MasukShare
Chapter 6: Lahat ng Hindi Nasabi
Terakhir Diperbarui:
2025-04-22 19:08:16Gabriel's POV
Tinitigan ko ang screen ng cellphone ko. Ilang beses kong binasa ang pangalan sa inbox bago ako naglakas-loob na buksan ang mensahe ni Sofia. Sofia's Message: "Gabriel, nagustuhan ko yung huling project na pinasa ko. Salamat sa pagkakataon." Simpleng mensahe. Pero sa akin, para akong tinusok sa dibdib. Hindi ko alam kung anong mas masakit—ang makita ang pangalan niya, o ang katotohanang wala na akong lugar sa mundo niya. Pumikit ako at dahan-dahang sumandal sa upuan. Parang ayaw akong tigilan ng mga alaala—mga alaala naming dalawa. Sa mga oras na ganito, hindi ko maiwasang balikan ang mga araw na magkasama kami. Sa opisina. Sa gabi. Sa pagitan ng mga tawanan at tahimik na sandali. Ngunit ngayon… wala na siya. Tumayo ako at tinungo ang opisina—ang dati naming opisina. Hindi ko alam kung bakit. Hinahanap ko ba siya? O baka sarili ko na nawala rin noon? Tahimik ang buong paligid, pero sa isip ko, maingay ang bawat alaala. Flashback – Phoenix Project, Year One "Ayos ba ‘to?" tanong ko habang ipinapakita sa kanya ang project layout. "Needs revision," sagot niya sabay ngiti. "Pero we're getting there." Walang kaartehan si Sofia. Real talk. Real presence. Nandiyan siya sa bawat big decision. Lahat ng kulang ko, kinukumpleto niya. Minsan, nasa pantry kami, late night. “Teka, may chili oil sa labi mo,” sabi ko, sabay punas sa labi niya gamit ang tissue. Ngumiti siya, at sa ngiting ‘yon… parang bumagal ang oras. "Mabait ka, pero baka ma-fall ako n’yan," biro niya. Tumawa kami. Pero sa loob ko, hindi biro ang nararamdaman ko. Back to Present Ako ang unang umatras. Iniwasan ko siya—hindi dahil hindi ko siya mahal, kundi dahil natakot akong maging tulad ng ama ko. Na mas pinili ang tagumpay kaysa sa pagmamahal. Pero habang nakatayo ako ngayon dito, naiintindihan ko… Ako rin pala ang sumira sa amin. Naglakad ako sa hallway, mata ko bumagsak sa conference room. Nandoon siya. Sofia. Hindi ko siya inaasahan. Hindi ko inakalang magkikita pa kami rito. Naglakad siya palapit, mabagal, tila pagod. "Gabriel…" mahina niyang sambit. "Hindi mo pa ba nakikita? Hindi ko na kayang magtago pa." Nanlaki ang mata ko. Ano'ng ibig niyang sabihin? Nabingi ako sa tibok ng dibdib ko. "Puwede ko bang malaman kung paano ka nakarating dito?" tanong niya. Flashback – Araw ng Huling Mensahe Isang taon na ang nakalipas. Hawak ko ang mga dokumento para sa next big project ng Phoenix Group. Tahimik ang opisina. Pero sa isip ko, parang may bumubulong. Naalala ko ang huling gabi na nagkita kami. Nasa parking lot kami, at wala na akong nasabi kundi ang: “Sofia, hindi ko alam kung ano’ng dapat gawin, pero…” Hindi ko na natapos. Umalis siya. "Paulit-ulit na lang, Gabriel. At paulit-ulit akong nasasaktan." Wala na siyang iniwang salita. Hindi na siya tumingin pabalik. Present Day Hanggang ngayon, dala ko pa rin ang mga hindi ko nasabi. Biglang may pumasok na message sa phone ko. Unknown number. "Do you remember the last thing you said to him before you left that night?" Parang tinamaan ako ng kidlat. Pinilit kong iwasan ang tanong na ‘yon, pero paulit-ulit na tumutunog sa isip ko. Sa dami ng nawala, bakit ngayon pa bumabalik ang lahat? Kung may pagkakataon pa… kung meron man... handa na ba akong harapin ang sakit na iniwan ko? Nakatitig lang ako kay Sofia. Parang gusto ko siyang lapitan, pero nanatili akong nakatayo sa kinatatayuan ko—tahimik, natatakot. "Akala ko hindi na kita makikita ulit," mahina niyang sabi. Bakit gano'n? Sa dami ng gustong sabihin ng puso ko, wala akong masabi. Lumapit siya ng bahagya, pero halata sa kilos niya ang pag-aalinlangan. "Gusto kong itanong kung bakit ka nawala, Gabriel. Pero baka wala rin akong kayang marinig." Tinapik ko ang dibdib ko. Hindi dahil masakit—kundi dahil alam kong kasalanan ko. "Natakot ako," mahinang sagot ko. "Sa dami ng dapat kong piliin... ikaw ang hindi ko dapat binitiwan. Pero ginawa ko pa rin." Napatingin siya sa akin, mga mata niyang punô ng tanong at damdaming matagal nang kinulong. "Iniwan mo akong nagtataka kung may halaga ba talaga ako sa'yo." "Mayroon ka," sagot ko agad. "Hanggang ngayon, ikaw pa rin ang iniisip ko sa bawat project, sa bawat gabi. Pero... hindi ko alam kung paano bumalik sa’yo nang buo ako." Tahimik. Pero sa katahimikan, doon kami mas nagkaintindihan. "Alam mo bang gabi-gabi akong nagtatanong kung may kulang ba sa'kin?" bulong niya. "Kung kaya mong bitawan nang gano’n kadali, siguro... hindi sapat ang lahat ng binigay ko." Hindi ko napigilan. Lumapit ako. Hinawakan ko ang braso niya—marahan. "Hindi ikaw ang may kulang, Sofia. Ako ang sobra. Sobra ang takot ko. Sobra ang pride ko. Sobra ang pagkukulang ko." Nagpupumiglas ang emosyon sa pagitan naming dalawa. Halos hindi ko na mapigilan ang sarili ko na yakapin siya. Pero bago pa man ako makagalaw, lumayo siya. Isang hakbang lang. Pero sapat na ‘yon para maramdaman kong hindi pa ako handang tanggapin niya ulit. "Ipinagdasal ko noon na sana, kahit isang beses lang... pilitin mo ako. Hanapin mo ako. Pero hindi dumating ‘yung araw na ‘yon." Bumigat ang dibdib ko. "Gusto kong pilitin ka ngayon," sagot ko, diretso sa mata niya. "Pero hindi na ako sigurado kung may karapatan pa ako." Huminga siya nang malalim. "Baka huli na, Gabriel." At sa apat na salitang ‘yon, parang gumuho lahat ng pangarap kong naipon sa katahimikan. Flashback – Last Week Before She Left the Company "Sofia," tawag ko, pero hindi siya lumingon. Dala-dala niya ang kahon ng gamit niya. Walang salitang iniwan. Walang paliwanag. Iniwan niya akong puno ng tanong, at ako naman, punô ng mga kasinungalingan para protektahan ang sarili ko. Nakita ko ang post-it na iniwan niya sa table: "I waited, Gabriel. But you never came." Back to Present Tumalikod siya at nagsimulang lumakad paalis. Hindi ako gumalaw. Hindi ko siya tinawag. Hindi dahil wala akong gustong sabihin—kundi dahil alam kong sa oras na ‘to, wala nang salita ang makakatama sa sugat na ako rin ang gumawa. Pero sa bawat hakbang niya palayo, isang parte ng pagkatao ko ang unti-unting nawawala. At kung totoo ngang huli na ang lahat… Baka kailangan kong ipaglaban siya kahit wala nang kasiguraduhan.
Bab terkait
Tears In The Rain: The Billionaire's Heartache Kabanata 7: Ang Singsing na Hindi Ko Naibigay
Tahimik ang gabi. Pero mas tahimik ang loob ng opisina. Ang tanging naririnig ko lang ay ang mahinang tikatik ng ulan sa labas, at ang patuloy na pag-ikot ng second hand ng wall clock. Pareho silang paulit-ulit. Tulad ng mga alaala niya sa isip ko. Sofia. Naka-display sa screen ko ang presentation ng Phoenix Project, pero hindi ko na makita ang laman nito. Ang nasa harap ko ay litrato niya—kuha noong team building namin sa Batangas, tatlong taon na ang nakalipas. Nakangiti siya roon… pero hindi sa akin. Para bang sa isang panaginip na hindi ko na mababalikan. Tinamaan na naman ako. Mabigat. Masikip. Tahimik pero sumisigaw ang lahat sa loob ko. “Gusto ko lang naman sumabay sa takbo ng buhay, Sofia…” “…pero hindi ko sinasadyang iwan kang mag-isa.” Pagkalipas ng ilang oras... Meeting. Phoenix Project. Buong team ay nandoon. Nakarating si Sofia, laging huli pero laging maayos. Elegante. Kompleto ang ayos. Hawak ang folder. Walang bakas ng emosyon sa mukha. Pero ang pinakamalaki
Terakhir Diperbarui : 2025-04-23Tears In The Rain: The Billionaire's Heartache CHAPTER 8: Ang Singsing
SOFIA'S POVTahimik ang paligid. Maaga pa.Kumakapit pa ang ambon sa salamin ng bagong branch office habang dahan-dahang pumapasok ang liwanag ng umaga. Maingat kong pinunasan ang gilid ng lamesa bago ako naupo. First day ng reassignment ko sa Phoenix Project, pero para sa’kin, hindi ito basta bagong simula—isa itong pagtakas.Binuksan ko ang laptop. Tahimik pa rin.Tiningnan ko ang kamay ko.Nandoon pa rin ang gintong singsing sa aking kanang daliri. Wala namang kasal. Wala namang pormal na pangakong binitawan. Pero sa pagitan ng mga linyang hindi namin kailanman binigkas, pinili naming suotin ito—parang pangako na kami lang ang makakaintindi.Hanggang ngayon, suot ko pa rin.Napangiti ako. Maliit lang. Halos wala.Pero sa likod ng ngiting 'yon, may sakit na hindi ko maalis. Dahil ang taong dahilan ng lahat ng 'yon... ay hindi ko na dapat iniisip pa.Gabriel.“Montes, ikaw na bahala sa Q3 reports ha? Priority ‘yan ni Sir Navarro.”Tumango lang ako habang nakatingin sa email na may pa
Terakhir Diperbarui : 2025-04-23Tears In The Rain: The Billionaire's Heartache Kabanata 9: Ang Singsing na Hindi Ko Maaaring Kalimutan
Gabriel's POV Tahimik ang buong opisina, pero sa pagitan ng tik-tak ng relos sa pader at mga mahinang yabag sa tiles, naririnig ko ang mas malakas na tunog—ang tibok ng puso kong biglang nag-iba ng ritmo nang makita ko siyang muli. Sofia Montes. Ang babaeng ilang taon ko nang pilit kinakalimutan, pero isang sulyap lang sa kanya, bumalik agad ang lahat ng sakit—at alaala. Kanina pa ako nakaupo sa harap ng glass wall sa opisina ko. Hindi dahil sa dami ng trabaho—pero dahil sa kanya. Nasa kabilang conference room siya, nakaupo na parang reyna sa gitna ng marketing team. Tahimik, elegante, propesyonal. Pero hindi ko maalis ang paningin ko sa isang bagay. Ang singsing sa kaliwa niyang daliri. Maliit lang, manipis, silver. Hindi pang-akit. Pero sapat para gumulo ang isip ko. Bakit siya may suot na wedding ring? Hindi siya kasal. Wala akong nabalitaang kinasal siya habang nasa ibang bansa. At kung may lalaking nagmamay-ari ng puso niya ngayon... bakit parang malamig pa rin ang mga ma
Terakhir Diperbarui : 2025-04-23Tears In The Rain: The Billionaire's Heartache Chapter 10: Wedding Ring at mga Alaala
Sofia’s POV Sa bawat hakbang ng stilettos ko sa marmol na sahig ng Navarro Corp, naririnig ko ang tibok ng puso ko na tila gusto akong pigilan. Pero hindi ako huminto. Hindi na ako ‘yung Sofia na kayang pabagsakin ng isang tingin, ng isang alaala. Naramdaman kong humigpit ang pagkakapit ko sa clipboard. Mabilis akong lumingon sa salamin ng hallway. Ayos ang lipstick ko. Pulang-pula. Ayos ang postura ko. Matikas. Elegant. Pero ang sing-sing sa daliri ko—‘yun ang hindi maayos. Nandoon pa rin. Nagniningning sa ilaw ng building na para bang pinapaalala sa akin ang lahat ng dapat ko nang kalimutan. Bakit hindi ko pa rin ito tinatanggal? "Sofia, boardroom. In five," ani Camille, isa sa mga lead sa marketing. Tumango lang ako. Wala akong ganang makipagkwentuhan. Wala akong ganang makiramdam. Lalo na’t naroon siya. Si Gabriel Navarro. Ang lalaking pinili ang pangarap kaysa ako. Ang lalaking ako rin ang nagmahal nang buo… at iniwan nang buo. Sa Boardroom Tahimik ako sa isang gilid haban
Terakhir Diperbarui : 2025-04-23Tears In The Rain: The Billionaire's Heartache Chapter 11: Kung Kailan Huli Na
Gabriel’s POV Tahimik ang gabi. Pero sa loob ng opisina, parang may bagyong hindi ko maipaliwanag. Nakatingin ako sa mesa ko. Walang kahit anong bago ro’n. Lahat pareho pa rin — organized, minimal, maayos. Pero sa loob ko, magulo. Parang isang sulat ang sumira sa buong sistema ko. Nasa harap ko ang resignation letter ni Sofia. Isang puting papel lang 'yon, pero para sa akin, para akong sinuntok sa sikmura. Bakit ngayon ko lang 'to nakita? Bakit hindi ko alam na sinubukan pala niyang lumaban? Ipinikit ko ang mga mata ko. Hindi para magpahinga — kundi para takasan ang bigat ng katotohanan. Ako ang dahilan kung bakit siya umalis. At mas masakit... hindi ko man lang napansin. Flashback - Fast cut memory "Gab, saglit lang. Kailangan nating pag-usapan ‘to." “I don’t have time for this, Sofia. May investor call ako sa fifteen minutes.” “Pero tayo—” “Tayo can wait. This can’t.” Doon ko siya iniwang nakatayo. Walang paalam. Walang lingon. Bumalik ang alaala na 'yo
Terakhir Diperbarui : 2025-04-24Tears In The Rain: The Billionaire's Heartache CHAPTER 1: Ang Ulan sa Aking Pagbabalik
Gabriel’s POVMay mga araw talagang kahit ayaw mong balikan, kusa pa ring bumabalik—kasabay ng ulan.Nakatingin lang ako sa labas ng bintana ng opisina ko, pinagmamasdan ang mabagal na pagbagsak ng ulan sa salamin. Tahimik ang paligid, pero sa loob ko, parang may naglalaban-labang alaala. Ganitong-ganito rin ang panahon noong huli ko siyang iniwan. Ulan. Lamig. At isang pusong piniling saktan.“Sir, here’s the file for the new marketing associates,” sambit ng assistant ko, sabay abot ng brown folder.Kinuha ko iyon, walang imik. Wala naman akong inaasahan—hanggang sa dumapo sa mata ko ang isang pangalang hindi ko inakalang muling makikita.Sofia Montes.Napatigil ako. Kumirot ang dibdib ko nang wala sa oras. Hindi puwedeng siya ‘yun. Coincidence lang siguro.Binuklat ko ang resume. Graduation photo pa lang, ramdam ko nang hindi ako nagkakamali. Siya nga.Tumayo ako agad. Hindi ko alam kung bakit—kung dahil ba sa guilt o dahil sa kaba. Pero ang sigurado ako, hindi pa ako handa.Sa Conf
Terakhir Diperbarui : 2025-04-20Tears In The Rain: The Billionaire's Heartache CHAPTER 2: She Wore My Memories Like a Shield
Bigla, may kumatok sa pinto ng aking opisina. Tumayo ako agad at bumangon, hindi alam kung anong mukha ang haharapin ko. I was hoping it wasn’t her. But deep down… I wanted it to be her. Tumigil ang mundo ko sa ilang segundong pag-aatubili. Nakatingin ako sa pintuan, ang kamay ko'y nasa gilid ng mesa, pinipigil ang hindi maipaliwanag na kabog ng dibdib. Ang araw ay malabo mula sa makapal na salamin ng bintana. Ang city skyline na dati kong takas sa pag-iisip, ngayon ay parang backdrop lang sa isang eksenang matagal ko nang iniiwasan. Dahan-dahan kong binuksan ang pinto. And there she was. Sofia. Nakatayo siya roon, may hawak na folder, suot ang corporate attire na perpekto sa kanya—simple, elegante, at malayo sa imahe niya noon. Pero mas lalo siyang naging hindi maabot, mas lalo siyang naging... ibang tao. “Delivery from HR,” sabi niya, walang emosyon sa boses. Iniabot niya ang folder nang hindi man lang tumingin nang diretso sa mga mata ko. Kinuha ko 'yon, pilit na
Terakhir Diperbarui : 2025-04-21Tears In The Rain: The Billionaire's Heartache Chapter 3: Pagbabalik ng Nakaraan
Ang banayad na tunog ng air conditioning at ang mahinang kaluskos ng mga papeles sa mesa ko ang tanging ingay sa tahimik na opisina. Hawak ko pa rin ang telepono, ang hinlalaki ko ay nakatutok sa screen. Ang mensahe mula kay Sofia ay hindi pa ako handang harapin—hindi pa ngayon. Tumingin ako sa paligid, ang mga pader ng salamin na may tanawin ng kabisera, ang makinis na mga gamit, ang desk na matagal ko nang itinuturing na simbolo ng tagumpay. Pero ngayon? Ngayon, parang isang ilusyon lang ito. Muling nawala si Sofia sa buhay ko. Ang mukha niya, na para bang nandoon pa rin sa aking isipan, ay biglang dumaan sa aking alaala. Ang mga mata niyang kulay disyerto ng gabi, malamig, tulad ng gabing huling nagsalita kami. Dapat sana ay pinigilan ko siya. Dapat ay may sinabi pa akong higit... Pinikit ko ang aking mga mata, parang sa ganitong paraan ay mawawala ang sakit na nararamdaman ko sa dibdib. Pero gaano man ako magsikap, ang kanyang pagkawala ay parang isang butas sa aking kalul
Terakhir Diperbarui : 2025-04-21
Bab terbaru
Tears In The Rain: The Billionaire's Heartache Chapter 11: Kung Kailan Huli Na
Gabriel’s POV Tahimik ang gabi. Pero sa loob ng opisina, parang may bagyong hindi ko maipaliwanag. Nakatingin ako sa mesa ko. Walang kahit anong bago ro’n. Lahat pareho pa rin — organized, minimal, maayos. Pero sa loob ko, magulo. Parang isang sulat ang sumira sa buong sistema ko. Nasa harap ko ang resignation letter ni Sofia. Isang puting papel lang 'yon, pero para sa akin, para akong sinuntok sa sikmura. Bakit ngayon ko lang 'to nakita? Bakit hindi ko alam na sinubukan pala niyang lumaban? Ipinikit ko ang mga mata ko. Hindi para magpahinga — kundi para takasan ang bigat ng katotohanan. Ako ang dahilan kung bakit siya umalis. At mas masakit... hindi ko man lang napansin. Flashback - Fast cut memory "Gab, saglit lang. Kailangan nating pag-usapan ‘to." “I don’t have time for this, Sofia. May investor call ako sa fifteen minutes.” “Pero tayo—” “Tayo can wait. This can’t.” Doon ko siya iniwang nakatayo. Walang paalam. Walang lingon. Bumalik ang alaala na 'yo
Tears In The Rain: The Billionaire's Heartache Chapter 10: Wedding Ring at mga Alaala
Sofia’s POV Sa bawat hakbang ng stilettos ko sa marmol na sahig ng Navarro Corp, naririnig ko ang tibok ng puso ko na tila gusto akong pigilan. Pero hindi ako huminto. Hindi na ako ‘yung Sofia na kayang pabagsakin ng isang tingin, ng isang alaala. Naramdaman kong humigpit ang pagkakapit ko sa clipboard. Mabilis akong lumingon sa salamin ng hallway. Ayos ang lipstick ko. Pulang-pula. Ayos ang postura ko. Matikas. Elegant. Pero ang sing-sing sa daliri ko—‘yun ang hindi maayos. Nandoon pa rin. Nagniningning sa ilaw ng building na para bang pinapaalala sa akin ang lahat ng dapat ko nang kalimutan. Bakit hindi ko pa rin ito tinatanggal? "Sofia, boardroom. In five," ani Camille, isa sa mga lead sa marketing. Tumango lang ako. Wala akong ganang makipagkwentuhan. Wala akong ganang makiramdam. Lalo na’t naroon siya. Si Gabriel Navarro. Ang lalaking pinili ang pangarap kaysa ako. Ang lalaking ako rin ang nagmahal nang buo… at iniwan nang buo. Sa Boardroom Tahimik ako sa isang gilid haban
Tears In The Rain: The Billionaire's Heartache Kabanata 9: Ang Singsing na Hindi Ko Maaaring Kalimutan
Gabriel's POV Tahimik ang buong opisina, pero sa pagitan ng tik-tak ng relos sa pader at mga mahinang yabag sa tiles, naririnig ko ang mas malakas na tunog—ang tibok ng puso kong biglang nag-iba ng ritmo nang makita ko siyang muli. Sofia Montes. Ang babaeng ilang taon ko nang pilit kinakalimutan, pero isang sulyap lang sa kanya, bumalik agad ang lahat ng sakit—at alaala. Kanina pa ako nakaupo sa harap ng glass wall sa opisina ko. Hindi dahil sa dami ng trabaho—pero dahil sa kanya. Nasa kabilang conference room siya, nakaupo na parang reyna sa gitna ng marketing team. Tahimik, elegante, propesyonal. Pero hindi ko maalis ang paningin ko sa isang bagay. Ang singsing sa kaliwa niyang daliri. Maliit lang, manipis, silver. Hindi pang-akit. Pero sapat para gumulo ang isip ko. Bakit siya may suot na wedding ring? Hindi siya kasal. Wala akong nabalitaang kinasal siya habang nasa ibang bansa. At kung may lalaking nagmamay-ari ng puso niya ngayon... bakit parang malamig pa rin ang mga ma
Tears In The Rain: The Billionaire's Heartache CHAPTER 8: Ang Singsing
SOFIA'S POVTahimik ang paligid. Maaga pa.Kumakapit pa ang ambon sa salamin ng bagong branch office habang dahan-dahang pumapasok ang liwanag ng umaga. Maingat kong pinunasan ang gilid ng lamesa bago ako naupo. First day ng reassignment ko sa Phoenix Project, pero para sa’kin, hindi ito basta bagong simula—isa itong pagtakas.Binuksan ko ang laptop. Tahimik pa rin.Tiningnan ko ang kamay ko.Nandoon pa rin ang gintong singsing sa aking kanang daliri. Wala namang kasal. Wala namang pormal na pangakong binitawan. Pero sa pagitan ng mga linyang hindi namin kailanman binigkas, pinili naming suotin ito—parang pangako na kami lang ang makakaintindi.Hanggang ngayon, suot ko pa rin.Napangiti ako. Maliit lang. Halos wala.Pero sa likod ng ngiting 'yon, may sakit na hindi ko maalis. Dahil ang taong dahilan ng lahat ng 'yon... ay hindi ko na dapat iniisip pa.Gabriel.“Montes, ikaw na bahala sa Q3 reports ha? Priority ‘yan ni Sir Navarro.”Tumango lang ako habang nakatingin sa email na may pa
Tears In The Rain: The Billionaire's Heartache Kabanata 7: Ang Singsing na Hindi Ko Naibigay
Tahimik ang gabi. Pero mas tahimik ang loob ng opisina. Ang tanging naririnig ko lang ay ang mahinang tikatik ng ulan sa labas, at ang patuloy na pag-ikot ng second hand ng wall clock. Pareho silang paulit-ulit. Tulad ng mga alaala niya sa isip ko. Sofia. Naka-display sa screen ko ang presentation ng Phoenix Project, pero hindi ko na makita ang laman nito. Ang nasa harap ko ay litrato niya—kuha noong team building namin sa Batangas, tatlong taon na ang nakalipas. Nakangiti siya roon… pero hindi sa akin. Para bang sa isang panaginip na hindi ko na mababalikan. Tinamaan na naman ako. Mabigat. Masikip. Tahimik pero sumisigaw ang lahat sa loob ko. “Gusto ko lang naman sumabay sa takbo ng buhay, Sofia…” “…pero hindi ko sinasadyang iwan kang mag-isa.” Pagkalipas ng ilang oras... Meeting. Phoenix Project. Buong team ay nandoon. Nakarating si Sofia, laging huli pero laging maayos. Elegante. Kompleto ang ayos. Hawak ang folder. Walang bakas ng emosyon sa mukha. Pero ang pinakamalaki
Tears In The Rain: The Billionaire's Heartache Chapter 6: Lahat ng Hindi Nasabi
Gabriel's POVTinitigan ko ang screen ng cellphone ko. Ilang beses kong binasa ang pangalan sa inbox bago ako naglakas-loob na buksan ang mensahe ni Sofia.Sofia's Message:"Gabriel, nagustuhan ko yung huling project na pinasa ko. Salamat sa pagkakataon."Simpleng mensahe. Pero sa akin, para akong tinusok sa dibdib.Hindi ko alam kung anong mas masakit—ang makita ang pangalan niya, o ang katotohanang wala na akong lugar sa mundo niya.Pumikit ako at dahan-dahang sumandal sa upuan. Parang ayaw akong tigilan ng mga alaala—mga alaala naming dalawa. Sa mga oras na ganito, hindi ko maiwasang balikan ang mga araw na magkasama kami. Sa opisina. Sa gabi. Sa pagitan ng mga tawanan at tahimik na sandali.Ngunit ngayon… wala na siya.Tumayo ako at tinungo ang opisina—ang dati naming opisina. Hindi ko alam kung bakit. Hinahanap ko ba siya? O baka sarili ko na nawala rin noon?Tahimik ang buong paligid, pero sa isip ko, maingay ang bawat alaala.Flashback – Phoenix Project, Year One"Ayos ba ‘to?"
Tears In The Rain: The Billionaire's Heartache Chapter 5: Sa Likod ng Alaala
Umuulan. Hindi na malakas, pero sapat para tabunan ang katahimikan ng rooftop. Tumutulo ang malamig na ambon sa balikat ng coat ko habang nakatingin ako sa polaroid photo na kanina pa nakakulong sa mga daliri ko. Nakakunot ang noo ko, pero hindi dahil sa lamig. Kundi dahil sa alaala. Ang frame ng larawan ay may lamat na sa gilid—tulad ng relasyon namin. Baka nga mas buo pa 'tong lumang litrato kaysa sa kung anong meron kami noon. Mas totoo pa 'tong sandaling na-capture ng camera kaysa sa mga pangakong binigo niya. Ilang taon na rin ang lumipas, pero bakit parang kahapon lang? FLASHBACK – 2019, Phoenix Project Office “Wag kang gagalaw. Teka, may chili oil ‘yung labi mo.” Napatingin ako kay Gabriel. Nakaupo siya sa tabi ko sa pantry, suot ang white polo niya na may konting mantsa ng toyo. Tawa siya nang tawa habang hawak ang chopsticks ng cup noodles. “Masarap naman, ‘di ba?” “Ano ‘to, romantic dinner ba ‘to o survival meal?” “Pwede bang both?” sabay kindat niya. Tumawa ako.
Tears In The Rain: The Billionaire's Heartache Chapter 4: Mga Pilat na Hindi Nawawala
Sofia's POVTahimik ang buong opisina habang dahan-dahan kong inaayos ang mga papel sa mesa. Ang mga ilaw sa kisame ay malamlam, at ang tunog ng aircon lang ang maririnig sa paligid. Sa bawat galaw ng kamay ko, pilit kong pinapakalma ang dibdib na kanina pa hindi tumitigil sa pag-alala. Napatingin ako sa aking kanang kamay. Nandoon pa rin ang wedding ring—simple, kulay platinum, at walang anumang dekorasyon. Gaya ng alaala niya, tahimik pero hindi ko maalis. Hindi na ako umiiyak kapag tinitingnan ko ito. Pero hindi rin ako humihinga nang malalim. Ilang segundo pa lang akong nagbubukas ng laptop nang marinig kong bumukas ang pinto sa kabilang side ng floor. Tahimik ang mga hakbang, pero alam kong siya iyon. “Gabriel...” bulong ko, hindi para tawagin siya, kundi para mapaghandaan ang sarili ko. Maya-maya, huminto ang mga hakbang sa harap ng desk ko. "Sofia." Mahina ang boses niya, may lamig, pero hindi ito galit. May tinatago. “Nabasa ko na ‘yung report.” Tumango ako. “I m
Tears In The Rain: The Billionaire's Heartache Chapter 3: Pagbabalik ng Nakaraan
Ang banayad na tunog ng air conditioning at ang mahinang kaluskos ng mga papeles sa mesa ko ang tanging ingay sa tahimik na opisina. Hawak ko pa rin ang telepono, ang hinlalaki ko ay nakatutok sa screen. Ang mensahe mula kay Sofia ay hindi pa ako handang harapin—hindi pa ngayon. Tumingin ako sa paligid, ang mga pader ng salamin na may tanawin ng kabisera, ang makinis na mga gamit, ang desk na matagal ko nang itinuturing na simbolo ng tagumpay. Pero ngayon? Ngayon, parang isang ilusyon lang ito. Muling nawala si Sofia sa buhay ko. Ang mukha niya, na para bang nandoon pa rin sa aking isipan, ay biglang dumaan sa aking alaala. Ang mga mata niyang kulay disyerto ng gabi, malamig, tulad ng gabing huling nagsalita kami. Dapat sana ay pinigilan ko siya. Dapat ay may sinabi pa akong higit... Pinikit ko ang aking mga mata, parang sa ganitong paraan ay mawawala ang sakit na nararamdaman ko sa dibdib. Pero gaano man ako magsikap, ang kanyang pagkawala ay parang isang butas sa aking kalul
