[Kataleia's POV] “You ready, Shobe?” tanong ni Atsi nang silipin nya kami ulit ni Orlie sa kwarto. Pinaningkitan ko ng mata ang orasan na nakasabit sa dingding, parang maaga pa naman. Kinakain ko ‘yung donut na dala ni Orlie kaninang umaga. Hindi na kami lumabas ni Orlie ng kwarto kasi nilagyan nya ng nail polish ang mga kuko ko. Dito na nga rin kami nananghalian. Kanina pa sina Mama umalis, sinilip lang nya kami saglit para magpaalam na mauuna na sa hotel kung saan kami magbibihis at magpapaayos ng buhok mamaya. “Kumakain lang po,” inalok ko sya ng donut. Pumasok sya sa kwarto at kumuha ng isang donut. Kumagat lang sya ng isang beses tapos ibinalik na rin nya sa box. Mas nanghihinayang pa syang maagnas ang lipstick nya kesa sa donut na kinagatan nya. Kaya ang payat-payat nya eh. “You’ll make a bulge in your gown. Sa reception ka na kumain nang kumain,” biro nya sa akin. “May dadaanan pa tayo kasi kaya umalis na tayo ngayon. Iwan na natin ang boys dito, mauna na tayo.” +++++
“That’s fine, shobe. Maid of honor ka naman. Okay lang kahit iba ka sa mga bridesmaids. And you can never go wrong with the color white. Ang ganda-ganda nga sa ‘yo, oh!” kumbinsi nya. Okay na rin siguro ‘to. Hindi na ako pwedeng mag-inarte pa kasi late na talaga kami. Kanina pa nagpuntahan sa venue ang mga bridesmaids at groomsmen na nagsipaggayak sa kabilang kwarto. Naroroon na rin sina Tito Miguel. Ni-retouch saglit ni Orlie ang makeup namin ni Mama. Tapos nagpa-retouch din sa kanya si Atsi Olivia kaya lalo kaming natagalan. Mas makapal na nga ang makeup nya pero mas matagal pa rin syang ni-retouch ni bakla. Nakita ko ang pagpa-panic ni Mama sa mga mata nya habang tahimik kaming nakaupo at tinitingnan ang masayang kwentuhan at hagikhikan ng dalawa habang nagme-makeup-an. Pinandilatan ko si bakla nang masagasaan nya ako ng tingin kaya naka-realize ang bruha. “Atsi, okay na. Magandang-maganda ka na talaga. Kabog na lahat ng chinitang artista sa ‘yo!” pang-uuto ni Orlie kay Ats
[Knives' POV] I'm getting really bored. Kanina ko pa sinusulyap-sulyapan ang suot kong Rolex. Nalalasing na ako sa init ng panahon at sa iniinom kong brandy. Isang oras nang atrasado sa schedule ang ceremony dahil hindi pa dumarating ang bride. I make a deep groan habang tinatanggal ko ang aking puting suit jacket. “Filipino time.” My mouth drops to the floor in disgust. Nakita ko si Dad na tensed na tensed sa pagkakatayo nya malapit sa flower arch. “Sisiputin naman sya siguro, no? Kasi ilang taon na rin silang living in ni Tita Marisa eh,”sabi sa akin ni Mike na kaharap ko sa pabilog na lamesa, nakatingin din pala sya kay Dad. Pati sya napapag-isip na rin, natawa na lang ako na naiiling. May bride pa ba na gano’n ang edad na matagal-tagal nang nakikipagsiping sa kinakasama tapos biglang hindi sisipot sa kasal? Huling byahe na ito ng tren. Kapag hindi pa sya sumakay, maiiwan syang natutuyot sa terminal. Kinibit ko ang balikat ko. Pumila kami ni Mike sa tapat ng blower,
“10 minutes, Don Miguel. On the way na sila,” says the woman wearing black slacks and a blue short-sleeved blouse as she hustles past us. Sa wakas dumating na rin ang pinakahihintay. Nakita kong lumiwanag ang mukha ni Dad nang masilayan nya ang puting bridal car na papasok ng gate ng event’s place. Nakahinga sya nang maluwag. I’ve realized, mahal nya talaga si Tita Marisa. I can’t remember how he was when she was with my Mom bago sila maghiwalay. I was too young back then to care. Puro laro lang ako. Wala akong memory na magkasama sila na masaya sila o baka I refuse to remember, kaya nawala na sa isip ko lahat. Pumunta ako sa table kung saan ko iniwan ang suit jacket ko at agad-agad ko iyong isinuot. Hinigpitan ko ang aking tie and took a quick look at my reflection on the glass door na papuntang reception area. Nananalamin akong ganoon nang makita ko ang pamilyar na lalakeng naka-suit na black na naghahanap ng bakanteng mauupuan sa area ng mga guests. “Orlie?” Lumingon ak
[Kataleia's POV] “Sino??!” Napamulagat ako sa sinabi ni Orlie. Tinitigan ko syang lumalakad palayo sa akin kasi mag-uumpisa na kaming lumakad papasok ng garden. Agad din naman akong nakahuma sa joke nyang iyon kaso ang bilis nyang nawala. “Weh? Hehehe!” nasabi ko na lang sa sarili ko. Gumaganti si Orlie kasi inasar ko sya noong nasa kotse kami ni Atsi. “Hahaha!” Tumawa ako nang malakas kahit ako lang mag-isa. Lumapit agad ang medyo chubby na wedding coordinator, inayos nya ang laylayan ng gown ko at inabot sa akin ang maliit na flower bouquet. “You look great, miss. Punta ka na roon, start na tayo,” tumuro sya kung saan ako pupunta tapos yumuko sya sa loob ng bridal car at kinausap si Mama. Hinahanap ng mga mata ko si Orlie kasi na-bother din talaga ako sa sinabi nyang iyon. Parang tanga lang na bigla nyang babanggitin si Chinito na wala namang kinalaman sa kasal ni Mama. Naisip kong kaya nya iyon sinabi para ayusin ko ang rampa ko. ‘Gago talaga ‘tong Orlando na ‘to, ipa-pran
Pünyeta! Bakit sya si Kuya Knives?! Pinarurusahan na yata ako ng langit! “Why? Bakit ka nandito? Bakit? Bakit ikaw ‘yan?” Hindi ko pinansin ang mga bulong nya. Tumingin lang ako sa paglalakad ng mga batang kasama sa entourage. Nako-conscious na akong talaga pero hindi ako nagpahalata. Pareho lang naman kaming gitlang-gitla ngayon sa isa’t isa pero hindi kami dapat umi-eksena dito kasi maraming nakatingin. Nakita kong malapit na sa amin ang ring bearer. Huminto sya harapan namin. “Hello!” nginitian ko ang nahihiyang bata na may dalang maliit na blue na unan at may dalawang singsing sa ibabaw. Yumuko ako at kinalag ang pagkakatali ng wedding ring na para sa groom. Kinalag ko na rin ang isang singsing para kukunin na lang nya kaso hindi sya kumikilos. Nakatingala sa kanya ang batang lalake sa pagkakapatda nya. “Kuya, kunin mo na ‘yung isa,” mahinang sabi ko, pero hindi sya gumalaw. Tiningnan ko syang gano’n pa rin ang itsura nya noong magkatinginan kami, para pa syang naghihi
At dahil wala na syang silbi sa kabuuan ng wedding ceremony ay si Kuya Mike na lang ang humalili sa kanya. Kaming dalawa ang nag-tandem sa pag-a-assist sa ikinakasal. Sinusulyapan ko si Orlie na nakaupo sa ikatlong hilera ng mga upuan para sa guests. Hindi inaalisan si bakla ng ngisi nya. Nang makatapos ang seremonyas ay nag-umpisa na ang photo op na tumagal din nang halos isang oras. Nakita ko sya sa gilid ng mga mata ko na nananalamin sa glass door at ibinabalik sa dating ayos ang kanyang puting suit. Napakaganda ng suit nya sa kanya. Napakapormal. Parang ang bango-bango pa rin nya tingnan kahit na halos maligo sya sa pawis kanina. Mas gwapo pa ngayon ang dating nya kesa noong una at pangalawang pagkikita namin. Napansin ko ang pagbubulungan at pasimpleng hagikhikan ng mga bridesmaid sa gilid ko habang tinitingnan sya sa pag-aayos nya ng sarili. Nakita ko sa gilid ng aking mga mata ang pagsulyap nya sa akin habang hinihigpitan ang kanyang neck tie. Nakaramdam ako ng kilig kas
“Ang ganda nyo naman tingnan! Parang kinasal din kayo, veil na lang ang kulang,” komento ng photographer habang sinisipat kami sa camera nya. Feeling ko kanina pa hindi normal ang aking ngiti sa abot-langit na consciousness na nararamdaman. Parang hilaw na naninigas ang mga labi na hindi mawari. Inilalayo ko nang bahagya ang sarili ko sa pagkakadikit nya sa akin. Natatakot akong baka may makapansin sa kanya sa pagiging at ease nya. Bukod tanging si Orlie lang ang nakakaalam na magkakilala kami. At hindi lang basta nagkakilala lang —nagkatikiman pa kami. Pinilit kong pakalmahin ang aking sarili. “Oo nga, no? Hahaha! You look good together,” susog ng wedding coordinator. Natatawang inayos nya ang laylayan ng gown ko at inilatag iyon nang maganda sa sahig. "Relax, miss. Smile. Stepbro mo naman 'yan," untag sa akin ng chubby na wedding coordinator. Pinagdikit nya pa kaming lalo. Narinig ko ang mahinang tawa nya, pinaraanan nya ng kanyang palad ang naka-brush-up nyang buhok. K
Pinagmamasdan ko ang mga microwavable tubs na pinahatid ni Mama sa driver ng mansyon dito kanina. Buti hindi sya nagalit noong tumawag si Seiji para magpaalam na hindi na kami tutuloy sa dinner ngayon, hindi naman kasi sya nagagalit kay Seiji kahit na anong sabihin nito. Pero kung ako ‘yung tumawag malamang sa natulig na naman ang aking tenga sa sermon nya.“I will reheat all of this so you can eat it warm, madame,” ani Mamancona na isinasalansan ang mga tub sa isa nyang braso. “Seiji is upstairs. He will join you later after he finishes the meeting.”“Yes, please. Thanks, Mamancona,” ngiti ko sa kanya. Napatingin ako sa hagdan paakyat ng third floor. Pagdating na pagdating namin dito sa bahay, dumiretso na sya agad sa taas; ni hindi nga nya naiparada nang maayos ang kanyang sasakyan. Maski si Veronica na iniwan namin sa ospital ay hindi pa rin dumarating. Napakatagal naman ng meeting na iyon ni Seiji. Nakatapos na akong kumain at nakapagpalit na ng damit-pantulog pero hindi pa rin
I smiled and gently touched Kataleia’s knees para magpaalam na lalabas ako para sagutin ang tumatawag. She just gave me a nod at nagbaling muli ng tingin kay Veronica na nangingiwi habang nilalapatan ng lunas ang sugat sa noo. “Ii shiai datta ne, Oyabun. Nani ga atta ka wakannai kedo, shiai mite nakatta n da yo ne, (It was a good match, Boss. I don’t know what happened; I wasn’t watching the fight,)” mahinang sagot habang nilalakad ko ang palabas ng ER. “Our friends are not happy with the result, and so am I. Losing that huge amount of money to a useless fight is so frustrating. You disappointed me for the second time, Shateigashira.” Yasou sounded calm, yet there was no mistaking the fury beneath his measured tone. “I sincerely apologize. I wasn’t expecting that, too. It won’t happen again, Oyabun. I assure you. ” “Where were you? I was calling you, but you seem to always disappear when you are needed.” "I'm just taking care of a few things, Oyabun. I’m sorry, I was about to
Tumahimik ang paligid ng ilang segundo na tila napakatagal para sa akin, hanggang sa sinagot na rin nya ang tanong ni Kataleia. “Uhm, oo, nauntog. Nauntog ako. Hindi ko kasi nakita… Madilim dito,” napakahinang bulong ni Veronica na halos hindi bumuka ang mga namamaga nang labi. Para akong nabunutan nang malaking tinik sa lalamunan. “See? Nauntog. Nagulat na nga lang ako pag-akyat ko dito umiiyak na sya eh. Hay naku! Ipapalipat ko na nga 'yang pasong ‘yan, laging na lang may nadidisgrasya rito,” natatawa na naiiling ako. Daig ko pang nakapasa sa bar exams nang maibsan ang kaba ko. “Magpahinga ka na Veronica. Ipapasunod ko na lang sa kwarto mo ang first aid kit... ‘Lika na, love.” yakag ko sa kanya. “Gutom na ‘ko, baka hindi pa sila kumakain kakahintay sa ‘tin,” Hinawakan ko syang muli sa braso pero tinapik nya nang malakas ang aking braso. “Hindi pwede! Anong first aid kit?! Kelangan ‘tong matahi,” although may pagpa-panic, marahan nyang sinapo ng panyo ang tumulong dugo sa pisngi ni
“Hindi ba sinabi kong h’wag mong aalisin ang tingin mo sa kanya?!” gumaralgal ang boses ko sa lakas ng aking hiyaw. “Napakawala mong silbi!” “Pa-pasensya na, Boss. A-aalis na po ako nga-ngayon— hahanapin ko si Madame,” nagkakandautal sya sa takot sa nag-aapoy kong titig. Tumalikod sya sa akin at akmang lalayasan ako kaya hinablot ko ang maiksi nyang blonde na buhok, hinatak ko ‘yun at naglakad patungo sa bahay. Hanggang sa napahiga sya sa semento ay hindi ko binitawan ang buhok nya at nagpatuloy sa bilis ng paglalakad. Dumidilim ang utak ko sa nagpupuyos kong galit. Hindi ko na naririnig ang mga matitinis nyang tili sa sakit na dulot ng pagkakakaladkad ko sa kanya paakyat sa hagdan patungo sa ikatlong palapag. “Saan sya nagpunta??!” nanggagalaiting hiyaw ko pagbalibag ko sa maliit nyang katawan sa gilid ng sofa, nauntog pa sya sa matulis na gilid ng kwadradong paso ng halaman kaya dumugo ang malapit sa kanyang kilay . “Nasampal na kita kanina bago kayo umalis, ‘di ba? Hindi ka p
Ilegal ang mga laban sa aking flight club. Mga puganteng kriminal ang aking mga manlalaro—mga itinakwil ng batas at itinulak sa aking teritoryo. Walang anunsyo sa TV o radyo, walang media, walang permit. Isa lang ang batas dito: lumaban hanggang sa huling hininga. Ang gantimpala? Kalayaan para sa nag-iisang mabubuhay na higit pang mahalaga kesa sa pera. At tanging mga high-definition na kamerang nakakonekta sa bahay ni Yasou at ng ilan pang kasapi ng pamilya ang tahimik na nagmamasid sa bawat laban. Sa aming pamilya, death boxing is a sport— a tradition. A challenge of courage. The definition of honor. Isang tournament kung saan ang bawat igkas ay hindi lang pagsubok ng lakas, kundi pati na rin ng tapang at paninindigan. Dito, ang bawat manlalarong nasa loob ng ring ay hindi lumalaban para lang manalo, kundi para patunayan ang kanilang sarili at para sa kanilang kasarinlan. Sa ring na ito, hindi sapat ang bilis ng kamao o tigas ng katawan. Kailangan ng tibay ng loob, dahil ang bawa
[Seiji’s POV] “Aniki! Faito Kurabu o katte ni shimeru nante arienai! Koko de sore ga wakattara, watashitachi no pātonā ga dore dake okoru ka wakatteru no ka!? (Older brother! You can’t just close the fight club like that! Do you know how frustrated our family will get?!) “Kore wa watashi no bijinesu da. Shimeru ka dou ka wa watashi no jiyuu da. (This is my business. Whether I close it or not is my choice.)” mahinanong tugon ko sa kausap ko sa malaking monitor. Bumuntung-hininga ako at hinila ang aking buong bigat sa nakalaglag na lubid. I can feel my muscles flexing with each pull. “No, we cannot do that. The cards have already been laid out, and it is not possible to return their money so easily. That is not how things are done!” Gumusot pang lalo kulubot nyang mukha sa galit nya nang ibalita ko sa kanya na isasarado ko na ang club na matagal kong pinagyaman. Kanina pa nya ako sinisermunan. Paulit-ulit na ang pagpapaliwanag ko, mapa-English, Tagalog, o Nihongo, wala syang mai
Nang makahuma ako sa pagkagitla ay lumabas ako ng kotse. Lumakad pa ako ng may ilang metro para habulin ng tingin ang kumakaripas na motor. Napakabilis nyang nakalayo, gatuldok na lang sya sa aking paningin na nagpapasingit-singit sa trapik. Syet! Sya ba ‘yun??! Napakapit ako banda sa aking dibdib para pigilan ang pagwawala ng puso ko. Natutulala sa kawalang nakatayo lang ako sa gitna ng kalsada sa ilalim ng malakas na ulan. Maya-maya narinig kong sumigaw ang pasahero ko pagbaba nya ng bintana. “Hoy praning! Hindi mo ba nararamdamang umuulan?!” “Ang tanga mo naman! Ginitgit ka na nga, hinabol mo pa. Isusumbong talaga kita kay Boss. Kung nagasgasan lang 'tong kotse pati ako yari kay Boss! Hindi ka nag-iisip...” naiinis na turan nya pagbalik ko sa kotse na tila basang sisiw sa pagkakaligo ko sa ulan. Halos bumula ang kanyang bibig sa kung anu-anong pinagsasabi nyang hindi ko na inintindi. Tahimik at nangangaligkig sa lamig na ipinagpatuloy ko ang pagtahak ko sa daan habang na
“Kung dudang-duda ka, edi tawagan mo. Tawagan mo si Boss, tanungin mo. Ngayon na, hangga’t nandito pa tayo kasi baka nga naman mali ako.” Nagngingitngit ang loob kong dinampot ko ang aking cellphone. Tatanungin ko talaga si Seiji. Sasabihin ko na ring ihahatid ko na ang bruhang ito kung saan pa ito pwedeng tumira bukod sa bahay namin kesa maibusal ko sa matabil nyang bibig ang cellphone at kamao ko. “Ni isang beses hindi pa ako nagkamali sa utos sa ‘kin. Sinu-sure ko lahat ‘yun. Bawal akong magkamali. Kung nagkamali na ako noon edi sana matagal na sana akong patay! Bente-dos lang ako, wala akong pinag-aralan pero hindi naman ako gano’n katanga.” “May galit ka ba sa ‘kin?!” hindi ko na talaga natiis at kinompronta ko na sya. “Kung makapagsalita ka parang kilalang-kilala mo na ‘ko eh. Wala akong ginawang masama sa ‘yo para sagut-sagutin mo ‘ko ng ganyan!” “Wala ka ngang ginagawang masama, pero lalo lang bumigat ang buhay ko mula noong dumating ka!” malakas na singhal nya sabay du
“Ikaw ha, inano mo?” kagyat kong hinampas si Seiji sa braso bago sumakay sa bagong bili nyang kulay pulang sedan. Natatawang ikinibit nya ang kanyang balikat sa pagmamaang-maangan nya. “Wala akong ginawa, ano?” Bumunghalit sya ng tawa sa pagpapalatak ko na nagpapailing-iling. “Abnormal ka ba? Tawa ka nang tawa?!” dagli akong nainis sa OA nyang tawa. Nagi-guilty na nga ako sa pag-atungal ni Veronica, tinatawanan pa ako. “Hindi ako abnormal, love. Ang abnormal eh ‘yung paalis na lang, nagagalit pa… Hay nako! Teka nga pala,” dumukot sya sa kanyang bulsa ng kanyang shorts at iniabot sa akin ang kumpol ng pera na naka-rubber band. “Tapos bumili ka na rin ng gamit mo, love. Kumain na rin muna kayo ng gusto n'yo bago kayo umuwi.” “Oh, may pang-grocery na ako, ‘di ba? Baka wala ka nang pera d’yan?” “Meron akong tinabi dito panggasolina ko. Kung may matitira ka pa, ilagay mo sa ipon mo para sa baby natin... Lumakad na kayo, love. Maaabutan n’yo na ang trapik sa daan kapag hindi pa kayo u