Prologue

"Bili ka na ng payong, hija."

While walking along the road outside at the nearby Art  Museum, an old woman blocked my way. She's carrying one umbrella. I noticed how weak she was, but she still managed to talk clearly. Sinikap niya pa na lakarin ang distansya namin na siyang ako na ang gumawa. Masyado na siyang matanda para magbenta pa at manatili rito sa labas, gayong mainit at sobrang tirik pa ng araw. Baka mamaya ay mapano pa siya. I wonder if she has someone with her?

I sighed with that thought.

"Hindi na po, Nanay. Malapit na lang po ako." I politely bowed my head.

The old lady shook her head, "Uulan mamaya. Kakailanganin mo ito,’ aniya sa mabagal na boses dahil sa kantandaan. Kumunot naman ang noo ko sa pagtataka at bahagyang tumingala sa langit.

Imposible. Halos maligo na nga ako sa pawis.

"Hindi naman po siguro, ‘Nay."

Tumingala rin siya upang tingnan ang langit. Bumalik ang tingin ni Nanay sa akin at makahulugan akong tinignan. I was taken aback because of how weird the look she gave me. Para bang may pinahihiwatig siya, at iyon ang paraan niya upang hikayatin ako sa pagbili. I slightly felt nervous, baka mamaya ay mabudol ako rito?

"Minsan, hija, kung ano ang nararamdaman mo at nakikita ng mga mata ay maaari pang magbago. Tulad na lamang ng maliwanag na kalangitan na ‘yan. Mamaya ay mababalot din ‘yan ng makapal at madilim na ulap pag nagtagal..."

I was drawn by her words. Nakatitig lamang ako sa mukha niya habang binibitawan ang mga salitang 'yon. My mind went blank, and I couldn’t say anything. Humarap ulit siya sa'kin at ipinakita ang payong. It’s a cute size umbrella in a pastel shade of yellow color.

"Sige na, hija. Nag-iisa na lamang ito, bilhin mo na." Pamimilit niya ulit.

Napabuntong hininga na lamang ako, walang nagawa kung hindi kuhanin mula sa kanya ang payong na kanina niya pa pilit na iniaabot sa akin. A small smile curved on her lips the moment I took the umbrella from her hand. I felt goosebumps all over my skin.

"M-may mga kasama po ba kayo? Dapat po hindi kayo ang gumagawa nito.” Usal ko habang itinatago sa maliit na bag na dala ang payong na nabili ko mula sa matanda. I took out my purse.

She smiled. "Salamat hija… Kasama ko ang apo ko na nagbebenta naman ng sampaguita. Malayo pa ang uuwian namin mamaya."

Nakaramdam ako ng awa at lungkot sa sitwasyon ni Nanay. Sa edad niya ay dapat nasa bahay na lamang siya. I’m glad, I did the right thing. Simpleng tulong na rin ‘yon, dahil baka mamaya ay hinihintay lang pala nila na maubos ang paninda bago sila maka-uwi. At isa pa, kung totoo nga ang sinasabi niya kanina na uulan, dapat na nga talaga nilang maka-uwi ng apo niya.

"Bibilhin ko na po, pero sa inyo na po 'yan, Nay.” I gave back the umbrella. “Kung uulan man po mamaya, siguradong mas kakailanganin niyo po ng apo niyo ‘yan." I reached for her small and wrinkled hand as I put the money. "Huwag niyo na po akong suklian."

"Napakabuti mo, hija." Her lips stretched into a smile. The wrinkles beside her eyes became more visible. "Hindi magtatagal ay makikita mo rin ang matagal mo nang tunay na hinahanap."

I was weirded by her words, but I still managed to plaster a smile. Kanina pa siya panay ang sabi ng kung anu-anong makahulugang salita na hindi ko naman lubusang maintindihan. Maybe she’s normally like that.

Sandali rin na may pumasok sa isip ko, ngunit kaagad ko rin na inalis iyon.

"Sana nga po, Nay." Bahagya akong natawa ngunit lumabas lamang 'yon nang walang buhay. Bumuga ako ng malalim na buntong hininga, bago nagptuloy. "Mauna na po ako. Ingat po kayo!" Kumaway pa ako at nagsimula nang maglakad papalayo.

The lady remained watching me with a smile still plastered on her face as I walked away.

Hindi ko alam kung seseryosohin ko ba ang mga sinabi ni Nanay pero nadala ako sa mga salita niya. Parang may kahulugan talaga, kaya pilit na pinupukaw ang loob ko. Lumingon ulit ako sa waiting shed kung saan ko siya huling iniwan ngunit hindi ko na siya makita. Sa halip, ang pumukaw ng atensyon ko ay ang mag-amang nag aantay ng bus hindi kalayuan.

I was stunned for a moment. Pinagmasdan ko sila habang naglalambingan. They looked so close and sweet. That's what I'm longing for over the years—the warmth and love of a father. I averted my gaze to the adorable yet bitterful sight, and continued my way to the art gallery, where I could only find peace.

I don’t even know why I am here. Kusa na lamang akong dinadala ng sariling mga paa rito sa tuwing hindi na tama ang mga nangyayari. Tila alam na alam ng sarili ko na ito ang tanging makakapag paganda ng araw ko. It feels like it was sort of routine...

Nakinig ako sa pagpapaliwanag ng gallery attendant sa bawat painting na pinupuntahan ko. I feasted my eyes with a beautiful and meaningful arts on the wall. Now that I finally saw these masterpieces, I suddenly realized why visiting Art Museums became my comfort zone for the past years.

After a moment, my feet brought me to a wall with only one but huge frame on it. Hindi ko alam pero may kung anong nagtutulak sa akin upang lapitan iyon.

As soon as I stood in front of the huge painting, I tilted my head and tried my best to understand what was painted on it. Kung tititigang mabuti, makikitang halata na hindi 'yon tapos, ngunit nabigyan naman ng hustisya at masasabing isang napakagandang obra.

Seems like I am staring at my reflection. An undone art piece, waiting for the artist to finish it. But this one's different. It will never be finished, but can still be called an art.

Tila nawala ako sa sarili habang tinititigan iyon.

"The artist lost his sight before even finishing this work," someone spoke beside me, causing me to get back from my trail of thoughts.

Hindi ako lumingon sa lalaking nagsalita at nanatiling nakatitig sa painting. I heard about the artist who lost his sight. So this is one of his work. Hindi siya sikat ngunit magaganda naman ang mga gawa niya, kaya hindi na nakapagtataka na nakasama dito itong nasa harapan namin kahit pa hindi tapos.

"Why is it here if it's not done yet?"

Doon lamang nawala ang atensyon ko sa painting sa harap. Napalingon ako sa batang babae na inosenteng nagtanong. Batid ko’y ilang taon lamang ang tanda ko sa kanya.

"This is a great work, with lots of meanings and full of emotions. It also has a story behind it. This art deserves to be here and the artist deserves more recognition."

I unconsciously nodded my head. Hindi porket naiiba ang isang bagay, hindi na ito bibigyang pansin. Minsan, iyon pa ang mas may magandang katangian. I suddenly remembered one of the famous drama that I’ve watched... Ang sabi roon, kapag naiiba ang isang bagay, tao o ano pa man, laging tinatawanan o kaya naman ay kinatatakutan. I don’t actually get it at first, but after meeting someone, that’s when I finally understand what it means.

Maiintindihan ka lamang nila kapag kapareho mo sila ng paniniwala. Doon lamang kayo magkakasundo at iyon lamang ang siyang tatanggapin mo dahil pabor iyon sa’yo. Ngunit kung salungat iyon sa paniniwala mo, at mas lalong hindi pabor sa iyo, malamang ay pipiliin mo na ignorahin iyon dahil hindi mo gusto.

I snapped out of my reverie when a phone suddenly rang. Napatingin ako sa lalaking katabi ko na may-ari ng cellphone na siyang pinagsisihan kong hindi ko agad ginawa kanina.

Nanigas ako at parang tinakasan ng dugo sa katawan dahil sa pamilya na lalaking nakikita ko. My mouth gaped open as I stared at him. It’s him… It’s really him!

The guy that brought back my happiness before in the times when my mind was clouded by sorrow. The guy that stays buried deep in my heart. The guy I thought I would never see again, not until today...

"T-Theros." I couldn't utter any words but his name.

Damn it! Even the way I utter his name made me miss him even more. It feels nostalgic.

The side view of his face was all I could see but I'm sure he's him. It’s really him. I knew it’s him. Hindi ako maaaring magkamali...

"Again?!" He blurted out, his phone was placed over his ears. He hurriedly turned his back at me. Dali dali siyang umalis, tila gulat na may halong pag-aalala dahil sa narinig niyang sinabi ng kausap.

"Theros!" I called out his name when I recovered from shock.

He turned his head but only to glance at his shoulder. I wasn’t sure if he saw me or not. Pinagpag niya lang ang balikat at nagpatuloy na sa pag-alis. Akala ko’y lumingon siya dahil tinawag ko ang pangalan niya.

Bumagsak ang balikat ko, ngunit hindi ako sumuko.

"Theros!" Mabilis akong humabol sa kanya at hinawakan siya sa braso nang maabutan ko.

I gasped the moment our gazes met. Napasinghap ako at halos malagutan ng hininga sa paraan ng pagtitig niya. Nagtataka siyang tumingin sa'kin.

“How can I help you?”

My lips parted because of his question. I saw the confusion in his eyes.

Wait, it can’t be right? Hindi niya ako pwedeng makalimutan! It was just a short period of time, yes! But I know him… I know my Theros!

“Theros…” Pangalan na lamang niya ulit ang nasambit ko. Para na akong maiiyak sa panlulumo.

His head tilted and his eyebrow creased. My heart clenched.

"I'm sorry… Miss nagmamadali ako, and I don't know who Theros is." Tinanggal niya ang kamay kong naka hawak sa kanya.

Napaamang ako sa ginawa niya. "H-hindi mo ba ako nakikilala? Hindi mo ba ko natatandaan? I'm Wynter! Theros, ako ‘to!" I desperately pointed out myself.

Bakas pa rin ang kalituhan sa mukha niya, ngunit mas lamang doon ang inis. It was obvious that he’s just being patient with me.

"I'm so sorry, I don't know you. Ngayon lang kita nakita. Please, excuse me." He quickly took his way out of the exit. Namilog ang mga mata ko. Sinikap ko na sumunod ngunit malakas na buhos ng ulan ang bumungad sa akin. Sinugod ko 'yon upang hanapin si Theros ngunit hindi ko na siya makita.

I'm already soaking wet because of the rain, but it’s the least of my concern now. I need to talk to him! Kung hindi niya ako nakikilala, ipapaliwanag ko sa kanya. Ipapaalala ko sa kanya!

Sa kabila ng malakas na buhos na ulan, naramdaman ko ang pag-iinit ng mata at pagbuhos ng mga luha ko habang panay ang baling sa kung saan. I need to see him. I need to talk to him. Hindi ko siya maaaring hayaan nanamang umalis pagkatapos ng nangyari noon sa amin.

After that summer, I never hoped for a chance to meet him again, that's why I didn't try to find him even when I missed him badly.

Napatingala ako nang wala nang maramdaman na marahas na patak ng ulan, kahit na malakas pa rin ang naririnig ko na pagbuhos nito.

"What do you want from me? Why did you call me by such a name?"

My eyes widened. Nakahinga ako ng maluwag nang makita si Theros sa harap ko. He's sheltering me with his umbrella, causing him to soak in wet, too. Instead of answering his questions, I closed our distance and hugged him tight as my sobs grew louder.

We met last summer, at the end of summer, he left me… And now, he came back again… Because it’s summer.

And I think that's how it became my favorite season. I don’t hate Summer anymore.