Chapter 4

“I am willing to pay you any amount, Cattleya. Just consider my plan. This could be my last chance to save Armani. So please, help me.”

Kanina pa ako naririndi sa paulit-ulit niyang alok sa akin habang hindi mapakali na naglalakad ng pabalik-balik sa harapan ko.

Para sa kanya ay mabigat na itong pinagdadaanan niya. Pero, sa totoo lang, wala pa ito sa kalahati ng kinakaharap na problema ngayon ng ibang tao.

Ang mga mayayaman ay nagaagawan sa pera at titulo. Hindi pa sila makuntento sa kung ano ang meron sila. Habang ang mga mahihirap naman, ay lumalaban para magkaroon ng pagsasaluhan sa hapag.

Nagpakawala ako ng buntong hininga. “Kahit magkano pa ang ibayad mo sa akin, hindi ako papayag na magpakasal. Sapat na itong pagdalo ko sa dinner ng pamilya ninyo.”

Saglit siyang tumigil sa paglalakad bago ako hinarap at tinapunan ng mapanghusgang titig.

“A-Alam kong malaki ang pangangailangan ko sa pera ngayon.” nauutal kong dagdag dahil sa mga titig niya. “Pero, g-gusto ko pa rin naman na ang lalaking papakasalan ko ay katulad ni itay. Matagal ko nang pangarap ang maikasal sa lalaking mahal ko at mahal rin ako. Hindi isang katulad mo na pera lang ang kayang ibigay sa akin.” mariin kong tanggi habang hindi inaalis ang mga tingin ko sa kanya.

“Don't you need the money to pay for your brother's medical expenses?”

Kunot noo akong natigilan sa sinabi niya.

“You know what, I can not only pay for his medical expenses. I can even get a professional doctor from America that has mastered the condition of your brother to exclusively treat him. If you worry about your mother, you don't have to. I can support their needs once we make a deal.”

Umawang ang aking mga labi kasabay ng panlalaki ng mga mata ko sa pagkabigla. “P-Paano mo…” ungos ko.

“You really expect I can work with you without checking your background?” Sumilay ang makabuluhang ngisi sa kanyang labi. “Now, can I hear your answer again? It's getting late. You still have to go back to your mother.”

Hindi ako makapaniwala sa mga salitang lumalabas sa bibig niya.

Wala akong ideya na marami na pala siyang nalalaman tungkol sa akin. Ang akala ko, ay tanging mga pangalan lamang ang alam namin tungkol sa isa't isa.

Natahimik ako sa ibinigay niyang alok sa akin. Mukhang alam ng lalaking ito kung paano gamitin ng tama ang pera niya.

“Kailangan ko lang ba na magpakasal sa'yo?” muli kong tanong sa kanya.

Kung ang kapalit ng pagpapakasal sa lalaking ito ay ang tuluyang paggaling ng kapatid ko, imposibleng tanggihan ko la ang inaalok niya. Hindi araw araw ay may taong magaalok sa akin para sagutin ang lahat ng gagastusin. Sino ba naman ako para humindi, hirap na nga ako sa gastusin.

At isa pa, ang sabi niya ay professional na doctor galing Amerika ang gagamot kay Charles, malaki ang posibilidad na mapagaling niya ang kapatid ko.

Nabigo na ako noon kay itay, hindi ko hahayaan na muli pa akong mabigo sa pag-ligtas sa kapatid ko.

“Nothing more than that. You heard my father, didn't you? If we are not going to be married as soon as we can, the entire Armani would be transfered to my vicious stepbrother.” lita niya. “—and that is the least thing that I want to happen.”

“Pero, hindi ka ba nag aalala sa iisipin ng fiance mo? Ang ibig kong sabihin, kahit naman niloko ka niya ay alam ko na mahal mo pa rin siya. Kaya mong magpakasal sa ibang babae kahit na may mahal ka pang iba?”

Narinig ko ang mahina niyang tawa kasabay ng pagsilid ng kamay niya sa magkabilang bulsa.

“Don't take our marriage seriously, Cattleya. Let's not go that far.”

Hindi ako umimik at sinundan ko lamang ng tingin ang pagtungo niya sa isang upuan malapit sa vanity mirror. Saglit kaming natahimik ng tila napaisip siya.

“How about, marry me for just one year? Let's sign a contract. Play as my wife for a year and after that, I will set you free. I no longer have the right to chase and prevent you from leaving once our contract ends.”

Nalulula ako sa lahat ng ipinapasok niya sa utak ko ngayon at para banghindi ko maproseso ang bawat salitang sinasabi niya.

“I will make sure that before our contract ends, the Armani Corporation will be transferred to me and your brother will completely recover from his illness.” Bahagya siyang tumigil para bigyan ako ng banidosong ngisi. “What do you think, Cattleya? In the end, both of us will get what we want.”

Kaunting bumaba ang mga mata ko sa sahig habang pinagsalikop ko ang aking mga kamay. “Totoo ba na… Magagawa mong humanap ng doctor na kayang makapag pagaling sa kapatid kong si Charles?”

“I can do that right away as soon as you move here in Madrigal.”

Agad na bumalik ang mga tingin ko sa kanya. “S-Sandali, kailangan ko rin na manatili rito?”

Simple siyang tumango. “Of course, you are marrying me. We can't get married and live separately, don't we? Once you get married to me and carry the Madrigal's name, you will be followed by people who want to overthrow Armani and are just waiting for the opportunity to destroy our family’s reputation. So, every move must be calculated. No one else can know that the wedding that will take place is fake, except you, me, and my lawyer.” sambit niya.

Iniisip ko pa lang ang mga susunod na mangyayari, ay bumibilis na ang tibok ng puso ko. Masiyado kasing nakakalula ang karangyaan na mayroon ang pamilya nila, kaya naman, mahihirapan akong makibagay.

“Hahayaan mo pa rin ba akong makapag-aral?” muli kong tanong.

“You can finish your studies at the same university you are currently in. But, I can't promise that you can attend your classes everyday. Being my wife and a part of Madrigal, is not just a typical living. You would definitely attend events and interviews that you can't cast aside. Nevertheless, if you fail your studies, I can contact the school to-”

“Hindi na.” mariin kong putol sa kanya. “Hindi mo na kailangan na gawin 'yon. Gusto kong makapagtapos gamit ang sarili kong kakayahan.”

“No problem.” sabat niya.

Magiging mahirap man sa oras, sisikapin ko pa rin na maitawid ko ang pag aaral ko. Nasa huling taon na ako bago ang graduation namin, kaya naman, kailangan kong mas magsumikap.

Sapat na ang tulong na ibibigay ni Jax kay Charles, kaya naman, hindi ko na kailangan na gamitin pa ang koneksyon na meron siya para lamang makapasa ako.

Muli akong nagpakawala ng buntong hininga. Talagang nakakapagod ang araw na ito kumpara ang isang gabi sa nightclub bilang isang bottle girl. Hindi lang ang physical ang pagod sa akin, kundi pati na rin ang isip ko sa dami ng kailangan kong iproseso.

“Kailangan ko na munang umalis ngayong gabi para magpaalam kay inay. Ayoko na mag alala siya sa akin habang wala ako.” mahina kong sambit bago tahimik na tumayo mula sa pwesto ko.

“Let me drive you home.”

“Hindi na, salamat nala-”

“Let me, drive you home.” putol niya sa akin kaya naman ay napaismid ako.

“Hindi naman kita tatakasan.”

“I can't risk it.” wika niya.

_________________________

Mula sa pangalawang palapag ng ospital ay sumilip ako sa bintana upang tingnan ang kotse na nakaparada sa harapan.

Talaga bang hihintayin niya ako sa labas? Hindi ko naman siya tatakasan. Kung ituring niya ako, ay tila pagmamay-ari niya. Ano pa kaya kung kasal na kaming dalawa?

“Catt? Anak.”

Naagaw ang aking atensyon ng marinig ko ang boses ni inay sa hindi kalayuan. Natanaw ko ang pagod niyang mga mata ng sandaling lingunin ko ito.

“Nay,” tawag ko bago lumapit sa kanya upang alalayan patungo sa mga upuan.

“Masyado nang malalim ang gabi, Catt. Bakit ngayon ka lang nakabalik?”

“Kumain na ba kayo inay? Ito ho at may dinala akong hapunan.” inalahad ko sa kanya ang pagkain na binili ko bago kami dumiretso dito sa ospital. “Ihatid ho muna ninyo sa silid ni Charles, pagkatapos ay bababa muna ako upang bayaran ang hospital bills.”

Nasilayan ko ang pagaliwalas ng mukha ni inay ng marinig niya ang sinabi ko.

“Talaga, Catt? May ipambabayad ka sa ospital?”

Tinugunan ko ang mahihigpit niyang kapit sa balikat ko ng isang ngiti. “Oo, inay, at hindi lang ho iyan. Nakahanap rin ako ng trabaho sa ibang bansa... Kaya naman, mas malaki na ang maibibigay ko sa inyo. Mabait rin ho ang amo ko kaya naman ay sasagutin niya ang pagpapagamot kay Charles sa oras na magsimula na akong magtrabaho.” Nang mapansin ko ang pagbaba ng sulok ng kanyang mga mata ay mas nilawakan ko ang aking ngiti upang pigilan ang lungkot niya. “Huwag kayong mag-alala inay. Isang taon lang akong magtatrabaho sa kanila.”

“Ganun ba anak…” malamlam niyang ungos.

Galak akong tumango kahit pa nararamdaman ko na ang pagbabadya ng aking mga luha. Pati na ang unti-unting pagbabara ng aking lalamunan. Pilit ko itong tinakpan ng mga ngiti.

“Ito inay, tanggapin ninyo itong pera na paunang bayad sa akin ng amo ko. Ngayong gabi na ang lipad namin papunta sa ibang bansa kaya naman ay aalis na rin ako agad pagkatapos kong bayaran ang bills ni Charles.” isinilid ko sa kanyang mga kamay ang ibinayad sa akin ni Jaxson kanina. “Palagi ko ho kayong tatawagan para kamustahin. Huwag niyong pababayaan ang sarili ninyo inay.”

Nang maramdaman ko ang pagtulo ng aking mga luha ay agad ko siyang siniil ng yakap upang hindi niya ito makita.

Pangako, inay, babalik ako pagkatapos ng isang taon naming kasunduan. Sa oras na iyon ay nakapagtapos na rin ako ng pag aaral at magkakaroon ng trabaho na sapat para suportahan ko ang pangangailangan namin.

Pero sa ngayon, hindi ko magagawa na palampasin ang pagkakataon na ito para maisalba ang buhay ni Charles.

“Halika na.” tipid kong sambit ng makapasok ako sa sasakyan niya. Bahagya kong inilihis ang aking mukha sa kanang bahagi upang hindi niya makita ang namumugto kong mga mata.

“You're making me feel like a bad guy.”