Chapter 168

I closed my eyes and tried to suppress my tears. Hindi ko nagawang sumilip sa loob ng pantry dahil alam kong makikita ko lang si Ismael doon. Para akong tinakasan ng buhay. Nagmadali akong sumakay sa elevator dahil alam ko, babagsak na ang mga luha ko. Kailangan ko nang umalis. Kailangan ko nang lisanin ang lugar na ito. Hindi ako karapatdapat dito.

Nang makasakay ako sa cab, doon bumuhos ang luha ko. Mabuti nga't hinayaan lang ako ng driver na umiyak pagkatapos kong sabihin sa kaniya kung saan niya ako ihahatid.

Bakit ganito?

Bakit hindi ko inihanda ang sarili ko sa ganitong sakit?

Bakit hindi ko naisip na ako ang pinakamasasaktan sa aming dalawa dahil ako ang may pinakakailangan sa kaniya? Bakit ko siya pinalaya g