Habang nagyayabang si Minda Villamor sa kanyang mga kasama, dumilim ang mukha ni Beatrice at dahan-dahang lumapit."Kung wala palang limitasyon sa gastusin si Madam Lu buwan-buwan, pakibalik na lang ang ₱30,000 na ginastos ko para sa bag mo."Nagulat si Minda nang marinig ang boses ni Beatrice. Gulat ang kanyang ekspresyon. Ang babaeng kasama niya ay napa-tingin na may halong pagtataka at pananabik."Minda, ano'ng nangyayari? Bakit ka may utang ka sa pagbili ng bag?"Napahiya si Minda at matalim na tiningnan si Beatrice. "Paano ako magkakaroon ng utang sa'yo! Nakalimutan ko lang! At dati, itinuring kitang manugang ko... Hindi ba't normal lang na regaluhan ng bag ang magiging biyenan bilang pagpapakita ng paggalang? ₱30,000 lang naman 'yon!"Bahagyang ngumiti si Beatrice. "Iba ang respeto sa pagiging gahaman. Ang pagpapagawa sa iba na pumila para bilhan ka ng bag tapos hindi babayaran ay hindi respeto—kundi kaswapangan at kapal ng mukha! At higit pa sa ₱30,000 ang utang mo sa akin. Yu
"Beatrice, alam mo bang papatayin ako ng pilay mong asawa!""Sino ba siya? Ang lakas ng loob nyang ganunin si Mr. Saragoza?""Talagang hanga ako sa kapalaran mo! Isa kang malas,na laging gulo lamang ang dinadala sa pamilya natin!"Tahimik lang na tumingin sai Beatrice sa kapatid nya na parang nasisiraan ng ulo, at hindi niya napigilang ngumisi. Dahil dito, lalong nagngitngit si Ian. "Anong tinatawatwa mo!""Natatawa ako sa'yo. Lalaki kang tao pero wala kang kakayahan at palpak ang pamamalakad mo sa negosyo, tapos sa babae mo isinisisi ang problema. Nakakatawa ka kasi imbes na maghanap ng maayos na paraan para mapatakbo ang negosyo, naniniwala ka sa pamahiin! Ian, mukhang matuwid kang naglalakad gamit ang mga paa mo, pero sa totoo lang mas mababa ka pa sa ibang taong may kapansanan. Siguro noong nag-evolve ang tao, yung mga binti mo lang ang nag-evolve at nakalimutang isama ang utak mo!""Ikaw—!" Galit na galit na itinaas ni Ian ang kanyang kamay. Pero bago pa ito bumagsak, may malamig
"Ak..." Matapos ang bahagyang pagkataranta, mahinahong ipinaliwanag ni Ian, "Dahil sobrang walang hiya ng kapatid ko, mas mabuti pang sabihin ko na ang totoo. Hindi naman sya gusto ng nanay ni Albert, kaya gusto ng pamilya namin na si Abby na lang ang tumupad sa kasunduan sa kasal. Opinyon ito ng pamilya namin!"Tumango si Shaira "Sige, kung opinyon yun ng pamilya mo. Wala akong pakialam diyan."Napangiti si Ian, ngunit muling narinig ang mahinahon na boses ni Ian. "Pero gusto kong itanong sa iyo, ikaw ba talaga Ang nagplano na itulak si Beatrice Kay Mr. Zaragosa?""Ah...," mukhang nahihiya si Ian, lumapit siya kay Shaira, marahang hinawakan ang kanyang mga braso, at ipinaliwanag, "Baby, napakakumplikado talaga ng bagay na ito. Bukod pa rito, hindi naman mabuting tao si Beatrice."Habang nagsasalita, lumingon siya kay Marcus"Tingnan mo, hindi man lang sya namili at Ang may kapansanan na iyan pa ang naiisip nya g pakasalan! Ayaw niyang manatili sa Bahay Ang gusto nya lang ay gumala. Am
"Ang lakas Ng loob mo para tawagin sya ng ganyan!"Malakas na sinampal ni Mr. Agincillo si Ian. "Wala ni Isa Dito sa kaMaynilaan o kahit saan Dito sa Pilipinas Ang nangahas na magsalita ng ganyan Kay Boss Villamor!""B-boss Villamor?"Hawak ni Ian ang kanyang namamanhid na mukha habang tinitingnan si Mr. Salazar nang hindi makapaniwala. Sa buong kaMaynilaan, iisa lamang ang tao na tinatawag na "Boss Villamor." Siya ang namamahala sa pangunahing lifeline ng ekonomiya sa lahat ng sektor—mula sa transportasyon sa pantalan hanggang sa industriya ng biochemical pharmaceutical. Siya ang orihinal na itinalagang boss ng pamilya Villamor, at higit pa roon, siya ang tiyuhin ni Albert—si Marcus Villamor!Nang maunawaan ni Ian ang koneksyon, natulala siya at hindi makapagsalita. Habang iniisip ang mga kahangalan na nasabi niya kanina, hindi niya maiwasang matakot. Si Boss Villamor ang sinasabing walang sinumang lumalabag sa kanya ang nagkakaroon ng magandang kapalaran!Hindi na inabala ni Mr. Ago
Lahat kami ay makikinig dahil naniniwala kami sa inyong kakayahan!"Opo, teacher, pakikinggan namin kung ano ang tingin ninyo ay makakabuti para sa mga bata!""Suportahan na lang natin kung ano ang gusto ni teacher!"Makalipas ang ilang sandali, napuno ng positibong komento ang grupo. Bahagyang napangiti si Beatrice na para bang hindi makapaniwala Mahigit isang taon na siyang guro. Noong una, naantig siya sa mga pagbati ng mga magulang tuwing teachers day, ngunit ngayon ay parang naging manhid na siya rito. Sa grupong kinalalagyan ng guro, madalang na magsabi ng totoo ang mga magulang. Puro papuri lamang ang sinasabi, natatakot sila na kung magsasabi sila ng negatibo ay baka pa initan naman ng guro ang kanilang mga anak.Gayunpaman, magalang pa ring sumagot si Beatrice:"Maraming salamat po sa inyong pag-unawa at suporta."Tulad ng inaasahan, sa isa pang parent group, agad nagpadala ng mensahe si Nanay ni Rhanze Saragoza, na siya ring unang nagpakita ng suporta."Magiging maayos ba ta
Iniisip ang mga sinabi ni Ghena, iniabot ni Beatrice ang kanyang kamay upang alisin ang huling pirasong saplot ni Marcus. Sa buong proseso, halos ipinikit niya ang kanyang mga mata at hindi naglakas-loob na lumingon sa paligid. Matapos gawin ang lahat ng ito, tinulungan niya si Marcus na pumasok sa paliguan. Inilubog ni Marcus ang kanyang katawan sa bathtub napapaligiran ng mainit na singaw kaya mahirap makita nang malinaw. Nakasandal ang kanyang likod sa pader ng bathtub, isang kamay ang nakapatong sa gilid nito, mahigpit na nakasara ang kamao. Walang nakakaalam kung gaano kalaking pagpipigil ang ginawa niya para hindi agad angkinin si Beatrice nang dumampi sa kanya ang maputi at malambot nitong mga kamay. Huminga siya nang malalim upang pakalmahin ang sarili at malamig na nagsalita: "Tapos ano?"Agad na naintindihan ni Beatrice at nagmamadaling kumuha ng shower gel, marahang nilalapat sa kanyang mga braso, balikat, at likod. Pagkatapos ay kinuha niya ang bimpo at maingat na pinunasa
Mabilis na naka-react si Albert "Tito, nasa mansion ka ba ngayon?"Hindi sumagot si Marcus, bagkus ay nagtanong lamang: "Bakit?""Hinahanap ko si Beatrice.""Ano ang kailangan mo kay Beatrice?"Medyo lumalim ang boses ni Marcus. Bilang nakababatang kamag-anak, may takot si Albert sa awtoridad ng kanyang tito Marcus. Nang marinig niya ang malamig na tinig nito, biglang kumabog ang kanyang dibdib, at sandaling inisip na parang ginugulo niya ang kanyang tiyuhin! Pero agad din niyang binawi ang iniisip at naalala niyang wala namang masama sa paghahanap sa kanyang nobya. Kaya nahihiya niyang sinabi, "Tito, miss ko lang si Beatrice. At may nahanap kaming kakaibang mga sinaunang bagay ngayon. Gusto ko lang ibahagi iyon kay Beatrice."Nang magsimulang pag-usapan ang arkeolohiya, kumislap ang mga mata ni Albert. "By the way, tito, nasaan si Beatrice? Anong ginagawa niya? Bakit nasa iyo ang telepono niya?""Naliligo si Beatrice."Pagkasabi ni Marcus nito, may narinig na boses ng babae mula sa k
Kinuha ni Beatrice ang phone ni Ghena at tiningnan ito. Tulad ng inaasahan, puro pare-parehong mga comments ang nasa ilalim ng kanyang personal voting homepage:[Dayaan sa boto, nakakatuwa ba yan!] [Walang hiya, eksperto sa dayaan ng boto!] [Mga tao, huwag kayong bumoto para sa gurong ito, may problema siya sa ugali, at nag-hire siya ng kumpanya para mandaya ng boto.] [Nakakadiri, isang guro pa naman, pero dinadaya ang boto para lang manalo!]Ibinalik ni Beatrice Ang phone ni Ghena, hindi maganda ang ekspresyon sa kanyang mukha. Hinila niya si Ghena papunta sa bakanteng balkonahe at tinawagan si Marcus."Ikaw... Asawa ko." Hindi sanay si Beatrice na baguhin ang kanyang mga salita at gusto sanang tawaging "Tito". Nang maalala ang pag-kagat ni Marcus sa kanyang labi kagabi, agad niyang binago ang tawag. Nang marinig ni Ghena ang tawag ni Beatrice, saglit siyang natulala: ...Si Marcus naman sa kabilang linya ay nagulat din, saka tumawa: "May iba ka pa bang Asawa teacher Bea? Bakit, pang
Punong-puno ng selos si Gilbert at lumapit na may kamay sa kanyang mga balakang.Nang si Shaira ay nakikipag usap sa kanyang monitor sa high school, nahagip ng mata ni Gilbert si Shaira at sinabi sa kanya, "Pasensya na, may nakita akong kakilala. Maghintay ka lang."Tumayo si Shaira at lumapit kay Gilbert.Bahagyang bumukas ang labi ni Gilbert.Pinagsabihan siya ni Shaira, "Tumahimik ka!"Hindi nakaimik si Gilbert."Ikaw, sumunod ka sa akin!" Inuna ni Shaira at naglakad patungo sa maliit na pasilyo sa harap.Sumunod si Gilbert ng maayos at sumulyap sa direksyon ng lalaking nasa booth.Pabulong na nagsalita si Shaira : "Huwag kang tumingin!"Nagmumukmok si Gilbert sa pagkakabigo: ...Pagdating nila sa kanto ng pasilyo, tinagilid ni Shaira ang mga braso at tumingin kay Gilbert "Anong ginagawa mo? Wala kang kailangang sabihin.""Hoy, Shaira, sobra ka na! Ikaw... ikaw, dinadala mo ang anak natin para makipagkita sa isang lalaki ng pribado." Sinabi ni Gilbert ang mga mata ay kumikislap ng
Madilim ang langit at ang mga patak ng ulan ay bumabagsak.Gusto sanang sipain ni Bryan si Gemrey, pero hinarang siya ni Erica.Tinulungan ni Erica si Gemrey na tumayo mula sa lupa, binuksan ang kanyang cellphone, at sinabi sa kanya: "I-add mo ako sa socials at kung may mga tanong ka, hanapin mo ako."Tumingin si Gemrey kay Erica na nakasuot ng mga branded na damit at lumabas mula sa Maserati, medyo naguluhan siya. Agad niyang binuksan ang cellphone at in-add si Eruca sa Socials.Nag-transfer si Erica ng 100,000 pesos sa kabilang tao: "Ito ang aking kabayaran para sa kanyang suntok. Ayusin na natin ito nang pribado."Nag-alinlangan si Gemrey, at kinuha ni Erica ang kanyang cellphone, pinindot ang confirm, at inihagis pabalik ang cellphone sa kanya.Dahan-dahang humiwalay si Bryan kay Erica: "Bakit mo siya binigyan ng pera? Hindi ko kailangan ang pakialam mo."Sabay, naglakad si Bryan patungo sa daan papunta sa dalampasigan ng malungkot.Ibinato ni Erica ang mga susi ng sasakyan kay Co
"Ano?" naguguluhang tanong ni Conrad, "Boss, labag ito sa batas.""Lumabas ka sa sasakyan!" utos ni Bryan.Pagkatapos ng huling salitang iyon, binuksan niya ang pinto at lumabas ng sasakyan, nilapitan ang pinto ng driver, hinila si Conrad at iniwan siya sa kalsada, at umupo sa driver's seat.Isang kamay sa manibela at isang paa sa accelerator, tinulungan ng sasakyan ang mabilis na pagtakbo diretso sa dalawang pinto.Akala ni Conrad na si Jennifer ang gustong tamaan ni Bryan, kaya't nais niyang pigilan si Bryan na gumawa ng krimen, kaya't sumigaw siya ng malakas: "Miss Jennifer takbi!"Narinig ni Jennifer ang pamilyar na tinig, lumingon siya at nakita si Bryan na nagmamaneho ng sasakyan na walang ekspresyon sa mukha, diretso patungo kay Gemrey.Ang puso ni Jennifer ay gumalaw, at mabilis niyang itinulak si Gemrey palayo at itinulak siya sa tabi ng mga bulaklak.Inaayos ni Bryan ang manibela gamit ang isang kamay at patuloy na tinangka niyang tamaan si Gemrey.Ang preno ay tumigil na 0.
Ang tumutunog sa kanyang mga tainga ay ang mga aral mula sa kanyang mga magulang at ang boses ni Conrad."Makinig ka sa payo ng mama mo. Hindi natin kayang makipagsagupa sa ganung klase ng tao.""Hindi ko alam kung ilang buhay meron ang babaeng iyon. Ang lakas ng loob niyang iwan si bose! Hindi ba siya natatakot na ang pamilya niya ay maputol-putol at itapon sa dagat para pakainin ang mga pating?""Yung mayamang lalaking yun, gusto lang siyang gawing laruan dahil sa katawan niya!""Boss, wala namang malaking bagay doon. Hindi lang matulog sa isang babaeng gusto niyang makasama, ano ba!"...Biglang umupo si Jennifer sa lupa at napaiyak."Inay, tatay, patawarin niyo ako. Mali ako."Hindi alam ni Jennifer kung gaano katagal bago siya nakauwi.Pagdating niya sa pintuan ng komunidad, nakita niya ang kanyang ina na naghihintay sa kanya na may payong sa malayo.Wala ni isang salitang pang-uusig mula sa kanyang ina. Kinuha siya nito para ibalik ang bisikleta at tahimik siyang dinala pauwi: "
Ang mga salitang sinabi niya kanina kay Bryan, bawat isa sa mga ito ay parang kutsilyo, at bawat kutsilyo ay tumama sa kanyang puso.Kahit na nasa kabilang linya lang ng telepono, nararamdaman niya ang galit at inis niya.Dingling.Narinig niyang may tunog ng mga batang nagbibisikleta sa labas ng bintana.Nagulat si Jennifer at mabilis na umupo mula sa kama.Isang matapang na ideya ang pumasok sa kanyang isipan.Maingat niyang nilock ang pinto, binuksan ang bintana, binuksan ang escape hatch sa mga bars ng bintana, at tumalon palabas.Isang kaluskos, tumama siya sa lupa ng maayos.Maginhawa ang tumira sa unang palapag.Naglakad si Jennifer ng nakayuko. Pagkalayo sa bintana ng kanilang bahay, kinuha niya ang maliit na bisikleta ng bata kanina, at sumakay patungong club.Wala siyang cellphone o pera, kaya't pinili niyang magbisikleta patungong Huangchao.Ngunit sa buong paglalakbay, habang tinatamaan ng hangin ng gabi, ang puso niya ay tumatalon sa saya, parang kaya niyang lumipad.Sa m
"Sir Bryan, ako ito si Jennifer" Kinuha ni Jennifer ang telepono, ang mga mata niya ay namumula, at ang tono niya ay bahagyang magaspang."Alam ko."Ang bahagyang lasing na boses ng lalaki ay narinig mula sa kabilang linya ng telepono, at maririnig na tila magaan ang kanyang pakiramdam.Sa kabila, patuloy syang pinipilit ng kanyang ama na makipaghiwalay sa kanya agad.Ang kanyang ina naman ay nag-aalala, nagdasal na magbago ang isip ng anak.Pumikit si Jennifer ng may sakit, huminga ng malalim, at nagsabi ng puno ng pagkalungkot: "Sir Bryan, hindi na ako papasok sa club mula ngayon."Tulad ng inaasahan, nagulat ang tao sa kabilang linya.Nagpatuloy si Jennifer: "Sa panahong ito, labis akong nagpapasalamat sa tulong niyo, sir. Kung hindi dahil sa tulong niyo, hindi ko magagather ang ganitong kalaking pera sa maikling panahon. Wala akong paraan para mabalik ang kabutihang loob niyo.""Jennifer, ano ba ang ibig mong sabihin?" Ang boses ng lalaki sa kabilang linya ay nagbago mula sa inaas
Galit na tinamaan siya ng Ina ni Jennifer: "Gemrey, Pamilya Arce, ito lang ang alam mo, wala kang ibang alam, di ba?""Aba, asawa ko, bakit hindi mo maintindihan ang sinasabi ko! Kahit walang Gemrey at walang kasunduan sa Pamilya Arce, hindi ko kayang makita ang anak ko na kasama ang isang delikadong tao tulad niyan.Si Bryan Montenegro, pwede mong i-search yung mga maliliit na post sa Internet para makita mo kung paano nila sinasabing siya ay isang mamamatay-tao at malupit ang mga pamamaraan niya.Ang lolo niya ay isang gang member noong mga nakaraang taon, at ang kasalukuyang kapangyarihan ng pamilya Montenegro ay nakamit ng kanyang lolo noong mga nakaraang taon.Kapag kasama mo ang ganung tao, baka mahuli ka o ma-blackmail ng ibang tao anumang oras. Bukod pa roon, paano mo alam na totoo ang nararamdaman ni Bryan Montenegro sa kanya? Pinaglalaruan lang siya ng isang batang babae na hindi pa pumasok sa lipunan!"Naramdaman ni Jennifer na nag-aaway ang kanyang mga magulang, kaya't hin
"Naalala mo ba yung sinabi ko sa'yo dati? Noong mga panahong tinanong ng mga kidnappers ang tatay ko kung pipiliin niya ang isa sa dalawang opsyon, pinili niyang isakripisyo ako at hindi makipag-ayos sa kanila.Hindi ko siya kinamuhian noon, kundi iniisip ko, sana hindi ako ang maging tagapagpasya sa ganitong uri ng pagpili, at sana hindi ako mapagpiliin sa pagitan ng taong pinakamamahal ko at ng katarungan."Ngunit ang mga tao sa Black Eagle Hall ay mahilig gawin ito.Sa kasalukuyan, ang mga tao sa Black Eagle Hall ay hindi pa tuluyang nawawala, kaya't ito ang problema na ikinababahala niya.Maaari lamang sabihin na tinamaan lang siya ng master sa kanyang inner demon, kaya't siya ay naging nerbiyoso at nagmamalasakit.Bahagyang inayos ni Marcus ang kanyang posisyon, nagpatuloy na maglakad ng matatag, at bahagyang lumambot ang kanyang boses: "Mrs. Villamor, ang aking inner demon at lahat ng aking mga obsesyon ay palaging ikaw. Lahat ng ito ay ikaw. Iniisip ko... kung paano tayo tatand
Ang mga batong nasa lupa ay nangangahulugang hindi magiging magaan ang paglalakbay sa kasal at tiyak ay magkakaroon ng mga pagsubok at sugat, ngunit ang asawa ay magdadala ng bigat ng buong pamilya at dapat maging mas matiyaga sa kanyang misis."Siyempre, kapag humangin, ang mga puting Artemisia flowers ay mahuhulog at tatama sa ulo ng magkasintahan, na siyang pinagmulan ng magandang kahulugan ng pagtanda nang magkasama.Hindi naniniwala si Beatrice sa mga ganitong uri ng propaganda ng copywriting, at ngayon ay medyo masama ang loob niya sa host, kaya hindi niya maiwasang itanong: "Paano kung walang hangin ngayon? Paano kung hindi mahulog ang mga Artemisia flowers sa ulo ng magkasintahan?"Carlos:...Ngunit walang nakaka-expect na habang nag-uusap ang dalawa, tinanggal ni Marcus ang kanyang sapatos at medyas at kalahating nakaluhod sa harap ni Beatrice.Tinapik tapik niya ang likod ni Beatrice: "Tara na, Mrs. Villamor, sumakay ka na! Buhatin kita at ang bata at maglakad tayo sa daang