Nanlaki ang mga mata ko nang lumuhod si Raheel at hinawakan niya ang balikan ni TJ. Napalunok ako nang pagmasdan niya ng maigi ang bata. Itinago ko si TJ sa likod ko. "Mommy, do you know him?" tanong ng inosente kong anak. "I'm her husband," kalmadong sagot ni Raheel. "Ex-husband," Knight corrected him. "We're not divorce. I'm still her husband even though she left me without an explanation," mapaklang saad ni Raheel. Tumaas na rin ang boses niya. "She's not yours. She's mine," saad ni Knight. "I'm her husband and you're just his mistress," wika ni Raheel. Hinawakan niya ang kamay ko. "Babawiin ko siya sa 'yo." "Raheel, Knight, tumigil na nga kayong dalawa! Hindi ako isang bagay na pwede niyong pag-aagawan!" Hindi ko na mapigilang pagtaasan sila ng boses. "TJ, go to your room. Ate Layla, huwag mong palalabasin ang anak ko hangga't hindi ko sinasabi sa inyo," utos ko. Agad namang kinuha ni Ate Layla si TJ at pinapasok sa loob ng kwarto namin. Napahawak ako sa ulo ko nang maramd
Madilim ang silid, tanging ang liwanag mula sa lampshade sa bedside table ang nagbibigay ng kaunting liwanag. Nagpasya akong umuwi agad nang nalaman kong may brain tumor pala ako at kailangan akong maoperahan sa lalong madaling panahon. Nakasandal ako sa headboard ng kama, ang mga mata'y nakatitig sa kisame. Hindi ako makatulog. Ang ulo ko'y parang isang malaking tambol na patuloy na tumutugtog ng malakas na ritmo, ang bawat tibok ng puso ko'y sumasabay sa bawat paghampas ng tambol na 'yon.Naramdaman ko na naman ang pananakit ng ulo. Parang may maliliit na karayom na tumutusok sa loob ng aking bungo, at ang bawat pag-ikot ng aking ulo ay nagdudulot ng matinding pagkahilo."Ano ba 'to?" bulong ko sa aking sarili.Naalala ko ang sinabi ng doktor. "Brain tumor and you need an immediate operation," ang sabi niya. Napahawak ako sa aking ulo. Ang takot ay parang isang malamig na kamay na pumipigil sa aking paghinga. Hindi ko alam kung ano ang mas nakakatakot, ang sakit na nararamdaman ko
Raheel's POV Ang lakas ng ulan. Para bang sinasabayan ng langit ang sakit na nararamdaman ko. Hindi ko alam kung mas masakit ang pag-iyak ng ulan o ang pag-iyak ng puso ko.Kanina lang, nakasandal ako sa pintuan ng apartment ni Anabelle. Pinipilit kong makipag-usap, pero hindi niya ako pinapansin. Ang tanging naririnig ko lang ay ang malakas na pag-iyak niya sa loob."Pakiusap, Anabelle. Huwag mo naman akong iwasan. Mahal kita. Hindi ko kayang mawala ka sa akin. Hinding-hindi ako aalis dito."Sa sobrang lakas ng ulan, hindi ko na rin marinig ang boses ko. Ang tanging naririnig ko lang ay ang pag-iyak ng ulan, at ang sakit na nararamdaman ko. Hindi ko aakalaing makikita ko siya uli makalipas ang anim na taon at kasama niya pa ang bago niyang pamilya. Ang sakit-sakit lang para sa akin kasi iniwan niya ako at sumama siya kay Knight kasi nabuntis siya nito."Anabelle, please," bulong ko, "Pakiusap, pakinggan mo naman ako."Pero wala. Walang sagot. Walang pagbukas ng pinto. Tinawagan ko s
Ang sakit sa aking ulo ay parang nagwawala sa loob ng aking bungo. Ang mga gamot na ibinigay ng mga doktor ay hindi nakakatulong. Ang tanging nasa isip ko ay ang mukha ni Anabelle, ang aking asawa. Ang mga salita ni Knight ay paulit-ulit na tumutunog sa aking tainga: "Hindi ko anak si TJ. Anak mo siya. Wala kaming relasyon ni Anabelle." Hindi ko maipaliwanag ang halo-halong emosyon na nararamdaman ko. Galit, lungkot, pagsisisi, at pag-asa. Galit dahil akala ko tinaksil ako ng kaibigan ko, lungkot dahil sa sakit ni Anabelle, pagsisisi dahil sa aking mga pagkakamali, at pag-asa dahil sa wakas ay makikilala ko na ang aking anak. "Mr. Del Fuego, you need to rest," the doctor said, his voice filled with concern. "Your condition is critical. You need to stay in the hospital." "I can't rest until I see Anabelle and TJ," I replied, my voice trembling. "I need to see them." "This may have a negative impact on your health." "I can't wait any longer," I answered, my eyes filled with ple
Theodore Jasper Enriquez. Pinagmasdan ko ang aking mag-inang mahimbing na natutulog sa kama. Isang linggo na akong nakatira sa apartment nila. Wala akong balak bumalik sa Pilipinas. Gusto ko silang alagaan at makasama. Gusto kong bumawi sa kanila. "Tumawag si Chairman Marcelo sa akin. Gusto niyang umuwi ng Pilipinas para sa company party," sabi ni Knight pagpasok niya sa loob ng kwarto. "Kumain ka muna. Kaninang umaga ka pa hindi kumakain." "Sabihin mo sa kaniya na hindi matutuloy ang company party. Hindi ako uuwi sa Pilipinas hangga't hindi gumagaling si Anabelle," wika ko, hindi man lang siya nililingon. "Raheel, alam kong nag-aalala ka para kay Anabelle. Nandito naman ako. Ako muna ang mag-aalaga sa kaniya. Kailangan ka ng kompanya niyo." "I'm willing to give up everything para kay Anabelle. Wala akong pakialam kung nangangailangan ang kompanya sa akin. Mas kailangan ako ni Anabelle. Ayokong umalis sa tabi niya." Napabuntong-hininga ako. "Sa totoo lang, natatakot akong dumating
"Umupo ka muna, Raheel. Kanina ka pa pabalik-balik ng lakad riyan. Nahihilo na ako sa kakatingin sa 'yo," sabi ni Knight habang pinapatahan si TJ. Dalawang oras na kaming naghihintay na lumabas ang doktor sa ER. Hindi ako mapakali. Gusto ko ng pumasok sa loob para i-check ang kalagayan ni Anabelle. Napalingon agad ako sa pinto nang bumukas ito at lumabas si Dr. Leo, ang attending doctor ni Anabelle. "How is she?" I asked as he removed his hairnet.He glanced at TJ and Knight before looking at me. "Mr. Del Fuego, let's talk inside my office. We need to discuss Anabelle's condition."Those words from the doctor felt like a huge boulder crashing down on my chest. I knew the news wouldn't be good, but I didn't expect it to be this severe."Doc, how is my wife?" I asked as we entered his office, my voice trembling."Mr. Del Fuego, your wife's tumor is getting worse," the doctor replied, his face filled with pity. "It's spreading to other parts of her body."Parang nabingi ako. Hindi ko m
Hinawakan ko ang kamay ni Anabelle habang nagsusulat ng liham para sa kaniya. Kung sakaling matatagalan man ako sa pagbalik at magigising siya, gusto kong basahin niya ito. Ngayong araw ako aalis patungong France upang puntahan si Lolo. Ngayong araw rin siya dadalhin sa Germany para sa operasyon niya. Habang nagsusulat, patuloy lang ang pagpatak ng mga luha ko. Nababasa na nga 'tong papel na sinusulatan ko. Nagpasya akong i-re-record ko na lang ang ibang mga sasabihin ko sa aking smartwatch kasi hindi na kakasya sa papel. Baka mapunit pa 'to kasi nababasa na sa mga luha ko. Huminga muna ako ng malalim bago sinimulan ang pag-record ng boses ko. Pilit kong pinipigilan ang emosyon ko, pero hindi talaga kaya. Ang sakit-sakit sa pakiramdam na kailangan ko muna siyang iwan kasi pupuntahan ko si Lolo. Nangako ako sa kaniya, na mananatili ako sa tabi niya hanggang sa gumaling siya. Pero ngayon, hindi ko na alam kung matutupad pa ba ito. "If ever you forget me, just read the letter I wrote
Ang galit ay nag-aapoy sa loob ko. Ang lahat ng sakit, ang lahat ng galit na naramdaman ko kay Zeus, ay nag-aalab ngayon. Hindi ko alam kung paano ko matatanggap ito. Paano ko matatanggap ang taong pinakaayaw ko sa mundo ay may dugo rin na dumadaloy sa akin? Ang galit ko kay Zeus ay mas malakas kaysa sa anumang emosyon na nararamdaman ko ngayon. Hindi ko alam kung paano ko siya mapapatawad. Hindi ko alam kung paano ko siya matatawag na kapatid."Hindi... hindi totoo 'yan. Hindi ko siya kapatid," bulong ko, ang boses ko ay nanginginig sa galit at pagtanggi. "Raheel, totoo ito. Mayroon kang kapatid. Si Zeus ang anak ng iyong ama sa ibang babae," sabi ni Ms. Reyes.Ang mga salita niya ay parang mga karayom na tumutusok sa aking puso. Ang galit ay nag-aapoy sa aking kalooban. Kapatid ko ang mortal kong kaaway. Napasinghap ako. Hindi ko na alam kung ilang tao pa ba ang makikilala ko, na anak ni Daddy. Matatanggap ko pa si Lara bilang half-sister, pero 'tong si Zeus, hindi ko siya kayang