CHAPTER 2: She Wore My Memories Like a Shield

Bigla, may kumatok sa pinto ng aking opisina. Tumayo ako agad at bumangon, hindi alam kung anong mukha ang haharapin ko.

I was hoping it wasn’t her. But deep down… I wanted it to be her.

Tumigil ang mundo ko sa ilang segundong pag-aatubili. Nakatingin ako sa pintuan, ang kamay ko'y nasa gilid ng mesa, pinipigil ang hindi maipaliwanag na kabog ng dibdib.

Ang araw ay malabo mula sa makapal na salamin ng bintana. Ang city skyline na dati kong takas sa pag-iisip, ngayon ay parang backdrop lang sa isang eksenang matagal ko nang iniiwasan.

Dahan-dahan kong binuksan ang pinto.

And there she was.

Sofia.

Nakatayo siya roon, may hawak na folder, suot ang corporate attire na perpekto sa kanya—simple, elegante, at malayo sa imahe niya noon. Pero mas lalo siyang naging hindi maabot, mas lalo siyang naging... ibang tao.

“Delivery from HR,” sabi niya, walang emosyon sa boses. Iniabot niya ang folder nang hindi man lang tumingin nang diretso sa mga mata ko.

Kinuha ko 'yon, pilit na kalmado ang ekspresyon. “Thanks.”

Tumalikod na siya agad, halatang balak na umalis.

“Sofia,” tawag ko bago pa siya makalabas ng tuluyan.

Natigil siya. Dahan-dahang lumingon. “Yes, Mr. Navarro?”

Mr. Navarro.

Tangina. Parang suntok sa dibdib ko ‘yon.

“Kamusta ka na talaga?” tanong ko, impit pero malinaw.

Isang saglit. Isang maliit na paghinto bago siya sumagot.

“I’m fine. And I believe that’s not work-related,” sagot niya, malamig, eksakto. Parang may pader sa pagitan naming dalawa.

Napabuntong-hininga ako, pinilit kong huwag magpakita ng kahit anong emosyong makakapagpabasa sa akin. Pero ang mga mata ko, kusang nahulog sa kanyang kaliwang kamay.

There it was.

The ring.

The same goddamn ring.

“May asawa ka na ba?”

Biglaan. Walang preno.

She froze. Then turned to face me fully.

Hindi galit ang nakita ko. Hindi rin saya. Isang mapait na ngiti lang.

“Hindi lahat ng singsing ay nangangahulugang may kasal,” sagot niya bago tuluyang lumabas ng opisina ko.

Bumagsak ang katahimikan. Naiwan akong nakatayo sa harap ng pinto, hawak pa rin ang folder na hindi ko pa nabubuksan. Ang kamay ko'y nanginginig na hindi ko maintindihan.

Lumapit sa desk ko si Rachel, ang executive assistant ko. Inabot ang mga bagong reports na kailangang pirmahan.

“Rachel,” tawag ko habang sinusulat ang huling pirma. “Bagong hire ba si Sofia?”

Tumango siya habang nag-aayos ng tablet. “Oo, temporary placement mula sa Manila office. Pero effective agad dahil urgent ang project.”

“May asawa ba siya?” casual ang tono ko, pero ang tenga ko'y nag-aabang.

Napakunot-noo si Rachel. “Hmm? Wala. Single siya base sa records. Weird nga, may suot pa rin siyang ring. Akala ko fashion lang.”

Hindi ako nakasagot. Ang mundo ko, muling nag-shift.

Pagkatapos ng lahat, tumayo ako at lumapit sa cabinet sa gilid ng aking opisina. Binuksan ko ang pinakailalim na drawer—matagal ko nang hindi ginagalaw.

And there it was.

A velvet box. Lumang-luma na. May bahagyang alikabok. Binuksan ko ‘yon at tumambad ang kaparehong singsing—ang singsing na ibinigay ko sa kanya noon.

Parehong-pareho sa suot niya ngayon.

“I thought she threw it away.”

“But if she’s still wearing it…”

“What is she trying to tell me?”

I closed the velvet box slowly, pero parang kasabay nun ay ang pagbukas ng isang parte ng nakaraan na matagal ko nang ikinulong.

That ring…

Binili ko 'yon sa Paris. Walang engravings, walang pangakong binitiwan sa papel—pero damang-dama ang bigat ng emosyon. Dahil sa singsing na ‘yon, akala ko hindi na siya mawawala.

Pero nagkamali ako.

Muli akong naupo sa swivel chair ko, pero hindi na ako mapakali. Parang may kulang sa hangin. Parang kahit gaano katahimik ang paligid, may sigaw pa rin akong naririnig.

Ang pangalan niya.

“Sofia.”

Hinila ko ang phone sa mesa at pinindot ang internal line. “Rachel, can you send Sofia back to my office? Sabihin mo may kailangan akong ipacheck sa kanya.”

“Right away, sir.”

Hindi ko alam kung anong eksaktong gusto kong mangyari. Closure? Clarity? Or maybe… just a chance to hear her voice without that wall.

A Few Minutes Later

Pumasok siyang muli sa opisina ko, this time may bitbit na laptop at reports.

“You called for me?” tanong niya, propesyonal ang tono, pero hindi ko maalis ang tension sa pagitan naming dalawa.

I nodded. “Yes. About the marketing revisions for the Valderama pitch. Can you walk me through this?”

Tumango siya at lumapit. Lumuhod siya ng kaunti sa tabi ng mesa habang binubuksan ang laptop. Napalunok ako—hindi dahil sa kung anong intensyon, kundi dahil sa kung gaano siya kalapit… and how familiar she still smelled. Vanilla. Rain. And something heartbreakingly her.

As she spoke, I barely listened. I was watching her lips move, but my mind was elsewhere—back to that night.

That last night.

Ang gabing hindi ko inaasahang magiging huli.

“Gabe… kailangan kong umalis. Ayokong ipilit kung hindi na tayo pareho ng mundo.”

“So that’s it? You’re just going to walk away?”

“Hindi lahat ng pagmamahal sapat, Gabriel.”

“Bullshit.”

“Kung totoo 'yan, bakit hindi mo ako sinundan?”

Bumalik ang ulirat ko nang bigla siyang magsalita.

“Sir?” tanong niya, kita sa mga mata ang kaunting pag-aalinlangan. “You seem distracted.”

I forced a smile. “Just… tired. Go on.”

But she didn’t.

Instead, she closed the laptop slowly. Tinapunan ako ng isang diretsong tingin.

“Let’s not do this,” bulong niya.

Napakunot-noo ako. “Do what?”

“This dance. This pretending. We both know may mali. We both know may nakaraan. Pero pareho tayong nagpapatay-malisya.”

Tumayo siya at tumingin sa akin, mas matatag ngayon.

“I didn’t come back to start over, Gabriel,” aniya, pilit na kontrolado ang boses. “I came back to finish what we didn’t.”

Bago ko pa siya masagot, tumunog ang cellphone ko.

Unknown Number. One message.

> "You should’ve left the past buried, Gabriel. Some ghosts bite back."

Tumayo ako, hawak pa rin ang phone, pero wala na si Sofia sa harap ko.

She was gone. Again.

And this time… the past might be coming after both of us.