Tears streamed down my cheeks as I stared at the good view outside this moving bus. The hot summer air touched my wet face and my soft curly hair danced along with it. I wiped my cheeks using my hand. I have to stand with my decision.
Leaving the city and choosing to be away from the problem and to the people I thought would be my crying shoulder, was the best that I could do. All I need right now is an escape. Escape from everything—from the frustrations, wrong choices, fake people, guilts and regrets. I need a new environment even for just a short period of time.
The bus stopped, waking up my mind from my thoughts. I guess, I'm already in my destination. I step out from the bus, feeling the fresh wind of Rizal. Naglakad lakad ako habang lumilingon sa paligid upang humanap ng masasakyan patungo sa talagang pupuntahan ko.
"Saan kayo, Ma'am?" A man approached me with all smiles. Kahit may pag aalinlangan ay sinabi ko ang kailangan ko.
"S-Santa Cecilia po?" I'm not sure about the place, but maybe they knew about it.
"Ah, oo. Isang daan ang binabayad doon mula dito. Sasakay ka na ba, Ma'am? Kukuha na ako ng tricycle." Magalang ang paraan ng pagkakasabi ni Manong kaya nakampante ako kahit papaano.
"Opo. Salamat po."
Bitbit ang isang back pack at maleta, hinintay kong dumating ang sinasabi na
sasakyan. May pera naman akong naipon kaya walang problema sa mga nagastos ko ngayon.
Moments later, a blue tricycle stopped in front of me. Iba ang driver no'n sa nakausap ko kanina.
This is my first time riding one. Sa manila ay mayroon akong ilan na nakikita ngunit hindi ko pa nasusubukan. Maingay 'yon at magalaw dahil sa lubak na kalsada nila. The ride took half an hour before I finally saw the arch, labeled with the name of the place, Sta. Cecilia.
Nagpahatid ako sa mismong tapat ng mansyon ni Lola, buti na lang at kilala ito kaya hindi na ako nahirapang hanapin pa. Hindi ko alam kung tatanggapin ba ako dito. Hindi ko rin kasi sinabi ang pagpunta ko. Ang tagal kong nakatayo sa tapat ng luma at kinakalawang na gate bago pindutin ang doorbell. Even the exterior of the whole white mansion looks very old. Sa tagal ng panahon, nagbago na ang kulay nito. It was surrounded by crawling leaves all over the house and even around the gate. I find it creepy. Kung napa renovate siguro ang bahay, paniguradong maganda ang kalalabasan nito.
Lumabas sa bahay ang isang babae na tingin ko ay matanda lamang ng ilang taon sa'kin. I was alerted.
"Sino ho sila?" aniya mula sa kabilang parte ng tarangkahan. Palagay ko ay hindi niya na ako kilala dahil sobrang bata ko pa nang huli akong pumunta dito.
"Wynter Lee po, pakisabi." Iyon lamang ang sinabi ko, dahil hindi ko alam kung ano ang tamang i-address sa sarili ko sa mansyon na 'to.
Umalis saglit ang babae at bumalik para pagbuksan ako ng gate. Habang naglalakad papasok ay nililibot ko ang mga mata ko sa bawat nadadaanan. Nakarating na kami sa loob ng mansyon at tumigil kami sa isang tanggapan.
"What brought you here?" Nakataas na kilay ni Lola Mathilda ang bumungad sa'kin. Simple lang ang itsura at ayos niya, hindi tulad ng ibang mga namamalagi sa mansyon na nagsusumigaw ang yaman dahil sa suot na damit at alahas.
Hindi kami close ni Lola mula pa noon kaya nakakahiya rin na dito ako tumakbo, pero siya na lang ang tanging malalapitan ko. I don’t have any choice but to lower and swallow my pride. I guled hard before I tell her my reason.
"C-can I stay here po? For the whole summer?" I am dead nervous right now. Halos magwala sa kaba ang puso ko. Kung ipagtatabuyan niya ako ngayon, hindi ko na alam kung saan pa ako pupunta.
She surveyed me from head to foot with her raised eyebrow. Maya-maya ay tsaka siya tumango.
"Okay, just don't get yourself into trouble. I'll be with your cousins for vacation. I will leave after a week." After saying those words, she turned her back to me and left the receiving area.
Jane, the woman who welcomed me earlier, cleaned the room where I'll be staying. She also helped me with my other needs. I refused her help but she insisted. Wala na akong nagawa pa kundi hayaan siya.
Hindi nagtanong si Lola tungkol sa kung bakit ako nandito o kung bakit ako hinayaan mag-isa ni Daddy. Sana bukas at sa susunod pang araw ay hindi na siya magtanong, dahil hindi ko alam kung paanong paliwanag ang gagawin ko.
Walang alam si Daddy sa pag-alis ko, as if he cares. Ito ang napili kong puntahan dahil alam ni Daddy na hindi naman ako malapit sa kanila at ang alam niya, ayaw ko kay Lola Mathilda, which isn't true. Partly yes, but not to the extent that I wouldn't dare to see her or come to ask for help. Kinapalan ko na ang mukha ko dahil ito na lang ang last resort ko.
I lie down my back on the soft mattress of my bed. Naka-ayos na ang mga unang kailangan ko rito, kagaya na lamang nitong higaan. Mabuti na lamang at mabilis iyon na naasikaso ni Jane. Thanks to her.
Kinuha ko ang picture frame na nilagay ko kanina sa bedside table. It was a picture of my Mother. I stared at it for a moment.
"I miss you so much, Mommy. I wish you're still here, para hindi na nagagalit sa'kin si Daddy." I caressed the glass that covers the picture. "I miss my best friend, sister, teacher and mother. All in one ka, eh. Kaya ngayon na kinuha ka na sa'kin, nawala na din sa'kin ang lahat." Hindi nakatakas ang pait sa boses ko.
The window curtains suddenly blown by the wind. Pumasok ang malamig na hangin sa loob ng kwarto. Mainit pa rin ang pang hapong araw ngunit malamig na hangin ang nararamdaman ko.
Sinarado ko ang bintana at bumalik sa pagkakahiga. I closed my eyes and embraced the picture frame of my mother. I can feel the cold air entering my room again. My heartbeats fastened. The hair all over my skin straightened up.
"I-is that you, Mommy? Is this your way of saying that you're always by my side? Like
what have you always told me?" My voice cracked and my tears ran down through the side of my eyes.
Hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako. Nagising na lamang ako nang may pumasok sa kwarto ko.
"Lola..."
I rubbed my eyes and got up from lying in bed.
"Hindi ko alam kung bakit napili mong pumunta rito, but I'm certain that your father is one of the reasons,” she casually said and sat down on my bed. I pursed my lips and didn't say a word. Medyo nabigla ako sa biglaang pagkausap niya sa akin.
"I know you're still hurting, I am still, too. Your mother is my daughter, Wynter. It's also hard for me that she's gone. Kaya sige, hindi ako magtatanong. I'll let you stay here whenever you want." Hindi bakas ang emosyon sa mukha ni Lola habang sinasabi ‘yon ngunit ramdam ko ang concern niya. I was relieved.
She used to be super strict before. Never in my life have I seen her laugh. I expected her to welcome me with a mocking tone or raising voice, but instead, she treated me casually. People change over the years, I guess.
After dinner, I decided to wander around the mansion. Everything is antique, from the vases, frames, portraits, furniture and the piano. I trailed my fingers up through the handrailing of the huge staircase as I went up stairs. Sa second floor ay puro kwarto lang. It was intentionally made for the family who wants to stay here.
I strolled along the hallway, but my attention caught by the slightly open door of one of the rooms. It's dark so I couldn't see what's inside. Out of curiosity, I entered the room. The light wasn't working so I endured the darkness of the room. I can say, this room is abandoned, the furnitures are all broken. Wala naman palang kung ano dito sa loob.
I was about to leave when I saw a silhouette of a man standing in front of the big window. My eyes widened and I couldn't move my body. My fear got more intensified when the door I left open suddenly shut. I screamed in shock and nervousness. That's the moment I finally moved myself and hurriedly opened the door. Jane's frightened expression welcomed me. Agad akong lumabas at sinarado ang pinto.
"A-anong ginagawa mo dito? Ikaw ba 'yung sumigaw?" she asked, nervously. Si Jane pala ang dahilan ng pagsara ng pinto.
"Akala ko ay kusang sumara ang pinto kaya natakot ako.” I am breathing heavily. “I'm sorry, I went in." Baka magalit si Lola na nangialam ako ng kwarto dito. My chest went up and down, hinihingal pa dahil sa nasaksihan. Posible rin bang hindi totoo 'yung nakita ko sa bintana?
"Paano ka nakapasok? Naka-lock 'to at saka hindi na binubuksan," nagtatakang aniya at sumulyap sa pinto sa likod ko.
"H-huh? But I saw it open, earlier." Mas lalo akong kinabahan dahil sa sinabi ni Jane. Muli kong sinulyapan ang gawi kanina.
"Ganoon ba?” Saglit na naisip si Jane. “Baka naiwan lang na bukas ni Manang… Pero bakit naman bubuksan ni Manang 'to?" she said the latter in a whisper with her brows furrowed, like she was just telling those to herself. Her face was full of confusion.
"Magpahinga ka na, Wynter. Siguradong pagod ka sa byahe mo." Jane tapped my shoulder before heading downstairs.
Pinigilan ko ang sariling sumilip ulit para tingnan kung totoo ba ang nakita ko sa loob. I don't know if ghosts really exist, but I'm still afraid to see one… Kung makakita man ako ngayon, hindi ko alam ang gagawin ko.
Instead of staying there, I went back to my room to take a rest. Kahit nakaidlip ako kaninang hapon, hindi pa rin sapat 'yon at ramdam ko pa rin ang pagod. Hindi lang sa byahe, kundi pati na rin sa nangyari bago ako umalis. I felt so drained.
Kinabukasan, hindi ko rin napigilan ang kuryosidad ko. When I walked passed through that room, I had the courage to peek inside, and found out that what I saw from the window last night, was nothing but an unfixed curtain. Nakahinga ako ng maluwag dahil sa natuklasan. Epekto lang marahil iyon ng naranasan ko kagabi sa kwarto ko.Buong agahan ay tahimik lang kaming dalawa ni Lola sa hapag. Minsan ay napapatingin ako sa kanya, siya naman ay diretso lang ang tingin sa pagkain. It feels like I am eating
Naglalakad ako pababa sa hagdan habang inaalala pa rin ang hindi maipaliwanag na nangyari sa akin kagabi. Kung gaano kalinaw sa aking alaala na kinausap ako ng isang multo! Ang hindi lamang ako sigurado ay kung paano ako napunta sa kama ko. I tilted my head while looking at the high ceiling as I recalled what happened last night in my room.Sa lalim ng pag-iisip ko ay hindi ko namalayang may isang baitang pa palang natitira mula sa hagdan. I mistook a step and fell from the last step. Jane was crossing in front of me that caused us to bumped with each other. Nakaramdan ako ng bahagyang kirot sa kaliwang pisngi ko dahil sa pagtama sa dala ni Jane na laundry basket. Parehas kaming nagreklamo sa sakit."Oh, I'm sorry!" I apologized and checked Jane. Dahil sa pag-iisip ko ay ganito ang nangyari. I just learned not to think deeply while going down the st
Hindi ako nakatulog nang maayos kinagabihan dahil bumabagabag sa akin ang lalaking multo na 'yon. Magpapakita pa kaya siya? I haven't thank him yet, for saving me yesterday, but I don't wish to see him again, though. He's still a ghost, after all.I got out of bed even if it was still inviting me to sleep more. I don't want to be treated special in this mansion, I should not wake up late.I went to the bathroom inside my room to take a shower. Paglabas ko ay muntik na akong madulas dahil sa nakitang bulto ng taong nakaupo sa kama ko—or should I say, multo? Biglang bumilis ang tibok ng puso ko dahil sa kaba. My grip from my towel tightened."Goodmorning." He greeted me with a casual smile. He's facing the bathroom's door while sitting on the bed. Kaya saktong sakto na paglabas ko ay siya ang bubungad sa akin. G
It's been five days since I last saw him. Pagbalik ko sa kwarto matapos kong umalis noong araw na 'yon ay hindi ko na siya ulit nakita pa o kahit naramdaman man lang. My life in this mansion somewhat returned to normal. No sudden appearance of the ghost, though not finally have a peace of mind, dahil may naiwan pa akong problema sa Manila.In the past days, I already know how to properly fry an egg, hotdog and bacon. Hindi ko na sila nasusunog tulad sa mga nauna kong prito, and I'm still in the process of learning how to cook a dish with the help of Manang Lory. I also mastered watering the plants, and right now, I am cleaning my room. Hindi ko na iniasa sa mga kasambahay dahil kaya ko naman at kwarto ko naman ito. I guess, I'm enjoying things like this because of boredom. Nakakagaan din sa pakiramdam na may naitutulong ako sa pag-stay ko dito.I was abou
Hindi ako nagtagal sa pag aayos ng sarili. Nagpalit lamang ako ng komportableng damit gaya ng sinabi niya. A fitted track pants partnered with a simple tank top. I have no idea where we are going or what we're going to do, but I trust myself to him."Saan ka pupunta, Wynter?" Nakasalubong ko si Jane pagbaba ng hagdan. Magpapaalam na sana ako kay Manang Lory, ngunit andito na si Jane kaya ipapasabi ko na lamang."Lalabas lang ako, Jane. Babalik din ako bago magdilim. Pakisabi na lang kay Manang." Pinagdikit ko ang mga labi ko. Siguradong magtataka sila dahil wala naman akong kaibigan at hindi ko pa alam ang lugar na ito."Saan ka naman pupunta? May alam ka ba dito?" nagtatakang tanong ni Jane."O-oo. Nadaanan ko 'yon noong lumabas ako," medyo kinakabahan kong
Nakasimangot ako habang nagdidilig ng halaman. Hindi na muling nagpakita si Theros kagabi, hanggang ngayon na tapos na ako mag-agahan. Ganoon ba siya kagalit upang hindi bumalik? Hindi naman sa gustong-gusto ko siyang makita, ngunit binabagabag ako ng konsensya ko.I was almost done with the plants when I heard a voice calling my name. I look around to find him, but I can't even feel his presence. Is he playing with me? Hindi na ba siya galit?"Theros, come out already. I don't like playing games," I grunted. Nagpalinga-linga pa ako at may naaninag na gumalaw sa halaman sa labas, sa tapat lamang ng bakod."Theros who? I'm Cyrus, Wynter! Nakalimutan mo na agad ang pangalan ko?" Nakangusong si Cyrus ang bumungad sa akin. I pursed my lips. Akala ko ay si Theros!Hindi agad
Hindi muna kami agad bumalik sa mansyon kanina kahit kaya ko nang ilakad ang mga paa ko. Natakot ako na baka bumalik si Daddy sa mansyon pagkatapos akong hindi makita. Theros and I went to the brook again to kill time. Sadly, I didn't had the chance to try the water for the second time.Inabot na kami ng dilim sa kagubatan ngunit hindi ako nakaramdam ng kahit kaunting takot dahil kasama ko si Theros. Siya lang talaga ang nakapagpapakalma sa akin sa kahit anong bagay. Lagi siyang nasa tabi ko kapag kailangan ko ng karamay at masasandalan."Pagod ka na ba? Hindi na ba talaga sumasakit ang paa po?" Tanong ni Theros sa tabi ko. Naglalakad na kami ngayon palabas ng gubat. Kahit na nasa harapan lang ang tingin ko ay kita ko sa gilid ng mga mata ko na paulit- ulit niya akong sinusuri.Hindi pa din ako sigurado
On a warm and busy afternoon, I am in the kitchen with Theros. I have done all the things I could do so I thought of baking. I was busy taking out the tray in the oven with the cupcakes I baked. Nilapag ko 'yon sa counter sa harap ni Theros."You mastered baking now, huh?" He said while staring at the cupcakes. Hinila ko palapit sa akin ang tray at sinimulang lagyan ng icing."Yeah, well..." I shrugged off with a chuckle. I didn't take a glance at him because I'm busy putting icing on cupcakes."I wish I could eat some." Mahina niyang sambit, sapat lang para marinig ko. Doon na ako humarap sa kanya."Baka bawiin mo 'yan kapag natikman mo na?" Hamon ko. Though I'm confident these taste good."Why? It looks de
On a warm and busy afternoon, I am in the kitchen with Theros. I have done all the things I could do so I thought of baking. I was busy taking out the tray in the oven with the cupcakes I baked. Nilapag ko 'yon sa counter sa harap ni Theros."You mastered baking now, huh?" He said while staring at the cupcakes. Hinila ko palapit sa akin ang tray at sinimulang lagyan ng icing."Yeah, well..." I shrugged off with a chuckle. I didn't take a glance at him because I'm busy putting icing on cupcakes."I wish I could eat some." Mahina niyang sambit, sapat lang para marinig ko. Doon na ako humarap sa kanya."Baka bawiin mo 'yan kapag natikman mo na?" Hamon ko. Though I'm confident these taste good."Why? It looks de
Hindi muna kami agad bumalik sa mansyon kanina kahit kaya ko nang ilakad ang mga paa ko. Natakot ako na baka bumalik si Daddy sa mansyon pagkatapos akong hindi makita. Theros and I went to the brook again to kill time. Sadly, I didn't had the chance to try the water for the second time.Inabot na kami ng dilim sa kagubatan ngunit hindi ako nakaramdam ng kahit kaunting takot dahil kasama ko si Theros. Siya lang talaga ang nakapagpapakalma sa akin sa kahit anong bagay. Lagi siyang nasa tabi ko kapag kailangan ko ng karamay at masasandalan."Pagod ka na ba? Hindi na ba talaga sumasakit ang paa po?" Tanong ni Theros sa tabi ko. Naglalakad na kami ngayon palabas ng gubat. Kahit na nasa harapan lang ang tingin ko ay kita ko sa gilid ng mga mata ko na paulit- ulit niya akong sinusuri.Hindi pa din ako sigurado
Nakasimangot ako habang nagdidilig ng halaman. Hindi na muling nagpakita si Theros kagabi, hanggang ngayon na tapos na ako mag-agahan. Ganoon ba siya kagalit upang hindi bumalik? Hindi naman sa gustong-gusto ko siyang makita, ngunit binabagabag ako ng konsensya ko.I was almost done with the plants when I heard a voice calling my name. I look around to find him, but I can't even feel his presence. Is he playing with me? Hindi na ba siya galit?"Theros, come out already. I don't like playing games," I grunted. Nagpalinga-linga pa ako at may naaninag na gumalaw sa halaman sa labas, sa tapat lamang ng bakod."Theros who? I'm Cyrus, Wynter! Nakalimutan mo na agad ang pangalan ko?" Nakangusong si Cyrus ang bumungad sa akin. I pursed my lips. Akala ko ay si Theros!Hindi agad
Hindi ako nagtagal sa pag aayos ng sarili. Nagpalit lamang ako ng komportableng damit gaya ng sinabi niya. A fitted track pants partnered with a simple tank top. I have no idea where we are going or what we're going to do, but I trust myself to him."Saan ka pupunta, Wynter?" Nakasalubong ko si Jane pagbaba ng hagdan. Magpapaalam na sana ako kay Manang Lory, ngunit andito na si Jane kaya ipapasabi ko na lamang."Lalabas lang ako, Jane. Babalik din ako bago magdilim. Pakisabi na lang kay Manang." Pinagdikit ko ang mga labi ko. Siguradong magtataka sila dahil wala naman akong kaibigan at hindi ko pa alam ang lugar na ito."Saan ka naman pupunta? May alam ka ba dito?" nagtatakang tanong ni Jane."O-oo. Nadaanan ko 'yon noong lumabas ako," medyo kinakabahan kong
It's been five days since I last saw him. Pagbalik ko sa kwarto matapos kong umalis noong araw na 'yon ay hindi ko na siya ulit nakita pa o kahit naramdaman man lang. My life in this mansion somewhat returned to normal. No sudden appearance of the ghost, though not finally have a peace of mind, dahil may naiwan pa akong problema sa Manila.In the past days, I already know how to properly fry an egg, hotdog and bacon. Hindi ko na sila nasusunog tulad sa mga nauna kong prito, and I'm still in the process of learning how to cook a dish with the help of Manang Lory. I also mastered watering the plants, and right now, I am cleaning my room. Hindi ko na iniasa sa mga kasambahay dahil kaya ko naman at kwarto ko naman ito. I guess, I'm enjoying things like this because of boredom. Nakakagaan din sa pakiramdam na may naitutulong ako sa pag-stay ko dito.I was abou
Hindi ako nakatulog nang maayos kinagabihan dahil bumabagabag sa akin ang lalaking multo na 'yon. Magpapakita pa kaya siya? I haven't thank him yet, for saving me yesterday, but I don't wish to see him again, though. He's still a ghost, after all.I got out of bed even if it was still inviting me to sleep more. I don't want to be treated special in this mansion, I should not wake up late.I went to the bathroom inside my room to take a shower. Paglabas ko ay muntik na akong madulas dahil sa nakitang bulto ng taong nakaupo sa kama ko—or should I say, multo? Biglang bumilis ang tibok ng puso ko dahil sa kaba. My grip from my towel tightened."Goodmorning." He greeted me with a casual smile. He's facing the bathroom's door while sitting on the bed. Kaya saktong sakto na paglabas ko ay siya ang bubungad sa akin. G
Naglalakad ako pababa sa hagdan habang inaalala pa rin ang hindi maipaliwanag na nangyari sa akin kagabi. Kung gaano kalinaw sa aking alaala na kinausap ako ng isang multo! Ang hindi lamang ako sigurado ay kung paano ako napunta sa kama ko. I tilted my head while looking at the high ceiling as I recalled what happened last night in my room.Sa lalim ng pag-iisip ko ay hindi ko namalayang may isang baitang pa palang natitira mula sa hagdan. I mistook a step and fell from the last step. Jane was crossing in front of me that caused us to bumped with each other. Nakaramdan ako ng bahagyang kirot sa kaliwang pisngi ko dahil sa pagtama sa dala ni Jane na laundry basket. Parehas kaming nagreklamo sa sakit."Oh, I'm sorry!" I apologized and checked Jane. Dahil sa pag-iisip ko ay ganito ang nangyari. I just learned not to think deeply while going down the st
Kinabukasan, hindi ko rin napigilan ang kuryosidad ko. When I walked passed through that room, I had the courage to peek inside, and found out that what I saw from the window last night, was nothing but an unfixed curtain. Nakahinga ako ng maluwag dahil sa natuklasan. Epekto lang marahil iyon ng naranasan ko kagabi sa kwarto ko.Buong agahan ay tahimik lang kaming dalawa ni Lola sa hapag. Minsan ay napapatingin ako sa kanya, siya naman ay diretso lang ang tingin sa pagkain. It feels like I am eating
Tears streamed down my cheeks as I stared at the good view outside this moving bus. The hot summer air touched my wet face and my soft curly hair danced along with it. I wiped my cheeks using my hand. I have to stand with my decision.Leaving the city and choosing to be away from the problem and to the people I thought would be my crying shoulder, was the best that I could do. All I need right now is an