“Nasa’n na? Bakit bigla na lang nawala??!” Dahan-dahan ang ginawa kong pagpapaandar ng aking sasakyan. Nagsasalubong ang kilay ko habang sinusuyod nang maigi ng tingin ang mga tao na nasa gilid ng kalsada kung saan ko nakitang naglakad ang babaeng nakasalamin pagkatawid nya kanina. The woman is wearing eyeglasses. Hindi nakasalamin si K no'ng magkasama kami, and she wasn’t even wearing contacts. Alam ko ang itsura ng mata na may contact lens. I hadn’t had any hint na malabo ang mata nya. That woman doesn’t look like a lot of fun gaya no'ng una kong namasdang sumasayaw si K sa dance floor ng disco bar. She is more like a strict, old maid librarian sa itsura at suot nya pero sobrang lakas talaga ng gut feeling ko. Namalik-mata nga lang ba ako sa kakaisip ko sa kanya? Blangko akong napatitig sa hood ng SUV ko. “Shit! So stupid!” Nahampas ko nang malakas ang manibela ko sa sobrang pagkadismaya. Dapat bumaba na ako agad kanina no'ng kinutuban na ako. Nagdesisyon akong bumaba
“Ano’ng ginagawa mo dito?!” Tumawag si Atsi kanina para sabihing sunduin ko sya sa bar ng amiga nya pero dito ko naman sya nakita sa baywalk, nakaupo sa concrete bench at nag-iisa. Buti na lang napatingin ako sa kanan ko kundi kakailanganin ko rin syang hanapin kung hindi ko sya madadatnan sa bar, samantalang hindi pa nga naiibsan ang pagod ko sa paghahanap ko kay K kanina. “I’m just enjoying the view,” nakangiti sya at nakatanaw sa napakadilim na dagat ng Manila Bay. She looks totally wasted. Mas mukha pa syang baliw kesa sa akin. “What view?” pinagmasdan kong maigi ang tinitingnan nyang kawalan at baka mayroon syang nakikita na hindi ko nakikita. “That view,” nguso nya. Napaismid ako. Kadiliman lang ang nasa harap namin. Wala ako sa mood para makipag-joke time. I think she’s just going through something kaya natutulala lang syang ewan. “What happened, Atsi?” naupo ako sa tabi nya. “I dunno, Knives. It feels like everything is so wrong,” anas nya, pinipilit nyang ngumi
[Kat’s POV] “Kaya pa, beks?” nilingon ako ni Orlie habang nag-aabang kami ng masasakyan ko sa gilid ng kalsada malapit sa kanto namin. “Ako pa ba?! Oo naman!” pinilit kong ngumiti kahit medyo naliliyo pa ako sa puyat. Buti na lang salisi kami ng pasok ni Orlie. Pag-uwi nya ng bahay ay ‘yun naman ang alis ko kaya nahahatid pa ‘ko ni bakla sa sakayan. Natatakot kasi akong maglakad palabas nang mag-isa nang madilim pa. Tatlong oras lang palagi ang itinutulog ko sa gabi simula no’ng nalipat ako sa Cainta. Iniisip ko nang sabihin kay Mama na lilipat na ako sa mansyon, malapit na akong bumigay sa ilang araw na pagba-back and forth ko mula Valenzuela hanggang Cainta at pabalik. Hindi ako masanay sa malayong byahe, lagi akong nahihilo. Alas-tres palang gumagayak na ‘ko tapos nakakauwi ako sa bahay gabing-gabi na. Whole day ang klase ko sa Cainta, hindi gaya sa Valenzuela. Bakit kaya gano’n sa probinsya, magkaiba ang pasok. Pareho lang naman ang mga subjects, wala namang nadagdag.
Iniwan ako ni bakla nang dumating na ang food na in-order namin kaya hindi na rin ako nagtagal sa paggiling-giling ko sa gitna ng dance floor, naglakad na ako pabalik sa table namin.“Hi miss! Ang galing mo naman sumayaw,” ngiting-ngiting sinalubong ako ng bagets na nakasayaw ko kanina, hinapit nya ako agad sa bewang. Napatitig ako sa kanya, sa tantiya ko siguro nasa edad disi palang ‘to kahit matangkad.“Hello!” nginitian ko rin sya, pero bahagya kong iniwas ang katawan ko. Ang mga kabataan ngayon talaga, oo. Masyadong presko lalo na kapag nakakainom. Akala mo naman may iuubra. “Sa’n ka nakaupo, miss? Pwede bang maki-join?”Sasagutin ko na sana ang tanong nya nang may bigla namang humaklit sa kaliwang braso ko. “Marc!” Ang gulat ko talaga nang makita ko ang mukha nya. Nawala na sa isip ko ang tungkol sa siraulong ex ko na ‘to. “Bakit hindi mo sinasagot ang tawag ko?! ‘Di ba sabi ko sa ‘yo mag-uusap tayo, magpapaliwanag ako!” nakikipaglaban ang boses nya sa lakas ng tugtog ng disc
[Knives’ POV] “Knives, you called!” “Well, yeah. Obviously,” walang anong sagot ko kay Divine habang inilalabas ang mga gamit ko sa aking Tourister. Iginala ko ang paningin sa kwarto ko. Malaki, looks okay. Nakita ko ang contentment sa mga mata ni Dad no’ng makita akong dumating na dala-dala ang mga gamit ko nang ihatid ko si Atsi Olivia dito sa mansyon. Mukhang magkakaro’n na naman kami ng ‘family’ dinner mamaya kasi narinig ko syang binibilinan ang mga katulong na mag-asikaso bago sila nakaalis ni Tita Marisa papunta sa kanyang opisina. “Wala ka sa hotel?” tanong ni Divine. Napansin nya siguro ang background ko na may pagka-antique looking although freshly painted pa ang mga walls at ceiling. “Yeah,” bumuntung-hininga ako. Tinitigan ko sya sa screen ng laptop ko. Nakangiti sya sa akin. I figure, nakakuha ako ng magandang timing para magtanong ng update. So I immediately went down to business habang abala ako sa pagtutupi ng mga damit kong bahagyang nakusot sa loob n
“One grande Cafe Americano extra hot for K.” Ibinigay ko ang aking mastercard habang iginagala ang tingin sa loob ng kabuuan ng coffee shop. Kabisado na ng mga crew dito ang ino-order ko, halos araw-araw ba naman akong naririto kakaabang ko kay K bago ako pumunta ng disco bar para abangan naman sya doon. Naupo muna ako sa upuan malapit sa counter na naging pwesto ko na kapag naririto ako, para maulinigan ko ang pangalan ng mga umo-order, baka sakaling may dumating na K din ang pangalan. “Matanong ko, sir, h’wag kayong magagalit ha,” pauna sa akin ng lalakeng crew na nag-serve sa akin ng kape ko. Sya rin ang pinagbigyan ko ng mga pinamili ko noong unang beses akong napunta dito sa coffee shop nila. “Spit it out,” anas ko habang hinihigop ko ang aking kape. “Lagi ko kayong nakikita dito na palingon-lingon, are you looking for somebody?” Nakita ko sa gilid ng mata ko ang ilang babaeng crew na nagkumpulan sa gilid at nakangiting nagbubulungan habang nakatingin sa direksyon k
[Kataleia's POV] Bahagya kong idinilat ang mga mata ko. Naku, Panginoon ko! Naikot ang paligid! Pumikit akong muli. Sobrang sakit ng ulo ko, parang bibiyak na hindi ko maintindihan. Hindi ko matandaan kung nangyari na ba sa akin ito dati pero nanghihilakbot talaga ako sa nararamdaman kong kakaiba. Sinapo ko ang aking noo, mayroon akong bimpo na nakapatong sa noo ko na medyo maligamgam na. Narinig kong may nagtatalo sa bandang ulunan ko, si Orlie at isa pang lalake pero hindi ka-boses ni Winston. Mayroon silang hindi pinagkakasunduan pero hindi sila nagsisigawan, nagbubulungan lang sila. Kinapa ko ang hinihigaan ko, napakalamig na sofa na makitid lang, hindi nga kasya ang mga binti ko pero pwede ko namang iunat. May humawak sa kamay ko pati na rin sa kamay ko na nakasapo sa bimpo sa aking noo. “Beks? Okay ka lang? Gusto mo dalhin ka namin sa ospital?” Nagdilat ako kaso umiikot pa rin talaga ang paningin ko. Parang naaninag ko ang gwapong mukha ni Chinito pero boses ni Orl
“N-nasa’n tayo?!” bulong ko na medyo nagpa-panic. “Nandito tayo sa hotel. Akala ko talaga hindi na kita makikitang muli,” anas ni Chinito habang tinutupi ang kapipiga palang nyang bimpo para ilagay sa noo ko. Nakangiti sya sa akin. “H-huh? Motel o hotel?” Nawala ang mata nya nang matawa sya sa senseless kong tanong. “Hotel, babe. We’re at a hotel. Iuuwi sana kita sa tinitirhan mo pero your friend over there doesn’t seem to trust me. It’s totally fine, though. Naintindihan ko naman sya,” hinaplos nya ang braso kong nangingilabot sa lamig ng aircon at sa lagnat. Inayos nya ang kumot ko. Nilingon ko si Orlie sa kabilang kama, 'yon siguro ang pinagtatalunan nila no'ng nakahiga palang ako sa backseat ng sasakyan ni Chinito. Nagka-initiative rin si bakla. Alam nya ang sine-set kong boundaries sa mga nagiging boylets ko. “Since ayaw mo rin magpadala sa hospital, I called my sister's friend doctor to checkup on you. Babalik sya mamaya, what you need to do for now is magpahinga
Tumahimik ang paligid ng ilang segundo na tila napakatagal para sa akin, hanggang sa sinagot na rin nya ang tanong ni Kataleia. “Uhm, oo, nauntog. Nauntog ako. Hindi ko kasi nakita… Madilim dito,” napakahinang bulong ni Veronica na halos hindi bumuka ang mga namamaga nang labi. Para akong nabunutan nang malaking tinik sa lalamunan. “See? Nauntog. Nagulat na nga lang ako pag-akyat ko dito umiiyak na sya eh. Hay naku! Ipapalipat ko na nga 'yang pasong ‘yan, laging na lang may nadidisgrasya rito,” natatawa na naiiling ako. Daig ko pang nakapasa sa bar exams nang maibsan ang kaba ko. “Magpahinga ka na Veronica. Ipapasunod ko na lang sa kwarto mo ang first aid kit... ‘Lika na, love.” yakag ko sa kanya. “Gutom na ‘ko, baka hindi pa sila kumakain kakahintay sa ‘tin,” Hinawakan ko syang muli sa braso pero tinapik nya nang malakas ang aking braso. “Hindi pwede! Anong first aid kit?! Kelangan ‘tong matahi,” although may pagpa-panic, marahan nyang sinapo ng panyo ang tumulong dugo sa pisngi ni
“Hindi ba sinabi kong h’wag mong aalisin ang tingin mo sa kanya?!” gumaralgal ang boses ko sa lakas ng aking hiyaw. “Napakawala mong silbi!” “Pa-pasensya na, Boss. A-aalis na po ako nga-ngayon— hahanapin ko si Madame,” nagkakandautal sya sa takot sa nag-aapoy kong titig. Tumalikod sya sa akin at akmang lalayasan ako kaya hinablot ko ang maiksi nyang blonde na buhok, hinatak ko ‘yun at naglakad patungo sa bahay. Hanggang sa napahiga sya sa semento ay hindi ko binitawan ang buhok nya at nagpatuloy sa bilis ng paglalakad. Dumidilim ang utak ko sa nagpupuyos kong galit. Hindi ko na naririnig ang mga matitinis nyang tili sa sakit na dulot ng pagkakakaladkad ko sa kanya paakyat sa hagdan patungo sa ikatlong palapag. “Saan sya nagpunta??!” nanggagalaiting hiyaw ko pagbalibag ko sa maliit nyang katawan sa gilid ng sofa, nauntog pa sya sa matulis na gilid ng kwadradong paso ng halaman kaya dumugo ang malapit sa kanyang kilay . “Nasampal na kita kanina bago kayo umalis, ‘di ba? Hindi ka p
Ilegal ang mga laban sa aking flight club. Mga puganteng kriminal ang aking mga manlalaro—mga itinakwil ng batas at itinulak sa aking teritoryo. Walang anunsyo sa TV o radyo, walang media, walang permit. Isa lang ang batas dito: lumaban hanggang sa huling hininga. Ang gantimpala? Kalayaan para sa nag-iisang mabubuhay na higit pang mahalaga kesa sa pera. At tanging mga high-definition na kamerang nakakonekta sa bahay ni Yasou at ng ilan pang kasapi ng pamilya ang tahimik na nagmamasid sa bawat laban. Sa aming pamilya, death boxing is a sport— a tradition. A challenge of courage. The definition of honor. Isang tournament kung saan ang bawat igkas ay hindi lang pagsubok ng lakas, kundi pati na rin ng tapang at paninindigan. Dito, ang bawat manlalarong nasa loob ng ring ay hindi lumalaban para lang manalo, kundi para patunayan ang kanilang sarili at para sa kanilang kasarinlan. Sa ring na ito, hindi sapat ang bilis ng kamao o tigas ng katawan. Kailangan ng tibay ng loob, dahil ang bawa
[Seiji’s POV] “Aniki! Faito Kurabu o katte ni shimeru nante arienai! Koko de sore ga wakattara, watashitachi no pātonā ga dore dake okoru ka wakatteru no ka!? (Older brother! You can’t just close the fight club like that! Do you know how frustrated our family will get?!) “Kore wa watashi no bijinesu da. Shimeru ka dou ka wa watashi no jiyuu da. (This is my business. Whether I close it or not is my choice.)” mahinanong tugon ko sa kausap ko sa malaking monitor. Bumuntung-hininga ako at hinila ang aking buong bigat sa nakalaglag na lubid. I can feel my muscles flexing with each pull. “No, we cannot do that. The cards have already been laid out, and it is not possible to return their money so easily. That is not how things are done!” Gumusot pang lalo kulubot nyang mukha sa galit nya nang ibalita ko sa kanya na isasarado ko na ang club na matagal kong pinagyaman. Kanina pa nya ako sinisermunan. Paulit-ulit na ang pagpapaliwanag ko, mapa-English, Tagalog, o Nihongo, wala syang mai
Nang makahuma ako sa pagkagitla ay lumabas ako ng kotse. Lumakad pa ako ng may ilang metro para habulin ng tingin ang kumakaripas na motor. Napakabilis nyang nakalayo, gatuldok na lang sya sa aking paningin na nagpapasingit-singit sa trapik. Syet! Sya ba ‘yun??! Napakapit ako banda sa aking dibdib para pigilan ang pagwawala ng puso ko. Natutulala sa kawalang nakatayo lang ako sa gitna ng kalsada sa ilalim ng malakas na ulan. Maya-maya narinig kong sumigaw ang pasahero ko pagbaba nya ng bintana. “Hoy praning! Hindi mo ba nararamdamang umuulan?!” “Ang tanga mo naman! Ginitgit ka na nga, hinabol mo pa. Isusumbong talaga kita kay Boss. Kung nagasgasan lang 'tong kotse pati ako yari kay Boss! Hindi ka nag-iisip...” naiinis na turan nya pagbalik ko sa kotse na tila basang sisiw sa pagkakaligo ko sa ulan. Halos bumula ang kanyang bibig sa kung anu-anong pinagsasabi nyang hindi ko na inintindi. Tahimik at nangangaligkig sa lamig na ipinagpatuloy ko ang pagtahak ko sa daan habang na
“Kung dudang-duda ka, edi tawagan mo. Tawagan mo si Boss, tanungin mo. Ngayon na, hangga’t nandito pa tayo kasi baka nga naman mali ako.” Nagngingitngit ang loob kong dinampot ko ang aking cellphone. Tatanungin ko talaga si Seiji. Sasabihin ko na ring ihahatid ko na ang bruhang ito kung saan pa ito pwedeng tumira bukod sa bahay namin kesa maibusal ko sa matabil nyang bibig ang cellphone at kamao ko. “Ni isang beses hindi pa ako nagkamali sa utos sa ‘kin. Sinu-sure ko lahat ‘yun. Bawal akong magkamali. Kung nagkamali na ako noon edi sana matagal na sana akong patay! Bente-dos lang ako, wala akong pinag-aralan pero hindi naman ako gano’n katanga.” “May galit ka ba sa ‘kin?!” hindi ko na talaga natiis at kinompronta ko na sya. “Kung makapagsalita ka parang kilalang-kilala mo na ‘ko eh. Wala akong ginawang masama sa ‘yo para sagut-sagutin mo ‘ko ng ganyan!” “Wala ka ngang ginagawang masama, pero lalo lang bumigat ang buhay ko mula noong dumating ka!” malakas na singhal nya sabay du
“Ikaw ha, inano mo?” kagyat kong hinampas si Seiji sa braso bago sumakay sa bagong bili nyang kulay pulang sedan. Natatawang ikinibit nya ang kanyang balikat sa pagmamaang-maangan nya. “Wala akong ginawa, ano?” Bumunghalit sya ng tawa sa pagpapalatak ko na nagpapailing-iling. “Abnormal ka ba? Tawa ka nang tawa?!” dagli akong nainis sa OA nyang tawa. Nagi-guilty na nga ako sa pag-atungal ni Veronica, tinatawanan pa ako. “Hindi ako abnormal, love. Ang abnormal eh ‘yung paalis na lang, nagagalit pa… Hay nako! Teka nga pala,” dumukot sya sa kanyang bulsa ng kanyang shorts at iniabot sa akin ang kumpol ng pera na naka-rubber band. “Tapos bumili ka na rin ng gamit mo, love. Kumain na rin muna kayo ng gusto n'yo bago kayo umuwi.” “Oh, may pang-grocery na ako, ‘di ba? Baka wala ka nang pera d’yan?” “Meron akong tinabi dito panggasolina ko. Kung may matitira ka pa, ilagay mo sa ipon mo para sa baby natin... Lumakad na kayo, love. Maaabutan n’yo na ang trapik sa daan kapag hindi pa kayo u
“Sumama ka na. Wala ring magda-drive sa ‘yo papunta sa bangko dahil isasama ko si Ibiza, may pupuntahan kami,” ani Seiji. “Kaya ko namang pumunta ng bangko nang mag-isa eh, mamamasahe na lang ako. Bakit kaylangang sumama pa d’yan?! Marunong ba talagang mag-drive ‘yan?” naiinis na turan nya. Paalog-alog ang suso nyang walang panapo sa papadyak-padyak nya. Tumutulis ang nguso ko habang tinitingnan ko sya sa pagmamarakulyo nya, ‘kung matadyakan ko lang ‘tong maliit na babae na ‘to talaga…’ gigil na nasabi ko na lang sa aking sarili. “Hindi ka pwedeng mamasahe, Veronica. Please, gumayak ka na lang. Pagkatapos naming kumain magbibihis na si Kataleia… Pasensya ka na, love, nagkaro’n ng emergency sa bar eh,” nagi-guilting hinawakan nya ang aking pisngi. “Magkita na lang tayo rito mamaya para makapunta tayo sa mansyon. Nag-promise ako kay Mama na du’n tayo magdi-dinner at matutulog,” “Okay lang, love. Kaso parang ayaw nya kasi,” tinapunan ko ng tingin ang pabulung-bulong na mestizang pins
Lumabas ako sa kwarto at binuksan ang katapat naming kwarto at binuksan ang ilaw nito na nasa gilid ng pinto. Ito ang drawing room ni Seiji. Puno ang bawat dingding ng kanyang mga obra. Gustung-gusto kong tumatambay rito kasi ang tahimik tsaka natutuwa ako sa pagtingin-tingin sa mga larawang iginuhit nya halos puro pagmumukha ko—iba’t ibang anggulo at facial expressions. Napaka-passionate nya sa pagpipinta. Kung gagawa nga lang si Seiji ng art gallery mapupuno nya iyon ng mga display kaso naisip ko baka walang pumunta kasi puro ako rin lang naman ang maidi-display nya. Napasimangot ako nang makita ang canvas na huli nyang iginuhit na nakalagay na naman sa painting stand. “Sabi ko itago eh, nakakahiya! Pa’no kung may makakita. Dyusko!” nagigiba ang aking mukha habang ibinabalik ko ang larawan ng aking hubad na katawan sa likuran ng aparador kung saan ito nakalagay. “Did Veronica bother you again? Ay! I told you I’ll dust it off myself,” ani Mamancona pagsilip nya at nadatnan nya ako