Chapter 3

Naglalakad ako pababa sa hagdan habang inaalala pa rin ang hindi maipaliwanag na nangyari sa akin kagabi. Kung gaano kalinaw sa aking alaala na kinausap ako ng isang multo! Ang hindi lamang ako sigurado ay kung paano ako napunta sa kama ko. I tilted my head while looking at the high ceiling as I recalled what happened last night in my room. 

Sa lalim ng pag-iisip ko ay hindi ko namalayang may isang baitang pa palang natitira mula sa hagdan. I mistook a step and fell from the last step. Jane was crossing in front of me that caused us to bumped with each other. Nakaramdan ako ng bahagyang kirot sa kaliwang pisngi ko dahil sa pagtama sa dala ni Jane na laundry basket. Parehas kaming nagreklamo sa sakit. 

"Oh, I'm sorry!" I apologized and checked Jane. Dahil sa pag-iisip ko ay ganito ang nangyari. I just learned not to think deeply while going down the stairs. Definitely not a good idea lalo na kung lulutang-lutang ka. 

"Ayos lang ako, Wynter. Ikaw? Masakit ba?" She put the laundry basket down and held my shoulders to check my face as well. Probably know where I hit myself. 

"No, I'm okay!" agap kong sagot. Hindi naman gaanong masakit ang pagkakatama ko. Saglit lang naman ang sakit at nawala na. 

"Malayo pa lang ako ay nakikita na kita pababa na mukhang wala sa sarili. Mukhang may malalim kang iniisip. Okay ka na ba?" puna ni Jane. She even put her palm on my forehead. I slightly moved my head away 'cause I didn't expect her gesture. Sinabi kong maayos naman na ako at sumang- ayon naman siya. Binilinan niya din akong mag- ingat sa pagbaba ng hagdan. 

We continued what we're supposed to do after what happened. I don't have a thing to do, though. Naghahanap pa lang ako ng pwedeng magawa. Sa paglibot ko ay nakarating ako sa garden ng mansion. Doon, ay si Manang na nagdidilig ng mga halaman. 

"Maayos na ba ang pakiramdam mo?" Manang Lory, the mayordoma of the mansion, turned her head towards me when she sensed my presence. 

"I'm already fine, po. Inasiko po ako ni Jane kahapon." I smiled at her genuinely. She nodded her head and continued with what she's doing. Kumuha din ako ng hose upang tulungan siya sa pagdidilig. Wala din naman akong magawa ngayong umaga. I failed to ask Jane yesterday because of my father's call. Nakalimutan ko ring tanungin kanina dahil sa nangyari. 

"Ako nang bahala dito. Magpahinga ka muna at baka hindi ka pa tuluyang magaling." Lalapit pa sana si Manang upang pigilan ako sa gagawin, ngunit desidido akong magdilig. 

"Maayos na po ako. Wala naman po akong gagawin. Tulungan na po kita." I started to water the plants near her.

Kagabi pa ako maayos, kaya hindi rin ako kapani- paniwala na mataas ang lagnat ko kagabi.

"Ikaw ang bahala," si Manang. 

"Ang tagal niyo na po dito, hindi ba?" I urge to open a topic after a moment of silence. May sadya rin talaga ako kay Manang Lory kaya ako lumapit sa kanya.

"Oo. Naabutan pa nga kita noong maliit ka pa. Bakit?" Lumingon saglit sa sakin si Manang at ibinalik ang tingin sa mga halaman. Tumingin na rin ako sa ginagawa ko.

I smiled while staring at the plants. Hindi ko siya natatandaan. Ngunit naabutan niya pala ako noong nagpupunta pa kami dati nila Mommy dito at naalala niya ako.

"Uh, wala po ba kayong nararamdaman na kakaiba? Like ghost?" Humarap ako kay Manang Lory, nag-hihintay ng isasagot niya. I honestly hesitance from asking her, baka tulad ni Jane ay pagtawanan niya lang ako.

Bahagyang natawa si Manang bago sumagot. "Hindi naman maiiwasan 'yon, lalo pa't ang tagal na din ng masyon na ito."

I nodded.

"Ngayon po, may nararamdaman po ba kayo o...n-nakikita?" I continued asking. 

Biglang pumasok sa isip ko ang itsura ng lalaking multo. 

"Bakit mo naman naitanong?" Manang asked while still looking at the plants. I was fast to think for an answer. Lumunok ako bago muling sumagot. 

"Interesado lang po talaga ako sa mga gano'ng kwento." I smiled. Though I just got interested yesterday.

Kung hindi maniniwala si Jane, hahayaan ko na lang. Wala na rin akong balak pang ikwento sa iba, kahit pa kay Manang Lory. 

"Doon sa abandonadong kwarto malapit sa iyo, palagay ko ay mayroon talaga doon." Natigilan ako sa narinig mula kay Manang. Nakatingin na siya sa'kin this time. 

Ang tanging kwartong hindi na ginagamit ay yung pinuntahan ko noong unang gabi ko dito. So, the fear that I felt that night make sense? It wasn't just because I was paranoid. Maaaring meron nga. 

"Huwag ka sanang matakot dahil sa sinabi ko. Karamihan naman sa gano'n ay hindi dapat ikabahala." Dagdag ni Manang. Probably she saw the fear that was written on my face. I tried to compose a smile.

"Hindi po Manang." I faked a chuckle. Kahit ang totoo ay kinabahan ako. "Nakapasok nga po pala ako sa sinasabi niyong kwarto. Ano po bang mayroon doon at bakit hindi po nililinisan?" 

"Ginawa nang tambakan 'yon at masyado nang madumi. Ire-renovate na rin naman itong mansyon kaya hindi na nilinisan." 

I just nodded for an answer and didn't ask further questions. I already had another proof that that creature really exists and I am now certain that it wasn't just hallucinations. But why me? Why did he have to show himself and talk to me like that?! Ni hindi man lamang nga siya nararamdaman ni Jane.

"Nalulunod na ang halaman, Wynter." 

Napabalik ako sa aking sarili dahil sa boses ni Manang at napatingin sa hawak kong hose na kanina pa nakatutok sa mga halaman.

"Pasensya na po!" Agad kong inalis 'yon at nahihiyang ibinaling ang hose sa ibang didiligan. Tipid siyang natawa. 

"Tapos na ako dito. Bumalik ka na sa loob at ako nang bahala diyan." Tinungo ni Manang ang switch upang patayin ang hose ko. Wala na rin akong nagawa kundi sundin siya.

Nagpasya na lang akong pumunta sa kwarto ko. Hindi ko naiwasang mapadaan ulit sa kwarto na sinasabi ni Manang. Posible kayang siya talaga ang naramdaman ni Manang? Doon kaya siya namamalagi? The thought of he's been staying there gives me creeps. It made me want to move from another room far from that abandoned one.

It's been a week since I got here. My other cousins are already here to fetch Lola for their vacation.

"How about you, Wynter? Do you want to come with us?" Giezelle asked me. Nakita kong siniko siya ng isa pa naming pinsan at pinanlakihan ng mga mata. I cleared my throat. 

"I want to stay here. Thanks for inviting me." I smiled at them despite the bitter feeling. Hindi ko alam kung tunay na ngiti ba ang naipakita ko. I can feel that they dislike me. Tanging si Giezelle lang ang kumakausap sa akin.

Hindi ko naman gustong magbakasyon. Ang gusto ko lang ay lumayo muna kay Daddy para matahimik naman ako. Hindi ko rin alam kung anong makakagaan sa pakiramdam ko ngayon sa kabila ng pinapasan kong lungkot.

"Don't make any trouble, Wynter." Lola reminded me again. I bid them goodbye before they went to their van.

I heaved a deep sigh and turned to face the huge mansion. Ano na namang gagawin ko sa mansyon na 'to? Isang linggo na akong nasa loob lang at hindi sinusubukang lumabas.

"Nelly, nakabili ka na ba ng pinapabili ko sa'yo?" I heard Manang's voice talking to the other househelp when I entered the mansion.

"Hindi pa po Manang. May inuutos pa kasi si Ate Bebang sa'kin," sagot ni ate Nelly.

"Kailangan ko na 'yan mamaya sa hapunan."

I observed them exchanging words. Naisip kong akuin na lang ang gawain tutal ay wala naman akong magawa. I went to ate Nelly when I had the chance to butt in.

"Can I buy it instead? Gusto ko na din kasing lumabas naman." 

 Noong una ay nag alangan pa siya dahil bisita ako dito at apo ni Lola Mathilda, ngunit napilit ko din sa huli.

Pumunta ako sa malapit na tinadahan ng gulay na tinuro sa akin ni Ate Nelly. This is also my first time doing this. All my life, Mommy spoiled me with everything. Now that I am here, I realized so many things. Nagagawa ko ang mga bagay na hindi ko nagagawa dati.

Tinutungo ko na ang daan pabalik sa mansyon nang biglang nabutas ang plastic na lalagyan nito. Gumulong ang mga patatas na binili ko kaya't dali dali ko 'yong sinundan at hindi napansin ang sasakyan na paparating. Sobrang lapit na no'n sa akin nang bigla iyong tumigil. Napa-upo na lang ako sa lapag. The sound of the sudden break and the screeching of wheels filled my ears. My eyes were wide and my lips parted in shocked.

Agad na may mga naglapitan sa akin.

"Are you okay, Miss?"

"Mabuti na lang at nakapreno agad si kuyang driver, kung hindi baka tuluyan nang nasagasaan si ate!"

Mga tinig nilang nag- aalala ang pumalibot sa akin. Tinulungan nila akong makatayo pati na rin sa pagpulot ng mga patatas sa lapag.

"Pasensya na hija, hindi kita napansin. Pero ang nakapagtataka ay hindi naman ako nakapreno. Kusa na lang tumigil ang sasakyan ko." Bumaling sa akin ang driver na mukhang nasa late 30's na. Bakas ang kalituhan sa mukha niya. Humingi rin ako ng tawad dahil ako naman ang may kasalanan dahil hindi ako tumingin bago ako sumugod sa kalsada. 

My eyes unconsciously darted inside his car and my blood ran cold as soon as I met his gaze. Isang linggo na ang lumipas simula nang magpakita siya sa akin at akala ko ay huli na 'yon! Ngunit nandito na naman siya.

Tumayo na ako, hindi ko na pinansin ang mga tao sa paligid ko at dali dali akong umalis doon. I ran as fast as I could until I reached the mansion.

"Ate Nelly!" I called her as I reached home. Hingal pa ako dahil sa pagtakbo. 

"Oh? Bakit humahangos ka? Para kang nakakita ng multo. May nangyari ba sa'yo sa labas?"

I didn't answer his questions, instead I handed her the plastic bag. Umalis agad ako sa harapan niya at nagtungo sa kwarto ko. Sumampa ako sa kama ko, humiga at nagtaklob ng kumot hanggang leeg. Mukhang mababaliw yata ako dito!

Sinusundan niya ba ako? Bakit nandoon siya? Bakit nagpakita na naman siya?!

"Hindi kita sinusundan."

I shrieked in fear when I heard his voice again. It was like a normal voice but knowing that it came from a ghost scared the shit out of me!

"Please, leave me alone!" I closed my eyes tightly and covered my ears using my hands as I uttered a prayer to make him disappear.

"I'm not a bad ghost so your prayer won't work for me." I can hear his voice near me. He can read my mind?! Mas lalo akong natakot.

"What do you want?!" Hindi ko napag-isipan ang lumabas sa bibig ko. Paano pala kung gusto niyang sumama ako sa kanya? Tapos kunin niya ang kaluluwa ko? "No, no! Don't answer that!" Bawi ko.

He chuckled. "I don't want anything from you. I was just bored, that's why I'm here," he said, calmly. Did I hear him right? 

"Are you kidding me? May multo bang nabo-bored?!"  

And he's even speaking in English. I can't believe this! This is making me lose my mind.

"Yes, me. Anyway, aren't you going to thank me?" He's talking to me casually as if we're friends! 

Lalo ko pang narinig na mas lumapit siya sa akin, but this time hindi na ako tulad noong una na hindi makagalaw sa sobrang takot, bahagya na akong kalmado. Though my eyes are still closed and afraid to see him.

"And why am I thanking you?" Suplada kong sambit. Takot lang ang dulot niya sa'kin tapos magpapasalamat ako?

"I saved you from being hit by the car," he proudly said. Napatigil ako saglit. 

"Y-you what?" I opened my eyes but swiftly shut it again when I realized what I was talking to. I had a glimpse of him standing in front of me, with his arms crossed over his chest.

"Kung hindi ko pin-reno ang sasakyan ay baka katulad mo na ako ngayon."

That answers why he's inside the car. Siya pala ang pumigil na tuluyan akong masagasaan. Hindi ko alam kung matutuwa ako o madidismaya sa pagligtas niya sa akin, dahil pagkakataon ko na 'yon upang takasan ang nararanasan ko ngayon. Pero bakit niya ipinagmamalaki ngayon? Mayabang din pala ang multong 'to.

I didn't have the chance to comment back because of the sudden knock from the door.

"Ayos ka lang ba, Wynter?" Boses ni ate Nelly ang narinig ko sa labas ng kwarto ko. Unti unti kong minulat ang mga mata ko at nakitang wala na ang lalaking multo sa paligid.

"Okay lang po ako, Ate! Sorry po sa inasal ko kanina. Kailangan lang talagang gumamit ng banyo!" That's the safest reason I could think of. Hindi na ako tinanong ni ate Nelly at iniwan na ako. 

Muli kong ginala ang mga mata ko sa paligid. Hindi ko pa siya napapasalamatan. Even though he's being boastful about saving me, I should still thank him.