"Mag-isip ng paraan para dalhin ang mga tao sa ibang lugar. Hindi madaling kumilos sa Manila. At kapag kumilos tayo, madali tayong mag-iwan ng ebidensya."Tumango si Minda, napagtanto niyang may punto si Monica.Ang Manila ay teritoryo ni Marcus. Kahit anong gawin nila, siguradong malalaman ito ni Marcus sa huli.Kung madadala nila ang mga tao sa ibang lugar, mas magiging madali ang kanilang pagkilos.Dahil dito, agad na nag-usap sina Minda at Monica upang planuhin ang kanilang estratehiya.Sa venue...Lumapit ang lahat kay Beatrice upang batiin siya.Maging ang mga socialite na nagpahirap sa kanya kanina ay lumapit at nag-sorry.May ilan pang walang hiya na naglabas ng kanilang mga cellphone at binuksan ang messages."Ano sa tingin mo? Dagdagan natin ng friend para mas madali tayong makapag-usap sa hinaharap?""Pasensya na, bihira akong makihalubilo sa iba. Ilan lang sa mga matataas ang kalidad na kaibigan ang nasa paligid ko." Matamis na ngumiti si Beatrice ngunit maingat na tumangg
Nang makita ni Beatrice si Marcus na lumabas mula sa dilim, agad niya itong tiningnan nang masama. Hindi niya alam kung gaano katagal nakikinig ang matandang tusong ito.Napatingin naman si Mrs. Salazar kay Marcus na may bahagyang pag-ayaw. "Ayan, ipinagkatiwala ko na ang asawa mo sa'yo. Aalis na ako."Pagkatapos sabihin iyon, naglakad siya palayo sa kanyang matataas na takong.Nang madaanan niya si Albert, mas lalo pa niyang ipinakita ang kanyang paghamak."Madam, dito nakaparada ang sasakyan." Yumuko si Carlos at itinuro ang direksyon ng sasakyan.Hindi na nag-aksaya ng oras si Beatrice, kusa niyang itinulak si Marcus pasulong at sumunod kay Carlos palabas. Naiwan si Albert, nakaluhod, yakap ang kanyang ulo habang umiiyak nang buong hinagpis.Samantala, sa loob ng venue, nanatiling nakatitig siAbby Abbysa direksyong pinagdaanan ni Beatrice. Matagal siyang hindi nakagalaw, tila hindi makapaniwala sa kanyang nakita.Kitang-kita niya kung paano pinalibutan si Beatrice ng mga tao, niya
"Kung sasabihin mo sa akin, iindahin ko." Sabi ni Beatrice habang pinapahid ang toner sa kanyang mukha."Bakit?" Ang mga mata ni Marcus ay may halatang interes.Huminto si Beatrice at tumingin sa kanya: "Ginawa ko ang lahat ng makakaya ko para makuha ang posisyong iyon, kailangan kong makita kung hanggang saan ang kaya kong gawin."Sa madaling salita, gusto niyang makuha ang posisyon ng pagigng vice chairman, pero hindi siya obsessed dito.Hindi tulad ni Monica, hindi niya kayang matalo.Tumango si Marcus bilang pagsang-ayon.Biglang tumitig si Beatrice sa kanya, may bahagyang kapilyahan at pang-aakit sa kanyang mga mata: "Iisang tabi na lang muna natin ang usapang ito. Paano naman ang kasal? Naisip mo na ba kung kailan natin ito gagawin? Mas gusto mo ba ang modern or traditional wedding?"Mabilis na kumurap ang mga mata ni Marcus, ngunit agad siyang bumalik sa kanyang kalmadong anyo at hinawakan ang kamay ni Beatrice: "Kapag dumating ang tamang panahon, ikakasal tayo."Napansin ni Be
"Hindi... Ako... Bakit naman ako magkakaguilty conscience?" Pinagpag ni Minda ang kanyang pajama. "Pakiramdam ko lang, hindi ako presentableng tingnan nang walang makeup."Hindi na inintindi ni Robert ang kakaibang reaksyon ni Minda at kalmadong sinabi, "Anong itsura mo? Hindi ko pa ba 'yan nakita noon?"Mabilis ang kabog ng dibdib ni Minda, iniisip na baka nahuli na siya. Pilit siyang ngumiti at pinapasok si Robert, "Bakit ka nandito?"Huminga nang malalim si Robert at may bahagyang pagkaasiwang tumingin kay Mind: "Mag-impake ka na. Pupunta ako sa SUB University ngayon, at dadalhin din kita para makita ang mga cherry blossom."Doon sila unang nagkita noon.Dahil abala si Robert sa pag-aaral ng virus sa katawan ni Marcus nitong mga nakaraang taon, napabayaan niya ang kanyang pamilya, at sa kaloob-looban niya, may bahagya siyang pagsisisi.Gusto niyang isama si Minda sa isang lakad, muling ipaalala sa kanya ang nakaraan, at tulungan siyang itama ang kanyang sarili.Nanlaki ang mga mata
"Chona, nandito ako para sa isang educational trip, hindi para mamasyal!"Pinagbuksan ni Beatrice ang pinto ng upuan sa harapan at tinapik ito, hudyat na dapat nang bumaba si Chona.Sa oras na iyon, dali-daling lumapit si Albert at sumandal sa bintana ng sasakyan, humihingal: "Beatrice, ipagkakatiwala ko na sa iyo ang Chona. May bihirang propesor ng arkeolohiya mula dito sa Cavite na nakipag-appointment sa akin, kaya pupunta na ako ngayon."Pagkasabi niyo, agad ng umalis si Albert ni hindi man lang nakatanggi si Beatrice.Pinagsama ni Chona ang kanyang mga kamay at nagpa-cute kay Beatrice: "Ate Beatrice, please.""Malapit lang ang ospital kung saan kami may appointment, katabi lang halos ng eskwelahan mo. Idiretso mo na lang ako roon habang papunta ka sa school mo."Nang makitang hindi pa rin pumapayag si Beatrice, malungkot na tumingin si Chona sa kanya at nagkunwaring kaawa-awa:"Kaya mo bang iwan ang isang buntis na may kambal sa tabi ng kalsada?Hindi ko kabisado ang lugar na ito,
Ang higanteng katawan ng trak ay patuloy na lumalaki sa harapan ng kanyang mga mata.Palapit nang palapit.Napakadelikado!Nanginginig na sa takot si Chona: "Ate Beatrice, please, preno na! Hindi na kita guguluhin, nangangako ako!"Hinawakan ni Beatrice ang manibela at mabilis na lumiko. Kumiskis ang sasakyan sa gilid ng trak, lumiko ito nang matalim, at tuluyang napunta sa pambansang highway.Mahigpit na kumapit si Chona sa armrest ng upuan, namumutla habang nakatingin kay Beatrice: "Ikaw...ikaw...bakit hindi ka nagpreno?""Kalokohan! Kung kaya kong magpreno, sa tingin mo ba gusto ko ng ganitong eksena? Akala mo ba hindi rin ako takot?"Dahan-dahang inapakan ni Beatrice ang accelerator. Highway ito, hindi pwedeng magmaneho nang mabagal.Mabilis niyang pinag-isipan ang sitwasyon. Sa downtown, madalas kailangan ang preno, pero sa highway, mas maluwag at mas kaunti ang sagabal—ibig sabihin, mas maliit ang posibilidad na mangailangan ng biglaang pagpreno. Mas ligtas kahit papaano.Lalong
Napakadelikado ng pagmamaneho ng sasakyang walang preno sa pababang daan.Hawak ang kanyang tiyan, nagsimula nang umiyak si Chona."Ayoko pang mamatay! Bata pa ako, gusto ko pang mabuhay! Ngayon ko lang mararanasan ang magandang buhay, Diyos ko...""Tumahimik ka!" Sigaw ni Beatrice, mahigpit na hawak ang manibela gamit ang parehong kamay, pilit na pinapanatili ang kanyang konsentrasyon sa pagmamaneho.Kung sasabihin niyang hindi siya kinakabahan, siguradong kasinungalingan iyon.Maya-maya, isang malakas na busina ang umalingawngaw sa likuran nila.Whoosh—whoosh—Isa-isang lumitaw ang mga commercial vehicles na may malalakas na speaker sa bubong. Mabilis nilang inunahan ang sasakyan ni Lin Qingyu at tumuloy sa unahan.Biglang lumabas ang isang boses mula sa loudspeaker:"Pansinin ng lahat ng motorista! May isang puting sasakyan na may plate number JA7568 na nawalan ng preno. Mangyaring lumipat sa pangalawang lane upang maiwasan ang aksidente at mapanatili ang kaligtasan!""Pansinin ng
Si Marcus ay walang oras para mag-isip. Tumayo siya mula sa wheelchair, tumalon, niyakap ang katawan ni Beatrice, at mabilis na gumulong patagilid. Tumama ang kanyang katawan sa railing habang mahigpit niyang niyakap si Beatrice."Aray!"Naramdaman ni Albert ang sakit sa kanyang likod at napasigaw sa instinct.Whoosh—whoosh—Dalawa o tatlong sasakyan sa highway ang dumaan nang mabilis, halos sumayad sa kanilang katawan. Napakadelikado ng eksena.Sa sandaling iyon, ang itim na sasakyan na may pekeng plaka ay hindi pinansin ang mga patakaran ng mabilisang pagmamaneho. Bigla itong lumiko at buong bilis na tumungo kina Marcus at Beatrice.Napakapanganib!Nang makita ito, biglang nanlaki ang mga mata ni Albert at ginamit ang buong lakas upang ibaling ang manibela, idiniretso niya ang kanyang sasakyan upang salpokin ang itim na kotse.Bang!Ang sasakyan ay natulak mula sa orihinal nitong direksyon at bumangga sa railing sa gilid.Matindi ang pinsala sa harapan ng dalawang sasakyan.Tumama a
"Talikod ka talagang walang kahihiyan, parang kakaibang estilo ng larawan."Nag-aral si Gilbert ng mga kursong pang-sining sa ibang bansa, at mayroon siyang magandang temperament. Sa mga batang mayayaman, ang kanyang personalidad ay talagang kahanga-hanga.Kapag nagsasalita siya, siya ay magaan at pino, ngunit ang mga salita niya ay kayang magpatahimik sa isang tao."Ang lakas ng kahihiyan mo, anong masama kung kalmutin ka ng girlfriend ko ng ilang beses? After all, wala kang pakialam sa mukha mo.Ang kung ang photo ay na-photoshop o hindi ay maaaring matukoy sa pamamagitan ng teknikal na pagsusuri.Kung ang mga damit sa closet ay sa asawa ni Isabella ay matutukoy rin gamit ang teknikal na pagsusuri sa dandruff ng buhok.Ang bata sa tiyan ay maaari ring matukoy sa pamamagitan ng amniocentesis.Kaya, itong walang kahihiyang babaeng ito, mababa ba ang IQ mo, o iniisip mong lahat ay kasing dali mong lokohin?"Pagkatapos nito, tumingin si Gilbert sa abogado at sinabi, "Gusto kong magsampa
"Kailangan ko pa bang magtanong?" galit na galit na tanong ni Shaira, "Dapat ay makipaghiwalay na siya sa walang kwentang iyon! Hindi siya magpapatawad! Ang saya ko, isang araw na naman ng takot sa kasal at panganganak!"Uminom ng kaunting tsaa si Beatrice at bahagyang ngumiti: "Kung ako, hihingi ako ng tulong, pupunta ako sa address na ito, magre-record ng video sa loob ng bahay, itago ang mga ebidensya, sasampahan ko siya ng kaso ng bigami, at pagkatapos ay magdedivorce. Kasi ang bigami ay may parusang pagkakabilanggo."Ngumiti rin si Isabella: "Maganda 'yan. Gawin natin yan!""Tama, bakit hindi ko naisip yun!" Tinapik tapik ni Shaira ang kanyang hita, "Pinsan, sasama na ako ngayon!"Tumingin si Beatrice kay Nikki: "Samahan mo sila para protektahan sina Shaira at Isabella. Buntis ako, kaya hindi ako sasama.""Okay." Ngumiti si Shaira, "Kung sasama ka, hindi na namin kayang hilingin sa'yo! Hindi ka ba natatakot mapatay ni Marcus?"Habang nagsasalita sila, tatlo na silang naglalakad p
Nagmaneho si Erica ng sports car at tumigil sa pantalan.Hinaplos ng hangin mula sa dagat ang kanyang magulong mahahabang buhok.Kinuha niya ang kanyang cellphone, umistambay sa gilid ng sports car, na may dagat sa likod, at kumuha ng larawan ng kanyang magulong buhok at ipinost ito sa social Moments: Paalam, Mundo~ By the way, mayroon bang sinuman sa mundo na maaaring mag-alaga sa isang mahirap na maliit na nilalang tulad ko?Pagkatapos mailagay ang larawan, maraming tao ang nag-like.Dahil maganda ang larawan, ang magulong buhok ay nagpapakita ng isang sobrang stylish na kagandahan.Ang kagandahan ni Erica ay hindi yung klaseng delikadong kagandahan, at ang kanyang mukha ay madaling makilala, yung klaseng kagandahan ng isang international supermodel.Mayroon siyang mataas na cheekbones, tatlong-dimensional na mga tampok sa mukha, matangkad na katawan, at laging nagpapalabas ng masiglang enerhiya. Siya ay isang kilalang "chosen darling" sa mga circle ng mga mayamang babae. Lahat ng t
Habang sumasagot si Marcus sa mga netizens, hindi niya gaanong pinakinggan, kaya tumingin siya at muling nagtanong."Asawa ko, anong sabi mo kanina?"Nararamdaman ni Beatrice na maganda ang mood ni Marcus, kaya lumapit siya nang kalmado, umupo sa kanyang kandungan, at tiningnan ang kanyang cellphone: "Asawa ko, anong ginagawa mo?""Sumasagot sa mga netizens." Maikli ang sagot ni Marcus, at may pagka-arogante ang tono, "Asawa ko, ngayon hindi naniniwala ang mga netizens na nag-divorce tayo!"Nagningning ang mga mata ni Beatrice ng gulat: "So hindi ka galit?""Hindi ako galit." Sagot ni Marcus ng magaan.Pero palaging nakakaramdam ng hindi pagkaka-kontento si Beatrice, kaya mabilis niyang hinawakan ang kamay ni Marcus at umamin ng kanyang pagkakamali."Asawa ko, wala kaming intensyon ni Erica na gawin 'yan.Hindi inasahan ni Eruca na maipasa niya ito sa Weibo.Siyempre, mali rin ako.Nung humingi si Erica ng mga private photos, hindi ko siya dapat binigyan.Sinabi kasi niya na gagamitin
Kahit na dinelete ni Erica ang post pagkatapos, may mga netizens na mabilis kumilos at kumuha pa ng screenshots.[Mas malakas pa ang larawan kaysa sa salita! Ipinost ng pamangkin ni Boss Marcus ang larawan! Ang estado ng pamilya ng big boss ay sobrang baba, pangalawa lang sa mga aso.]Tumingin si Marcus sa larawan at agad na lumubog ang kanyang magandang mukha.Binuksan niya ang mga komento sa ilalim ng Weibo.[OMG, hindi ko kakayaning maniwala na magdi-divorce na ulit ang big boss.] [Tama, tiyak na wala siyang lakas ng loob na makipagdivorce~ Feather duster, balat ng durian, warning na nakaharap sa pader~][Hahahaha, nilagay ng aso ang mga kamay sa pader, ibig bang sabihin nito na pareho din dapat gawin ng big boss?][Bagaman hindi nakatayo ang big boss na parang aso, ang side profile niya na nakaharap sa pader ay mukhang sobrang naagrabyado... Hahaha, bakit ako natawa bigla?][Sa bahay, talagang kontrolado ng asawa ang big boss.]Maya-maya, maraming mga executive ang lumabas para m
Pagkatapos ni Marcus na tapusin ang tawag, pumasok siya sa kwarto at nagulat sa nakita niya si Erica. Medyo nagkunot ang kanyang noo."Bakit ang ingay-ingay mo? Paano kung matakot ang tita mo?"Nilunok ni Erica ang kanyang laway, bahagyang namutla ang mukha, at nalimutan na niyang i-delete ang Weibo.Lumapit siya sa pinto at ikinaway ang kanyang maliit na kamay: "Paalam, Ate Bea, paalam, Tito Marcus, ako... ako… Aalis na ako sa Earth!"Pagkatapos nun, mabilis na kinuha ni Erica ang kanyang bag at tumakbo palabas.Napakunot ang noo ni Marcus at litong-lito: "Nagsasalita ka ng kalokohan."Pagkatapos ay lumapit siya at niyakap ang kanyang asawa mula sa likod, at isinubsob ang kanyang ilong sa kanyang leeg.Napatawa si Beatrice sa ginawa ni Marcus: "Mr. Villamor, nanghihigop ka ba ng pusa ngayon?""Shh, huwag kang magsalita, hayaang yakapin kita saglit. Malungkot ako." Inilibing ni Marcus ang kanyang ilong sa balikat ni Beatrice at nagsalita sa malambing na tinig.Napansin ni Beatrice n
“Erica, anong ibig mong sabihin?" Tanong ni Beatrice habang puno ng mga tanong ang mukha niya."Ate, huwag mo akong gawing tanga!" Mahigpit na hinawakan ni Erica ang kamay ni Beatrice, "Alam ko na hindi maganda ang trato sa iyo ng Tito ko. Ang mga tao sa labas ay nagsasabing matagal na kayong hiwalay at hindi ka binigyan ng kahit sentimo ni tito! Bukod pa riyan, ikinalat ng mga katulong sa lumang bahay ang balita.""Anong balita ang ikinalat nila?" Naguguluhan si Beatrice."Sabi nila, inaabuso ka raw ni tito gabi-gabi. Ang lakas ng mga sigaw mo, narinig pa raw ng mga katulong sa lumang bahay."Puff~ Halos mabulunan si Bratrice at naging pula ang mukha niya. Bakit nakikinig ang mga katulong?Nakakita ng pagkakataon si Erica at agad nagpakita ng screenshot ng isang pag-uusap. "Ate, hindi ako yung tipo ng tao na basta-basta naniniwala sa mga tsismis. Pinag-aralan ko rin ang pag-uusap na ito. At saka, yung avatar na ito, talagang avatar ng isang katulong sa lumang bahay namin!"Beatrice
“Uncle, Auntie,” nagsalita na si Bryan sa wakas, “hindi ako nakabati kanina, hindi dahil bastos ako o masama ang ugali, kundi dahil nagsasalita si Jennifer at ayokong putulin ang sinasabi niya.”Pagkatapos ng saglit na katahimikan, nagdagdag pa si Bryan: “Tungkol naman sa sinasabi n’yong pag-uugali at kabutihang-asal, sa totoo lang, matapos n’yong gawin ‘yon sa anak n’yo, hindi kayo karapat-dapat hangaan. Anong karapatan n’yong hingin ang respeto at pagpipigil sa galit mula sa akin, kung kayo mismo, bilang magulang, ay hindi marunong rumespeto?”“Bilang ama, puwede ka bang basta na lang kumuha ng pera nang hindi kinukunsulta ang anak mo? Anong pinagkaiba n’yon sa pagnanakaw?”“Ikaw… Anong sinasabi mo! Hindi ‘yan pagnanakaw! Pamilya tayo—” galit na tugon ni Arturo, habang mariing hinawakan ang kamay ng kanyang asawa, “Pakinggan mo nga, anong klaseng mga salita ‘yan…”Tahimik lang ang ina ni Jennifer. Kahit na naiintindihan niya ang punto ng anak, hindi pa rin siya sang-ayon na natulo
Nang marinig ni Jennifer ang sinabi ng tagapamahala, bigla na lang nanginig nang matindi ang kanyang katawan at agad siyang napaupo ng tuwid, parang huminto ang tibok ng kanyang puso.Hinawakan ni Bryan ang maliit na kamay niya at pinayapa siya sa banayad na tinig: “Huwag kang kabahan, nandito ako.”Tahimik na tumango si Jennifer, parang robot, saka nagbihis, naghilamos nang mabilis, at bumaba agad ng bahay.Mabilis ang kanyang mga hakbang, hindi na niya hinintay si Bryan.Napilitan si Bryan na magpalit muna ng pormal na damit bago siya sumunod pababa.Tumakbo si Jennifer papunta sa sala, hinihingal, nakayuko at mahina ang boses na bumati: “Tatay, Inay…”“Ikaw… ikaw talaga…” Itinuro ng kanyang ama ang ilong ng anak, “Nagpunta ka talaga sa bahay ng lalaking ‘yan at dito natulog?!”“Alam mo bang hindi kami nakatulog ng nanay mo buong gabi kagabi? Tinawagan pa namin halos lahat ng kaklase mo. Tawag kami nang tawag hanggang wala na kaming magawa kundi pumunta rito.”“Kung sa bahay ka man