"Hi-Hindi, Hindi ito maaari!" Sigaw ni Monica, tila nawalan na ng kontrol sa sarili. "Hindi! Hindi mo maaaring pakasalan ang isang babaeng katulad niya!""Hindi! Ang unang ginang ng Kamaynilaan ay dapat ako lamang, si Monica Cristobal! Ako at wala nang iba!""Hindi, peke ito! Dapat peke ka lang! Niloloko mo ako! Ang Marcus na kilala ko ay hindi isang duwag!""Hindi ito pagiging duwag, ito ay respeto sa asawa." Sagot ni Marcus nang walang pag-aalinlangan.Nang marinig iyon, lalo lang nilamon ng matinding selos si Monica.Hindi ba ito ang relasyon na matagal na niyang pinapangarap?Isang Big boss na may kapangyarihan sa labas ngunit sumusunod sa kanya sa loob ng bahay.Pero bakit lahat ng ito napunta sa malanding si Beatrice?!Sa sobrang galit ni Monica, pakiramdam niya ay parang dudugo na ang kanyang bibig.Samantala, tumango si Beatrice nang may kasiyahan habang pinagmamasdan ang mukhang gustong pumatay na si Monica Cristobal."Bago ako pumunta rito, hindi ko maintindihan kung bakit b
Napakurap-kurap sina Beatrice at Gilbert, natulala sa nangyari.Sa totoo lang, ang eksenang lumuhod ang bakal na loob ng Big boss ng Kamaynilaan ay talagang nakakatakot.Ang pagkatao at reputasyon ni Marcus ay kilala ng lahat, kaya ang bigat ng tagpong ito ay hindi madaling balewalain!Maging si Marcus mismo ay natigilan.Naaksidente lang siya—hindi pa siya sanay maglakad matapos ang mahabang panahong nakaupo sa wheelchair.Nanatili lang silang tatlo sa kanilang kinatatayuan, hindi makagalaw. Hanggang sa huli, si Beatrice ang unang natauhan, hinawakan niya ang kamay ni Marcus at mahina ang tinig na sinabi,"Tumayo ka na.""Hindi." Lumingon si Marcus sa ibang direksyon at sinadyang ipabigat ang katawan.Tutal, nakaluhod na rin lang siya.Hindi pwedeng masayang ito!Nanlaki ang mga mata ni Beatrice, nag-iisip kung sinadya ba ito ni Marcus.Lumuhod siya para humingi ng tawad?Kasunod nito, nagsalita si Marcus na may bahagyang hinanakit, "Kung hindi mo ako patatawarin, hindi ako tatayo. P
"Hindi rin niya alam?"Napailing ng bahagya si Beatrice, na para bang isang munting puting kuneho na hindi pa nasusubukan ang mga bagay sa mundo, halatang halata sa kanyang mukha ang lahat ng emosyon.Nagniningning ang mga mata ni Marcus sa tagumpay habang nagsalita siya na parang nagtatamasa ng green tea: "Oo, labis ang pag-aalala ng pangalawang kuya ko sa paa ko kaya kahit siya ay sinisi nito sa kanyang problema, hindi ko sinabi sa kanya. At hindi rin alam ng panganay kong kuya at ng nanay ko.""Bakit? Kaya't tanging si Papa lang ba ang nakakaalam na ayos lang pala ang paa mo?"Sa sandaling iyon, umupo na si Marcus nang tahimik sa tabi niya."Mas kaunti ang nakakaalam na ayos lang ang paa ko, mas maganda. Kapag hindi nila alam, mas totoo ang magiging reaksyon nila at mas madali nating malinlang ang mga tagalabas. Hindi rin talaga alam ni Papa, nakakita lang siya ng pagkakataong sumailalim ako sa rehabilitasyon."Pagkatapos ng ilang sandali, ipinaliwanag ni Marcus, "Ilang taon na ang
"Hindi 'yon ang ibig kong sabihin." Pakiramdam ni Beatrice ay wala na siyang maidadahilan."Hindi?" Dumikit si Marcus sa kanyang ilong, hinalikan ang kanyang tainga, "Kung hindi... bakit ka panay ang sulyap sa kama kanina?"Nahuli sa akto, namula ang mga tainga ni Beatrice: "Hindi totoo 'yan, huwag kang mag-imbento.""Sige, ako na ang nag-iimbento. Pero Mrs. Villamor, nandito na lang rin tayo, bakit hindi natin subukan ang kama na 'to? Sayang naman ang bayad."Gumalaw si Marcus, at nagsimulang umalon ang water bed, ikinagulat ito ni Beatrice kaya mahigpit siyang kumapit kay Marcus.Doon lang siya natauhan.Mula pa nang sabihin ni Marcus na kukuha siya ng kwarto para magpaliwanag, ito na pala talaga ang plano niya."Ah, oo nga pala." Sumandal si Beatrice sa balikat ni Marcus, "May itatanong ako sa'yo, may Marian Monteclaro ka ba—"Bago pa niya matapos ang tanong, hinalikan na siya ni Marcus sa labi."Mrs. Villamor, hindi mo ba naiisip na ang pangit naman ng usapan natin sa ganitong ora
Sa isang malakas na tunog, binuksan ni Nikki ang pinto ng sasakyan at walang ekspresyong tinanggal ang mahigpit na pagkakakapit ni Monica sa kanya."Nasabi mo pang mas nauunawaan ng mga babae ang ganitong klaseng kahihiyan.Pero noong ipinahubad mo ang lahat ng suot ng kapatid ko at itinapon siya sa gitna ng siyudad, dahilan para magpakamatay siya sa matinding depresyon, naisip mo ba na isa rin siyang babae?Naisip mo ba kung bakit kailangang ipahiya ng babae ang kapwa babae?Monica Cristobal, ang iwan ka rito ay napakagaan pang parusa para sa'yo!"Pagkatapos niyang sabihin iyon, walang pag-aalinlangang tinadyakan ni Nikki si Monica sa tiyan at itinapon siya palabas.Sa isang malakas na tunog, bumagsak si Monica sa lupa, eksaktong sa harap ng hotel.Agad siyang pinalibutan ng maraming tao, at sa unang pagkakataon, gamit ang mahaba niyang buhok, tinakpan nya Ang kanyang mukha sa tindi Ng kahihiyan."Pucha, anong nangyayari?""Ang nipis naman ng suot niya, bakit hindi na lang siya nagd
Pagdating nina Marcus at Beatrice sa lumang bahay, nadatnan nilang nakaupo ang lahat sa sala—maliban kay Albert.Sa isang sulok, umiiyak si Chona."Lolo, lola, hindi ko po talaga sinasadya. Sa totoo lang, hindi ko kayang mahiwalay sa dalawa kong anak. Pero ano po ang magagawa ko..."Habang nagsasalita, palihim niyang pinunasan ang mga luha niya at lihim na sinulyapan si Beatrice. Nang makita niya ito, sinadya niyang dagdagan ang drama."Si Albert, wala naman talaga akong puwang sa puso niya. Ang iniisip lang niya ay si ate Beatrice. Gusto ko rin naman silang tulungan..."Ngunit bago pa niya matapos ang kanyang litanya, biglang pumasok si Marcus. Ang mukha niya ay kasing lamig ng yelo habang palapit siya. Nang mapansin ni Chona ang matikas niyang tindig at ang diretsong paglalakad, nanlaki ang kanyang mga mata sa takot—parang nakakita ng multo."Miss Chona, may nagawa ba akong kasalanan sa’yo?" Malamig pero magalang na itinulak ni Marcus ang kanyang gold-rimmed glasses pataas. Sa likod
Makalipas ang ilang sandali, pumasok ang isang matandang lalaki na mukhang isang magsasaka at isang babaeng halatang mula sa baryo.Kasunod nila, dumating din ang kapatid na lalaki ni Chona.Tatlo silang pumasok na may matitigas na ekspresyon at handang lumaban.Iginilid ni Mr. Mendoza, ang ama ni Chona ang manggas ng kanyang asul na damit pangtrabaho at pasigaw na hinarap si Matandang Ginoo Villamor."Wala kaming pera at kapangyarihan, pero hindi ibig sabihin na basta na lang maaapi ang inosente naming anak!""Tama! Anak ko, napakatrahedya naman ng buhay mo!""Ang dinadala mo sa sinapupunan mo ay kadugo ng pamilya Villamor! Ang dalawa kong mahal na apo~"Habang umiiyak, niyakap ni Mrs. Villamor si Chona at nagpatuloy sa paghikbi.Nag-iyakan ang mag-ina sa gitna ng sala, dahilan para makaramdam ng inis ang buong pamilya Villamor.Napakapalad naman nilang magkaroon ng ganitong klaseng pamilya.Sa inis, napatingin si Robert sa nakasarang pinto sa itaas, saka lumapit at humakbang palabas
Nagulat din si Beatrice.Isang daang milyon—masyadong malaki ang ganid ng pamilya Mendoza.Kung si Lucy nga ang kaharap nila, malamang umatras na rin ito.Habang ang lahat ay natitigilan sa walang kahihiyang panggigipit ng pamilya Mendoza, biglang sumandal si Marcus sa sofa at nagsalita nang walang pakialam."Sige. Isang daang milyon lang naman, hindi ba?"Ang tono niya ay napakayabang, na parang ang isang daang milyon ay katumbas lang ng ilang daang piso.Pagkasabi niya noon, napatingin ang lahat sa kanya.Nagtagpo ang mata ni Marcus at ang nagulat na tingin ni Beatrice. Napangiti siya at hindi napigilang haplusin ang ulo nito, parang alagang hayop na kinagigiliwan."Hindi naman ganoon kalaki ang halaga. Madali lang itong ilipat ng asawa mo, huwag kang mag-alala."Ang gaan ng pagkakasabi niya, pero ang dating kay Beatrice ay—“Gumagastos ka na naman nang walang pakundangan!”Pero sa kabila ng inis, ang puso niya ay kumakabog nang mabilis."Ang gwapo ng asawa ko! Ang gwapo ng asawa ko!
Dumarami ang mga tao sa paligid.Hindi pa nakakita si Ara ng ganitong klaseng babae. Natakot siya kaya’t pinakawalan si Rebeca at mabilis na nagbigay ng paliwanag sa isang tao na kumukuha ng video gamit ang cellphone: "Hindi, ang perang hawak niya ay sa anak ko at sa pamilya namin."Habang nagpapaliwanag siya, mabilis na tumakbo si Rebeca.Ang anak ni Rebeca na si Rostum ay dumating saksi sa malayo gamit ang motorsiklo at kinuha siya mula sa lugar.Si Jennifer, na nakatakas lamang mula sa kanyang ama, nakita ang ina niyang may magulong buhok at tila nawawala ang kaluluwa. Naglakad siya pabalik na para bang wala sa sarili."Inay!" Nabigla si Jennifer at nilapitan ang ina upang suportahan ito. "Anong nangyari sa'yo?"Hindi nagsalita ang kanyang ina.Namumula ang mata ni Jennifer. Alam niyang hindi niya dapat itanong, ngunit tinanong pa rin niya: "Nasaan si tiya? Nasaan ang premyo ko...""Wala na." Sagot ng kanyang ina na parang wala sa sarili at dumaan pabalik nang walang pakiramdam.Pa
Si Arturo ay nasa isang kalituhan: "Ate, hindi ko nais na hindi ka matulungan.Ako'y isang manggagawa, paano kita matutulungan?Saan ako makakakita ng 280,000 pesos!May utang pa kami dahil sa utang ni kuya!"Nang makita ng ama ni Jennifer na hindi siya handang tumulong, muling lumuhod ang hipag nito at paulit-ulit na nagbigay galang."Ikaw na lang ang makakatulong sa amin! Di ba't nakatanggap ng premyo na 200,000 pesos ang anak mo ngayon? Pakiusap, tulungan mo ako. Ako na lang ang makikipag-bargain para sa natitirang 80,000 pesos. Isa lang ang anak ko!"Habang binabanggit ito ng hipag nya, siya ay lumuluhod at may luha sa mata."Malaki na ang naabot ng Jennifer mo! Kilala na siya sa Internet. Baka maging malaking bituin siya sa hinaharap at kumita ng daan-daang libo o milyong dolyar sa bawat pelikula. Tapós na ang mga araw niyo!""Pero kami? Kami'y mga ulila at biyuda, at kailangan pang alagaan ang isang matandang babaeng may masamang ugali. Hindi na kailangang makita ng asawa mo ang
Pagpasok sa sasakyan ni Bryan, hawak ni Jennifer ang trophy at patuloy na nakangiti."Masaya ka ba?" tanong ni Bryan na may ngiti."Oo." Hawak niya ang trophy na may labis na ekspresyon, "Ito ang unang pagkakataon na nalaman kong ang dalawang daang libo ay ganoon karami at ganoon kabigat."Nahulog sa isip ni Bryan na mahirap intindihin ang kanyang kaligayahan. Hindi na lang siya nagsalita, hinaplos ang ulo ni Jennifer at tahimik na nakinig habang nagkukuwento siya.Pagkatapos ng ilang sandali, kinuha ni Jennifer ang braso ni Bryan at isinandal ang ulo niya sa braso nito."Gusto kong ipakita itong panalo ko sa mga magulang ko at pasayahin sila. Ibabalik ko ito sa iyo bukas, okay lang ba?"Naalala ni Bryan ang karanasan niya sa kulungan ng aso, at nakaramdam siya ng kaunting hindi kasiyahan.Pinisil niya ang mga kilay at nagsabi ng kaswal: "Okay lang na hindi mo na ibalik. Jennifer, hindi kita pinapahirapan tungkol sa maliit na perang ito."Masaya si Jennifer sa mga sandaling iyon at hi
Natakot si Jennifer, hinawakan ng mahigpit ang mabigat na trophy, at lumapit kay Bryan.Hinaplos ni Bryan ang kanyang mga braso at bumulong: "Wala 'yan, ilang aso lang yan."Pumunta si Jack sa dormitoryo upang magpalit ng damit at magpatuyo ng buhok. Mukha siyang mas fresh, ngunit mas mayabang din."Sinabi mong aso ako?""Hindi ba?" Itinaas ni Bryan ang kanyang mata at tiningnan siya, binanggit ang kanyang mga talukap ng mata at naglabas ng isang malamig na titig.Hindi pa nakakita si Bryan ng ganitong uri ng matinding titig, parang isang lobo na naglalakad sa kagubatan, tanging ganitong uri ng dugoing titig ang maipapakita. Agad siyang natakot at hindi na nakapag-reply.Nang makabawi siya, naramdaman niyang nahihiya siya at kinuyom ang kanyang mga kamao: "Putang ina..."Bago pa siya makapagpatuloy, itinataas ni Bryan ang kanyang paa at tinadyakan siya sa shin bone.Isang malakas na tunog, at naramdaman ni Jack ang sakit at napaluhod sa isang tuhod sa harapan ni Bryan."Putang ina..."
Ikaw ay nangungulit sa klase, may karelasyon ka, umaasa sa libreng dila sa likod, minamaliit ang isang batang babae, malisyosong nagkakalat ng tsismis laban sa isang mas matandang guro!"Ang boses ng direktor ay malakas at matatag, kaya’t ang mukha ni Jennifer ay namula at tumigil siya sa paggalaw. Gusto niyang umalis, ngunit hindi niya magalaw ang kanyang mga paa.Ganoon siya ka yabang kanina, ngunit ngayon ay ganoon siya ka kahiya-hiya."Ms. Mae , tanong ko lang, nabigyan ba kita ng makatarungan at patas na pagkakataon?Matapos itayo ang heated swimming pool, pinilit mong maglikha ng gulo muli, at nagsama-sama ang lahat upang mag-PK. Binigyan kita ng pagkakataon, ngunit alam mo kung anong klase ng sayaw ang ipinakita mo kanina.Sinabi mong lahat kayo ay makikipagkumpitensya sa akin, at sinabi ko na inyong sinayang ang mga resources ng aming departamento!""Zhong Hong, tanong ko sa iyo, maraming beses ka bang bumagsak sa mga propesyonal na kurso at elective na kurso, at hindi ka puma
Nanahimik ang mga hurado sa ilang saglit.Tahimik ang buong eksena, si Jennifer ay nakatayo roon, basang-basa pa ang katawan.Hinawakan niya ang towel sa kanyang dibdib gamit ang kanyang maliliit na kamay, at naramdaman niyang sobrang nahihiya at naaagrabyado.Sa mga sandaling iyon, lumakad ang dean patungo sa gitna ng podium, kinuha ang mikropono, at malakas na nagsalita."Mae, tama na!"Biglang sumikip ang puso ni Mae nang siya'y pagalitan sa harap ng publiko.Ang biglaang pagbabago ay nagpalala ng sitwasyon, at may ilang tinatawag na "tagapagtanggol ng katarungan at pagiging makatarungan" na kumuha ng kanilang mga mobile phone at nag-video sa dean.Ang dean, na nasa edad limampung taon, ay nakasuot ng isang pormal na striped na polo shirt at tumayo ng may dignidad sa entablado."Magandang araw sa inyong lahat, magpapakilala ako. Ako po ang department head na sinasabing paborito si Jennifer at nakikipag-tulog sa mga estudyante ko!Ang mga kandidato para sa MV shooting ng event na it
Malupit ang tingin ni Bryan at bahagyang hindi masaya ang kanyang mga kilay na puno ng peklat.Ang host sa entablado ay nagsasalita ng mga pambungad na salita.Maya-maya, pumasok na ang unang kalahok sa tubig.Nang makita ni Bryan na hindi si Jennifer, itinuwa niya ang kanyang suit at tumayo, naglakad patungo sa banyo nang kalmado.Itinaas ni Jack ang sulok ng kanyang labi at sumunod nang walang ingay.Nakatingin si Conrad sa ibang mga bodyguard, at nang makita niyang iniisip nila na si Jack ay pupunta lang sa banyo at hindi sumusunod, nanatili siya sa lugar at nagbantay.Pagkatapos ng lahat, hindi kayang talunin ng sampung Jack si Bryan.Totoo nga, pumasok si Jack sa banyo nang may yabang, at bago pa siya makapagmagaling, hinawakan ni Bryan ang kanyang leeg mula sa likod at pinress ang ulo niya sa lababo.Binuksan ang gripo, at ang tubig ay bumuhos sa ulo ni Jack.Sinubukan niyang kumawala, ngunit mahigpit na nakadikit ang kamay sa kanyang leeg.Pinakawalan niya ang isang kamay upan
Si Bryan, na hindi dumalo sa public welfare lecture tungkol sa etika ng kalalakihan, ay dumaan sa paaralan upang manood ng pagtatanghal ng kanyang kasintahan.Ang araw na ito ay ang araw ng preview ng anniversary MV sa Art Department.Dahil sa constant temperature swimming pool, nagsimula na naman ang grupo nina Mae at ng mga naiinggit na tao na magtangkang manggulo, sinasabing dapat pantay-pantay ang oportunidad para sa lahat, at gusto nilang makilahok sa anniversary performance ng paaralan.Paano nga ba masasabing ang head ng department ay sinasabing ang donor ng constant temperature swimming pool ay nagdonate ito para kay Jennifer!Bukod pa dito, ang grupo nina Mae at iba pa ay patuloy na nagsasabing ang department head ay may pinapaboran na si Jennifer at may hindi tamang relasyon sila. Hindi kayang protektahan ng department head si Jennifer ng labis, kaya’t sa huli, napilitan siyang pumayag na piliin ang mga performer ng MV sa pamamagitan ng PK.Tatlongpong minuto bago ang perfor
Si Marcus ang unang umakyat sa entablado: "Sa palagay ko, hindi naman mahirap sundin ang etika ng kalalakihan.Bilang isang lalaki, dapat mong igalang ang iyong asawa nang pantay-pantay sa kasal at kilalanin ang kanyang kontribusyon sa pamilya.Huwag siyang apihin dahil siya ay mahina, mahalin siya, alagaan siya, igalang ang kanyang personal na halaga, at magpasalamat sa kanya na samahan ka upang makita ang mga tanawin ng buhay na ito. Ito ang dapat gawin ng isang lalaki, ng isang tunay na lalaki, at ito rin ang pinakamahalagang pamantayan sa buhay ng isang tao. Hindi na kailangang itaas ito sa antas ng etika ng kalalakihan.Kaya't ang tinatawag na etika ng kalalakihan at etika ng kababaihan, sa huli, ay para mapanatili ang pinakamababang moral na pamantayan bilang isang tao at mapanatili ang konsensya ng isang tao, yun lang."Pagkatapos magsalita ni Marcus, ang buong lugar ay umapaw sa malalakas na palakpakan.Pagkatapos, umakyat si Gilbert at ilang iba pang mga executive at celebrit