan-dahang lumapit siya. “Rico…”Lumingon ito sa kanya, kita sa mga mata ang bigat ng pagod. “You’re home late.”Nilapag ni Ella ang bag niya at umupo sa tabi nito. “I met Christ.”Rico exhaled sharply. “I know.”Nagkatinginan sila, ngunit agad ring naiisip ni Ella na sinabi siguro ng kaniyang mga bodyguard kanina. Nagtanong si Ella, "Gaano ka na katagal alam ang lahat ng 'to?"Hindi sumagot si Rico agad. Ininom nito ang natitirang whiskey sa baso bago inilapag iyon sa mesa. “Matagal na. Pero hindi ko masabi sa’yo dahil alam kong mas mahihirapan ka.”Ella clenched her fists. “Rico… alam kong wala kang kasalanan. Pero bakit hindi mo agad sinabi?”Napayuko si Rico, halatang pinipigil ang emosyon. “Dahil hindi mo ako titigilan hangga’t hindi mo sinusubukang ayusin ang gulong ‘to. At hindi kita hahayaang madamay.”Hinawakan ni Ella ang kam