Si Marcus ay walang oras para mag-isip. Tumayo siya mula sa wheelchair, tumalon, niyakap ang katawan ni Beatrice, at mabilis na gumulong patagilid. Tumama ang kanyang katawan sa railing habang mahigpit niyang niyakap si Beatrice."Aray!"Naramdaman ni Albert ang sakit sa kanyang likod at napasigaw sa instinct.Whoosh—whoosh—Dalawa o tatlong sasakyan sa highway ang dumaan nang mabilis, halos sumayad sa kanilang katawan. Napakadelikado ng eksena.Sa sandaling iyon, ang itim na sasakyan na may pekeng plaka ay hindi pinansin ang mga patakaran ng mabilisang pagmamaneho. Bigla itong lumiko at buong bilis na tumungo kina Marcus at Beatrice.Napakapanganib!Nang makita ito, biglang nanlaki ang mga mata ni Albert at ginamit ang buong lakas upang ibaling ang manibela, idiniretso niya ang kanyang sasakyan upang salpokin ang itim na kotse.Bang!Ang sasakyan ay natulak mula sa orihinal nitong direksyon at bumangga sa railing sa gilid.Matindi ang pinsala sa harapan ng dalawang sasakyan.Tumama a
"Albert, kung hindi ka na makakatayo, ano na ang mangyayari sa akin at sa ating mga anak sa hinaharap?"Hindi napigilan ni Chona ang mapaluha habang iniisip na baka tuluyang maging katulad ni Albert ang kanyang tiyuhin."Wuwuwu..." Hawak ni Chona ang kamay ni Albert at ipinatong ito sa kanyang tiyan. "Albert, nararamdaman mo ba? Maayos ang ating dalawang anak. Napakalakas nila.""Mm." Mahinang sagot ni Albert, ngunit halatang wala siyang interes.Kagigising lang niya nang marinig mula sa bodyguard ng pamilya Villamor na huminto ang sasakyan dahil naubusan ito ng gasolina, at walang kahit anong pinsala si Chona.Naisip niya na mukhang matatag talaga ang dalawang batang ito.At dahil sa ideyang ito, mas lalo niyang natiyak—hindi niya talaga mahal si Chona.Dahil kung hindi niya ito mahal, paano niya pipilitin ang sarili na mahalin ang dalawang batang iyon?Hindi niya pinansin si Chona at diretsong tumingin kay Beatrice."Kung kaya ni tito Marcus na isakripisyo ang buhay niya para sa’yo.
Hindi kailanman naisip ni Beatrice na ang kanyang fiancé na si Albert ay aalis para sa isang business trip, at ang kanyang magiging biyenan na si Minda ay ipapahamak sya at ipagkakanulo upang magamit ng ibang lalaki Hindi! Hinding-hindi nya hahayaan na magtagumpay ang kasamaan ng babaeng iyon! Nagpupuyos ang mga kamao at nanggigil habang itinatayo ang kanyang mahina at pagod na katawan sa malambot at hindi pamilyar na kama na kanyang kinalalagyan, pilit na pinipigilan ang kanyang galit na kanina pa gusto kumawala. Ngunit bago pa man siya makatayo, narinig niya ang galit na boses ng isang lalaki sa madilim na silid."Sino ang nagsabi sa'yo na pumunta rito?"Bahagyang umawang ang kanyang mga labi, hindi maisip kung ano ang nais nitong sabihin, ngunit bago pa man siya makapagpaliwanag, mahigpit na hinawakan ng galit na lalaki ang kanyang pulso at marahas siyang hinila pababa mula sa kama. Sa isang malakas nitong hila ay agad na bumagsak si Beatrice sa carpet. Isang malamig at malakas
Napatigil si Beatrice sa isang sulok at tila nanigas na parang isang yelo. Ramdam nyang umakyat ang dugo sa kanyang ulo dahil sa labis na kahihiyan. Ngunit si Minda ay walang balak na sisihin o kagalitan sya. Tuloy tuloy ito ng walang imik at tuluyang humagulgol ng makita si Marcus. “ Marcus sobra ka na, napakahayop mo. Alam mo bang ang babaeng yan ay ang mapapangasawa ng iyong pamangkin? Hindi ka na nahiya sa amin na pamilya mo”Ng napatigil na si Minda sa pag iyak, agad nitong tiningnan si Beatrice na noon ay sobrang namumutla “ Huwag kang mag alala ako ang bahala seo” wika ng matandang babae kay Beatrice.Hindi tumugon si Beatrice. Tiningnan nya lang ang matandang babae ng maingat, lalo syang nalito sa mga pangyayari. Sa kabilang dako naman, si Marcus na noon ay nakaupo pa sa kanyang wheelchair at napahagikgik ng mahina “Hipag, tila napaaga ata ang iyong pagdating? Parte ba yan ng plano nyo? Baka mamaya may kasunod ka pa dyan” pang aasar naman ni MarcusNapakunot naman ang noo ni M
Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan ng matandang Villamor. Bahagyang nagkaroon ng liwanang ang mukha nito at pagdakay nasambit nito “ Kung pumapayag kang pakasalan ang aking anak, hindi mo na ako dapat pang tawaging lolo, Papa na ang dapat na iyong itawag sa akin sapagkat kung tatawagin mo pa akong lolo baka magkaroon ng pagkalito sa ating pamilya”Ang nakaluhod na si Marcus ay bahagyang napangiti sa mga pangyayari. Ngunit ng bahagya syang gumalaw, naramdaman nya ang matinding sakit ng kanyang katawan dahilan upang bahagyang mamutla ang kanyang mukha. Agad naman itong napansin ng kanilang mayordomo. Agad nitong tinawag ang pansin ni Beatrice. “ Binibining Beatrice, ikaw na po ang bahalang umalalay sa senyorito” Mabilis namang kumilos si Beatrice, kinuha ang wheelchair nito at inalalayan si Marcus paupo dito. Ng nakaupo na ang binata sa kanyang upuang de gulong, bigla itong naubo, ubong tumagal din na tila ilang segundo. Labis itong nakapagpabahala sa kanya, ngunit naalala
“ Ano iyon sabihin mo. Normal lang naman sa mga ikakasal ang may requirements”Huminga nang malalim si Marcus. Nagulat si Beatrice. Hindi niya akalain na ang lalaking kinatatakutan ng lahat sa Ka Maynilaan ay napakadaling kausap?! Huminga nang malalim si Beatrice at ipinaliwanag: “Gusto ko ng isang maliit na bahay. Hindi kailangang malaki ang lugar, kahit maliit na apartment lang ay ayos na. Dapat nakasulat ang pangalan ko sa titulo ng ari-arian. Pagkatapos ng kasal, ayaw kong tumira sa lumang bahay; gusto ko lang tumira sa maliit na apartment. Kung maghihiwalay tayo sa hinaharap… ang bahay ay dapat mapasakin.”Gusto niyang tiyakin na magkakaroon siya ng seguridad para sa hinaharap. Nang marinig ni Marcus ang salitang “hiwalay,” parang may tumusok sa puso niya at tinanong: “Ano naman ang pangalawang kundisyon?”“Kapag nagpakasal tayo, gusto kong ilipat ang aking pangalan sa household registration.”Talagang ayaw na niyang magkaroon ng masyadong maraming kaugnayan sa kanyang pamilya, k
Noon pa man ay sobrang hinahangaan ni Beatrice ang asul at puting porselana na antigong ito. Ito ang pinaka-mahalagang antigong nabili ni Oscar. Noong una, tumingin siya ng dalawang beses dito, at pinagbawalan siya ni Oscar na hawakan ito. Sinabi niyang malas siya, at natatakot siya na kapag hinawakan niya ito, baka mabagsak ang antigong iyon. Tiyak nga, sumunod si Oscar sa titig ni Beatriceat naramdaman niyang parang kumakabog ang puso niya. Nang ibuka nya ang kanyang bibig, narinig niyang tinuturo ni Beatrice ang kanyang pinakamahal na yaman at sinabi, "Sa tingin ko maganda 'yang isa."Bahagyang kumunot ang noo ni Marcus, parang hindi nasisiyahan, pero ipinag-utos pa rin kay Carlos na dalhin ang antigong ito kay Beatrice at tinanong, "May gusto ka pa bang iba?"Tumingin si Beatrice sa mukha ng kanyang ama na puno ng sakit at nagpatuloy na tumuro ng ilan pang mga antigong bagay upang mapagaan ang galit nito. Ipinag-utos ni Marcus, "Hindi maganda ang iyong panlasa. Kailangan mong mat
Carlos, bakit mo sya sinaktan! Nakalimutan mo na ba ang mga itinuro ko sa'yo? Bukod pa riyan, wala na tayong kapangyarihan ngayon, at isa na akong walang silbi. Hindi na tayo puwedeng maging katulad ng dati!"Galit na wika ni Marcus habang tinatapik ang armrest ng wheelchair, na parang dismayado sa isang tao. Yumuko si Carlos: "Patawad, senyorito, hindi ko lang talaga napigilan. Hindi ko matiis na may mga nagsasabi ng masama tungkol sa inyo.""Kailangan mong tiisin! Pamilya ito ng aking asawa. At nangako ako sa kanya na hindi na ako mananakit ng iba."Agad na hinarap ni Carlos si Beatrice at yumukod upang humingi ng tawad: "Senyorita, patawad po. Ako ang dahilan kung bakit nasira ng senyorito ang kanyang pangako sa iyo. Kung may dapat sisihin dito, ako yun at wala ng iba"Hindi naman naglit si Beatrice, bagkus labis na kasiyahan ang kanyang nararamdaman, ang pinakamagandang naramdaman niya sa buong buhay niya. Ngunit hindi niya ito maaaring ipakita, kaya't bahagya lamang siyang tumang
"Albert, kung hindi ka na makakatayo, ano na ang mangyayari sa akin at sa ating mga anak sa hinaharap?"Hindi napigilan ni Chona ang mapaluha habang iniisip na baka tuluyang maging katulad ni Albert ang kanyang tiyuhin."Wuwuwu..." Hawak ni Chona ang kamay ni Albert at ipinatong ito sa kanyang tiyan. "Albert, nararamdaman mo ba? Maayos ang ating dalawang anak. Napakalakas nila.""Mm." Mahinang sagot ni Albert, ngunit halatang wala siyang interes.Kagigising lang niya nang marinig mula sa bodyguard ng pamilya Villamor na huminto ang sasakyan dahil naubusan ito ng gasolina, at walang kahit anong pinsala si Chona.Naisip niya na mukhang matatag talaga ang dalawang batang ito.At dahil sa ideyang ito, mas lalo niyang natiyak—hindi niya talaga mahal si Chona.Dahil kung hindi niya ito mahal, paano niya pipilitin ang sarili na mahalin ang dalawang batang iyon?Hindi niya pinansin si Chona at diretsong tumingin kay Beatrice."Kung kaya ni tito Marcus na isakripisyo ang buhay niya para sa’yo.
Si Marcus ay walang oras para mag-isip. Tumayo siya mula sa wheelchair, tumalon, niyakap ang katawan ni Beatrice, at mabilis na gumulong patagilid. Tumama ang kanyang katawan sa railing habang mahigpit niyang niyakap si Beatrice."Aray!"Naramdaman ni Albert ang sakit sa kanyang likod at napasigaw sa instinct.Whoosh—whoosh—Dalawa o tatlong sasakyan sa highway ang dumaan nang mabilis, halos sumayad sa kanilang katawan. Napakadelikado ng eksena.Sa sandaling iyon, ang itim na sasakyan na may pekeng plaka ay hindi pinansin ang mga patakaran ng mabilisang pagmamaneho. Bigla itong lumiko at buong bilis na tumungo kina Marcus at Beatrice.Napakapanganib!Nang makita ito, biglang nanlaki ang mga mata ni Albert at ginamit ang buong lakas upang ibaling ang manibela, idiniretso niya ang kanyang sasakyan upang salpokin ang itim na kotse.Bang!Ang sasakyan ay natulak mula sa orihinal nitong direksyon at bumangga sa railing sa gilid.Matindi ang pinsala sa harapan ng dalawang sasakyan.Tumama a
Napakadelikado ng pagmamaneho ng sasakyang walang preno sa pababang daan.Hawak ang kanyang tiyan, nagsimula nang umiyak si Chona."Ayoko pang mamatay! Bata pa ako, gusto ko pang mabuhay! Ngayon ko lang mararanasan ang magandang buhay, Diyos ko...""Tumahimik ka!" Sigaw ni Beatrice, mahigpit na hawak ang manibela gamit ang parehong kamay, pilit na pinapanatili ang kanyang konsentrasyon sa pagmamaneho.Kung sasabihin niyang hindi siya kinakabahan, siguradong kasinungalingan iyon.Maya-maya, isang malakas na busina ang umalingawngaw sa likuran nila.Whoosh—whoosh—Isa-isang lumitaw ang mga commercial vehicles na may malalakas na speaker sa bubong. Mabilis nilang inunahan ang sasakyan ni Lin Qingyu at tumuloy sa unahan.Biglang lumabas ang isang boses mula sa loudspeaker:"Pansinin ng lahat ng motorista! May isang puting sasakyan na may plate number JA7568 na nawalan ng preno. Mangyaring lumipat sa pangalawang lane upang maiwasan ang aksidente at mapanatili ang kaligtasan!""Pansinin ng
Ang higanteng katawan ng trak ay patuloy na lumalaki sa harapan ng kanyang mga mata.Palapit nang palapit.Napakadelikado!Nanginginig na sa takot si Chona: "Ate Beatrice, please, preno na! Hindi na kita guguluhin, nangangako ako!"Hinawakan ni Beatrice ang manibela at mabilis na lumiko. Kumiskis ang sasakyan sa gilid ng trak, lumiko ito nang matalim, at tuluyang napunta sa pambansang highway.Mahigpit na kumapit si Chona sa armrest ng upuan, namumutla habang nakatingin kay Beatrice: "Ikaw...ikaw...bakit hindi ka nagpreno?""Kalokohan! Kung kaya kong magpreno, sa tingin mo ba gusto ko ng ganitong eksena? Akala mo ba hindi rin ako takot?"Dahan-dahang inapakan ni Beatrice ang accelerator. Highway ito, hindi pwedeng magmaneho nang mabagal.Mabilis niyang pinag-isipan ang sitwasyon. Sa downtown, madalas kailangan ang preno, pero sa highway, mas maluwag at mas kaunti ang sagabal—ibig sabihin, mas maliit ang posibilidad na mangailangan ng biglaang pagpreno. Mas ligtas kahit papaano.Lalong
"Chona, nandito ako para sa isang educational trip, hindi para mamasyal!"Pinagbuksan ni Beatrice ang pinto ng upuan sa harapan at tinapik ito, hudyat na dapat nang bumaba si Chona.Sa oras na iyon, dali-daling lumapit si Albert at sumandal sa bintana ng sasakyan, humihingal: "Beatrice, ipagkakatiwala ko na sa iyo ang Chona. May bihirang propesor ng arkeolohiya mula dito sa Cavite na nakipag-appointment sa akin, kaya pupunta na ako ngayon."Pagkasabi niyo, agad ng umalis si Albert ni hindi man lang nakatanggi si Beatrice.Pinagsama ni Chona ang kanyang mga kamay at nagpa-cute kay Beatrice: "Ate Beatrice, please.""Malapit lang ang ospital kung saan kami may appointment, katabi lang halos ng eskwelahan mo. Idiretso mo na lang ako roon habang papunta ka sa school mo."Nang makitang hindi pa rin pumapayag si Beatrice, malungkot na tumingin si Chona sa kanya at nagkunwaring kaawa-awa:"Kaya mo bang iwan ang isang buntis na may kambal sa tabi ng kalsada?Hindi ko kabisado ang lugar na ito,
"Hindi... Ako... Bakit naman ako magkakaguilty conscience?" Pinagpag ni Minda ang kanyang pajama. "Pakiramdam ko lang, hindi ako presentableng tingnan nang walang makeup."Hindi na inintindi ni Robert ang kakaibang reaksyon ni Minda at kalmadong sinabi, "Anong itsura mo? Hindi ko pa ba 'yan nakita noon?"Mabilis ang kabog ng dibdib ni Minda, iniisip na baka nahuli na siya. Pilit siyang ngumiti at pinapasok si Robert, "Bakit ka nandito?"Huminga nang malalim si Robert at may bahagyang pagkaasiwang tumingin kay Mind: "Mag-impake ka na. Pupunta ako sa SUB University ngayon, at dadalhin din kita para makita ang mga cherry blossom."Doon sila unang nagkita noon.Dahil abala si Robert sa pag-aaral ng virus sa katawan ni Marcus nitong mga nakaraang taon, napabayaan niya ang kanyang pamilya, at sa kaloob-looban niya, may bahagya siyang pagsisisi.Gusto niyang isama si Minda sa isang lakad, muling ipaalala sa kanya ang nakaraan, at tulungan siyang itama ang kanyang sarili.Nanlaki ang mga mata
"Kung sasabihin mo sa akin, iindahin ko." Sabi ni Beatrice habang pinapahid ang toner sa kanyang mukha."Bakit?" Ang mga mata ni Marcus ay may halatang interes.Huminto si Beatrice at tumingin sa kanya: "Ginawa ko ang lahat ng makakaya ko para makuha ang posisyong iyon, kailangan kong makita kung hanggang saan ang kaya kong gawin."Sa madaling salita, gusto niyang makuha ang posisyon ng pagigng vice chairman, pero hindi siya obsessed dito.Hindi tulad ni Monica, hindi niya kayang matalo.Tumango si Marcus bilang pagsang-ayon.Biglang tumitig si Beatrice sa kanya, may bahagyang kapilyahan at pang-aakit sa kanyang mga mata: "Iisang tabi na lang muna natin ang usapang ito. Paano naman ang kasal? Naisip mo na ba kung kailan natin ito gagawin? Mas gusto mo ba ang modern or traditional wedding?"Mabilis na kumurap ang mga mata ni Marcus, ngunit agad siyang bumalik sa kanyang kalmadong anyo at hinawakan ang kamay ni Beatrice: "Kapag dumating ang tamang panahon, ikakasal tayo."Napansin ni Be
Nang makita ni Beatrice si Marcus na lumabas mula sa dilim, agad niya itong tiningnan nang masama. Hindi niya alam kung gaano katagal nakikinig ang matandang tusong ito.Napatingin naman si Mrs. Salazar kay Marcus na may bahagyang pag-ayaw. "Ayan, ipinagkatiwala ko na ang asawa mo sa'yo. Aalis na ako."Pagkatapos sabihin iyon, naglakad siya palayo sa kanyang matataas na takong.Nang madaanan niya si Albert, mas lalo pa niyang ipinakita ang kanyang paghamak."Madam, dito nakaparada ang sasakyan." Yumuko si Carlos at itinuro ang direksyon ng sasakyan.Hindi na nag-aksaya ng oras si Beatrice, kusa niyang itinulak si Marcus pasulong at sumunod kay Carlos palabas. Naiwan si Albert, nakaluhod, yakap ang kanyang ulo habang umiiyak nang buong hinagpis.Samantala, sa loob ng venue, nanatiling nakatitig siAbby Abbysa direksyong pinagdaanan ni Beatrice. Matagal siyang hindi nakagalaw, tila hindi makapaniwala sa kanyang nakita.Kitang-kita niya kung paano pinalibutan si Beatrice ng mga tao, niya
"Mag-isip ng paraan para dalhin ang mga tao sa ibang lugar. Hindi madaling kumilos sa Manila. At kapag kumilos tayo, madali tayong mag-iwan ng ebidensya."Tumango si Minda, napagtanto niyang may punto si Monica.Ang Manila ay teritoryo ni Marcus. Kahit anong gawin nila, siguradong malalaman ito ni Marcus sa huli.Kung madadala nila ang mga tao sa ibang lugar, mas magiging madali ang kanilang pagkilos.Dahil dito, agad na nag-usap sina Minda at Monica upang planuhin ang kanilang estratehiya.Sa venue...Lumapit ang lahat kay Beatrice upang batiin siya.Maging ang mga socialite na nagpahirap sa kanya kanina ay lumapit at nag-sorry.May ilan pang walang hiya na naglabas ng kanilang mga cellphone at binuksan ang messages."Ano sa tingin mo? Dagdagan natin ng friend para mas madali tayong makapag-usap sa hinaharap?""Pasensya na, bihira akong makihalubilo sa iba. Ilan lang sa mga matataas ang kalidad na kaibigan ang nasa paligid ko." Matamis na ngumiti si Beatrice ngunit maingat na tumangg