"Oh, you don't have to worry about it. I'm pretty sure na hindi ko nabanggit ang pangalan ng girlfriend ko sa phonecall na iyon." ang kibit-balikat na nasabi ni Oliver.
"Huwag kang mag-alala, safe ang sikreto mo sa akin." ang pangako naman ni Lara.
Huminga muna ng malalim si Oliver bago ito muling nagsalita.
"Sa totoo lang ay naapagod na ako magtago ng mga sikreto. Pero ito lang ang tanging paraan upang maprotektahan ang taong pinakamamahal ko." ang seryosong pahayag nito.
"Hindi ako magaling sa pagbibigay ng mga payo, pero puwede akong makinig sa mga problema mo at magaling din akong magtago ng sikreto." ang tugon ni Lara.
"Teka, ilang minuto na tayomg nag-uusap pero hindi pa natin kilala ang isa't-isa. Ako nga pala si Olive Doe." pakilala ng lalaki.
"Kilala na kita... Ikaw ang Head ng Security dito sa Etoile Cosmetics Company." tugon ni Lara.
"Kalimutan na lang natin ang mga job titles natin, okay? Mag-usap tayo bilang magkaibigan." mungkahi ni Oliver.
"Okay, sige.. Ako naman si Lara Smith." pakilala rin ni Lara sa kanyang sarili...
Parehong nagkamay ang dalawa nang may ngiti sa mga labi...
===========================
AMANDA MONTSERRAT
Sina Amanda at Emmett ay kasalukuyang nasa shop ng paboritong couturier ni Mrs. Albreicht, habang nagsusukat sila ng mga gowns para sa nalalapit na Diamond Wedding Anniversary.
Si Mrs. Albreicht ay kasalukuyang nasa dressing room habang nagsusuot ng gown, habang si Mr. Albreicht ay nasa isa pang dressing room, habang nagsusukat ng suit.
Biglang bumukas ang kurtina ng fitting rooms at nakita nilang dalawa sina Mr. at Mrs. Albrecht.
Si Mrs. Katherine Albreicht ay bumata sa supt nitong wedding gown, samantalang mas lalong gumwapo si Mr. Albreicht sa suot nitong suit.
"So, what do you think?" ang tanong ni Mrs. Albreicht kina Emmett at Amanda.
"You really look amazing, Mrs. Albreicht!" ang nakangiting bulalas ni Amanda.
"And you look more dashing in your suit, Dad." ang komento naman ni Emmett sa ama.
"Thank you, son." ang nakangiting tugon naman ng matandang lalaki.
"Oh, I've just got a beautiful idea! Why don't you try on some wedding gowns and suits? Anyway, malapit na rin naman kayong ikasal." Mrs. Albreicht suddenly suggested.
Emmett and Amanda agreed to the idea rightaway.
After a few moments, Emmett appeared in a suit, making him look like a gentleman, while Amanda came out from the dressing room while wearing an ethereal-looking wedding gown...
"You look like a dream come true, Amanda." Emmett smilingly stated.
"And you look like a dashing prince, Emmett." Amanda commented.
Akala ng nakakakita sa kanya ay masaya siya ngayon, but she feels like dying inside.
May mga pagkakataon na gusto niyang iwanan ang lahat at tumakas na lang sa lahat ng ito, ngunit marami siyang masasaktan sa bandang huli.
If she's going to go with the flow and sacrifice her own happiness to make everyone happy, she will also hurt another special person na naging parte na ng buhay niya for almost two years now.
Kung pipiliin niya ang sarili niyang kaligayahan, masasaktan niya ang kanyang mga magulang.
Ngunit kung pipiliin niyang maging masunurin na anak, masasaktan niya ang lalaking mahal niya.
Kaya naman ngayon ay gulong-gulo ang kanyang puso at isipan, kaya naman hindi na niya alam kung ano ang gagawin sa kanyang sitwasyon....
================================
EMMETT ALBRECHT
"Anak, may oras ka bang makipag-inuman sa akin sa mini-bar? Uuwi na kami ng Mommy mo bukas, kaya gusto kong magkaroon tayo ng bonding moment kasama ka bago tayo maging abala sa paghahanda sa kasal." ang nakangiting mungkahi ni Mr. Albreicht sa kanyang anak.
"I like that idea, Dad. Let's do it." ang agad na pagsangayon ni Emmett.
Makalipas pa ang ilang minuto ay nag-i-enjoy na ang mag-ama sa pagkukwentuhan habang umiinom sila ng alak.
"So, tell me anak. Talaga bang minamahal mo si Amanda?" ang biglang naitanong ni Mr. Albreicht.
"Anong klaseng tanong yan, Dad?" ang balik- tanong ni Emmett sa kanyang ama.
"What's with that reaction? Masyado bang mahirap sagutin ang tanong ko?" the old man did a follow-up question.
Emmett took a sip from his brandy before he decided to speak again.
"Hindi mahirap mahalin si Amanda. She's a strong, smart and independent woman and I like her for that."
"But how about her flaws? Are you willing to accept her weaknesses also?" ang seryosong tanong muli ng kanyang ama.
"Well, it's part of the package. I should accept everything about my wife." kaswal na sagot ni Emmett.
"You know that your mother and I started with an arranged marriage. We though it wouldn't work, but look at us now... We've come a long way and we are going to celebrate our Diamond Wedding anniversary. Well, to make the story short, hindi katapusan ng mundo ang arranged marriage. Alam kong mapagtatagumpayan ninyo ni Amanda ang lahat ng problema bilang mag-asawa sa hinaharap." ang mahabang paliwanag ni Mr. Albreicht.
"Cheers to that, Dad!" Emmett raised his glass for a toast.
Mr. Albreicht did the same, and the father and son clinked their glasses.
=============================
LARA SMITH
Katatapos lang ni Lara sa maglinis ng Women's Comfort Room sa 16th floor ng Etoile Cosmetics Building. Pupunta siya ngayon sa penthouse, kung saan matatagpuan ang pribadong opisina ni CEO Amanda Montserrat. Siya ang nakatalaga sa paglilinis ng opisina ng CEO sa araw na ito
Nasa loob na ng elevator si Lara nang bigla itong huninto sa 11th floor.
Nanlaki ang kanyang mga mata sa labis na pagkagulat nang makita niya si Miss Amanda Montserrat sa loob ng elevator. Alinsunod sa protocol, dapat ay gumagamit ang CEO ng kanyang sarili at pribadong elevator at hindi niya dapat ginagamit ang elevator ng regular na empleyado.
"Anong ginagawa ni Boss sa loob ng elevator na para sa mga empleyado?" ang naitanong ni Lara sa kanyang sarili.
Her train of thoughts stopped in a halt when she heard Amanda Montserrat's voice.
"Hello there! Naisip ko lang na sumakay sa elevator na ito kasi boring sumakay mag-isa sa CEO's private elevator." ang natatawang anunsiyo nito.
Pumasok ng elevator ang CEO at pagkatapos noon ay pinindot niya ang Penthouse button.
"Please, you don't have to be too formal. You can just call me Amanda. By the way, what's your name?" nagsimulang makipag-usap si Amanda.
"Ako si Lara Smith. Nice to meet you." ang kinakabahang sagot ni Lara."So, saan ka din pupunta?" nagsimula uling magtanong si Amanda.
"Ako po ang naatasan na maglinis ngayon sa penthouse." sagot ni Lara.
Sina Mr. and Mrs. Albreicht ay dumating sa mansyon labinlimang minuto na ang nakalipas. Ang Ginoo ay kasalukuyang nasa aklatan, nag-eenjoy sa isang mahusay na aklat at isang baso ng brandy, habang ang Ginang naman ay nasa kanyang silid sa itaas, sinusubukang maghanda bago ang hapunan kasama kayo. Kung maaari kong sabihin ito, wala kayong dapat ipag-alala dahil abala sila sa kanilang mga sariling gawain," muling tiniyak ni Henry, ang matagal nang butler ng pamilya Albreicht, kina Emmett at Amanda.Sabay namang napabuntong-hininga ng ginhawa sina Emmett at Amanda matapos marinig ang sinabi ni Henry."Mabuti kung gano’n. Mahal, maaari kang pumunta muna sa iyong silid at maghanda bago natin simulan ang hapunan kasama ang aking mga magulang. Pupunta rin ako sa aking silid para maligo at magpalit ng damit. Tatawagin na lang tayo ni Henry kapag handa na ang hapag-kainan," mungkahi ni Emmett sa kanyang magiging asawa."Napakagandang ideya niyan, at hindi ko maiwasang sumang-ayon, Binatang Gin
Lahat ng empleyado sa kumpanya ay gusto ang kanilang Boss dahil itinuturing niya ang lahat nang may labis na respeto at kabaitan.Tahimik na pinagmamasdan ni Lara ang babaeng CEO habang nakapila ito kasama ng iba pa, may hawak na tray. Matiyaga siyang naghihintay ng kanyang pagkakataon upang umorder ng pagkain. Makalipas ang ilang minuto, umupo si Amanda Montserrat kasama ang kanyang mga kasamahan sa isang partikular na mesa at nagsimulang kumain habang masayang nag-uusap.Pinag-aaralan ni Lara ang bawat kilos nito, tulad ng isang mandaragit na nakamasid sa kanyang biktima. Sinusuri niya ang paraan ng pagsasalita, pagkain, at pagtawa ni Amanda kasama ng kanyang mga kasamahan.Sobrang tutok niya kay Amanda na hindi niya namalayan na halos tapos na ang kanyang oras ng pananghalian. Napatalon siya sa kanyang kinauupuan sa gulat nang may biglang pumitik sa kanyang balikat. Lumingon siya sa kanyang kanan at nakita ang isa niyang kasamahan mula sa Cleaning Department na nakatayo sa tabi niy
EMMETT ALBREICHTMatapos ihatid ni Emmett ang kanyang fiancée pauwi, siya at ang kanyang mga magulang ay sa wakas nakarating sa isa sa kanilang mga mansyon sa Metropolitan City. Bukas, babalik na ang kanyang mga magulang sa Albreicht Estate sa probinsya. Mas gusto nilang manirahan sa probinsya dahil nakakapagod para sa kanila ang ingay at dami ng tao sa siyudad."Anak, may oras ka ba para uminom kasama ako sa mini-bar? Babalik na kami ng iyong ina bukas, kaya gusto kong makasama ka muna bago tayo maging abala sa paghahanda para sa kasal," mungkahi ni G. Albreicht sa kanyang anak na may nakangiting ekspresyon."Gusto ko ‘yang ideya, Dad. Tara," sagot ni Emmett, sabay tango bilang pagsang-ayon.Pagkalipas ng ilang minuto, masayang umiinom ng alak ang mag-ama. Rum ang iniinom ni G. Albreicht, habang si Emmett naman ay brandy ang nasa kanyang baso."Kaya, sabihin mo sa akin, anak. Talaga bang in love ka kay Amanda?" biglang tanong ng matanda sa kanyang anak."Anong klaseng tanong ‘yan, Da
Bago pa man makapagsalita si Lara, narinig nilang may kumatok sa pinto."Hintayin mo lang ako, titingnan ko lang kung sino ang nasa labas," sabi ni Amanda sa kanya.Tumango naman si Lara bilang tugon.Tumayo si Amanda at naglakad papunta sa pinto. Pagbukas niya nito, sinalubong siya ng kanyang fiancé na si Emmett."Hello, mahal! Dumaan lang ako para sorpresahin ka!"Palihim na sinulyapan ni Lara ang bisita ni Amanda. Nakita niya ang isang lalaking kausap ng kanyang Boss. Muli siyang tumingin dito at napabulong sa sarili. Para itong modelong lumabas direkta mula sa mga pahina ng isang fashion magazine para sa kalalakihan. Napakaguwapo nito!Ang kanyang mukha ay sapat upang paamuin ang kahit sinong babae at paluhurin sa harap niya. Mayroon siyang napakagandang asul na mga mata na tila nang-aakit. Ang kanyang ilong ay matangos, na may bahagyang kurba sa dulo, na lalong nagpatingkad sa kanyang kaguwapuhan.Napatingin si Lara sa kanyang mga labi at, Diyos ko! Ang mga labi niyang iyon ay ti
"Ang singsing na ito ay isang panlabas na paalala ng ating panloob na pagkakaisa, isang ugnayan na mas matibay kaysa sa anumang hadlang. Nawa'y maging paalala ang singsing na ito ng aking pangako sa iyo, at ang hindi matitinag na ugnayan sa pagitan natin," masayang sinabi ng bride, habang isinusuksok ang singsing sa daliri ng kanyang asawa.Hindi alam ni Amanda kung bakit, ngunit nagsimulang pumatak ang mga luha mula sa kanyang mga mata."Okay ka lang ba, honey?" biglang narinig ni Amanda ang tinig ni Emmett.Agad na pinahid ni Amanda ang kanyang mga luha, at pilit ngumiti kay Emmett."Okay lang ako... naantig lang ako sa mga sumpa nila," sagot niya, habang tinatangkang kontrolin ang kanyang emosyon."Huwag mag-alala, ganoon din ang nararamdaman ko," aminin ni Emmett.Ngumiti lamang si Amanda bilang tugon, ngunit hindi na siya nagsalita pa. Ibinalik niya ang pansin kay Mr. at Mrs. Albrecht, na magkasamang ngumingiti sa isa’t isa."---Sa kapangyarihang ipinagkaloob sa akin, ipinapahaya
Ngunit nag-aalangan pa rin si Amanda dahil ayaw niyang masaktan ang kanyang mga magulang sa pamamagitan ng pagdulot ng iskandalo na maaaring makasira sa reputasyon ng kanilang pamilya. At wala siyang ideya kung ano ang gagawin sa mga sandaling ito. Kung sana'y maging mayaman siya tulad ni Emmett Albreicht, madali niyang mapapangasawa si Amanda, at tiyak na magugustuhan siya ng mga magulang ni Amanda bilang asawa ng kanilang nag-iisang anak at bilas. Magkakaroon siya ng isang masayang kwento ng pag-ibig kasama ang babaeng minamahal niya.Ngunit ang malungkot na realidad ay isa lamang siyang simpleng lalaki, karaniwan at mahirap, na walang sariling bahay, walang kotse, at may konting ipon sa bangko. Hindi siya kabilang sa isang mayaman, prestihiyoso, at kilalang pamilya at hindi siya angkop na kasosyo sa pag-aasawa para kay Amanda.Ininom ni Oliver ang brandy, isang shot, at nagtanong siya sa bartender ng isa pang inumin. Gusto niyang malunod ang kanyang kalungkutan at mga problema kahi
"Hmm, mukhang magandang deal 'yan. Sige, sasama na ako sa company trip na 'to." Tumango si Lara bilang sagot. Nag-iisip na siya ng plano kung paano gugugulin ang isang linggong bayad na holiday leave niya pag tapos na ang company retreat, at talagang excited siya tungkol dito...===============================Mabilis dumaan ang ilang araw.Dumating na ang araw ng Etoile Annual Company retreat. Nakatayo si Lara sa rooftop ng building kasama si Lara, kung saan maglalanding ang kanyang sariling helicopter.Naiilang siya dahil hindi pa siya nakakaranas na maglakbay sa ere. Hindi pa siya nakasakay sa eroplano, at syempre, hindi pa rin siya nakasakay sa helicopter."Bakit ang tahimik mo, Lara? Ayos ka lang ba?" biglang tanong ni Amanda sa kanya, habang nakatayo siya sa tabi niya."Hindi, hindi ako okay. Ito ang unang beses kong sumakay sa helicopter, at sobrang nerbyos ko ngayon." aminado si Lara."Ah, hindi ka dapat mag-alala. Ligtas na ligtas ito dahil kakabili ko lang ng bagong helicopt
Agad na nagising si Lara mula sa kanyang mga iniisip nang bigla niyang marinig ang kumakatok sa pinto."Pumasok ka." tawag niya habang tumatayo at nagsusuot ng bathrobe.Isang batang kasambahay ang pumasok sa kwarto. Yumuko ito at nagbigay ng magalang na ngiti."Magandang umaga, Miss Amanda. Naghihintay po ang Master at Madame na sumanib kayo sa kanila para sa agahan." ulat ni Shirley, isa sa kanilang mga kasambahay."O, tama... Paki-sabi sa kanila na makakasama ko sila sa loob ng 15 minuto. Maghahanda na ako." tugon ni Lara/Amanda.Isang buwan ng pamumuhay bilang Amanda Montserrat at pananatili sa mansyon ng Montserrat, nakasanayan na niya ang buhay ng mayayaman. Bawat umaga, palaging inaanyayahan siya ni Ginoo at Ginang Montserrat na sumama sa kanila sa agahan at hapunan. Pagkatapos ng agahan, pupunta si Ginoo Montserrat sa kanyang sariling opisina para magtrabaho buong araw, habang si Ginang Montserrat ay may lunch meeting sa kanyang mga kaibigan, o minsan ay umaattend ng aerobics
Sa maaliwalas na umaga, ang araw ay unti-unting sumisilip sa ibabaw ng lawa. Ang mga sinag nito ay naglalaro sa kumikinang na tubig, waring sumasayaw sa simoy ng hangin. Sa balkonahe ng kanilang rest house, nakaupo sina Clark at Danielle sa kanilang paboritong duyan. Magkahawak ang kanilang mga kamay, habang pinagmamasdan ang kalikasan sa kanilang paligid. Sa kabila ng mga kulubot sa kanilang mga palad at buhok na halos puti na lahat, nananatiling matibay ang pag-ibig nila—mas malalim pa kaysa sa mga pangakong binitiwan nila sa isa’t isa animnapung taon na ang nakalipas.Ang kanilang tahanan ay napapalibutan ng mga makukulay na bulaklak—rosas, liryo, at mga sunflower na itinanim mismo ni Danielle noong kabataan niya. Sa hardin, may maliit na puno ng mangga na itinanim nila noong unang taon ng kanilang kasal. Ngayon, ito ay matayog na at hitik sa bunga—parang sagisag ng kanilang lumalaking pamilya at pag-ibig.Sa loob ng bahay, abala ang kanilang mga anak sa paghahanda para sa isang es
Mabilis na lumipas ang maraming taon, ngunit ang pag-ibig nina Clark at Danielle ay nanatiling matibay at buo—higit pa sa kanilang mga pangarap. Sa kanilang rest house sa tabi ng lawa, napapalibutan sila ng kanilang mga anak, apo, at mga mahal sa buhay. Wala nang iba pang makakapagpasaya sa kanila ngayon dahil Basa kanila na ang lahat. Ang hangin ay banayad, at ang kalangitan ay naglalaro sa mga kulay ng dapithapon. Sa gitna ng hardin, may isang malaking mesa na puno ng pagkain, bulaklak, at mga dekorasyon. Ngayon ay ipinagdiriwang nila ang ika-60 anibersaryo ng kanilang kasal—isang ginintuang milestone ng kanilang pagmamahalan. Masayang nagkukuwentuhan ang pamilya, nagbabalik-tanaw sa mga masasayang alaala. Si Ava at Liam, ang kanilang mga anak, ay abala sa pag-aasikaso ng handaan. “Ma, Pa, hindi niyo ba nagustuhan ang sorpresa namin?” tanong ni Ava habang lumapit sa kanila. Napangiti si Danielle, sabay yakap sa kanyang anak. “Sobra! Hindi ko inakalang magkakaroon pa
Isang maaliwalas na hapon sa hardin ng kanilang rest house, nakatayo sa tabi ng isang lawa.Ang paligid ay puno ng makukulay na bulaklak—rosas, sunflower, at lavender na paborito ni Danielle.May nakahilerang mga mesa na may puting tablecloth at mga eleganteng bulaklak bilang centerpiece.Ang mga panauhin ay pawang malalapit nilang kaibigan at pamilya.Ang himig ng isang live acoustic band ay marahang pumupuno sa hangin.Sa isang mesa sa ilalim ng malaking puno, nakaupo sina Clark at Danielle.Kapwa silang may uban na sa buhok, ngunit napanatili pa rin ang sigla sa kanilang mga mata.Suot ni Clark ang isang navy blue suit na may puting boutonniere sa dibdib, habang si Danielle ay nakasuot ng eleganteng kulay cream na gown na may mga bulaklak na burda.Sa kabila ng paglipas ng panahon, nandun pa rin ang lambing at init ng pagmamahal sa kanilang mga mata habang nagtititigan.“Fifty years, huh?” bulong ni Clark, hawak ang kamay ni Danielle.“Oo… hindi ko nga namalayan, parang kahapon lan
Pagkatapos ng masayang pagdiriwang ng kanilang kasal, nagpaalam na ang mga bisita sa bagong mag-asawa.Nagpaulan ng petals at confetti ang kanilang mga kaibigan at pamilya habang lumalakad sina Clark at Danielle papunta sa nakahandang sasakyan.Hawak-kamay sila, kapwa nakangiti, habang ang mga kaibigan nila ay nag-cheer at nagpalakpakan.“Mabuhay ang bagong kasal!” sigaw ng lahat.“We love you, Mr. and Mrs. Ramirez!” dagdag pa ng isa sa mga kaibigan ni Clark.Pagkasakay nila sa kotse, humilig si Danielle sa balikat ni Clark, ramdam ang pagod ngunit puno ng ligaya ang puso.“Hindi ako makapaniwala na mag-asawa na tayo,” bulong niya, nakangiti sa kanyang asawa.“Simula pa lang ‘to, Mrs. Ramirez,” sagot ni Clark habang hinahalikan siya sa noo.“Handa ka na ba sa forever natin?” dagdag niya.“Matagal na akong handa,” sagot ni Danielle, sabay tingin sa mga mata ni Clark.Pagdating sa airport, lumipad sila patungong Maldives para sa kanilang honeymoon.Pagdating sa resort, naglakad sila sa
Isang maaliwalas na hapon sa isang pribadong hardin.Ang araw ay malumanay na sumisilip sa mga ulap, at ang banayad na simoy ng hangin ay nagdadala ng halimuyak ng mga bulaklak.Sa gitna ng hardin, isang eleganteng altar ang itinayo—pinalamutian ng mga puting rosas, lavender, at baby’s breath.Sa magkabilang gilid ay nakapuwesto ang mga upuan, punung-puno ng kanilang mga mahal sa buhay.Ang puting carpet ay nakalatag sa gitna, tila nagsilbing daan patungo sa bagong kabanata ng kanilang pag-ibig.Nakatayo si Clark sa harap ng altar, nakasuot ng isang itim na three-piece suit na perpektong nakalapat sa kanyang matipunong pangangatawan.Ang kanyang buhok ay bahagyang nagulo ng hangin, ngunit mas lalong nagbigay ng kagwapuhan sa kanyang hitsura.Halata ang kaba sa kanyang mga mata, ngunit higit ang pananabik.Sa kanyang mga palad, nakasapo ang kanyang mga daliri sa isa’t isa, pilit na pinipigilan ang panginginig sa sobrang emosyon.Nang tumugtog ang soft instrumental music, nagsimula nang
Isang maaraw na hapon sa unibersidad.Punong-puno ng mga tao ang paligid—mga magulang, kapatid, kaibigan, at mga mahal sa buhay na nagtipon-tipon upang saksihan ang pagtatapos ng mga estudyanteng minsan ay nangarap lamang makatawid sa kolehiyo.Sa gitna ng masayang kaguluhan, naroon sina Danielle, Clark, at ang kanilang mga kaibigan—handa nang harapin ang bagong yugto ng kanilang mga buhay.Habang isa-isang tinatawag ang mga pangalan, tumayo sa gilid ng entablado sina Danielle at Clark, magkahawak-kamay.Suot ang itim na toga at sumbrero, hindi nila maiwasang ngumiti sa isa’t isa."Hindi ko akalaing aabot tayo rito," bulong ni Danielle, pilit na pinipigilan ang pagpatak ng luha."Sinabi ko sa'yo, Danielle. Walang bibitaw," sagot ni Clark, masuyong pinisil ang kanyang kamay.Nang marinig ni Danielle ang kanyang pangalan, mabilis na tumibok ang kanyang puso.Habang naglalakad sa entablado, naalala niya ang lahat ng pinagdaanan nila—ang mga pangamba, ang mga gabi ng takot at pagod, at sa
Makalipas ang dalawang linggo, unti-unting bumuti ang kalagayan ni Danielle.Nakalabas na siya sa ospital, ngunit kailangan pa rin niyang manatili sa safehouse nina Clark para sa seguridad.Tahimik ang gabi, at tanging ang mahinang sipol ng hangin ang maririnig mula sa labas ng balkonahe.Nasa labas si Danielle, nakaupo sa lumang upuan habang nakatingin sa malayo. Hawak niya ang isang tasa ng tsaa, pero matagal na iyong lumamig.Naka-pulupot sa kanya ang isang malambot na shawl, ngunit halos hindi niya ramdam ang lamig.Malalim ang kanyang iniisip—paulit-ulit na naglalaro sa kanyang isipan ang nangyari sa warehouse, ang mga mukha ng mga taong nawala, at ang muntikan na niyang pagkamatay."Hindi ka na naman natutulog," malalim at bahagyang paos na boses ni Clark ang pumukaw sa katahimikan.Napalingon si Danielle, at nakita niya itong nakatayo sa may pintuan, nakasuot lang ng itim na sweatpants at isang manipis na shirt.Medyo magulo ang buhok niya, halatang kagigising lang o hindi rin
Sa gitna ng kaguluhan sa apartment, bumagsak si Danielle sa sahig matapos ang pagputok ng sniper. Nanginginig ang kanyang mga daliri habang pinipilit hawakan ang kanyang tagiliran, kung saan dumaloy ang mainit na dugo."Danielle!" sigaw ni Clark, mabilis na lumapit sa kanya. Nakabuka ang kanyang mga mata, pero nanlalabo ang tingin. Agad siyang dumapa sa tabi ni Danielle, pinipisil ang sugat para pigilan ang pagdurugo."Kaya mo ‘to. Tingnan mo ‘ko. Huwag kang pipikit, okay?"Sa kabila ng sakit, pilit na ngumiti si Danielle, pero lumuluha na ang kanyang mga mata."H-huwag kang mag-alala… hindi pa ako mamamatay…" bulong niya, pilit na nagbibiro sa kabila ng sitwasyon.Habang nagkakagulo sa loob, si Samantha naman ay mabilis na nagtago sa likod ng sofa, pilit na pinapagana ang kanyang isip. May sniper sa kabilang gusali—alam niyang hindi sila makakaligtas kung hindi nila ito maalis."Kailangan nating makaalis dito!" sigaw niya kay Clark. "Papatayin nila tayo isa-isa!"Sa labas, naririnig
Madilim at tahimik ang eskinita kung saan nagtatago sina Danielle at Clark. Naririnig nila ang mabibigat na yabag ng mga lalaking bumaba sa van—tila tatlo o apat na tao, armado. Malamig ang pawis sa likod ni Danielle habang mariing nakahawak sa braso ni Clark."Kailangan nating makalabas dito," bulong ni Clark, sinisilip ang dulo ng eskinita. "Pero hindi pwedeng magmadali. Alam nilang nandito tayo."Huminga nang malalim si Danielle at pinisil ang kamay ni Clark. Sa kabila ng takot, alam niyang hindi siya pwedeng huminto. Dito nagkakatalo ang laban.Sa kabilang banda, nagmamadaling nagmaneho si Samantha patungo sa lokasyon nila. Sa kanyang cellphone, pinadalhan siya ni Clark ng mabilis na mensahe:"We’re cornered. Need backup. Now."Napamura si Samantha at pinindot ang gas, pinipigilang mag-panic. Sa likuran ng kanyang kotse, handa na ang baril na palihim niyang tinatago sa loob ng compartment—isang kalibre .45 na hindi niya inakalang magagamit niya sa ganitong sitwasyon.Balik sa eski