Chapter 2

Kinabukasan, hindi ko rin napigilan ang kuryosidad ko. When I walked passed through that room, I had the courage to peek inside, and found out that what I saw from the window last night, was nothing but an unfixed curtain. Nakahinga ako ng maluwag dahil sa natuklasan. Epekto lang marahil iyon ng naranasan ko kagabi sa kwarto ko.

Buong agahan ay tahimik lang kaming dalawa ni Lola sa hapag. Minsan ay napapatingin ako sa kanya, siya naman ay diretso lang ang tingin sa pagkain. It feels like I am eating alone in the huge table, but it neither made me sad nor lonely, instead, the silence gave me peace. Hindi tulad sa bahay na tuwing kasama ko ang ama ko sa hapag, walang oras ang lumilipas na hindi niya ako pinagsasalitaan o sinusumbatan. It was like an additional dish in my every meal that eventually cloyed my senses.

Hindi ko tuloy maiwasang isipin si Daddy, lumipas na ang isang araw pagkatapos kong umalis sa amin ngunit hindi man lang niya ako hinanap. Walang text message kahit

isa. Pinapakita lang na hindi siya nag-aalala sa'kin. Hindi ko alam ang mararamdaman ko roon. 

I scratched the thought out of my mind and started looking for Jane to ask her what's good to do in this place. I found her beside the telephone stand. Worry is evident in her face while listening to whoever she was talking to. Her face remained that way as she saw me walking towards her direction. She mouthed words, saying that my father is in the other line. I shook my head, informing her not to tell my father that I am here.

I guess, I'm wrong. Akala ko ay hindi maiisip ni Daddy na pupunta ako dito. Mas nauna pang tumawag dito sa mansion kaysa sa akin mismo.

"W-wala hong nagpupuntang gano'ng babae dito. Pasensya na—" Napangiwi siya at bahagyang inilayo ang telepono sa tenga. Her brow furrowed and put the telephone back. Mukhang binabaan siya ni Daddy ng telepono.

"I'm sorry, Jane. Hinayaan pa kitang magsinungaling." I step closer to her and gave her an apologizing smile.

"Ayos lang. Hindi ko rin naman makausap ng ayos ang daddy mo."

"Salamat." I nodded my head. "May sinabi pa ba siyang iba maliban sa hinahanap niya ako?"

"Marami siyang binanggit, pero hindi ko naintindihan dahil sa galit niya. Kayo na lang ang mag-usap sa susunod. Maiwan na kita, may gagawin pa ako." She lowered her head a bit before leaving me alone.

Ilang sandali lang, tumunog ang cellphone ko at nakitang si Daddy ang tumatawag. I stared at it a little longer, hesitating if I should answer it or not, but in the end, I decided to answer his call. Pumunta ako sa kwarto ko para roon kausapin si Daddy.

"Ano sa tingin mo ang ginagawa mo?! Where are you? May nakakita raw sa'yo na may dalang maleta!" sigaw agad ni Daddy ang bumungad sa'kin. Hindi ba siya napapagod?

"Dad, please! Can you give me some rest? Just this once. Uuwi din naman po ako." "And you have the audacity to go for a vacation?! Nagsasaya ka?! After what you did?!"

"For God's sake, Daddy! Do you think I can still have fun in this state? Wala na sa'kin lahat! Makakapag saya pa ba ako?!" Hindi ko na napigilan ang pagsigaw ko. Lagi na

lang… Hindi niya nakikita na naghihirap din ako. Pinaniniwalaan niya lang ang gusto niyang paniwalaan.

"Sino bang may kasalanan? Hindi ba’t ikaw?! There is no one else to blame, but you! You killed your mother! And then what?! Running away because of the guilt?!"

My eyes started to water because of what my Dad said. I tried and still trying my best not to blame myself because I know Mommy wouldn't like that. But Daddy's words are eating my system. Hindi ko maiwasang hindi sisihin ang sarili ko, dahil may punto siya. It's been two years but it is still hard for me.

Nanatili akong tahimik at hindi nakasagot.

"Now tell me. Where the hell are you?!" His voice thundered. Bahagya kong inilayo ang cellphone ko mula sa aking tenga dahil sa lakas ng boses ni Daddy. 

"I won't. Let me have some peace, Daddy. Just two months." I pleaded. Just two months... Sana ay sa loob ng dalawang buwan ay maging handa na ak upang harapin muli si Daddy at ang kanyang galit.

"Uuwi ka o hindi ka na makakabalik pa dito, at hindi na makikita ang abo ng Mommy mo kahit kailan? I am serious, Wynter.” He said in a warning tone. Sobrang diin ng pagkakasabi sa bawat salita.

I swallowed the lump in my throat. Kinabahan ako sa kaisipang ilalayo sa akin ni Daddy si Mommy. That was all I have. Tapos ilalayo niya pa? He really wants to see me miserable.

"Daddy, please..." My voice was hoarse. Pati ang boses ko ay pagod na.

"Choose." That's what he said before ending the call. Nanghihina akong napaupo sa lapag sa tabi ng kama ko. I hugged my knees as I let my tears flow on my cheeks.

Nagsisisi akong sinagot ko pa ang tawag ni Daddy. Imbis na pinapahinga ko ang sarili ko, poproblemahin ko pa ang banta niya. Lumayo ako kay Daddy upang mapahinga naman ang utak ko sa mga paninisi niya, ngunit kahit nandito na ako, nagagawa niya pa ring ipasok sa isipan ko na kasalanan ko nga ang nangyari kay Mommy.

Kasalanan ko kung bakit naaksidente si Mommy. Kasalanan ko dahil pinagmadali ko siyang umuwi. Kung alam ko lang na mangyayari 'yon, hinayaan ko na lang sana na wala si Mommy sa tabi ko habang tinitiis ang sobrang sakit na tiyan. I was so childish in the age of fifteen! Nasanay akong laging nasa tabi ko si Mommy sa tuwing masama ang pakiramdam ko o kung may sumasakit sa akin. Now, I regretted that I acted like that.

"Nakakasabog ng ulo ang sobrang pag iisip." Napatahimik ako sa mahinang pag-iyak dahil sa boses na narinig. Napatingin ako sa pinto. Tama ba ang narinig ko? There's no guy here in this mansion. Papaanong may boses ng lalaki dito?

"Thinking is fine, not until you over do it." Tinig muli ng isang lalaki.

Doon na ako napatayo at naalarma. Hindi sa labas kundi sa loob ng kwarto ko narinig ang boses. Lumingon ako sa paligid at hindi ako makapaniwalang totoo ang nakikita ko! Am I really seeing a ghost?!

I screamed at the top of my lungs. I am currently in panic but I am rooted in my place. I can't take my eyes off of him. This is what I hate the most with myself. When I am shocked or scared, I can't move my body! Oh my God! 

He's comfortably sitting on the recliner at the corner of my room, with cross legs and an elbow resting on the armrest. I kept on screaming, I even called Jane's name.

He stood up from sitting and started stepping closer to me. I suddenly feel like I want air to breathe. My shoulders were going up and down at a fast pace, and my vision became blurry. Before I could completely lose my consciousness, arms immediately enveloped me, saving my body from the hardwood floor.

When I opened my eyes the first thing I saw was the ceiling. I felt something cold on my forehead. Hinawakan ko ‘yon at na-realize na isa ‘yong basang towel.

"Bakit hindi mo sinabi agad na may lagnat ka pala?" Jane said in a gentle voice. She's sitting beside me. Siya pala ang naglagay ng towel sa noo ko.

Bigla kong naalala ang nakita ko kanina. Pinilit kong tumayo at iginala ang paningin sa paligid. I started to panic. 

"I-I saw a ghost in here. There's a ghost inside my room earlier." I looked at Jane with fear. Unti-unting kumunot ang noo niya.

"Ano bang sinasabi mo? Ang tagal ko na rito pero hindi pa ako nakakaramdam kahit minsan. Hindi rin ako nakakita ng ganoon kailanman." She scoffed.

"Totoo ang sinasabi ko! He's sitting there!" I pointed out the recliner in the corner of my room. "And he even talked to me, like a real person!”

"Wynter, ang taas ng lagnat mo. Baka nananaginip ka lang o kaya'y naghahallucinate." Marahas akong umiling. "No! I can’t be mistaken. That wasn't a dream. I saw him

first before I passed out..." Unti-unting humina ang huling mga salita sa bibig ko. Nawalan ako ng malay doon sa tapat ng multo. Paano ako napunta dito sa kama?

"Nasaan ako kanina pagpasok mo dito?" I looked at her, intently.

"Natutulog ka rito... Anong klaseng tanong 'yan?" puno ng pagtataka siyang nakatingin sa akin.

“Hindi! Nakatayo ako kanina bago ako mawalan ng malay. Parang… parang sinalo niya ako kanina." Hindi ko rin sigurado kung tama ba ang naaalala kong sinalo niya ako, ngunit ano pa ba ang maaaring dahilan kung bakit wala ako sa sahig?

Para na akong mababaliw kakaisip! 

Mahinang natawa si Jane sa sinabi ko. "Kumain ka na muna, Wynter at uminom ng gamot. Pagkatapos ay magpahinga ka na ulit." Umiiling-iling pa siya habang nangingiti.

"I am telling the truth. I was screaming and calling out your name.” I said in a hard tone. Pilit kong pinauunawa kay Jane ang nakita ko.

"Wala akong kahit anong narinig kanina, Wynter. Maniwala ka sa'kin, dala lang 'yan ng lagnat mo. Pwede bang buhatin ka ng multo? Concern sa'yo 'yung multo at dinala ka pa sa kama?" tuluyan na siyang tumawa ng malakas.

Inaayos niya ang pagkain kong nakahanda na sa bedside table, bago ako iniwanang mag-isa sa silid.

I stared at where the ghost was sitting earlier. Pumasok ako sa kwartong 'to na hindi ako humihiga o umuupo man lang sa kama. I am certain that someone carried me to bed. I'm just not sure who it was. Posible nga kayang siya ‘yon?

Malinaw na malinaw na totoo ang nakita ko. Hindi ako pwedeng magkamali. Ngunit hindi ko na hihilingin pang makita ulit 'yon para lang mapatunayan na totoo nga. Hindi ko na alam kung ano pa ulit ang mangyayari sa'kin.