“Goodbye, Teacher Kat! Goodbye, classmates! Bring your bags and form your line,” sabay-sabay na sambit ng mga Grade 2 pupils ko. “Pumila kayo nang maayos, h’wag kayong magtutulakan,” saway ko sa kanila. Ang mga batang ‘to, kapag talaga uwian ay laging nagkakagulo. Hinatak ko si Rory Ann sa pila ng mga kaklase nya, paano’y nakikipag-trash talk na naman sa mga kaklase nyang lalake. “Rory Ann, ano’ng sinabi ko sa ‘yo dati? H’wag kang makikipag-away sa mga kaklase mong lalake, baka patulan ka ng mga ’yan, ikaw rin,” inayos ko ang pagkakatali ng kanyang buhok. “Eh Teacher nauna po sila eh. Alien daw ako,” nagkakandahaba ang nguso nya habang nagsusumbong. “Alien??! Hindi ah, sino’ng nagsabing alien si Rory Ann?!” nameywang ako sa harap ng pila ng mga pupils ko. “Eh Teacher kasi, ‘yung mata nya, kulay green!” sagot ng isang pilyong kaklase nya, nagtawanan sila. “Hindi sya alien, no! Ang ganda-ganda nga ng mata nya eh! H’wag nyo nang uulitin ‘yon ha! Isusumbong ko kayo sa mga
Kapag si Orlie talaga ang sinabihan mo na mayroon kang importanteng ibabalita ay hindi na talaga makakahintay na makauwi ka pa sa bahay, kailangan malaman na nya agad. At isa pa, lagi rin naman kaming nagkakasalisihan dahil graveyard shift sya ngayon kaya nag-decide na lang kami na mag-meet halfway pag-out sa school para masabi ko na sa kanya ang balita ko bago pa man sya pumasok sa trabaho. And since ice-celebrate nila ang nakapa-cheesy na ‘second weeksary’ nila ng jowa nya ay sa mamahaling coffee shop kami magkikita. Marami pa naman akong bitbit ngayon dahil inuwi ko na ang ilang gamit ko sa classroom. Naka-uniform pa ako. Hindi tuloy ako magkandaugaga sa dala kong bond paper box at eco bag bukod pa sa shoulder bag ko na pamasok. Nang mapansin kong nag-red ang stoplight ay tumawid na ako agad sa pedestrian lane. Bigla akong natigilan sa gitna sa sobrang gulat ko nang bumusina nang malakas ang rumaragasang SUV na nagbi-’beating the red light’. Nagtalsikan pa ang maitim na tubig g
“Teka, teka!” tinutulak ko na ang mukha nya sa pagkakasubsob nya sa keps ko pero ayaw nyang lumubay kaya sinipa ko na sya nang malakas. “Teka nga sabi eh! De pongal!” Napaupo sya sa paanan ng kama. “Bakit mo ‘ko sinipa?! Don’t you like it?” maang na tanong nya sa akin. “Aswang ka ba??! Bakit ka nangangagat?!” walang makakapinta sa itsura ko sa sobra kong inis. Hinaklit ko ang puting kumot at ipinangtaklubong iyon sa hubo’t hubad kong katawan. Naupo ako sa gilid ng kama. Badtrip na badtrip ako. Napakapangit, rumomansa. Ginagamitan ng ngipin. Cute sanang naturingan pero para syang tutang naglalaro, Pakagat-kagat. Kanina ko pa tinitiis ang sakit baka sakaling mabago kaso nang umabot na sya sa keps ko at gano'n pa rin, give-up na ako. “Sorry, hindi ko mapigilan eh. Nanggigigil kasi ako,” niyayakap nya ako sa likuran ko, hinahalikan nya ako sa batok. “Give me another chance, please… Ulitin natin,” malambing nyang sabi. “Ayoko na! Uuwi na ‘ko.” Nawalan na ako ng gana. Tumayo ako at di
[Knives' POV]This is one of the many things I hate about Manila. The congestion. Lahat ng blocks may stoplight na kailangang hintuan every 15 minutes, maraming tumatawid sa kung saan-saan lang. Hindi bagay ang BMW ko talaga dito, I sigh impatiently. Pang-apat o pang-limang gabi ko nang pinaparaanan ng gulong ang kalsadang ito, halos kabisado ko na nga rin ang bawat lubak, pero hindi ako masanay sa trapik.Magiging pang-apat o pang-limang balik ko na rin pala ito sa cheap na local bar kung saan ko sya unang nakita. Pero hindi pa rin ako pinapalad na makitang muli si K.I lean comfortably against the merino leather seat and switch the built-in massage feature on to intensity 3. I tap on ‘Relax’ sa car care program para mabago ang ambience ng loob ng aking sasakyan baka sakaling maibsan ang agitation ko habang naghihintay sa kahabaan ng trapik. “Mom!” I make sure my voice sounds a bit more relaxed than it is. “I was about to call you.” I put the call on loudspeaker.“Really?” She just
“Nasa’n na? Bakit bigla na lang nawala??!” Dahan-dahan ang ginawa kong pagpapaandar ng aking sasakyan. Nagsasalubong ang kilay ko habang sinusuyod nang maigi ng tingin ang mga tao na nasa gilid ng kalsada kung saan ko nakitang naglakad ang babaeng nakasalamin pagkatawid nya kanina. The woman is wearing eyeglasses. Hindi nakasalamin si K no'ng magkasama kami, and she wasn’t even wearing contacts. Alam ko ang itsura ng mata na may contact lens. I hadn’t had any hint na malabo ang mata nya. That woman doesn’t look like a lot of fun gaya no'ng una kong namasdang sumasayaw si K sa dance floor ng disco bar. She is more like a strict, old maid librarian sa itsura at suot nya pero sobrang lakas talaga ng gut feeling ko. Namalik-mata nga lang ba ako sa kakaisip ko sa kanya? Blangko akong napatitig sa hood ng SUV ko. “Shit! So stupid!” Nahampas ko nang malakas ang manibela ko sa sobrang pagkadismaya. Dapat bumaba na ako agad kanina no'ng kinutuban na ako. Nagdesisyon akong bumaba
“Ano’ng ginagawa mo dito?!” Tumawag si Atsi kanina para sabihing sunduin ko sya sa bar ng amiga nya pero dito ko naman sya nakita sa baywalk, nakaupo sa concrete bench at nag-iisa. Buti na lang napatingin ako sa kanan ko kundi kakailanganin ko rin syang hanapin kung hindi ko sya madadatnan sa bar, samantalang hindi pa nga naiibsan ang pagod ko sa paghahanap ko kay K kanina. “I’m just enjoying the view,” nakangiti sya at nakatanaw sa napakadilim na dagat ng Manila Bay. She looks totally wasted. Mas mukha pa syang baliw kesa sa akin. “What view?” pinagmasdan kong maigi ang tinitingnan nyang kawalan at baka mayroon syang nakikita na hindi ko nakikita. “That view,” nguso nya. Napaismid ako. Kadiliman lang ang nasa harap namin. Wala ako sa mood para makipag-joke time. I think she’s just going through something kaya natutulala lang syang ewan. “What happened, Atsi?” naupo ako sa tabi nya. “I dunno, Knives. It feels like everything is so wrong,” anas nya, pinipilit nyang ngumi
[Kat’s POV] “Kaya pa, beks?” nilingon ako ni Orlie habang nag-aabang kami ng masasakyan ko sa gilid ng kalsada malapit sa kanto namin. “Ako pa ba?! Oo naman!” pinilit kong ngumiti kahit medyo naliliyo pa ako sa puyat. Buti na lang salisi kami ng pasok ni Orlie. Pag-uwi nya ng bahay ay ‘yun naman ang alis ko kaya nahahatid pa ‘ko ni bakla sa sakayan. Natatakot kasi akong maglakad palabas nang mag-isa nang madilim pa. Tatlong oras lang palagi ang itinutulog ko sa gabi simula no’ng nalipat ako sa Cainta. Iniisip ko nang sabihin kay Mama na lilipat na ako sa mansyon, malapit na akong bumigay sa ilang araw na pagba-back and forth ko mula Valenzuela hanggang Cainta at pabalik. Hindi ako masanay sa malayong byahe, lagi akong nahihilo. Alas-tres palang gumagayak na ‘ko tapos nakakauwi ako sa bahay gabing-gabi na. Whole day ang klase ko sa Cainta, hindi gaya sa Valenzuela. Bakit kaya gano’n sa probinsya, magkaiba ang pasok. Pareho lang naman ang mga subjects, wala namang nadagdag.
Iniwan ako ni bakla nang dumating na ang food na in-order namin kaya hindi na rin ako nagtagal sa paggiling-giling ko sa gitna ng dance floor, naglakad na ako pabalik sa table namin.“Hi miss! Ang galing mo naman sumayaw,” ngiting-ngiting sinalubong ako ng bagets na nakasayaw ko kanina, hinapit nya ako agad sa bewang. Napatitig ako sa kanya, sa tantiya ko siguro nasa edad disi palang ‘to kahit matangkad.“Hello!” nginitian ko rin sya, pero bahagya kong iniwas ang katawan ko. Ang mga kabataan ngayon talaga, oo. Masyadong presko lalo na kapag nakakainom. Akala mo naman may iuubra. “Sa’n ka nakaupo, miss? Pwede bang maki-join?”Sasagutin ko na sana ang tanong nya nang may bigla namang humaklit sa kaliwang braso ko. “Marc!” Ang gulat ko talaga nang makita ko ang mukha nya. Nawala na sa isip ko ang tungkol sa siraulong ex ko na ‘to. “Bakit hindi mo sinasagot ang tawag ko?! ‘Di ba sabi ko sa ‘yo mag-uusap tayo, magpapaliwanag ako!” nakikipaglaban ang boses nya sa lakas ng tugtog ng disc