Napakurap-kurap sina Beatrice at Gilbert, natulala sa nangyari.Sa totoo lang, ang eksenang lumuhod ang bakal na loob ng Big boss ng Kamaynilaan ay talagang nakakatakot.Ang pagkatao at reputasyon ni Marcus ay kilala ng lahat, kaya ang bigat ng tagpong ito ay hindi madaling balewalain!Maging si Marcus mismo ay natigilan.Naaksidente lang siya—hindi pa siya sanay maglakad matapos ang mahabang panahong nakaupo sa wheelchair.Nanatili lang silang tatlo sa kanilang kinatatayuan, hindi makagalaw. Hanggang sa huli, si Beatrice ang unang natauhan, hinawakan niya ang kamay ni Marcus at mahina ang tinig na sinabi,"Tumayo ka na.""Hindi." Lumingon si Marcus sa ibang direksyon at sinadyang ipabigat ang katawan.Tutal, nakaluhod na rin lang siya.Hindi pwedeng masayang ito!Nanlaki ang mga mata ni Beatrice, nag-iisip kung sinadya ba ito ni Marcus.Lumuhod siya para humingi ng tawad?Kasunod nito, nagsalita si Marcus na may bahagyang hinanakit, "Kung hindi mo ako patatawarin, hindi ako tatayo. P
"Hindi rin niya alam?"Napailing ng bahagya si Beatrice, na para bang isang munting puting kuneho na hindi pa nasusubukan ang mga bagay sa mundo, halatang halata sa kanyang mukha ang lahat ng emosyon.Nagniningning ang mga mata ni Marcus sa tagumpay habang nagsalita siya na parang nagtatamasa ng green tea: "Oo, labis ang pag-aalala ng pangalawang kuya ko sa paa ko kaya kahit siya ay sinisi nito sa kanyang problema, hindi ko sinabi sa kanya. At hindi rin alam ng panganay kong kuya at ng nanay ko.""Bakit? Kaya't tanging si Papa lang ba ang nakakaalam na ayos lang pala ang paa mo?"Sa sandaling iyon, umupo na si Marcus nang tahimik sa tabi niya."Mas kaunti ang nakakaalam na ayos lang ang paa ko, mas maganda. Kapag hindi nila alam, mas totoo ang magiging reaksyon nila at mas madali nating malinlang ang mga tagalabas. Hindi rin talaga alam ni Papa, nakakita lang siya ng pagkakataong sumailalim ako sa rehabilitasyon."Pagkatapos ng ilang sandali, ipinaliwanag ni Marcus, "Ilang taon na ang
"Hindi 'yon ang ibig kong sabihin." Pakiramdam ni Beatrice ay wala na siyang maidadahilan."Hindi?" Dumikit si Marcus sa kanyang ilong, hinalikan ang kanyang tainga, "Kung hindi... bakit ka panay ang sulyap sa kama kanina?"Nahuli sa akto, namula ang mga tainga ni Beatrice: "Hindi totoo 'yan, huwag kang mag-imbento.""Sige, ako na ang nag-iimbento. Pero Mrs. Villamor, nandito na lang rin tayo, bakit hindi natin subukan ang kama na 'to? Sayang naman ang bayad."Gumalaw si Marcus, at nagsimulang umalon ang water bed, ikinagulat ito ni Beatrice kaya mahigpit siyang kumapit kay Marcus.Doon lang siya natauhan.Mula pa nang sabihin ni Marcus na kukuha siya ng kwarto para magpaliwanag, ito na pala talaga ang plano niya."Ah, oo nga pala." Sumandal si Beatrice sa balikat ni Marcus, "May itatanong ako sa'yo, may Marian Monteclaro ka ba—"Bago pa niya matapos ang tanong, hinalikan na siya ni Marcus sa labi."Mrs. Villamor, hindi mo ba naiisip na ang pangit naman ng usapan natin sa ganitong ora
Hindi kailanman naisip ni Beatrice na ang kanyang fiancé na si Albert ay aalis para sa isang business trip, at ang kanyang magiging biyenan na si Minda ay ipapahamak sya at ipagkakanulo upang magamit ng ibang lalaki Hindi! Hinding-hindi nya hahayaan na magtagumpay ang kasamaan ng babaeng iyon! Nagpupuyos ang mga kamao at nanggigil habang itinatayo ang kanyang mahina at pagod na katawan sa malambot at hindi pamilyar na kama na kanyang kinalalagyan, pilit na pinipigilan ang kanyang galit na kanina pa gusto kumawala. Ngunit bago pa man siya makatayo, narinig niya ang galit na boses ng isang lalaki sa madilim na silid."Sino ang nagsabi sa'yo na pumunta rito?"Bahagyang umawang ang kanyang mga labi, hindi maisip kung ano ang nais nitong sabihin, ngunit bago pa man siya makapagpaliwanag, mahigpit na hinawakan ng galit na lalaki ang kanyang pulso at marahas siyang hinila pababa mula sa kama. Sa isang malakas nitong hila ay agad na bumagsak si Beatrice sa carpet. Isang malamig at malakas
Napatigil si Beatrice sa isang sulok at tila nanigas na parang isang yelo. Ramdam nyang umakyat ang dugo sa kanyang ulo dahil sa labis na kahihiyan. Ngunit si Minda ay walang balak na sisihin o kagalitan sya. Tuloy tuloy ito ng walang imik at tuluyang humagulgol ng makita si Marcus. “ Marcus sobra ka na, napakahayop mo. Alam mo bang ang babaeng yan ay ang mapapangasawa ng iyong pamangkin? Hindi ka na nahiya sa amin na pamilya mo”Ng napatigil na si Minda sa pag iyak, agad nitong tiningnan si Beatrice na noon ay sobrang namumutla “ Huwag kang mag alala ako ang bahala seo” wika ng matandang babae kay Beatrice.Hindi tumugon si Beatrice. Tiningnan nya lang ang matandang babae ng maingat, lalo syang nalito sa mga pangyayari. Sa kabilang dako naman, si Marcus na noon ay nakaupo pa sa kanyang wheelchair at napahagikgik ng mahina “Hipag, tila napaaga ata ang iyong pagdating? Parte ba yan ng plano nyo? Baka mamaya may kasunod ka pa dyan” pang aasar naman ni MarcusNapakunot naman ang noo ni M
Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan ng matandang Villamor. Bahagyang nagkaroon ng liwanang ang mukha nito at pagdakay nasambit nito “ Kung pumapayag kang pakasalan ang aking anak, hindi mo na ako dapat pang tawaging lolo, Papa na ang dapat na iyong itawag sa akin sapagkat kung tatawagin mo pa akong lolo baka magkaroon ng pagkalito sa ating pamilya”Ang nakaluhod na si Marcus ay bahagyang napangiti sa mga pangyayari. Ngunit ng bahagya syang gumalaw, naramdaman nya ang matinding sakit ng kanyang katawan dahilan upang bahagyang mamutla ang kanyang mukha. Agad naman itong napansin ng kanilang mayordomo. Agad nitong tinawag ang pansin ni Beatrice. “ Binibining Beatrice, ikaw na po ang bahalang umalalay sa senyorito” Mabilis namang kumilos si Beatrice, kinuha ang wheelchair nito at inalalayan si Marcus paupo dito. Ng nakaupo na ang binata sa kanyang upuang de gulong, bigla itong naubo, ubong tumagal din na tila ilang segundo. Labis itong nakapagpabahala sa kanya, ngunit naalala
“ Ano iyon sabihin mo. Normal lang naman sa mga ikakasal ang may requirements”Huminga nang malalim si Marcus. Nagulat si Beatrice. Hindi niya akalain na ang lalaking kinatatakutan ng lahat sa Ka Maynilaan ay napakadaling kausap?! Huminga nang malalim si Beatrice at ipinaliwanag: “Gusto ko ng isang maliit na bahay. Hindi kailangang malaki ang lugar, kahit maliit na apartment lang ay ayos na. Dapat nakasulat ang pangalan ko sa titulo ng ari-arian. Pagkatapos ng kasal, ayaw kong tumira sa lumang bahay; gusto ko lang tumira sa maliit na apartment. Kung maghihiwalay tayo sa hinaharap… ang bahay ay dapat mapasakin.”Gusto niyang tiyakin na magkakaroon siya ng seguridad para sa hinaharap. Nang marinig ni Marcus ang salitang “hiwalay,” parang may tumusok sa puso niya at tinanong: “Ano naman ang pangalawang kundisyon?”“Kapag nagpakasal tayo, gusto kong ilipat ang aking pangalan sa household registration.”Talagang ayaw na niyang magkaroon ng masyadong maraming kaugnayan sa kanyang pamilya, k
Noon pa man ay sobrang hinahangaan ni Beatrice ang asul at puting porselana na antigong ito. Ito ang pinaka-mahalagang antigong nabili ni Oscar. Noong una, tumingin siya ng dalawang beses dito, at pinagbawalan siya ni Oscar na hawakan ito. Sinabi niyang malas siya, at natatakot siya na kapag hinawakan niya ito, baka mabagsak ang antigong iyon. Tiyak nga, sumunod si Oscar sa titig ni Beatriceat naramdaman niyang parang kumakabog ang puso niya. Nang ibuka nya ang kanyang bibig, narinig niyang tinuturo ni Beatrice ang kanyang pinakamahal na yaman at sinabi, "Sa tingin ko maganda 'yang isa."Bahagyang kumunot ang noo ni Marcus, parang hindi nasisiyahan, pero ipinag-utos pa rin kay Carlos na dalhin ang antigong ito kay Beatrice at tinanong, "May gusto ka pa bang iba?"Tumingin si Beatrice sa mukha ng kanyang ama na puno ng sakit at nagpatuloy na tumuro ng ilan pang mga antigong bagay upang mapagaan ang galit nito. Ipinag-utos ni Marcus, "Hindi maganda ang iyong panlasa. Kailangan mong mat
"Hindi 'yon ang ibig kong sabihin." Pakiramdam ni Beatrice ay wala na siyang maidadahilan."Hindi?" Dumikit si Marcus sa kanyang ilong, hinalikan ang kanyang tainga, "Kung hindi... bakit ka panay ang sulyap sa kama kanina?"Nahuli sa akto, namula ang mga tainga ni Beatrice: "Hindi totoo 'yan, huwag kang mag-imbento.""Sige, ako na ang nag-iimbento. Pero Mrs. Villamor, nandito na lang rin tayo, bakit hindi natin subukan ang kama na 'to? Sayang naman ang bayad."Gumalaw si Marcus, at nagsimulang umalon ang water bed, ikinagulat ito ni Beatrice kaya mahigpit siyang kumapit kay Marcus.Doon lang siya natauhan.Mula pa nang sabihin ni Marcus na kukuha siya ng kwarto para magpaliwanag, ito na pala talaga ang plano niya."Ah, oo nga pala." Sumandal si Beatrice sa balikat ni Marcus, "May itatanong ako sa'yo, may Marian Monteclaro ka ba—"Bago pa niya matapos ang tanong, hinalikan na siya ni Marcus sa labi."Mrs. Villamor, hindi mo ba naiisip na ang pangit naman ng usapan natin sa ganitong ora
"Hindi rin niya alam?"Napailing ng bahagya si Beatrice, na para bang isang munting puting kuneho na hindi pa nasusubukan ang mga bagay sa mundo, halatang halata sa kanyang mukha ang lahat ng emosyon.Nagniningning ang mga mata ni Marcus sa tagumpay habang nagsalita siya na parang nagtatamasa ng green tea: "Oo, labis ang pag-aalala ng pangalawang kuya ko sa paa ko kaya kahit siya ay sinisi nito sa kanyang problema, hindi ko sinabi sa kanya. At hindi rin alam ng panganay kong kuya at ng nanay ko.""Bakit? Kaya't tanging si Papa lang ba ang nakakaalam na ayos lang pala ang paa mo?"Sa sandaling iyon, umupo na si Marcus nang tahimik sa tabi niya."Mas kaunti ang nakakaalam na ayos lang ang paa ko, mas maganda. Kapag hindi nila alam, mas totoo ang magiging reaksyon nila at mas madali nating malinlang ang mga tagalabas. Hindi rin talaga alam ni Papa, nakakita lang siya ng pagkakataong sumailalim ako sa rehabilitasyon."Pagkatapos ng ilang sandali, ipinaliwanag ni Marcus, "Ilang taon na ang
Napakurap-kurap sina Beatrice at Gilbert, natulala sa nangyari.Sa totoo lang, ang eksenang lumuhod ang bakal na loob ng Big boss ng Kamaynilaan ay talagang nakakatakot.Ang pagkatao at reputasyon ni Marcus ay kilala ng lahat, kaya ang bigat ng tagpong ito ay hindi madaling balewalain!Maging si Marcus mismo ay natigilan.Naaksidente lang siya—hindi pa siya sanay maglakad matapos ang mahabang panahong nakaupo sa wheelchair.Nanatili lang silang tatlo sa kanilang kinatatayuan, hindi makagalaw. Hanggang sa huli, si Beatrice ang unang natauhan, hinawakan niya ang kamay ni Marcus at mahina ang tinig na sinabi,"Tumayo ka na.""Hindi." Lumingon si Marcus sa ibang direksyon at sinadyang ipabigat ang katawan.Tutal, nakaluhod na rin lang siya.Hindi pwedeng masayang ito!Nanlaki ang mga mata ni Beatrice, nag-iisip kung sinadya ba ito ni Marcus.Lumuhod siya para humingi ng tawad?Kasunod nito, nagsalita si Marcus na may bahagyang hinanakit, "Kung hindi mo ako patatawarin, hindi ako tatayo. P
"Hi-Hindi, Hindi ito maaari!" Sigaw ni Monica, tila nawalan na ng kontrol sa sarili. "Hindi! Hindi mo maaaring pakasalan ang isang babaeng katulad niya!""Hindi! Ang unang ginang ng Kamaynilaan ay dapat ako lamang, si Monica Cristobal! Ako at wala nang iba!""Hindi, peke ito! Dapat peke ka lang! Niloloko mo ako! Ang Marcus na kilala ko ay hindi isang duwag!""Hindi ito pagiging duwag, ito ay respeto sa asawa." Sagot ni Marcus nang walang pag-aalinlangan.Nang marinig iyon, lalo lang nilamon ng matinding selos si Monica.Hindi ba ito ang relasyon na matagal na niyang pinapangarap?Isang Big boss na may kapangyarihan sa labas ngunit sumusunod sa kanya sa loob ng bahay.Pero bakit lahat ng ito napunta sa malanding si Beatrice?!Sa sobrang galit ni Monica, pakiramdam niya ay parang dudugo na ang kanyang bibig.Samantala, tumango si Beatrice nang may kasiyahan habang pinagmamasdan ang mukhang gustong pumatay na si Monica Cristobal."Bago ako pumunta rito, hindi ko maintindihan kung bakit b
Pagdating naman kay Monica, nang makita niya si Marcus, agad siyang nabighani at nagsimulang bumilis ang tibok ng kanyang puso.Ang dahilan? Napaka-kaakit akit ni Marcus! Lalo na ngayon—nakatayo siya!Matangkad at tuwid ang tindig, may malakas na presensya. Nakasuot siya ng navy blue na suit na may dark pattern, maayos na plantsado. Isang kamay ang nakasuksok sa bulsa ng pantalon habang nakasandal sa pintuan.Sa ilalim ng malamyang ilaw, lalong lumutang ang kanyang elegante at kaakit-akit na mukha. Ang mahahabang pilik mata sa likod ng kanyang salamin ay punong-puno ng pang-aalipusta.Pero imbes na panghinaan ng loob, lalo pang ninais ni Monica na masakop siya. Gustung-gusto niyang angkinin si Marcus!"Marcus Villamor, nandito ka na." Pinaglaruan ni Monica ang kanyang mahabang buhok at ang boses niya ay puno ng pang-aakit.Lumakad siya paharap nang may kumpiyansa: "Ito ang paborito mong maid outfit. Marcus, sa pagkakataong ito, hindi na ako mahihiya."Habang sinasabi iyon, buong sigas
Nabigla sandali si Beatrice, at ang unang pumasok sa isip niya ay gusto na namang manggulo ni Monica.Talagang bilib siya rito—kahit namaga ang mukha niya noong huli, nakalimutan na agad niya?Kung tungkol lang sa ibang bagay, maaaring magduda siya, pero pagdating sa "pagtataksil" ni Marcus sa ibang babae, siguradong-sigurado siya—hindi ito mangyayari.Nakita ni Monica ang natulala niyang ekspresyon at lalo pang lumapad ang kanyang mapulang ngiti."Ano? Wala kang lakas ng loob na manood?""Manonood! Libre ang palabas, bakit hindi?" sagot ni Beatrice nang kalmado, habang maingat na inoobserbahan ang paligid sa video.Naglalakad pa rin si Monica, hawak ang kanyang cellphone at patuloy na nakikipag-usap habang naglalakad.Nasa isang hotel siya—malinis ang pasilyo, walang ibang tao sa paligid.Pagdating sa dulong silid, sinwipe ni Monica ang room card at binuksan ang pinto.Dahil sa detalyeng ito, nakita ni Beatrice ang logo ng hotel at ang numero ng kwarto.Ipinatong ni Monica ang kanyan
"Hindi—Robert, huwag mo ako kayang tratuhin nang ganito kalupit." Tatayo sana si Minda pero pinigilan siya ng bantay sa kulungan."Robert, Robert, maniwala ka sa akin. Sa pagkakataong ito, wala talaga akong kinalaman dito." Lubusang natakot si Minda.Tinalikuran na siya ng kanyang pamilya, at kung hiwalayan pa siya ni Robert, wala na talaga siyang matitira.Ipinatong ni Robert sa mesa ang ilang kasulatan ng pag-amin: "Inamin ng schhold head na ikaw ang nag-utos sa kanya na papuntahin si Beatrice sa Cavite para sa isang educational trip.Inamin din ng pekeng guro sa pagtanggap na ikaw ang nag-ayos nito.Ang teleponong iniwan sa sasakyan ng tumakas na drayber ay may mga record ng tawag mula sa iyo.Paano mo ito itatanggi?"Namutla si Minda at galit na pinukpok ang mesa."Hindi ito maaari! Hindi ko kilala ang drayber! Paano ko siya matatawagan?"Biglang may naisip si Minda, at tila natulala siya."Si monica Cristobal! Noong kumakain kami, sinabi niyang naubos ang battery ng kanyang telep
"Alana Monteverde." Unang beses na narinig ni Beatrice ang pangalang ito at agad siyang nakaramdam ng pag-ayaw.Si Mrs. Salazar, ang asawa ng pangulo, ay hindi mahilig magpaligoy-ligoy at laging nagsasalita nang direkta."Hindi ko alam ang tungkol sa Marian Monteclaro na bagay.Alam mo naman, si Marcus ay isang taong hindi madaling maunawaan, at hindi siya nagpapaliwanag ng kahit ano kaninuman.Noon, dalawa lang ang babaeng napabalitang may kaugnayan kay Marcus sa buong Pilipinas—si Monica Cristobal at si Alana Monteverde.Hindi ko kailanman paniniwalaan ang sinabi ni Monica, at pinatunayan naman iyon ni Marcus kahapon.""Kaya si Alana Monteverde na lang ang natitira. Nasaan siya ngayon?" tanong ni Beatrice na may kaba sa puso."Nasa ibang bansa."Pagkarinig nito, lumakas ang kabog ng dibdib ni Beatrice. Lahat ng piraso ay nagtagpo!"Baka sya nga. Sinabi sa akin ni Albert na may taong nakatago sa puso ni Marcus."Bahagyang kumunot ang noo ni Mrs. Salazar. "Siya naman talaga. Noong nak
Bago pa matapos ni Chona ang kanyang sasabihin, biglang pinutol siya ng kanyang kapatid."Nahuli na ng pulis ang matandang lalaki, at inamin niya ang lahat."Lalong nanghina ang mga binti ni Chona, nanlamig ang kanyang labi habang nanginginig na nagtanong, "Ano ang inamin niya? Na... naitapon ang test tube ni Albert, kaya ibang sample ang nagamit?""Hindi." Matigas ang sagot ng kanyang kapatid. "Wala namang gamit ang matandang iyon para gawin ang artificial insemination.""Kung gano’n... paano ako nabuntis?!" Halos pasigaw na tanong ni Chona.Pagkatapos niyang isigaw iyon, agad siyang napalingon sa paligid. Mabuti na lang at walang ibang tao.Habang pinag-iisipan niya ito, unti-unting lumilinaw ang isang nakakapangilabot na posibilidad.Noon pa man, ayaw niyang gawin ito dahil sa duda niya sa maliit at mukhang ilegal na klinika.Nagkaroon ng mahabang katahimikan bago muling nagsalita ang kanyang kapatid. "Inamin ng matanda sa pulis na... habang nasa impluwensya ka ng pampamanhid at wa