Prologue

As the light radiated the sea to its magnificence, the palpitating pulse of the waves dribbling upon the sand as I reminisced what happened on my past.

If I'm not in a tranquility place right now, baka nasa spotlight pa rin ako; Nakakabulag. I was in a crowd, I and my love team surrounded by love and support from our devotees that we treated family.

I remembered the hatred words dahil sa maling akala. Nawalan ako ng sumusuporta ng dahil sa isang pagkakamali.

Nawala ako sa liwanag na pinaghirapan ko ngunit hindi pa rin ako nalugi, dahil may taong pumuna sa panahon na hindi ko alam kung paano bumangon.

My son.

"Mama, are you sad?" My son asked.

I formed a smile on my face as I stared at him. "Hindi, baby! I'm just watching the sunset."

Hindi ko man kasama ang tatay niya, mayroon naman akong siya. Kung ano ang itsura ng Tatay niya, ganoon ko nakikita ang aking anak. His bulging hazel nut eyes, narrow nose down to his pinkish curve lips- everything about him reminded me of his Dad.

"I thought you were sad again. Do you want to get inside, Mommy? Lumalamig na po," yaya sa 'kin ng anak ko.

At his age, you won't recognize that he's only 6 years old. Matured ang anak ko mag- isip kaysa sa mga ka-edad niya, hindi rin siya gaano mahilig mag-laro hindi gaya ng ibang bata, ang gusto niya lang ay magbasa at mag-billiard.

He’s curious in everything kaya gusto niyang subukan lahat, hindi takot sumubok ang anak ko; A risk- taker.

I slid the door of our house at pumasok na sa hindi kalakihan naming bahay. My house is situated near the seashore which calming and there’s tranquility. Kumpleto ang iba kong gamit sa bahay, pinundar ko rito ang iba kong ipon.

“Baby, tapos kana bang mag- toothbrush?” I asked softly to my son na ngayon ay humihikab na.

“Yes, Mommy. Since you’re having self- time earlier,” sagot niya kaya namangha ako.

He’s giving me time for myself, reward daw niya sa ‘kin ‘yon dahil palagi ko siyang inaasikaso at nagt- trabaho pa raw ako. He can stand without me, minsan nga hindi na siya humihingi ng tulong sa ‘kin, lalo na sa mga assignments niya.

“Good job! Shall we go to your bed room, then?” yaya ko sa kaniya at tumango naman siya. Hindi na nakapag- salita dahil inaantok na.

Our house isn’t big unlike my house in the city. It’s made in wood or bamboo that has 2 small bedrooms for I and to my son, the materials and equipment are modern, minsan ay pinapagamit ko rin ang mga kapit-bahay namin at malaki naman ang solar panels.

Maraming nagtataka kung bakit marami raw akong pera, hindi naman kasi nila alam kung ano ako, sikat pa nga noon kung tawagin. Masaya dahil natagpuan ko ang lugar na ‘to, walang nag- babantay sa ikinikilos ko at malaya ako na hindi nakatakip ang mukha.

“Mommy, I will sleep na po. But, iki- kiss po kita,” sambit ni Blanch, ang anak ko.

“Good night, baby! Don’t forget to thank God for today,” paalala ko sa kaniya.

Pinatay ko na ang maliit na lampshade sa tabi ng kama ni Blanch bago siya takpan ng unan. In myriad times, I won’t stop thanking God for giving Blanch to my colorless life.

Pumunta na rin ako sa kw*rto ko para humiga na at matulog, maaga pa ako sa palengke bukas. Kinaumagahan, dumiretso lang ako sa kusina, nagulat lang ako nang makita ang anak na nag-w*- w*lis sa labas.

“Good morning, Mom,” bati ng anak ko, tumigil pa sa pag-w*-w*lis para h*****k sa pisngi ko. “I took a bath na, so you will just prepare me a breakfast and style me in a handsome w*y,” masigla nitong sabi.

“Aww! You’re growing so fast. You’re handsome in any style and angle, baby!” paglalambing ko. “Thanks for cleaning our front yard, my little man! Magluluto na ako, ha?”

“Go, Mommy! I can do it.” He even smirked.

Ang bilis ng panahon, dati lang ay karga ko siya ngayon kaya na niyang kumilos mag- isa. Mamaya lang ay dadating na ang iba niyang kaibigan at tindera ko sa palengke kaya dinagdagan ko na ang nilutong almusal.

It’s just simple fried rice with scrambled egg and ham in tasty bread, paborito ni Blanch.

“Esthra, madam! Pakain,” sigaw ni Amelia, ang tindera at naging malapit ko na kaibigan dito.

I changed my name here.

“Oh, nasaan na ang anak mo?” tanong ko.

“Ayon, nag- papaturo sa anak mo ng assignment, hindi ba naman gumawa,” inis na sagot nito. “May dadayo na naman sa isla natin,” dagdag niya.

“Ah, edi buhay ka na naman niyan,” sagot ko. “Tatawagin ko muna sina Blanch.” Lumabas na ko para tawagin si Blanch.

Sanay naman na ako sa mga tao rito dahil lahat sila mababait, hindi nila ‘ko binigo kaya tinutulungan ko sila sa maaabot ng makakaya ko. Natutuwa kong pinagmasdan si Blanch na tinuturuan ang kalaro sa kalmadong paraan.

“Do you get it now?” Blanch asked seriously.

“Oo, pero no… english!” Napakamot tuloy sa ulo ang kalaro niya.

“Blanch and Cj, tara na sa loob. Kakain na para hindi kayo ma- late,” tawag ko sa dalawa.

Sumunod na sila sa ‘kin, nag-handa na pala si Amelia ng plato kaya tuloy- tuloy lang ang kain naming apat, nagtataka kung bakit wala ang iba naming kasama pero hindi ko na tinanong iyon. Inayos ko na rin ang uniporme ni Blanch nang makarinig ng ingay mula sa labas, napahinto ako.

“Ay, teka! Esthra, silipin lang namin ng mga bata ang ingay sa labas,” sigaw ni Amelia mula sa maliit na sala. “Baka nand’yan na ang mga turista!”

“Mom, I will follow Amelia. I think we have new tourists,” sigaw din ni Blanch.

Tinapos ko muna ang pag- plantsa ng uniporme ni Blanch at naisipang sumunod sa labas dahil hindi pa rin mahinto ang hiyawan.

“Ang pogi niya.”

“Grabe, ngayon lang ako nakakita ng ganito ka-pogi.”

Nang hindi mapakali ay lumabas na ‘ko. There is ton of people, ang iba ay halatang dumayo pa. Hindi ko na makita ang anak ko kaya lumapit pa ‘ko sa pwesto nang pinagkakaguluhan, hindi kasi makita sa gawi ko.

I stupefied when I found out why people are screaming in joy because of him who’s the centered of attention with his girl. Umangat ang kaba sa d****b ko at agad na hinanap si Blanch, nang makita siya, hindi ko alam kung ano ang mararamdaman. He was staring his reflection.

“Blanch,” tawag ko habang nakayuko.

“Mom, you need to tell me something,” ramdam ko ang pagiging seryoso ng anak ko.

“Amity… is that you?” the voice I heard from behind.

Hindi ako sumagot at hinatak na lang si Blanch paalis sa maraming tao. Umaasa na hindi ako mapapansin at makakaalis nang payapa rito. Pero huli na, some staff blocked my way as I saw the man who standing in front of me.

“Amity…” the man said in a husky voice with angered inside.

I cover my son through my back, as my past flashed on my mind, the catastrophic in my life. Hindi ko na makaya kaya tumakbo at malabanan ang pangyayari sa nakaraan ko kaya tumakbo ako papunta sa bahay hatak ang kamay ng anak ko.

“Manggagamit!”

“Malandi!”

As I saw him in front of me after years, I covered my ears and closed my eyes, the anguish was still there, hindi sumabay mapawi ang mapait na ala-ala sa alon ng dagat.

My former loveteam. Oswald Zane Alcantara.