[KNIVES' POV]
“Why can’t you just move on, Knives? Act just like a civilized person, ano pa ba’ng pinaglalaban mo?” I clutched my hair. I was talking about something else, but inentrahan naman nya ako ng iba. Napakawala rin kwentang kausap ng aking asawa. “I’m still having jet lag, Divine, kaya hindi ako nakapunta. Let’s not talk about this, okay?” “What do you wanna talk about, huh? You want us to talk about how much we adore each other? Hahaha!” she laughs sarcastically. “I wanna hear how you're gonna kill me,” ibinalik ko sa kanya ang pagka-sarcastic nya. “All is good, Knives. Wala namang nabago. You just left the other day; nagtatanong ka na agad ng update? Call your sec—” I saw Dad coming, kaya pinatayan ko na si Divine ng cellphone. Puro ka-badtrip-an rin lang naman ang sinasabi nya. “Son,” he greets his loving son as he sits beside me in the long table. “Ano’ng nangyari bakit hindi ka nakarating kagabi?” he says, sounding civil. Snappy pa rin si Dad, hindi sya mukhang malapit nang mag-senior sa itsura nya. Hinanap ko sa kaibuturan ng puso ko ang saya na makita syang muli after twenty plus years, but I came up short. “Jet lag, Dad," tinitigan ko ang nakataob ng dinner plate sa harap ko. “Okay.” Iyon lang ang sinagot nya. Napatingin ako sa kanya. Naghintay ako ng kasunod ng 'okay' na sinabi nya. Mas inaasahan ko kasi iyong magagalit sya sa akin sa hindi ko pagsipot sa dinner na si-net nya. “Nagkita na kayo ni Kataleia sa bridal shop?” He is talking about the 'other' daughter. “No, that girl lacks any sense of punctuality.” “She waited for you last night for almost two hours, Knives.” “Hindi ko hiniling sa kanya ‘yon,” bumulong ako. “Please respect her and your Tita Marisa, please," pakiusap nya sa akin. "Magiging pamilya na natin sila. Alam kong galit ka sa ‘kin, hindi ko kayang alisin sa ‘yo ‘yon, matanda ka na. Just please, give other people a chance to prove themselves. They won’t be a bother to you or to anyone else. Napakabait ni Kataleia, Knives. Pihadong makakapalagayan mo sya ng loob." I kept my silence. Nahihimigan ko kay Dad na pabor na pabor sya sa anak na babae ng kanyang mapapangasawa. Hindi ko pa nakikita ang babaeng iyon pero pangit na ang impresyon sa akin nito. Iniwan ko syang nakaupo sa long table sa comedor, tutal hinihintay pa naman namin ang pagdating ng mga nanggaling sa bridal shop. I light my cigar up and stare blankly at the front gate. Hindi kalaunan ay dumating ang SUV na sakay-sakay ang aking madrasta, kasunod nito ang sasakyan ni Atsi Olivia. Pinakat ko ang ngiti sa aking mukha. “Tita Marisa, you look great!” bati ko sa kanya pagbaba nya ng sasakyan, medyo nahihiya pa sya sa akin nang bineso ko sya. Sinalubong din sya ni Dad. Nakita ko ang ngiti ng aking ama sa gilid ng mata ko sa gesture ko. “Hello Knives, thank you for coming,” ngiti nya sa akin na medyo naiilang, inakbayan sya ni Dad. “That’s nothing, Tita, anything for you and Dad,” sabi ko naman. “Hi shoti! Iniwan mo ‘ko sa shop ni Alicia, bad ka. ‘Kala ko na-miss mo ‘ko?!” bungad sa akin ni Atsi Olivia nang makita nya ako pagbaba nya ng sasakyan, inilahad nya agad ang mga braso nya para yakapin ako. Naamoy ko agad ang alak sa hininga nya. “Atsi, you’re drunk,” sita ko sa kanya, pero hindi ako galit. More on naaawa ako sa kanya. Kahit once in a blue moon lang kami magkita ni Atsi ay close na close kami, lagi kaming magkausap sa telepono. Alam ko rin ang pinagdadaanan nya, nakwento na nya sa akin. Pero wala akong magawa sa pagka-optimistic nya sa mga bagay-bagay. “Hindi ah, konti lang. Hahaha!” she fondly brushed my hair. “So... you’ll move in here for the rest of your vacation?” “Hindi Atsi, sa hotel pa rin,” ngiti ko sa kanya. “Ano ka ba naman, Knives! Bahay mo rin naman ‘to eh. Please... Kahit para na lang sa akin? Magba-bonding tayo,” kinulit na naman nya ako na dito na sa mansyon humimpil habang hinihintay ang araw ng kasal. Kaso ayoko dito, para akong nasasakal. Napakalungkot ng mansyon na ito para sa akin. “Sige Atsi, pag-iisipan ko ‘yan, okay?" niyakap ko ulit ang namamayat nyang katawan. "I missed you.” Pinagmasdan ko ang asawa nyang si Mike na paparating na ngiting-ngiti sa akin. “Bro,” bati ko sa kanya. Nakipag-kamay pa sya sa akin. “You look... rich, bro!” hindi ko alam kung matutuwa ba ako o hindi sa bati nyang iyon. “I saw your BMW outside. Ang ganda! How much is that?” “Worth buying for,” iyon lang ang sinagot ko sa nakakaloko nyang itsura. “Nasa’n ang anak nyo, Tita Marisa, I thought dito na rin sya nakatira?” baling ko kay Tita Marisa nang mapansin kong nag-iisa lang syang bumaba ng sasakyan. “Hindi, Knives, pero malapit na. Baka after ng kasal dito na rin sya tutuloy dahil madedestino na sya sa malapit.” ‘Oportunista,’ isip-isip ko. “Well, I gotta get going,” paalam ko sa kanila. Pero sinubukan akong pigilan ng butihin kong ama. Natuwa sya nang husto sa pagiging polite ko sa madrasta ko. “We’ll have dinner first, Knives,” ngiti nya sa akin. “I can’t, Dad. Sorry. I gotta be somewhere important." Bago pa sya nakapagsalitang muli ay nakalabas na ako ng malaking pintuan. Nakamaang silang lahat sa akin nang sumakay ako sa aking SUV. Nakita ko ang pag-wave sa akin ni Atsi, sinenyasan ko syang tatawagan ko sya pagkatapos ay pinaharurot ko na ang aking sasakyan. Sinulyapan ko saglit ang aking Rolex habang palabas ako sa malaking iron gate ng mansyon. Kailangan kong agahan ang pag-aabang ko.[KATALEIA’S POV] “Kumusta naman ang rampa?” bati sa akin ni Orlie na ngiting-ngiti pagpasok ko palang ng pinto. Pagod na pagod talaga ako ngayon, pagkatapos ko sa bridal shop dumiretso pa ako sa school para sa remedial ng ilang estudyante kong mabagal pang magbasa. Inuwi ko na lang ang mga che-checkan kong folders para mabawasan ang mga gagawin ko sa Lunes. “Dyusko! Painumin mo muna ako ng tubig!” Inilugay ko ang hanggang bewang kong buhok at sumalampak ako ng upo sa tabi nya. Medyo hinihingal pa ako sa layo ng nilakad ko ng dahil sa pesteng trapik pati sa bigat ng bag na dala ko. Pinunasan ko ang salamin ko sa mata na nabasa ng pawis. Nagulat ako nang may nag-aabot sa akin ng baso, kasi hindi naman kumilos si Orlie sa tabi ko. Sinuot ko ulit ang aking salamin. Pagtingala ko, si Winston pala, ‘yong jowa nya kagabi. “Kat, tubig? Nagluto na rin ako ng sinigang. Kain na kayo,” napaka-sincere ng ngiti nya. Sinuri ko ang suot nyang damit, nakapambahay lang sya. “Nagluto ka?
“Beks, hindi mo pa nakukwento si Chinito! Anyare? Juts o daks?” tanong sa akin ni Orlie pagkaupo namin sa terrace para mag-’two bottles’. “Daks kung daks!” sagot ko naman agad sa kanya, nagtawanan kami sabay apir. Wala akong nililihim kay bakla, ganoon din sya sa akin. “Oh sige nga, pa’no mo nasabing daks…” “Aba, teka nga!” Parang hindi pa naniniwala sa akin si Orlie sa sinabi ko kaya nag-effort akong humanap ng bagay na maipangkukumpara para ma-picture nya ang eksaktong sukat ng binibida ko. Kinuha ko ang bote ng pabango ko at ipinakita ko iyon sa kanya. “Ganyan, bakla??!” nanlalaki ang mata ni bakla. Mamamatay ako sa katatawa sa reaksyon ng mukha nya. “Gaga, hindi! Niloloko lang kita! Sobrang taba naman nito, edi nakaburol na ‘ko sana ngayon!” tawa ako nang tawa. “Medyo parang ganito kataba o ganito, pero ‘yung haba ganito talaga,” mustra ko sa kanya. ‘Ay! Nakakaloka ka bakla! Maluwag ka na!” “Sira! Para ka namang hindi nag-aral ng Science,” pakli ko. Pero napais
“Goodbye, Teacher Kat! Goodbye, classmates! Bring your bags and form your line,” sabay-sabay na sambit ng mga Grade 2 pupils ko. “Pumila kayo nang maayos, h’wag kayong magtutulakan,” saway ko sa kanila. Ang mga batang ‘to, kapag talaga uwian ay laging nagkakagulo. Hinatak ko si Rory Ann sa pila ng mga kaklase nya, paano’y nakikipag-trash talk na naman sa mga kaklase nyang lalake. “Rory Ann, ano’ng sinabi ko sa ‘yo dati? H’wag kang makikipag-away sa mga kaklase mong lalake, baka patulan ka ng mga ’yan, ikaw rin,” inayos ko ang pagkakatali ng kanyang buhok. “Eh Teacher nauna po sila eh. Alien daw ako,” nagkakandahaba ang nguso nya habang nagsusumbong. “Alien??! Hindi ah, sino’ng nagsabing alien si Rory Ann?!” nameywang ako sa harap ng pila ng mga pupils ko. “Eh Teacher kasi, ‘yung mata nya, kulay green!” sagot ng isang pilyong kaklase nya, nagtawanan sila. “Hindi sya alien, no! Ang ganda-ganda nga ng mata nya eh! H’wag nyo nang uulitin ‘yon ha! Isusumbong ko kayo sa mga
Kapag si Orlie talaga ang sinabihan mo na mayroon kang importanteng ibabalita ay hindi na talaga makakahintay na makauwi ka pa sa bahay, kailangan malaman na nya agad. At isa pa, lagi rin naman kaming nagkakasalisihan dahil graveyard shift sya ngayon kaya nag-decide na lang kami na mag-meet halfway pag-out sa school para masabi ko na sa kanya ang balita ko bago pa man sya pumasok sa trabaho. And since ice-celebrate nila ang nakapa-cheesy na ‘second weeksary’ nila ng jowa nya ay sa mamahaling coffee shop kami magkikita. Marami pa naman akong bitbit ngayon dahil inuwi ko na ang ilang gamit ko sa classroom. Naka-uniform pa ako. Hindi tuloy ako magkandaugaga sa dala kong bond paper box at eco bag bukod pa sa shoulder bag ko na pamasok. Nang mapansin kong nag-red ang stoplight ay tumawid na ako agad sa pedestrian lane. Bigla akong natigilan sa gitna sa sobrang gulat ko nang bumusina nang malakas ang rumaragasang SUV na nagbi-’beating the red light’. Nagtalsikan pa ang maitim na tubig g
“Teka, teka!” tinutulak ko na ang mukha nya sa pagkakasubsob nya sa keps ko pero ayaw nyang lumubay kaya sinipa ko na sya nang malakas. “Teka nga sabi eh! De pongal!” Napaupo sya sa paanan ng kama. “Bakit mo ‘ko sinipa?! Don’t you like it?” maang na tanong nya sa akin. “Aswang ka ba??! Bakit ka nangangagat?!” walang makakapinta sa itsura ko sa sobra kong inis. Hinaklit ko ang puting kumot at ipinangtaklubong iyon sa hubo’t hubad kong katawan. Naupo ako sa gilid ng kama. Badtrip na badtrip ako. Napakapangit, rumomansa. Ginagamitan ng ngipin. Cute sanang naturingan pero para syang tutang naglalaro, Pakagat-kagat. Kanina ko pa tinitiis ang sakit baka sakaling mabago kaso nang umabot na sya sa keps ko at gano'n pa rin, give-up na ako. “Sorry, hindi ko mapigilan eh. Nanggigigil kasi ako,” niyayakap nya ako sa likuran ko, hinahalikan nya ako sa batok. “Give me another chance, please… Ulitin natin,” malambing nyang sabi. “Ayoko na! Uuwi na ‘ko.” Nawalan na ako ng gana. Tumayo ako at di
[Knives' POV]This is one of the many things I hate about Manila. The congestion. Lahat ng blocks may stoplight na kailangang hintuan every 15 minutes, maraming tumatawid sa kung saan-saan lang. Hindi bagay ang BMW ko talaga dito, I sigh impatiently. Pang-apat o pang-limang gabi ko nang pinaparaanan ng gulong ang kalsadang ito, halos kabisado ko na nga rin ang bawat lubak, pero hindi ako masanay sa trapik.Magiging pang-apat o pang-limang balik ko na rin pala ito sa cheap na local bar kung saan ko sya unang nakita. Pero hindi pa rin ako pinapalad na makitang muli si K.I lean comfortably against the merino leather seat and switch the built-in massage feature on to intensity 3. I tap on ‘Relax’ sa car care program para mabago ang ambience ng loob ng aking sasakyan baka sakaling maibsan ang agitation ko habang naghihintay sa kahabaan ng trapik. “Mom!” I make sure my voice sounds a bit more relaxed than it is. “I was about to call you.” I put the call on loudspeaker.“Really?” She just
“Nasa’n na? Bakit bigla na lang nawala??!” Dahan-dahan ang ginawa kong pagpapaandar ng aking sasakyan. Nagsasalubong ang kilay ko habang sinusuyod nang maigi ng tingin ang mga tao na nasa gilid ng kalsada kung saan ko nakitang naglakad ang babaeng nakasalamin pagkatawid nya kanina. The woman is wearing eyeglasses. Hindi nakasalamin si K no'ng magkasama kami, and she wasn’t even wearing contacts. Alam ko ang itsura ng mata na may contact lens. I hadn’t had any hint na malabo ang mata nya. That woman doesn’t look like a lot of fun gaya no'ng una kong namasdang sumasayaw si K sa dance floor ng disco bar. She is more like a strict, old maid librarian sa itsura at suot nya pero sobrang lakas talaga ng gut feeling ko. Namalik-mata nga lang ba ako sa kakaisip ko sa kanya? Blangko akong napatitig sa hood ng SUV ko. “Shit! So stupid!” Nahampas ko nang malakas ang manibela ko sa sobrang pagkadismaya. Dapat bumaba na ako agad kanina no'ng kinutuban na ako. Nagdesisyon akong bumaba
“Ano’ng ginagawa mo dito?!” Tumawag si Atsi kanina para sabihing sunduin ko sya sa bar ng amiga nya pero dito ko naman sya nakita sa baywalk, nakaupo sa concrete bench at nag-iisa. Buti na lang napatingin ako sa kanan ko kundi kakailanganin ko rin syang hanapin kung hindi ko sya madadatnan sa bar, samantalang hindi pa nga naiibsan ang pagod ko sa paghahanap ko kay K kanina. “I’m just enjoying the view,” nakangiti sya at nakatanaw sa napakadilim na dagat ng Manila Bay. She looks totally wasted. Mas mukha pa syang baliw kesa sa akin. “What view?” pinagmasdan kong maigi ang tinitingnan nyang kawalan at baka mayroon syang nakikita na hindi ko nakikita. “That view,” nguso nya. Napaismid ako. Kadiliman lang ang nasa harap namin. Wala ako sa mood para makipag-joke time. I think she’s just going through something kaya natutulala lang syang ewan. “What happened, Atsi?” naupo ako sa tabi nya. “I dunno, Knives. It feels like everything is so wrong,” anas nya, pinipilit nyang ngumi
Tumahimik ang paligid ng ilang segundo na tila napakatagal para sa akin, hanggang sa sinagot na rin nya ang tanong ni Kataleia. “Uhm, oo, nauntog. Nauntog ako. Hindi ko kasi nakita… Madilim dito,” napakahinang bulong ni Veronica na halos hindi bumuka ang mga namamaga nang labi. Para akong nabunutan nang malaking tinik sa lalamunan. “See? Nauntog. Nagulat na nga lang ako pag-akyat ko dito umiiyak na sya eh. Hay naku! Ipapalipat ko na nga 'yang pasong ‘yan, laging na lang may nadidisgrasya rito,” natatawa na naiiling ako. Daig ko pang nakapasa sa bar exams nang maibsan ang kaba ko. “Magpahinga ka na Veronica. Ipapasunod ko na lang sa kwarto mo ang first aid kit... ‘Lika na, love.” yakag ko sa kanya. “Gutom na ‘ko, baka hindi pa sila kumakain kakahintay sa ‘tin,” Hinawakan ko syang muli sa braso pero tinapik nya nang malakas ang aking braso. “Hindi pwede! Anong first aid kit?! Kelangan ‘tong matahi,” although may pagpa-panic, marahan nyang sinapo ng panyo ang tumulong dugo sa pisngi ni
“Hindi ba sinabi kong h’wag mong aalisin ang tingin mo sa kanya?!” gumaralgal ang boses ko sa lakas ng aking hiyaw. “Napakawala mong silbi!” “Pa-pasensya na, Boss. A-aalis na po ako nga-ngayon— hahanapin ko si Madame,” nagkakandautal sya sa takot sa nag-aapoy kong titig. Tumalikod sya sa akin at akmang lalayasan ako kaya hinablot ko ang maiksi nyang blonde na buhok, hinatak ko ‘yun at naglakad patungo sa bahay. Hanggang sa napahiga sya sa semento ay hindi ko binitawan ang buhok nya at nagpatuloy sa bilis ng paglalakad. Dumidilim ang utak ko sa nagpupuyos kong galit. Hindi ko na naririnig ang mga matitinis nyang tili sa sakit na dulot ng pagkakakaladkad ko sa kanya paakyat sa hagdan patungo sa ikatlong palapag. “Saan sya nagpunta??!” nanggagalaiting hiyaw ko pagbalibag ko sa maliit nyang katawan sa gilid ng sofa, nauntog pa sya sa matulis na gilid ng kwadradong paso ng halaman kaya dumugo ang malapit sa kanyang kilay . “Nasampal na kita kanina bago kayo umalis, ‘di ba? Hindi ka p
Ilegal ang mga laban sa aking flight club. Mga puganteng kriminal ang aking mga manlalaro—mga itinakwil ng batas at itinulak sa aking teritoryo. Walang anunsyo sa TV o radyo, walang media, walang permit. Isa lang ang batas dito: lumaban hanggang sa huling hininga. Ang gantimpala? Kalayaan para sa nag-iisang mabubuhay na higit pang mahalaga kesa sa pera. At tanging mga high-definition na kamerang nakakonekta sa bahay ni Yasou at ng ilan pang kasapi ng pamilya ang tahimik na nagmamasid sa bawat laban. Sa aming pamilya, death boxing is a sport— a tradition. A challenge of courage. The definition of honor. Isang tournament kung saan ang bawat igkas ay hindi lang pagsubok ng lakas, kundi pati na rin ng tapang at paninindigan. Dito, ang bawat manlalarong nasa loob ng ring ay hindi lumalaban para lang manalo, kundi para patunayan ang kanilang sarili at para sa kanilang kasarinlan. Sa ring na ito, hindi sapat ang bilis ng kamao o tigas ng katawan. Kailangan ng tibay ng loob, dahil ang bawa
[Seiji’s POV] “Aniki! Faito Kurabu o katte ni shimeru nante arienai! Koko de sore ga wakattara, watashitachi no pātonā ga dore dake okoru ka wakatteru no ka!? (Older brother! You can’t just close the fight club like that! Do you know how frustrated our family will get?!) “Kore wa watashi no bijinesu da. Shimeru ka dou ka wa watashi no jiyuu da. (This is my business. Whether I close it or not is my choice.)” mahinanong tugon ko sa kausap ko sa malaking monitor. Bumuntung-hininga ako at hinila ang aking buong bigat sa nakalaglag na lubid. I can feel my muscles flexing with each pull. “No, we cannot do that. The cards have already been laid out, and it is not possible to return their money so easily. That is not how things are done!” Gumusot pang lalo kulubot nyang mukha sa galit nya nang ibalita ko sa kanya na isasarado ko na ang club na matagal kong pinagyaman. Kanina pa nya ako sinisermunan. Paulit-ulit na ang pagpapaliwanag ko, mapa-English, Tagalog, o Nihongo, wala syang mai
Nang makahuma ako sa pagkagitla ay lumabas ako ng kotse. Lumakad pa ako ng may ilang metro para habulin ng tingin ang kumakaripas na motor. Napakabilis nyang nakalayo, gatuldok na lang sya sa aking paningin na nagpapasingit-singit sa trapik. Syet! Sya ba ‘yun??! Napakapit ako banda sa aking dibdib para pigilan ang pagwawala ng puso ko. Natutulala sa kawalang nakatayo lang ako sa gitna ng kalsada sa ilalim ng malakas na ulan. Maya-maya narinig kong sumigaw ang pasahero ko pagbaba nya ng bintana. “Hoy praning! Hindi mo ba nararamdamang umuulan?!” “Ang tanga mo naman! Ginitgit ka na nga, hinabol mo pa. Isusumbong talaga kita kay Boss. Kung nagasgasan lang 'tong kotse pati ako yari kay Boss! Hindi ka nag-iisip...” naiinis na turan nya pagbalik ko sa kotse na tila basang sisiw sa pagkakaligo ko sa ulan. Halos bumula ang kanyang bibig sa kung anu-anong pinagsasabi nyang hindi ko na inintindi. Tahimik at nangangaligkig sa lamig na ipinagpatuloy ko ang pagtahak ko sa daan habang na
“Kung dudang-duda ka, edi tawagan mo. Tawagan mo si Boss, tanungin mo. Ngayon na, hangga’t nandito pa tayo kasi baka nga naman mali ako.” Nagngingitngit ang loob kong dinampot ko ang aking cellphone. Tatanungin ko talaga si Seiji. Sasabihin ko na ring ihahatid ko na ang bruhang ito kung saan pa ito pwedeng tumira bukod sa bahay namin kesa maibusal ko sa matabil nyang bibig ang cellphone at kamao ko. “Ni isang beses hindi pa ako nagkamali sa utos sa ‘kin. Sinu-sure ko lahat ‘yun. Bawal akong magkamali. Kung nagkamali na ako noon edi sana matagal na sana akong patay! Bente-dos lang ako, wala akong pinag-aralan pero hindi naman ako gano’n katanga.” “May galit ka ba sa ‘kin?!” hindi ko na talaga natiis at kinompronta ko na sya. “Kung makapagsalita ka parang kilalang-kilala mo na ‘ko eh. Wala akong ginawang masama sa ‘yo para sagut-sagutin mo ‘ko ng ganyan!” “Wala ka ngang ginagawang masama, pero lalo lang bumigat ang buhay ko mula noong dumating ka!” malakas na singhal nya sabay du
“Ikaw ha, inano mo?” kagyat kong hinampas si Seiji sa braso bago sumakay sa bagong bili nyang kulay pulang sedan. Natatawang ikinibit nya ang kanyang balikat sa pagmamaang-maangan nya. “Wala akong ginawa, ano?” Bumunghalit sya ng tawa sa pagpapalatak ko na nagpapailing-iling. “Abnormal ka ba? Tawa ka nang tawa?!” dagli akong nainis sa OA nyang tawa. Nagi-guilty na nga ako sa pag-atungal ni Veronica, tinatawanan pa ako. “Hindi ako abnormal, love. Ang abnormal eh ‘yung paalis na lang, nagagalit pa… Hay nako! Teka nga pala,” dumukot sya sa kanyang bulsa ng kanyang shorts at iniabot sa akin ang kumpol ng pera na naka-rubber band. “Tapos bumili ka na rin ng gamit mo, love. Kumain na rin muna kayo ng gusto n'yo bago kayo umuwi.” “Oh, may pang-grocery na ako, ‘di ba? Baka wala ka nang pera d’yan?” “Meron akong tinabi dito panggasolina ko. Kung may matitira ka pa, ilagay mo sa ipon mo para sa baby natin... Lumakad na kayo, love. Maaabutan n’yo na ang trapik sa daan kapag hindi pa kayo u
“Sumama ka na. Wala ring magda-drive sa ‘yo papunta sa bangko dahil isasama ko si Ibiza, may pupuntahan kami,” ani Seiji. “Kaya ko namang pumunta ng bangko nang mag-isa eh, mamamasahe na lang ako. Bakit kaylangang sumama pa d’yan?! Marunong ba talagang mag-drive ‘yan?” naiinis na turan nya. Paalog-alog ang suso nyang walang panapo sa papadyak-padyak nya. Tumutulis ang nguso ko habang tinitingnan ko sya sa pagmamarakulyo nya, ‘kung matadyakan ko lang ‘tong maliit na babae na ‘to talaga…’ gigil na nasabi ko na lang sa aking sarili. “Hindi ka pwedeng mamasahe, Veronica. Please, gumayak ka na lang. Pagkatapos naming kumain magbibihis na si Kataleia… Pasensya ka na, love, nagkaro’n ng emergency sa bar eh,” nagi-guilting hinawakan nya ang aking pisngi. “Magkita na lang tayo rito mamaya para makapunta tayo sa mansyon. Nag-promise ako kay Mama na du’n tayo magdi-dinner at matutulog,” “Okay lang, love. Kaso parang ayaw nya kasi,” tinapunan ko ng tingin ang pabulung-bulong na mestizang pins
Lumabas ako sa kwarto at binuksan ang katapat naming kwarto at binuksan ang ilaw nito na nasa gilid ng pinto. Ito ang drawing room ni Seiji. Puno ang bawat dingding ng kanyang mga obra. Gustung-gusto kong tumatambay rito kasi ang tahimik tsaka natutuwa ako sa pagtingin-tingin sa mga larawang iginuhit nya halos puro pagmumukha ko—iba’t ibang anggulo at facial expressions. Napaka-passionate nya sa pagpipinta. Kung gagawa nga lang si Seiji ng art gallery mapupuno nya iyon ng mga display kaso naisip ko baka walang pumunta kasi puro ako rin lang naman ang maidi-display nya. Napasimangot ako nang makita ang canvas na huli nyang iginuhit na nakalagay na naman sa painting stand. “Sabi ko itago eh, nakakahiya! Pa’no kung may makakita. Dyusko!” nagigiba ang aking mukha habang ibinabalik ko ang larawan ng aking hubad na katawan sa likuran ng aparador kung saan ito nakalagay. “Did Veronica bother you again? Ay! I told you I’ll dust it off myself,” ani Mamancona pagsilip nya at nadatnan nya ako