Hindi ako nagtagal sa pag aayos ng sarili. Nagpalit lamang ako ng komportableng damit gaya ng sinabi niya. A fitted track pants partnered with a simple tank top. I have no idea where we are going or what we're going to do, but I trust myself to him.
"Saan ka pupunta, Wynter?" Nakasalubong ko si Jane pagbaba ng hagdan. Magpapaalam na sana ako kay Manang Lory, ngunit andito na si Jane kaya ipapasabi ko na lamang.
"Lalabas lang ako, Jane. Babalik din ako bago magdilim. Pakisabi na lang kay Manang." Pinagdikit ko ang mga labi ko. Siguradong magtataka sila dahil wala naman akong kaibigan at hindi ko pa alam ang lugar na ito.
"Saan ka naman pupunta? May alam ka ba dito?" nagtatakang tanong ni Jane.
"O-oo. Nadaanan ko 'yon noong lumabas ako," medyo kinakabahan kong
Nakasimangot ako habang nagdidilig ng halaman. Hindi na muling nagpakita si Theros kagabi, hanggang ngayon na tapos na ako mag-agahan. Ganoon ba siya kagalit upang hindi bumalik? Hindi naman sa gustong-gusto ko siyang makita, ngunit binabagabag ako ng konsensya ko.I was almost done with the plants when I heard a voice calling my name. I look around to find him, but I can't even feel his presence. Is he playing with me? Hindi na ba siya galit?"Theros, come out already. I don't like playing games," I grunted. Nagpalinga-linga pa ako at may naaninag na gumalaw sa halaman sa labas, sa tapat lamang ng bakod."Theros who? I'm Cyrus, Wynter! Nakalimutan mo na agad ang pangalan ko?" Nakangusong si Cyrus ang bumungad sa akin. I pursed my lips. Akala ko ay si Theros!Hindi agad
Hindi muna kami agad bumalik sa mansyon kanina kahit kaya ko nang ilakad ang mga paa ko. Natakot ako na baka bumalik si Daddy sa mansyon pagkatapos akong hindi makita. Theros and I went to the brook again to kill time. Sadly, I didn't had the chance to try the water for the second time.Inabot na kami ng dilim sa kagubatan ngunit hindi ako nakaramdam ng kahit kaunting takot dahil kasama ko si Theros. Siya lang talaga ang nakapagpapakalma sa akin sa kahit anong bagay. Lagi siyang nasa tabi ko kapag kailangan ko ng karamay at masasandalan."Pagod ka na ba? Hindi na ba talaga sumasakit ang paa po?" Tanong ni Theros sa tabi ko. Naglalakad na kami ngayon palabas ng gubat. Kahit na nasa harapan lang ang tingin ko ay kita ko sa gilid ng mga mata ko na paulit- ulit niya akong sinusuri.Hindi pa din ako sigurado
On a warm and busy afternoon, I am in the kitchen with Theros. I have done all the things I could do so I thought of baking. I was busy taking out the tray in the oven with the cupcakes I baked. Nilapag ko 'yon sa counter sa harap ni Theros."You mastered baking now, huh?" He said while staring at the cupcakes. Hinila ko palapit sa akin ang tray at sinimulang lagyan ng icing."Yeah, well..." I shrugged off with a chuckle. I didn't take a glance at him because I'm busy putting icing on cupcakes."I wish I could eat some." Mahina niyang sambit, sapat lang para marinig ko. Doon na ako humarap sa kanya."Baka bawiin mo 'yan kapag natikman mo na?" Hamon ko. Though I'm confident these taste good."Why? It looks de
"Bili ka na ng payong, hija."While walking along the road outside at the nearby Art Museum, an old woman blocked my way. She's carrying one umbrella. I noticed how weak she was, but she still managed to talk clearly. Sinikap niya pa na lakarin ang distansya namin na siyang ako na ang gumawa. Masyado na siyang matanda para magbenta pa at manatili rito sa labas, gayong mainit at sobrang tirik pa ng araw. Baka mamaya ay mapano pa siya. I wonder if she has someone with her?
Tears streamed down my cheeks as I stared at the good view outside this moving bus. The hot summer air touched my wet face and my soft curly hair danced along with it. I wiped my cheeks using my hand. I have to stand with my decision.Leaving the city and choosing to be away from the problem and to the people I thought would be my crying shoulder, was the best that I could do. All I need right now is an
Kinabukasan, hindi ko rin napigilan ang kuryosidad ko. When I walked passed through that room, I had the courage to peek inside, and found out that what I saw from the window last night, was nothing but an unfixed curtain. Nakahinga ako ng maluwag dahil sa natuklasan. Epekto lang marahil iyon ng naranasan ko kagabi sa kwarto ko.Buong agahan ay tahimik lang kaming dalawa ni Lola sa hapag. Minsan ay napapatingin ako sa kanya, siya naman ay diretso lang ang tingin sa pagkain. It feels like I am eating
Naglalakad ako pababa sa hagdan habang inaalala pa rin ang hindi maipaliwanag na nangyari sa akin kagabi. Kung gaano kalinaw sa aking alaala na kinausap ako ng isang multo! Ang hindi lamang ako sigurado ay kung paano ako napunta sa kama ko. I tilted my head while looking at the high ceiling as I recalled what happened last night in my room.Sa lalim ng pag-iisip ko ay hindi ko namalayang may isang baitang pa palang natitira mula sa hagdan. I mistook a step and fell from the last step. Jane was crossing in front of me that caused us to bumped with each other. Nakaramdan ako ng bahagyang kirot sa kaliwang pisngi ko dahil sa pagtama sa dala ni Jane na laundry basket. Parehas kaming nagreklamo sa sakit."Oh, I'm sorry!" I apologized and checked Jane. Dahil sa pag-iisip ko ay ganito ang nangyari. I just learned not to think deeply while going down the st
Hindi ako nakatulog nang maayos kinagabihan dahil bumabagabag sa akin ang lalaking multo na 'yon. Magpapakita pa kaya siya? I haven't thank him yet, for saving me yesterday, but I don't wish to see him again, though. He's still a ghost, after all.I got out of bed even if it was still inviting me to sleep more. I don't want to be treated special in this mansion, I should not wake up late.I went to the bathroom inside my room to take a shower. Paglabas ko ay muntik na akong madulas dahil sa nakitang bulto ng taong nakaupo sa kama ko—or should I say, multo? Biglang bumilis ang tibok ng puso ko dahil sa kaba. My grip from my towel tightened."Goodmorning." He greeted me with a casual smile. He's facing the bathroom's door while sitting on the bed. Kaya saktong sakto na paglabas ko ay siya ang bubungad sa akin. G
On a warm and busy afternoon, I am in the kitchen with Theros. I have done all the things I could do so I thought of baking. I was busy taking out the tray in the oven with the cupcakes I baked. Nilapag ko 'yon sa counter sa harap ni Theros."You mastered baking now, huh?" He said while staring at the cupcakes. Hinila ko palapit sa akin ang tray at sinimulang lagyan ng icing."Yeah, well..." I shrugged off with a chuckle. I didn't take a glance at him because I'm busy putting icing on cupcakes."I wish I could eat some." Mahina niyang sambit, sapat lang para marinig ko. Doon na ako humarap sa kanya."Baka bawiin mo 'yan kapag natikman mo na?" Hamon ko. Though I'm confident these taste good."Why? It looks de
Hindi muna kami agad bumalik sa mansyon kanina kahit kaya ko nang ilakad ang mga paa ko. Natakot ako na baka bumalik si Daddy sa mansyon pagkatapos akong hindi makita. Theros and I went to the brook again to kill time. Sadly, I didn't had the chance to try the water for the second time.Inabot na kami ng dilim sa kagubatan ngunit hindi ako nakaramdam ng kahit kaunting takot dahil kasama ko si Theros. Siya lang talaga ang nakapagpapakalma sa akin sa kahit anong bagay. Lagi siyang nasa tabi ko kapag kailangan ko ng karamay at masasandalan."Pagod ka na ba? Hindi na ba talaga sumasakit ang paa po?" Tanong ni Theros sa tabi ko. Naglalakad na kami ngayon palabas ng gubat. Kahit na nasa harapan lang ang tingin ko ay kita ko sa gilid ng mga mata ko na paulit- ulit niya akong sinusuri.Hindi pa din ako sigurado
Nakasimangot ako habang nagdidilig ng halaman. Hindi na muling nagpakita si Theros kagabi, hanggang ngayon na tapos na ako mag-agahan. Ganoon ba siya kagalit upang hindi bumalik? Hindi naman sa gustong-gusto ko siyang makita, ngunit binabagabag ako ng konsensya ko.I was almost done with the plants when I heard a voice calling my name. I look around to find him, but I can't even feel his presence. Is he playing with me? Hindi na ba siya galit?"Theros, come out already. I don't like playing games," I grunted. Nagpalinga-linga pa ako at may naaninag na gumalaw sa halaman sa labas, sa tapat lamang ng bakod."Theros who? I'm Cyrus, Wynter! Nakalimutan mo na agad ang pangalan ko?" Nakangusong si Cyrus ang bumungad sa akin. I pursed my lips. Akala ko ay si Theros!Hindi agad
Hindi ako nagtagal sa pag aayos ng sarili. Nagpalit lamang ako ng komportableng damit gaya ng sinabi niya. A fitted track pants partnered with a simple tank top. I have no idea where we are going or what we're going to do, but I trust myself to him."Saan ka pupunta, Wynter?" Nakasalubong ko si Jane pagbaba ng hagdan. Magpapaalam na sana ako kay Manang Lory, ngunit andito na si Jane kaya ipapasabi ko na lamang."Lalabas lang ako, Jane. Babalik din ako bago magdilim. Pakisabi na lang kay Manang." Pinagdikit ko ang mga labi ko. Siguradong magtataka sila dahil wala naman akong kaibigan at hindi ko pa alam ang lugar na ito."Saan ka naman pupunta? May alam ka ba dito?" nagtatakang tanong ni Jane."O-oo. Nadaanan ko 'yon noong lumabas ako," medyo kinakabahan kong
It's been five days since I last saw him. Pagbalik ko sa kwarto matapos kong umalis noong araw na 'yon ay hindi ko na siya ulit nakita pa o kahit naramdaman man lang. My life in this mansion somewhat returned to normal. No sudden appearance of the ghost, though not finally have a peace of mind, dahil may naiwan pa akong problema sa Manila.In the past days, I already know how to properly fry an egg, hotdog and bacon. Hindi ko na sila nasusunog tulad sa mga nauna kong prito, and I'm still in the process of learning how to cook a dish with the help of Manang Lory. I also mastered watering the plants, and right now, I am cleaning my room. Hindi ko na iniasa sa mga kasambahay dahil kaya ko naman at kwarto ko naman ito. I guess, I'm enjoying things like this because of boredom. Nakakagaan din sa pakiramdam na may naitutulong ako sa pag-stay ko dito.I was abou
Hindi ako nakatulog nang maayos kinagabihan dahil bumabagabag sa akin ang lalaking multo na 'yon. Magpapakita pa kaya siya? I haven't thank him yet, for saving me yesterday, but I don't wish to see him again, though. He's still a ghost, after all.I got out of bed even if it was still inviting me to sleep more. I don't want to be treated special in this mansion, I should not wake up late.I went to the bathroom inside my room to take a shower. Paglabas ko ay muntik na akong madulas dahil sa nakitang bulto ng taong nakaupo sa kama ko—or should I say, multo? Biglang bumilis ang tibok ng puso ko dahil sa kaba. My grip from my towel tightened."Goodmorning." He greeted me with a casual smile. He's facing the bathroom's door while sitting on the bed. Kaya saktong sakto na paglabas ko ay siya ang bubungad sa akin. G
Naglalakad ako pababa sa hagdan habang inaalala pa rin ang hindi maipaliwanag na nangyari sa akin kagabi. Kung gaano kalinaw sa aking alaala na kinausap ako ng isang multo! Ang hindi lamang ako sigurado ay kung paano ako napunta sa kama ko. I tilted my head while looking at the high ceiling as I recalled what happened last night in my room.Sa lalim ng pag-iisip ko ay hindi ko namalayang may isang baitang pa palang natitira mula sa hagdan. I mistook a step and fell from the last step. Jane was crossing in front of me that caused us to bumped with each other. Nakaramdan ako ng bahagyang kirot sa kaliwang pisngi ko dahil sa pagtama sa dala ni Jane na laundry basket. Parehas kaming nagreklamo sa sakit."Oh, I'm sorry!" I apologized and checked Jane. Dahil sa pag-iisip ko ay ganito ang nangyari. I just learned not to think deeply while going down the st
Kinabukasan, hindi ko rin napigilan ang kuryosidad ko. When I walked passed through that room, I had the courage to peek inside, and found out that what I saw from the window last night, was nothing but an unfixed curtain. Nakahinga ako ng maluwag dahil sa natuklasan. Epekto lang marahil iyon ng naranasan ko kagabi sa kwarto ko.Buong agahan ay tahimik lang kaming dalawa ni Lola sa hapag. Minsan ay napapatingin ako sa kanya, siya naman ay diretso lang ang tingin sa pagkain. It feels like I am eating
Tears streamed down my cheeks as I stared at the good view outside this moving bus. The hot summer air touched my wet face and my soft curly hair danced along with it. I wiped my cheeks using my hand. I have to stand with my decision.Leaving the city and choosing to be away from the problem and to the people I thought would be my crying shoulder, was the best that I could do. All I need right now is an