03

“UMALIS ka sa daraanan ko, Benedict,” mahinahong saad ni Charinda. 

Nakaharang sa dinaraanan niya ang lalaki na hindi niya nagustuhan. She was busy. Ang dami niya pang gagawin. Hindi pa rin maganda ang mood niya at kung hahayaan niya ang sariling inisin pa lalo ni Benedict, malamang makalimutan na niya ang tungkulin, ang sumagip ng buhay hindi tumapos. 

Hindi pa rin niya matanggap ang bagong misyon na ibinigay sa kanya. It was like a punishment for her. 

Pinaparusahan siya nila dahil sa ginawa niya doon sa drug pusher at mga bata nito. 

Bakit hindi siya nila maintindihan? She was only having some fun! Pero hindi alam ng mga ito ang salitang iyon.

Benedict was still blocking the path.

“Charinda, Charinda. Ang kaawa-awang Charinda,” nakangising turan ni Benedict. 

Humugot siya ng sunod-sunod na hininga. “Let it go,” utos niya sa lalaki. 

Hindi niya babahiran ng dugo ang mga kamay niya.

Dumaan ang isa sa mga kasamahan nila. Nakatingin ang mga mata nito sa kanilang dalawa. Great. Ilang minuto lang mula ngayon, magiging paksa na naman silang dalawa ng mga tampulan ng tukso. They paired them to each other. Kesyo kapwa sila single na dalawa. Magkatulad sa halos lahat ng bagay—seryoso, loyal sa trabaho, dedicated, family oriented. At higit sa lahat maganda at guwapo. Na para namang may koneksyon ang dalawang adjectives na iyon sa sitwasyon nila.

Charinda was not romantically interested to anyone. Period. Wala siyang panahon sa mga bagay na iyon. At wala rin siyang crush sa mga kasamahan niya. Lalo na sa Benedict na ito. 

“Gusto mong dukutin ko iyang mga mata mo?” banta niya sa nakamasid.

Imbes na mainsulto sa sinabi niya, tumawa na lang ito at umiling. “Ang init talaga ng ulo mo, delos Reyes. Mas mabuti pang bilhan mo siya ng ice cream, Benedict nang lumamig naman ang ulo niya,” anito saka tuluyan silang magsarilinan na dalawa.

Aalis lang din naman pala. Ang dami pang sinasabi. 

Sinundan ng tingin ni Benedict ang lalaki. She grabbed the opportunity and passed. Ngunit, wala yata sa bokabularyo nito na tigilan siya. 

Sumabay si Benedict sa paglakad. “Hindi ka sasama sa operation namin? Sayang naman. Alam ko pa namang mag-e-enjoy ka sa gagawin namin.” 

Huwag kang tumingin, piping utos niya sa sarili.

Ang damuho, lihim na siya nitong pinagtatawanan. 

Alam ni Benedict ang dahilan kung bakit ipinagpapatuloy niya ang trabahong ito, kahit gaano pa ito kapanganib. It’s because of the adrenalin rush that she got whenever she carried her gun while chasing the criminals. Daig pa nito ang epekto ng droga though hindi naman siya gumagamit ng pinagbabawal na gamot.

“Ang bilis namang kumalat ng balita. Care to tell me kung sino ang nagsabi sa iyo? I will give her the most painful punishment she could ever experience.” Kapag nakita niya si Shaira, ipapatikim niya rito ang bagsik niya. What was adding the sourness of her mood was the look that the other agents was giving her-pity and arrogant. “What else did you hear from her?” 

“Her? Sino namang nagsabi na babae ang informant ko? Ang advance mo talagang mag-isip, Charinda. Kaya siguro dami mong insecurities sa pinsan mong iyon.”

Pilit niyang pinakalma ang sarili.

Huwag lang magpakita sa kanya ang pinsan. 

Ayaw niyang maging paksa ng usap-usapan ng mga katrabaho niya. There were a lot of topics to be discussed aside from her like will the cockroach remains unclear if it will be soaked in a basin full of detergent? 

“Other interesting things about yourself that I still didn’t know,” sagot ni Benedict.

“Like what?”

“That’s still a secret from now.”

“Just get out of my sight, Benedict. You’re not making any sense. Saka ka na makipag-usap sa akin kung kaya mo ng i-gather ang lahat ng thoughts mo at pwede ko ng maintindihan ang mga pinasasabi mo.”

He whistled and playfully nudged her arms, sending her into the wall dahil hindi niya inasahan ang gagawin nito. Damn. He was strong.

Matalim niya itong tinitigan at hinarap. “Are you playing with me? ‘Cause I’m not on the mood right now so you better stop.” May banta sa kanyang tinig. When she was in a sour mood, wala siyang sinasanto kahit na sino ka pa.

At hindi siya nagbibiro, hindi niya alam ang salitang iyon.

Kumanta lang ito sa pagbabanta niya. Hindi sineryoso ang sinasabi nito. If she believed in the concept of love, matagal na niyang inisip na may gusto ito sa kanya at gusto lang kunin ang atensyon niya kaya palagi siya nitong binubwesit.

How dare him! 

“Nah, nagtatanong lang. May raid kami sa isang lugar sa Makati. Pinaniniwalaang may kalakalan doon ng ipinagbabawal na gamot. Sama ka?” 

She really wants to go. 

Kung pwede lamang siyang sumama. But she needed to prepare for tomorrow and she wasn’t given the permission to join their operations. 

Sa ginawang iyon ng heneral, para na rin siya nitong pinatay. Actions were a spice in her life!

 “Stop it, Benedict,” tiim-bagang niyang wika. Her voice trembled.

All the people that surrounded them could feel the dark aura that she was emitting. Some of them even chose to ignore them and they were making the right decision.  She was known for having a short temper.

Umaktong napaatras si Benedict. “Whoa. Relax lang. Masyado ka namang high blood.” 

Inilagay nito ang mga kamay sa harap ng dibdib na animo pinoprotektahan ang sarili. 

“Kung ayaw mong pinturahan ko ng dugo iyang ipinagmamalaki mong mukha, umalis ka sa harapan ko,” singhal ni Charinda. 

Nabaling ang atensyon ng mga tao sa kanila. 

Pinanlisikan niya ang mga ito ng mata at bumalik naman ang mga tsismoso sa trabaho. Ngayon lang niya nalaman na may mga lalaki palang tsismoso.

Nalaglag ang balikat ni Benedict. “Manhid ka talaga, Charinda.” Namulsa ito. “I like you.” Nawala ang ngiti sa mga labi nito at naging seryoso.

Tumaas ang kilay niya.

What the heck? “Are you serious?” wala sa sarili niyang tanong. Nag-aaway pa nga sila kanina, ngunit ngayon …he confessed? “Hindi. Huwag mo akong intindihin. Pinag-t-tripan mo lang ako katulad noon. Bakit hindi mo hanapin si Shaira? Tiyak kong game iyon sa iyo.”

Tiningnan siya nito na parang may mali siyang sinabi. 

Of course, she didn’t say anything wrong. Subalit daig pa ni Benedict ang tutang naligaw ng daan. 

“I like you,” pag-uulit nito. “Matagal na.”

Nababaliw na ito. Hindi niya gusto ang mga kwentong umibig ang lalaki sa matalik na kaibigan nito. Ayaw niya sa mga kwentong iyo. Mali pakinggan. 

Napaatras siya.

Nagsisinungaling lamang sa kanya si Benedict. Matagal na niyang alam na walang magkakagusto at magmamahal sa kanya. Wala. 

She turned her back and like a coward; she ran.