Chapter 1

Hindi lahat ng tao ay nabibigyan ng espesyal na kakayahan. 

Nabibilang lang sa mundo ang nagtataglay nito.

Nasa sa iyo na nakadepende kung gagamitin mo ito sa kasamaan o kabutihan ngunit... bakit ako pa?

Bakit ako pa ang napili na magkaroon ng isang pambihirang kakahayaan? 

"Number 056. Ikaw na ang sunod!" sigaw ng babae.

Agad akong tumayo at ngumiti. Inayos ko ang aking damit at postura sa pagtayo bago pumasok sa loob.

"Good day, sir," bati ko rito nang makapasok.

Dali-dali akong umupo at saka hinintay siyang magsalita.

"Pangalan?" tanong nito.

"You're." Ngiting wika ko.

Kinakabahan ako ngunit pangiti-ngiti lang ako.

Hindi ko alam kung bakit ko naisipan ang ganitong bagay kung kailan seryoso dapat ang lahat!

"Apilyido?" Ngunot-noo na tanong niya.

"Hired," saad ko sa kaniya.

He titled his head. "You're hired?"

"Thank you, sir!" Ngiting sigaw ko rito at saka natawa.

Nang makitang seryoso ang mukha niya ay dali-dali kong inayos ang pagkakaupo at saka nag-peace sign sa kaniya.

"Naisipan ko lang po kasi na magbiro, tutal masyado kayong seryoso." Kamot-batok na wika ko.

Naku! Sana naman ay tanggapin pa rin ako kahit na ganito ako dahil malilintikan ako kay Mama kapag umuwi na naman akong hindi tanggap sa trabaho!

Saglit itong natigilan at saka iling-iling na napangiti na dahilan upang makahinga ako nang maayos.

"That's a good joke and you succeed in taking things that are not serious but you're here to take a job, not to make jokes," seryosong wika niya.

Napatango-tango naman ako.

Gusto ko lang naman siya patawanin, kailangan pa talaga akong pagalitan? Alam ko naman 'yon pero huwag na niya ipamukha pa sa akin.

"I'll give you a 2nd chance," he said.

Hindi ako sumagot at tanging tango lang ang ginagawa ko.

Ang hirap ng magsalita! Pakiramdam ko ay kapag nagsalita pa ako ay tuluyan na akong hindi tatanggapin.

He looked at me with his serious eyes. "What's your name?" he asked. 

"Averill Mae Fuentes," wika ko rito.

"What college degree did you finish?" he asked again.

"Bachelor of Science in Tourism Management," wika ko sa kaniya.

Napatango-tango naman siya habang nakakunot ang noo.

"Uh-huh," wika nito habang may sinusulat.

Hindi na ako magtataka kung bakit ganoon ang ekspresiyon niya.

Tinapos ko ang BSTM para sana mag-flight attendant ako kaso hindi pa iyon matutuloy dahil sa mahal ng flight attendant training. 

Hindi pa ako pwede maging isang F.A kung hindi pa ako nakakapag-training kaya heto ako ngayon, naghahanap ng trabaho upang makapag-ipon.

"Tell me something about yourself," wika nito.

Tumikhim ako. "I'm 24 years old and still living with my parents. My profession is to become flight attendant but it might change once I experience being a call center agent."

Napatango-tango ulit siya.

Nadilaan ko na lang ang aking labi dahil nanunuyo na ito sa lamig dito. 

Hindi naman kasi kami in-inform na aircon pala sa loob!

'Tsaka puro siya tango-tango, hindi ba nangangalay ang ulo niya?

Marami pa siyang tinanong mula sa akin at lahat naman iyon ay nasagot ko.

Handang-handa yata ako pagdating sa mga ganito, 'no! Kaso nga lang, dahil sa kapilyuhan ko... agad-agad akong nare-reject kahit na hindi pa nasisimulan ang interview sa akin.

"Thank you for your cooperation. Week for now, you'll know if you're hired or not," he said.

"How would I know, sir? Should I visit here again?" I asked.

He shook his head. "You can visit our F******k page."

"Thank you, sir," wika ko rito at saka lumabas na.

Paglabas ko ay isang malakas na buntong hininga ang nilabas ko.

Jusko! Nakaka-pressure naman 'yong mga tango-tango niya.

Sana talaga matanggap na ako dahil hindi ko na alam kung saan pa ako sunod na mag-a-apply ng trabaho dahil lahat na yata ng kumpaniya ng call center sa lungsod namin ay nasubukan ko na.

Pumara ako ng isang jeep at saka nagbayad.

"Saan 'to?" tanong ni manong.

"Sa Biñan po," wika ko rito.

Nakita ako sa Biñan, Laguna kaya 'wag na kayong magtaka kung bakit paboritong-paborito ko ang puto.

"Para po," wika ko at agad na bumaba.

Konting lakad na lang mula sa kantong ito ay makakarating na ako sa bahay namin. 

"Hi, manang!" bati ko sa kaniya nang makita ko siya.

Siya ay isa sa mga nagbebenta ng prutas sa kanto namin.

"Hello, ganda," bati rin sa akin nito pabalik.

Ngumiti na lang ako sa kaniyang sinabi. 

Kahit na anong pilit ko sa kaniyang huwag ako tawagin na 'ganda' ay ayaw din niya tigilan kaya hinayaan ko na lang.

Nang makarating ako sa bahay namin ay agad kong binago ang aking ekspresiyon ng aking mukha.

It's prank time!

Pagpasok ko ng bahay ay dala-dala ko ang ekspresiyon na tila binuhusan ako ng sandamakmak na problema sa mundo.

"Oh? Ano 'yang mukha mo?" Ngunot-noo na tanong ni Mama.

"Ma—"

"Hindi ka na naman tanggap sa trabaho? Jusko! Ano na lang ang magiging future mo kung hindi ka laging natanggap?" mabilis na tanong ni Mama.

Lumapit ako sa kaniya para yakapin sana siya ngunit agad din siyang lumayo.

Alam na alam niya talaga ang teknik ko! Alam niya kasi na kapag nilambing ko siya ng kaunting yakap ay kakalma na siya.

"Bente kwatro anyos ka na, Averill! Jusmeyo. Ayos-ayusin mo 'yang buhay mo kung ayaw mo talaga mapalayas sa bahay na ito," wika pa nito habang naghahanda ng plato para sa gabihan.

Kahit na hindi nakatingin sa akin ay tuloy-tuloy pa rin ang kaniyang pagra-rap. Ganiyan ang Mama ko! Dakilang rapper ng bahay namin.

Agad naman pumasok si Kuya galing sa trabaho.

"Bakit na naman nagra-rap si Mama?" Ngunot-noo na tanong niya sa akin ngunit bago pa ako makasagot ay agad akong inunahan ni Mama.

"Ano pa ba?" sarkastikong tanong din niya kay Kuya. "Iyang kapatid mo kasi, pagsabihan mo nga! Hindi ko alam kung ano bang klaseng ka-walang hiyaan ang mga sinasagot niya sa interview ng mga kumpaniya."

Natawa naman si Kuya at saka nilapitan si Mama. "Ma, normal lang naman 'yon. Malay mo hindi talaga para kay Avi ang propesyon ng isang call center agent."

"Oo nga, Ma." Ngusong wika ko naman.

"Ano namang magagawa ko? Wala naman tayong sapat na pera para mapa-training siya," sabi niya sa mahinahon na salita.

"Ako na po ang bahala roon," wika ni Kuya.

"Ikaw, Averill. Huwag mo lang talaga sayangin ang pera na ginastos ko sa iyo sa pagpapa-college mo, ha! Umayos ka," pahabol pa nito na tinawanan lang naming dalawa ni Kuya.

Pumunta ako sa kwarto at saka nagbihis. Paglabas ko ng banyo ay halos mapatalon ako sa gulat nang bumungad sa akin si Shi no Tenshi... isang grim reaper.

"Ano ba?! Pwede ba kung darating ka ay magsabi ka sa akin, para naman hindi ako magulat," wika ko rito.

He chuckled. "Gusto lang naman kitang surpresahin."

"E 'di, congrats! Nagtagumpay ka sa pang gugulat mo sa akin," sarkastikong saad ko sa kaniya.

Napakamot naman siya dahil sa aking sinabi.

"Kumusta ang halos isang linggong paghahanap ng trabaho?" tanong niya. 

"Heto—"

"Base sa boses ng Mama mo ay mukhang hindi ka na naman yata natanggap, ah? Abot na abot kasi ang boses ng Mama mo sa kanto kaya rinig na rinig ko kahit na hindi pa ako nakarating dito," paliwanag pa niya na may halong pang-aasar.

Napa-poker face naman ako dahil sa kaniyang sinabi.

"Ewan ko sa iyo! Hindi mo pa nga pinapatapos ang aking sasabihin, e! Maghanap ka na lang kaya ng kaluluwa para naman ay may ambag ka rin," sigaw ko sa kaniya.

Natawa naman siya dahil doon.

Hindi ko alam kung bakit sa tuwing pupunta siya rito ay una niyang gagawin ay inisin ako!

Sarap niyang tirisin, e. Kung pwede lang. 

"Ano ba kasi ang sasabihin mo?" tanong nito.

"Che! Bahala ka riyan," masungit na wika ko at saka marahas na binuksan ang pinto ng kwarto at bumaba para kumain.

Narinig ko pa ang sigaw ng aking pamangkin. Anak ng Ate ko.

"Lola, may kausap na naman po si Tita Vivi sa kwarto," wika nito.

Napangiti na lang ako dahil sa cute ng boses nito.

She's 3 years old.

"Seya, hayaan mo na lang ang Tita mo, okay?" wika sa kaniya ni Mama. 

"Pero Lola, nakita ko po si Tita Vivi na walang kausap, e..." bulong ng bata nang makita na pababa na ako ng hagdan.

Kahit na bumulong siya ay dinig na rinig ko pa rin ang kaniyang sinasabi.

"Mayroon siyang kausap, okay? Nasa cellphone," pagsisinungaling ni Mama.

Tumango-tango naman si Seya. "Katulad po ba ng pag-uusap naming dalawa ni Daddy? Sa cellphone lang po?"

"Oo, ganoon na nga," wika ni Mama sa kaniya.

Nang tuluyan na akong makababa ay agad kong nilapitan si Seya.

"Nasaan ang yakap ni Tita, Seya?" tanong ko sa kaniya.

Dali-dali siyang bumaba mula kay Mama at saka niyakap ako.

"Na-miss po kita, Tita Vivi," wika niya sabay halik sa aking pisngi.

I pinched her nose. "Ay, sus! Marunong ka nang mambola, ha?"

Natawa na lang ang bata sa aking sinabi. 

"Kain na tayo," wika ni Mama.