Chapter 3: Pagbabalik ng Nakaraan

Ang banayad na tunog ng air conditioning at ang mahinang kaluskos ng mga papeles sa mesa ko ang tanging ingay sa tahimik na opisina. Hawak ko pa rin ang telepono, ang hinlalaki ko ay nakatutok sa screen. Ang mensahe mula kay Sofia ay hindi pa ako handang harapin—hindi pa ngayon.

Tumingin ako sa paligid, ang mga pader ng salamin na may tanawin ng kabisera, ang makinis na mga gamit, ang desk na matagal ko nang itinuturing na simbolo ng tagumpay. Pero ngayon? Ngayon, parang isang ilusyon lang ito.

Muling nawala si Sofia sa buhay ko.

Ang mukha niya, na para bang nandoon pa rin sa aking isipan, ay biglang dumaan sa aking alaala. Ang mga mata niyang kulay disyerto ng gabi, malamig, tulad ng gabing huling nagsalita kami. Dapat sana ay pinigilan ko siya. Dapat ay may sinabi pa akong higit...

Pinikit ko ang aking mga mata, parang sa ganitong paraan ay mawawala ang sakit na nararamdaman ko sa dibdib. Pero gaano man ako magsikap, ang kanyang pagkawala ay parang isang butas sa aking kaluluwa.

Hindi lang siya basta nawala; para bang unti-unti siyang nawawala, tulad ng huling beses na nangyari. Pero ngayon, nararamdaman kong ang nakaraan ay humahabol sa aming dalawa.

Flashback: Unang Pag-ibig sa Trabaho

Hindi ko maiwasang magpabalik-balik sa nakaraan. Ang unang pagkakataon na nakita ko si Sofia ay hindi sa isang romantikong pagkakataon, kundi sa isang company gala.

Una, hindi ko siya agad napansin—isa lang siyang mukha sa karamihan. Pero nang magtagpo ang mga mata namin sa gitna ng madla, parang may isang bagay na gumalaw. Hindi siya katulad ng ibang tao sa party. Siya ay iba.

Mayroon siyang tahimik na lakas, isang kumpiyansang hindi kailangan ng mga salita. Hindi siya isang tao lang sa party. Siya ay isang taong naroroon.

Ang kanyang ngiti, hindi agad halata, ngunit nang makatingin siya sa aking direksyon, wala nang duda, may spark sa pagitan namin. Ang sandaling iyon—ang unang koneksyon—ay simula ng isang bagay na hindi naming inaasahan.

“Hindi ako ang tipikal na CEO,” sabi ko sa kanya minsan, habang nagkakape kami. “Alam ko ang gusto ko, pero palagi akong nakatutok sa trabaho, hindi sa buhay.”

Ngumiti siya ng bahagya, may pagkaalam sa mga mata.

“Hindi ko kailangan ng lalaki para kumpleto ang buhay ko. May sarili akong mga plano, Gabriel.”

Ang mga salitang iyon, hindi ko makalimutan.

Bumalik sa Kasalukuyan: Ang Tension sa Opisina

Bumalik ako sa kasalukuyan at pinilit ko muling mag-focus. Hindi nakakatulong ang mga alaala. Kailangan ko ng mga sagot, pero si Sofia... Hindi siya nandito. Hindi pa.

Ang pinto ko ay dahan-dahang bumukas, at hindi ko na kailangan pang tumingin para malaman kung sino ang pumasok. Rachel, ang assistant ko, pumasok na may dalang mga dokumento.

“Mr. Navarro,” sabi niya, matipid ang ngiti. “Narito na po ang mga revised proposals.”

Hindi ako agad sumagot, tanging tingin ko lang sa mga papel na ibinibigay niya. Sa mga sandaling iyon, hindi ko kayang tumingin kay Rachel—ang utak ko ay abala kay Sofia.

“Si Sofia, paano na siya?” tanong ko ng bigla, hindi ko na kayang pigilan ang sarili.

Nagtaas ng kilay si Rachel, halatang naguguluhan.

“Si Sofia? Si Miss Montes? Wala po siyang asawa base sa records. Bakit po? May problema ba?”

Hindi ako nakasagot. Ang mundo ko ay tila muling nagbago sa isang saglit.

Flashback: Pagkilala kay Sofia

Isang buwan bago siya nawala sa buhay ko, ang gabing iyon... Ang gabing hindi ko makakalimutan. Ang gabing nagbukas ng pinto para sa amin na dalawa.

Nandiyan siya, sa harap ko, tila hindi ako makapaniwala na muli ko siyang makikita. Si Sofia—siya ang dahilan kung bakit nagkaroon ng mga pangarap, pero siya rin ang dahilan kung bakit nagkaroon ako ng mga pagkatalo.

Nagkatinginan kami at alam kong hindi ko na siya kayang itanggi. Hindi ko kayang hayaan siyang mawala ulit. Ngunit hindi ko rin alam kung kaya ko siyang ipaglaban pa.

Si Sofia ay para sa akin—pero hindi ko alam kung ako ay para pa sa kanya.

Ang Pagbabalik ng Nakaraan

Bumalik ako sa aking mesa, naiinip, puno ng hindi malutas na tanong. Tumayo ako at nilapitan ang drawer kung saan nakatago ang isang maliit na kahon ng velvets—ang kahon na matagal ko nang hindi tinatablan. Binuksan ko iyon at tumambad sa aking harapan ang singsing na iniiwasan ko.

Ang singsing na binili ko sa Paris. Pareho lang siya sa suot ni Sofia.

“Akala ko itinapon na niya ‘to...” bulong ko sa sarili ko.

Kung ang singsing na iyon ay may kahulugan noon... sigurado akong may ibig sabihin ito ngayon. Ngunit ano? At bakit ako ang nagmamadali?

Suddenly, may narinig akong tunog mula sa cellphone ko. Tumunog ito, at sa screen, may isang mensahe na hindi ko inaasahan.

Unknown Number. Isang mensahe.

> "Dapat ay pinabayaan mo na ang nakaraan, Gabriel. Minsan, ang mga multo ay kumakagat pabalik."

Ang kamay ko ay nanginginig habang hawak ko ang phone, pero si Sofia... wala na siya sa aking harapan.

Siya ay nawala. Muling nawala.

At ngayon... baka ang nakaraan ay hahabol sa aming dalawa.

Nakatitig pa rin ako sa message.

"You should’ve left the past buried, Gabriel. Some ghosts bite back."

Pilit kong inignore ang kaba sa dibdib habang dini-delete ko ang mensahe. Hindi ito ang unang beses na may bumalik mula sa nakaraan—pero ito ang unang beses na may banta.

Tumayo ako at lumapit sa blinds ng opisina. Mula rito, tanaw ang kabuuan ng lungsod. Sa mata ng iba, isa lang akong successful na CEO na may perpektong buhay. Pero sa likod ng lahat ng 'yon... may mga lihim akong matagal nang nilibing.

At si Sofia… isa siya sa mga lihim na ‘yon.

Napapikit ako. Hindi ko siya dapat kausapin ulit. Hindi ko dapat hayaan ang sarili kong madala. Pero sa tuwing nakikita ko siya, nararamdaman ko ‘yung parteng matagal ko nang tinatago—yung parteng naging mahina para sa kanya.

Biglang bumukas ang pinto ng opisina ko. Si Rachel, halatang nagmamadali.

“Sir, may nagpadala ng sulat sa lobby. Walang pangalan, pero para raw sa inyo.” Inabot niya ang maliit na envelope na may gold trim.

Walang logo. Walang address. Pero pamilyar ang sulat-kamay.

Binuksan ko ito at binasa ang laman.

"It’s not just about Sofia anymore. You made choices. Now it’s time to face the consequences."

Napamura ako sa loob-loob ko. Tangina. Sino ‘to?

“Rachel, pa-check sa security footage kung sino ang nag-deliver nito. Personally. Ayoko ng third-hand info.”

“Noted, sir.”

Nang makaalis siya, naupo ako muli. Pinatong ko ang sulat sa ibabaw ng desk, katabi ng lumang singsing na kanina ko pa hindi maibalik sa drawer.

This wasn’t just nostalgia anymore.

May gumagalaw sa dilim—at hindi ko pa alam kung konektado ito kay Sofia, o kung siya mismo ang dahilan.

Kinuha ko ang phone at nag-type ng mabilis na message.

To: Sofia

We need to talk. Now. No pretenses. No office bullshit. Just us.