Chapter 5

It's been five days since I last saw him. Pagbalik ko sa kwarto matapos kong umalis noong araw na 'yon ay hindi ko na siya ulit nakita pa o kahit naramdaman man lang. My life in this mansion somewhat returned to normal. No sudden appearance of the ghost, though not finally have a peace of mind, dahil may naiwan pa akong problema sa Manila. 

In the past days, I already know how to properly fry an egg, hotdog and bacon. Hindi ko na sila nasusunog tulad sa mga nauna kong prito, and I'm still in the process of learning how to cook a dish with the help of Manang Lory. I also mastered watering the plants, and right now, I am cleaning my room. Hindi ko na iniasa sa mga kasambahay dahil kaya ko naman at kwarto ko naman ito. I guess, I'm enjoying things like this because of boredom. Nakakagaan din sa pakiramdam na may naitutulong ako sa pag-stay ko dito.

I was about to go near my bed to pick up the crumpled paper when I tripped on my foot. My hand landed on the nearest thing I could reach. Huli na na ng mapagtanto ko na flower vase pala 'yon. I watched as it fell on the floor. It made a loud sound before completely shattered into small pieces. It scattered over the floor, good thing I was swift to avoid it. Hindi ako natamaan ng mga bubog.

Natataranta kong pinulot ang mga nabasag na parte ng vase, dahilan para masugatan ako. I can say it was a deep cut because of the too much blood. Dali dali akong nagtungo sa banyo upang tanggalin ang dugo at kunin na rin ang first aid kid. Napatigil ako sa ginagawa nang maaalala ang lalaking multo, dahil tuwing may nangyayari sa akin ay alam niya.

I shook my head consecutively to get the thought out of my mind. I should not think of him.

Tinuloy ko nang ayusin ang sugat ko. Nilagyan ko na lamang 'yon ng band aid. Pagkatapos ay tinapos na ang paglilinis sa kwarto ko.

Nagpapahinga na ako sa kama, nakasandal ang likod sa headboard, nang mapansin ko sa gilid ng mata ko na parang may nakatayo sa sulok ng kwarto ko. Nilingon ko 'yon, sa pag-aakalang ang lalaking multo 'yon, ngunit namamalikmata lang pala ako. Ilang beses na akong namamalikmata sa nagdaang araw at inaakalang nagpakita ang multo. He wasn't here, but he's not leaving my mind. Napa-paranoid na ako at iniisip na lagi siyang magpapakita.

I already charged my phone earlier, afraid it may not totally open again. Kakabukas ko pa lamang ng cellphone mula sa pagkaka-lock ay nakatanggap na ako ng tawag mula sa kaibigan ko sa Manila. Tapos na ba sila mag saya na wala ako kaya tumatawag na siya sa akin? Namatay na ang tawag, at sa pangalawang ring ay sinagot ko na iyon.

Kahit naiinis ako ay hindi ko pa rin kayang tiisin na hindi sagutin ang tawag nila. Kaya mabuti talagang nakapatay na lang ang cellphone ko.

"Sab..." I greeted from the other line. 

"You're not in your house? Why didn't you tell me! Nagpunta kami sa inyo, napagalitan pa kami ng Daddy mo!" Sab's fuming voice greeted me. 

"I'm in Rizal. Anong ginagawa niyo diyan?" Hindi ko na muna pinansin ang pagkainis ni Sab at kinalma na lamang ang sarili. 

"What? What are you doing there? Bakit hindi mo kami sinabihan?!" sigaw niya pa rin. I can hear the voices of my other friends in her background. 

"Ayaw niyong magpa-istorbo 'di ba? Kaya hindi na kita tinawagan pa," kalmado kong sambit, ayaw nang tapatan pa ang inis niya. 

"What?" I can sense the irritation in her voice. Nagagalit sila kapag tinatawagan ng walang permiso, ngayong ginawa ko naman ang gusto niya, galit pa rin siya. 

"I just did what you asked, Sab. Parang ako pa ang walang kwenta dito?" 

She hissed from what I said. Parang hindi makapaniwala sa sinabi ko. Right. Because I never talked to her in this way. Ngayong sumasagot ako ay hindi siya makapaniwala. 

"So you're saying, kami ang walang kwenta?" She laugh sarcastically. 

"I didn't say that." I was calm despite her irritation. 

"That's what you're trying to imply! Anong pinagmamalaki mo ngayon, ha, Wynter?" She snorted. 

I sighed. "Hindi ko sinagot ang tawag mo para makipag-away, Sab."

"Pero puro pabalang ang sagot mo! Galit ka ba dahil hindi ka namin sinama?" 

"Of course not!" sagot ko agad. Hindi ako ganoon kababaw para magalit dahil lang hindi ako inimbita sa lakad nila. 

"Good kasi wala kang karapatan para magalit," she scoffed. I can imagine her rolling her eyes. "Nasaan ka ba ngayon? Nakahanap ka ba ng boyfriend na makikinig sa drama mo?" She chuckled mockingly.  Bahagya ako napairap sa ere. 

"Ibababa ko na 'tong tawag kung wala ka namang ibang sasabihin," I said. 

"Wait lang, Wynter. Ayaw mo bang marinig na puro kadramahan lang ang mga kinu-kwento mo? Simula nang maging kaibigan ka namin, walang ibang lumalabas sa bibig mo kung hindi problema," maarte niyang sambit. 

Her words are like daggers piercing on my chest. Para rin akong nabingi sa tinuran niya. Ayon lang ba ang tingin nila sa'kin? Kaya nararamdaman ko na parang ayaw nila sa akin, dahil sa pagsasabi ko ng problema? 

"Bakit hindi ka na sumagot diyan?" Sinundan niya 'yon ng tawa. "Totoo, hindi ba? Nakakasawa na nga, eh. Ayon na lang lagi ang ambag mo tuwing magkakasama tayo. So wherever you are, don't ever show your boring ass to us. Bye!" She , then ended the call. She was the one who called, tapos siya pa ang may ganang magbaba? Napabuntong hininga na lang ako pagkatapos. I massaged my temple using my fingers. 

Si Sabrina ang masasabi kong pinakaclose ko sa aming magkakaibigan. Super close kami dati pero nang magkaroon kami ng maraming kaibigan ay hindi na kami lagi magkasama. Seems like I am just her option when others were not around. Maarte talaga siya at medyo masama ang ugali pero iniintindi ko na lang dahil siya lang ang kaibigan ko. But now, I realized that I don't need friends, lalo na kung ayaw naman sa'kin. 

Mahina akong napatawa. Great. I really have nothing left in me, now. Mommy left me, my daddy hates me, I don't know if I still have a home, and now, my friends don't want me anymore. They're the only friends that I have, ngayon, nawala na din, pero gumaan ang pakiramdaman ko.

Napaisip din ako. Hindi ko na alam kung sino pa ang lalapitan ko. I can't stay here forever, I have to return to Manila, but I don't know at this moment what's waiting for me there. Saan ako pupunta? Did I really choose the right thing? Parang mas gumulo pa yata noong umalis ako.

Hindi ko napansin agad na tumutulo na pala ang luha ko. Pinunasan ko 'yon ngunit hindi tumitigil. Parang bumuhos lahat ngayon ang luha na naipon ko sa nagdaang linggo.

"Nawala lang ako umiiyak ka na naman." I blinked multiple times from what I heard. 

Hindi ko alam kung totoo bang narinig ko siya. Lumingon ako sa kung saan nanggaling ang boses, nakaupo ulit siya sa recliner sa gilid ng kwarto. Sa sandaling makumpirma ko na siya nga 'yon, mas lalo lamang bumuhos ang luha ko at lumakas ang iyak ko.

"Teka, bakit? Inaano kita?" He has an innocent look plastered on his face, but at the same time, he looks worried.

Hindi ako sumagot at nanatiling umiyak. He didn't failed to appear to help me, yet I am forcing him to leave. Bigla akong nakaramdam ng pangungulila at gusto ng makakasama ngayon.

"Bakit umiiyak ka na naman?" Marahan ang boses niya. Nakakunot ang noo habang nakatingin sa akin.

"You can hear my thoughts, right?" Unti-unti na akong tumahan upang makapagsalita nang ayos. 

"I want you to share it with me." Mataman niya akong tinignan.

Niyakap ko ang mga tuhod ko at binigay sa kanya ang lahat ng atensyon ko. Umayos siya sa pagkakaupo at tila handa nang makinig. 

"Have you ever been lonely?" Those were the words that first came out of my mouth. He shrugged. 

"I'm always alone, but I'm not feeling lonely. I'm just enjoying being with myself, I guess. Why? Is that what you're feeling right now?" 

Dahan-dahan akong tumango bilang sagot, ngunit bigla ko ring naalala ang sinabi ni Sab kanina tungkol sa kadramahan ko. Saglit akong tumitig sa lalaking multo. I know he wouldn't say those words to me.

"There's nothing left in me. Iniwan na nila akong lahat." Pinigilan kong mahikbi. 

"What do you mean?" He's attentively staring at me.

"Mommy's gone, inayawan na ako ng Daddy ko, pati ng mga kaibigan ko."

Sobrang rahan ng paraan ng pagtitig niya sa akin, na para bang maaari akong mabasag anumang oras.

"Paano ang mga tao dito?" His eyebrows met. 

"They're different. Hindi ko din alam kung hanggang kailan sila sa tabi ko." 

Tumango siya at humingang malalim. "Right, hindi natin masasabi kung hanggang kailan ang isang tao mananatili sa tabi ng isa. But remember that people come and go. May darating, aalis, at may darating ulit." 

I pouted. "But I want it to be permanent. I'm done and tired of pleasing other people to stay. I want them to stay because they want to."

He gave me a small smile. "The right person will, just wait for it. For now," he stood up. "Change into comfortable clothes. We're going somewhere." He winked. Kumunot ang noo at nagtatakang nakatingin sa kanya. 

"Saan naman?" Napatunghay ako dahil sa sinabi niya.

"It's a surprise, but it will definitely calm you. Just trust me. Ligaw na multo ako, remember? Marami na akong napuntahan, at isa 'yon sa nagustuhan ko," he said. He raised his eyebrow to assure me. 

I gave him a suspicious look. I'm still thinking if I should trust him or not. 

"Go ready yourself. Lagi ka na lang umiiyak. Wala ka pang isang buwan dito, nakatatlong iyak ka na. You need to freshen up," he cheered me up. 

Nagtaka ako sa sinabi niya. Pangalawang beses niya pa lamang akong nakikitang umiiyak, noong una siyang nagpakita sa akin at ngayon.

"Dalawang beses mo pa lang ako nakikitang umiiyak." I uttered the question that's on my mind.

"Dalawa?" He looked up at the ceiling to think. "Dalawa nga. Sinabi ko bang tatlo?" He chuckled awkwardly. 

"Oo! You know what? Ang labo mo kausap. Umalis ka na nga lang sa kwarto ko!" I yelled at him. Though, this time, I didn't mean what I said. Iba na sa pakiramdaman ngayong nandito siya. Hindi na galit at inis ang laman ng pagkakasabi ko. 

"Pinapaalis mo na ulit ako. Are you feeling okay now?" Parang natuwa pa siya na pinaaalis ko siya. 

I nodded my head a bit. "Thank you for consoling me. I'm feeling better." My voice turned soft. I really appreciate his presence.

"Magiging better pa 'yan kapag sumama ka sa'kin. I'll just wait for you outside, okay? I know you missed me, but you can take your time. Hindi mo kailangan magmadali." He winked at me for the second time.

"I didn't miss you!" I threw my pillow in his direction, but he managed to avoid it. Idiot, even if he didn't avoid it, he still wouldn't be hit by the pillow. It will only pass through his body.

"Don't worry, I missed you, too." He grinned. I gave him a death glare, but the weird feeling is that I felt my stomach churning from what he said.