prologue

“I really don’t understand you anymore, Amara.”

 

Galit na galit at halos pasigaw nang sabi sa kanya ng kanyang lolo, marahas na lamang namang napabuntong hininga si Amara saka pasimpleng hinilot ang kumikirot na sintindo.

 

“We have already given you everything, ano pa ba ang gusto mong mangyari?”

 

Dagdag pang sermon ng kanyang lolo Herman dahilan upang mapa-irap si Amara.

 

“Come on, lolo. It is already three in the morning, can’t you just give it a rest and give me your sermon tomorrow? I am tired and drunk, so will you just shut up and let me rest?”

 

Pabalang niyang sabi na lalo lamang namang ikinagalit nito.

Pilit niya ring sinalubong maging ang nag babagang tingin ng kanyang ama.

 

“Namumuro na iyang kagaspangan ng ugali mo, Amara.

Kailan ka ba matototo?”

 

Pasigaw pang sabi ng kanyang lolo, wala namang pakealam at pabagsak na naupo si Amara sa malambot at mamahaling sofa na nasa harap niya.

 

“Well I don’t know, why? What are you going to do? Ground the living sh*t of me again?

You never learn, 'lo.

Ground me for as long as you want, that won’t stop me from being me.”

 

 

Sagot ni Amara saka nginisihan ang kanyang lolo.

 

“And will you people stop treating me like a child? I am 20, I’m an adult for crying out loud and that gives me the right to do whatever the hell I want. Isa pa, para namang may nag bago pa, hindi lang naman ito ang unang pagkakataong nag party ako ah? You guys are being so dramatic!”

 

Dagdag niya pang katwiran bago humilata sa sofa.

 

Gaano nga ba karami nanaman ang nainom niya sa club ngayong gabi at ganito kasakit ang kanyang ulo?

“Will you please get one of my body guards and tell them to carry me to my room?

Ayokong mag lakad, nahihilo ako.”

 

Tila isang katulong lamang na utos niya sa kanyang lolo, nakuha niya pang isenyas ang kamay na tila ba itinataboy ang matanda.

 

Pipikit pa lamang sana si Amara nang marinig ang galit na sigaw ng kanyang ama.

 

“Damn it, Amara this is absolutely ridiculous, sino ka para utos-utosan ang lolo mo ng ganyan ha? Get up, get up now!”

 

“Aish! Ano ba dad, if you don’t want the old man to move, then you do as I asked him to do instead, ang ingay-ingay lalong sumasakit ang ulo ko!”

Inis niyang sabi habang hindi na nag abala pang mag mulat man lamang upang kausapin ng maayos ang ama.

 

“I said get the hell up, Amara. Huwag kang bastos!”

 

Muli nanamang sigaw ng kanyang ama sabay hinatak ng buong lakas ang kanyang braso.

 

“Aray, ano ba dad!”

 

“Get up to your room now, at bukas na bukas din malalagot ka sa akin.”

 

Puno ng pag babantang sabi ng kanyang ama saka muli siyang hinala patayo, nagawa pa siya nitong itulak patungo sa puno ng hagdan.

Inis namang nag papadyak si Amara bago walang pakealam na nag martsa na pa akyat sana sa kanyang silid, ngunit hindi pa man ay muli siyang pinigilan ng kanyang lolo.

 

“Gosh, you guys are completely mental, have you both gone mad? Aakyat na nga pipigilan pa, ano ba talaga?”

 

Inis niyang reklamo saka sinamaan ng tingin ang kanyang lolo.

 

“Hindi ko na malaman kung saan nag mula iyang uri ng pag uugaling mayroon ka, Amara. Simula bukas bawal ka nang lumabas ng pamamahay na ito na hindi muna ipinapaalam sa akin, bukas na bukas rin ay mawawalan ka na ng karapatang sagot-sagutin ang sino man sa pamamahay na ito, nag kakaintindihan ba tayo?”

Muli pang napairap si Amara dahil sa mahabang litanya ng kanyang lolo.

 

“Yeah sure, whatever! You are setting so many rules in this house lolo, and I don’t care about all those, whatever the hell is this place? Hogwarts?”

 

--

 

Inis na napamulat ng mata si Amara nang marinig na malalakas at sunod-sunod na katok sa pinto ng kanyang silid.

 

Balak niya sanang huwag nang pansinin pa iyon at bumalik ulit sa pag tulog ngunit lalo pang lumakas ang katok, sinamahan pa ng malakas na sigaw ng pesteng tagapag-silbi.

 

“Damn it to hell, I am still sleeping!”

 

Inis niyang sigaw.

 

“Senyorita Amara, mataas na ho ang sikat ng araw, ma li-late ho kayo sa pag pasok sa opisina, bilin ho ng lolo niyo na dapat ho ay maaga ka ngayon para sa unang araw ng training niyo.”

 

Ganting sigaw ng katulong na lalo lamang nag pa init ng kanyang ulo.

 

“Get lost, and tell the old man to leave me alone, I don’t freakin’ want to work!”

 

Sigaw niya saka nag talukbong ng kumot bago muling pumikit.

Sa tingin niya ay hindi rin naman na siya makakabalik sa pag tulog dahil sa lalo pang lumakas na pag katok.

 

Inis siyang bumangon saka halos naka pikit pang nag lakad upang pag buksan ang pinto.

Pagka bukas pa lamang ay malakas niya nang sinipa ang taong nasa harap niyon, dahil naka pikit pa dahil sa matinding antok at sakit ng ulo ay hindi na na siya nagkaroon ng pagkakataong mapagsino ang kanyang sinipa.

 

Tila na alimpungatan lamang si Amara dahil sa boses ng isang matandang umaray, kasabay ang dumadagundong sa lakas ng sigaw ng kanyang ama.

 

“Namumuro ka na, Amara!”

 

“Eh sorry na, akala ko kasi si Marie pa ang nasa pinto at nambubulahaw ng tulog ko eh, ano ho ba kasi ang ginagawa niyo rito lolo?”

 

Inis pang sabi ni Amara gayong dapat ay mag alala siya para sa lagay ng kawawang lolo na kanyang sinipa.

 

“You have finally drawn your last straw, Amara.

You are already out of control at hindi na namin alam kung ano pa ang pwedeng gawin upang matuto ka.”

 

Sabi ng kanyang ama saka siya sinamaan ng tingin bago sinaklolohan ang kanyang lolo Herman.

 

“Eh? Ano nanaman ba ang ginawa ko ngayon? Hindi ko naman kasalanang nasipa ko si lolo ah?

Next time kasi huwag kayong nambubulahaw ng taong natutulog, isa pa ayaw ko ngang mag punta sa opisina, aano ako doon, tatanga?”

 

Inis niyang sabi saka nag cross arms at sumandal sa pinto.

 

“What is going on? Ang aga-aga nag sisigawan kayo?”

 

Nag aalalang sabi ng kanyang mommy habang patakbong papalapit sa kanila.

 

“Naku, hindi ko na malaman kung anong gagawin diyan sa anak mo, Carly. Wala na sa lugar ang pagiging spoiled brat at kasamaan ng ugali, hindi naman na iyan teen agaer ngunit kung umasta, akala mo’y isa pa ring nag mumurang kamyas.

Sumosobra na ang kasamaan ng ugali, hindi pa sapat na bastusin ang papa sa pag sagot-sagot, maging tayo ay hindi na ginalang.”

Halos mamula na ang mukha dahil sag alit na sabi ng kanyang daddy, inirapan naman ito ni Amara.

 

“Amara anak, ano ba ang problema mo? Bakit ba nagka ganito ka? Hindi naman kami nag kulang sa pagpapalaki, pag alaga at pag pangaral sa iyo ah? Ibinibigay naman namin sa iyo ang lahat.”

 

Mangiyak-ngiyak nang sabi ng kanyang mommy.

 

“Ang drama ma ha? Ang aga-aga.”

 

Pabalang niyang sabi.

 

“That’s it, Amara. Carly, utusan mong pumarito ang mga katulong ngayon din, sabihan mong ipag impake ng sapat lamang na mga damit at gamit si Amara.

Pagtapos ay palayasin niyo na ang walang galang na iyan rito.”

 

Seryoso ang tinig na singit ng kanyang lolo, sabay namang nanlaki ang mga mata ni Amara at ng kanyang mama dahil sa sinabi nito.

 

“At saan niyo naman ako balak ipatapon ngayon lo?

Sa China?”

 

Mataray niyang sabi.

 

“You are not going overseas this time, Amara. I am already sick and tired of having you here.

Pinapalayas na kita, lumayas ka at huwag na huwag kang babalik rito hanga’t hindi mo pinuputol iyang sungay at buntot mo.”

 

Galit na sabi ng kanyang lolo dahilan upang lalong manlaki ang kanyang mga mata.

 

“What the hell? You are seriously cutting me off?

What the hell is wrong with you?”

 

Pigil ang iyak at takot na tanong niya sa lolo.

 

“Ma, do something! I don’t want to leave.”

 

“Don’t try to drag you parents into this anymore, Amara.

We have already talked about this, at wala na silang magagawa pa.

Ibigay mo rin saakin lahat ng credit cards mo, passbooks at maging ang natitirang pera sa loob ng iyong pitaka, mula sa mga perang papel hanggang sa kahulihulihang sentimos.

Wala ka ring karapatang dalhin ang sasakyan mo, ang susi ng iyong condo, maging ang mga gamit mong naririto sa pamamahay na ito.”

 

Mahabang litanya ng kanyang lolo, sabay ng pagbuhos ng kanyang mga luha ay ang pagkawasak ng kanyang mundo.

 

She is Amara Channel Aragon, the only daughter of Carly and Tim Aragon, nag iisang tagapag mana ng legacy at ng ilan pang mga negosyo ng kanyang mga magulang at nag iisang apo ng bilyonaryong si Herman Aragon.

 

At sa isang iglap, walang matitira sa kanya maliban sa kakarampot niyang ipon na hindi man lamang nga marahil sapat upang makabili ng pares ng sapatos sa paborito niyang branded store.

 

She’s doomed.