PAGKAUWI niya ay nagdesisyon na siya. Kailangan nilang pag usapan ang tungkol sa relasyon nila. Kailangan nilang ayusin kung anuman ang mayroon sila.Na hindi dapat masira ang mayroon sila ngayon.Alam niyang mahal siya nito. Kung anuman ang pinagdadaanan nito ay handa siyang makinig.Inabot siya ng madaling araw sa paghihintay rito pero hindi ito umuwi. Alas dos na ng madaling araw bago siya nagpasya na pumasok na sa loob.Mabigat ang dibdib na natulog siya.NAGMAMADALI siyang bumangon ng makitang alas nuwebe na."Kaasar naman!" Kahit hindi pa naghihilamos ay tumakbo siya para puntahan ang bahay ng binata. Akmang kakatok siya sa pinto ng maalala na hindi nga pala ito umuwi. Nanghihina na umupo siya. Kailan kaya ito uuwi? Nilabas niya ang cellphone at nag message dito. 'Baby, kailan ka uuwi? Reply ka naman, please. I love you'Ilang minuto na ang nakalipas pero hindi ito nagreply. Naihilamos niya ang dalawang kamay sa mukha. Bumuga siya ng hangin at saka tumayo. Lumunok siya bago
BANGUNGOT. Ito ang nangyari sa kanya. Gusto niyang isipin na bangungot lang lahat ng ito, at magigising siya sa bangungot na iyon.Pero hindi.Punong puno ng luha ang mga mata niya habang tinitingnan ang dalawang tao na sobrang mahal niya na unti-unting ibinababa sa ilalim ng lupa.Bakit nangyayari ito sa kanya? Bakit kailangan na mawala ang dalawang tao na unang nagmahal sa kanya?Bakit sabay nila akong iniwan?Hindi tumitigil ang luha niya. Parang hindi na siya makahinga sa sobrang sakit.Sa isang iglap lang, dalawa ang nawala sa kanya. Hindi man lang niya nasabi na mahal na mahal niya ang mga ito.Nagsi-alis na ang ibang nakilibing. Naiwan lang ang ilang malalapit sa kanila.Tumingin siya sa babae na humawak sa balikat niya. Bakas ang lungkot sa mata nito.Bumuntong hininga lang ito at malungkot na ngumiti bago umalis.Pamilyar sa kanya ang mukha nito.Ang mga kaibigan ng mama niya ay hanggang ngayon ay tahimik na umiiyak pa rin.Katulad niya.Umiiyak na niyakap siya ng mga kaibigan
HINAYAAN niyang umagos ang malamig na tubig sa hubad niyang katawan. Na para bang aagusin niyon ang bakas na iniwan ni Draken sa kanya.Pagkatapos niyang maligo ay lumabas siya para tingnan sa salamin ang katawan niyaKumibot ang labi niya ng makita ang iniwan nitong marka sa taas ng dibdib niya at sa braso niya.Hindi niya mapigilan ang mapaiyak. Pagkatapos niyang magbihis ay nagkulong lang siya sa kwarto. Sinagot niya ang mga text messages ng mga kaibigan para hindi mag alala ang mga ito sa kanya.Sinigurado niya rin na lahat ng bintana at pintuan ay nakalock.Simula ngayon ay iiwasan na rin niya si Draken. Katulad ng pag iwas niya kay Piero.Humiga siya sa kama niya. 'Leo please, umuwi ka na bukas' Piping dasal ng utak niya bago natulog.DALAWANG araw pa ang lumipas. Malungkot na tinanaw niya ang bahay ng binata. Unti-unti nang kinakain ng takot ang pag asa niya. Hindi na niya alam ang gagawin niya.Tumingin siya sa langit. Malapit na magdilim at heto siya, naghihintay pa rin sa p
KANINA pa siya naglalakad. Mag aalas singko na ng umaga. Napatingala siya ng bumuhos ang malakas na ulan. Muling tumulo ang luha niya.Napakasakit pala magmahal. Kung alam lang sana niya ay nagkulong nalang siya ng kwarto at nanood ng mga korean nobela.Mas matatanggap pa siguro niya kung iniwan nalang siya nito bigla. O pinatay nalang siya nito.Pero ang malaman na naging kabit siya? Nakaka-putangina.Kinapa niya ang dibdib.Puro galit ang nararamdaman niya ngayon. Galit dahil pinagmukha siyang tanga ni Leo. Galit dahil pinaikot siya sa palad nito.Tuwang tuwa siguro ito sa pagiging tanga niya.Nanginginig na niyakap niya ang sarili at tumingala sa langit ng malakas na kumidlat.Pati ang langit ay nakikisimpatya sa kanya. Walang emosyon na tiningnan niya ang sasakyan na huminto sa gilid niya.Lumabas si Piero ro'n na may dalang payong.Nagpatuloy siya sa paglalakad. Hindi niya pinansin ang panginginig ng katawan."What the hell are you doing?" Pinigil nito ang braso niya. Agad na b
She couldn't believe that all this was happening to her.Sariwa pa ang sakit na nararamdaman niya sa pagkawala ng magulang niya. Ang sakit na ginawa ni Leo sa kanya. Maging ang iniwan ni Draken na takot sa kanya.Tapos ngayon ito?Did she deserve this? Why? Nagmahal lang naman siya. Pero bakit kailangan mangyari sa kanya lahat ng ito? Bakit niya pa nakilala ang mga taong ito kung ganito lang naman ang mapapala niya?Patuloy na hinahalikan siya ni Piero. Manhid na ang labi niya sa sakit dahil halos durugin nito ang labi niya sa paraan ng paghalik nito.Halata ang gigil nito sa katawan niya.Sunod-sunod ang pagmumura nito ng tumunog ulit ang cellphone nito. Galit na umalis ito sa ibabaw niya.Humugot siya ng malalim na hininga at saka pinakawalan ang hikbi na hindi niya mailabas kanina dahil sa diin ng paghalik nito.Nangingig ang katawan niya dahil sa sakit. Kailangan niyang makatakas rito bago pa siya mababoy nito.Medyo napaurong ang katawan niya ng makita ang malagkit nitong tingin
PARA sa mga lalaking nang iiwan matapos kang paasahin!" Lasing na si Rona. Ipinatong pa nito ang paa sa table nila kaya naman nakita na nila ang panty nito. Itinaas din nito ang kamay na may hawak na ibang klase na naman ng alak. "Tubuan sana ng pigsa si Ruben sa itlog! Cheers!" "Cheers!" Sabay lahat nilang sabi.Umiikot na ang paningin niya. "Stay away you jerk!" Lahat kami ay napatingin kay Perper dahil pilit itong kinukulit ng lalaki na kanina pa niya napapansin na pabalik-balik sa table nila."Hoy! Kuya na hindi naman gwapo, stay away daw! hik!" Sumusuray na lumapit sa mga ito si Judith. "Di sasama yan sa'yo, mukha ka kasing gulong." Humahagikgik na sabi nito. Halatang lasing na.Wala nang nagawa ang lalaki at galit nalang na umalis habang masama ang titig kay Judith."Look guys, tumingin sa 'kin yung gulong." Lumapit sa kanya si Judith at inakbayan siya. Umupo na rin sa si Perper na halatang lasing narin dahil pulang pula na ang mukha nito.Nag-shot na naman si Rona ng alak. "M
TULALA lang siya habang nakatingin sa harap ng salamin. Tumulo ang luha niya na agad niyang pinunasan. Apat na araw na siyang nakakulong sa kwarto ni Draken. Subukan man niyang tumakas ay hindi niya magawa dahil sa palaging naka-lock ang pinto. Dinadalhan lang din siya ng pagkain ni Draken sa kwarto. Halata na wala itong balak na palabasin siya sa kwarto. Palagi din itong nakabantay sa kanya kaya hindi niya magawang tumakas.Pati ang bintana ng kwarto ay nakasarado. Pinilit niyang buksan 'yon pero hindi niya nagawa. Hindi rin pamilyar sa kanya ang bahay nito. Iba kasi ito sa bahay ni Draken na nakita niya noon.Kinagat niya ang labi ng makita ang mga marka na gawa ni Draken. Halos mapuno nito ang buo niyang katawan. Kahit sa hita niya at sa singit ay halos may mga marka siya.Agad na inayos niya ang suot na nighties ng marining ang pagbukas ng pinto. Nagmamadali siyang tumakbo at humiga. Binalot niya din ng kumot ang sarili dahil tiyak na may gagawin na naman ito sa kanya makita lang
"SANDALI po, manong." Agad na pinahinto niya ang taxi kahit wala pa 'to sa tapat ng bahay nila.Kinabahan siya ng makita na may mga lalaking nakabantay sa paligid nito. Hindi lang isa kundi marami!"Ineng, tutuloy pa ba tayo?" Nilingon siya ng driver. Wala pa naman siyang pambayad. Napahilamos siya. "Manong, may pakiusap po sana ako sa 'yo. Kung pwede lang po. Nakasalalay sa kamay mo ang buhay ko."Nalukot ang mukha ng matanda. "Aba, ibig sabihin ba niyan pagnamatay ka, kasalanan ko?" Tumango siya. "Gano'n na nga po."INIWAN siya ng driver. Takot ito sa sinabi niya at agad siyang pinababa. Gusto lang sana niyang makiusap rito na puntahan 'yong bahay ni Judith na isang kanto lang ang layo. Para do'n muna kunin ang pambayad niya rito at sabihin na narito siya.Hindi kasi siya pwede na pumunta sa mga ito. Natatakot siya na madamay ang mga kaibigan niya.Lalo niyang siniksik ang sarili sa basurahan ng makita na lingon ng lingon ang isang tauhan ni Draken.Kailan ba aalis ang mga ito?K
MASAYA ang lahat ng mga tao sa paligid. May nakangiti, may nag-iiyakan, may natutuwa. Lahat ng tao ay masaya para sa nag-iisang dibdib na si Regina at Bernard. Maliban sa isang lalaki na nakatayo mula sa malayo. Nadudurog ang puso niya habang nakatingin sa babaeng mahal niya na ikinakasal sa iba. Ang babae na matagal na niya na hindi nakitang ngumiti ngayon ay masayang nakangiti habang nakatingin sa iba. Tumulo ang luha niya. Kung sana ay minahal niya ito ng tama, baka hindi mangyayari ang lahat ng 'to. Kung hindi siya naduwag no'n na umamin sa dalaga at hindi dinaan sa dahas ang lahat ay baka siya ang kasama nito ngayon. Tuluyan na siyang napahagulhol, hindi niya alintana ang tingin ng iilang dumaraan sa pwesto niya. Gusto niyang hablutin si Regina sa lalaking kinaiinggitan niya ngayon para ibalik sa bisig niya, makasama niya at mayakap at para mabuo ang pamilya nila pero hindi pwede. Nagising na siya sa katotohanan na hindi siya nito magagawang mahalin ng wakasan nito ang saril
NATIGIL sa paglalakad ang labindalawang taong gulang na si Draken ng makita ang batang babae na takot na takot na nakatingin sa isang tipaklong."Lolo!" Malakas na tawag ng batang babae sa lolo nito.Napakaputi ng balat ng batang babae na para bang hindi nasisinagan ng araw, makinis din ang kutis nito na walang pilat kahit isa. Ang dulo ng itim at mahaba nitong buhok ay kulot. Nang magawi ang tingin nito sa kanya ay nakita niya ang maganda nitong mga mata. Ang ilong nito ay maliit na matangos, tapos napakapula pa ng labi na kakulay ng isang pulang mansanas.Napahawak siya sa dibdib dahil ang lakas ng kabog no'n.Nakaramdam siya ng panghihinayang ng tumalikod na ito sa papunta sa isang babae na sa tingin niya ay siyang ina nito."Mom, di'ba kilala mo 'yong matandang lalaki do'n sa kabila? 'Yong maraming tanim na bulaklak?" Agad na tanong ni Draken sa mommy niya pagka-uwi."Si tatay Donato ba? Bakit mo naitanong?" May pagtataka sa mukha nito habang nakatingin sa kanya."I saw a girl ther
NAPANGITI siya ng sumalubong sa kanya ang malamig na hangin. Isang taon na rin ang nakalipas bago siya nagpasya na bumalik rito. Katulad ng una na makarating siya rito ay namamangha pa rin siya dahil sa magandang tanawin."Regina!" Halos magkandarapa si Wilma habang mabilis na tumatakbo papalapit sa kanya. Parang baka na umatungal 'to ng makayakap sa kanya. Pati siya ay napaiyak ng makita kung pa'no ito umiiyak. Batid niya na sobra ang pag aalala nito ng mawala siya."Ang tagal mong nawala. Akala nga namin, hindi ka na namin makikita." Pati si Joseph ay naluluha narin sa isang gilid."P-Pasensya na kayo kung... hindi agad ako nakabalik..."Humiwalay sa kanya si Wilma. Bakas ang luha sa mata na ngumiti ito sa kanya. "Ang importante nakabalik ka—" Nanlaki ang mga mata nito at napanganga ng makita ang tatlong kambal sa likuran niya. "Hala, pinaliit 'yong tatlong devil?" Natawa nalang siya sa reaksyon ni Wilma."Hindi po kami devil." Nakaingos na sabi ni Lennox."Joke lang mga pogi, kayo
NANGINGINIG ang buo niyang katawan sa sakit. Ang buong katawan niya ay halos mapuno ng pasa, ang gitnang bahagi ng hita niya ay namamaga, maging ang butàs sa likuran niya ay masakit din.Umiiyak na niyakap niya ang sarili. Lahat ng masamang karanasan na pilit niyang kinalimutan ay bumalik lahat sa isang iglap lang. Ang lahat ng masamang ginawa sa kanya ng tatlong binata ay naulit lang. Napahagulhol siya ng sumubsob siya sa sahig ng magpilit siyang tumayo. Hindi niya magawang ihakbang ang mga binti niya dahil sa sobrang panghihina at panginginig ng katawan niya."Diyos ko...." Patuloy siya sa pag iyak. Totoo nga ang sinabi ni Draken na hindi siya palalakarin ng mga ito.Gustong gusto niyang pumasok ng banyo para linisin ang sariling katawan dahil sa sobrang panlalagkit ng katawan niya pero kahit ang gumapang ay hindi rin niya magawa dahil sa sobrang panghihina. Patuloy lang siya pag iyak at hindi niya alintana ang kahubaran, napakasakit isipin na ang akala niya na payapa na buhay na m
PANAY ang iyak niya ng ihiga siya ng mga ito sa kama. Puno ng pagnanasa ang mga mata ng binata habang naglalakbay sa hubàd niyang katawan. Wala siyang nagawa ng iposas ni Draken ang dalawa niyang kamay sa headboard ng kama.Malakas na napamura si Leo ng ibuka nito ang hita niya at makita ang gitnang bahagi ng katawan niya."Tumigil ka!" Malakas niyang tili ng halikan ni Leo ang hiyas niya. Imbis na tumigil ay tinawanan lang siya nito at saka tuluyan ng sumubsob sa pagkàbàbaè niya. "Tama na! Tama na please—ahh!" Napahiyaw siya sa sakit ng kagatin ng madiin ni Piero ang dibdib niya. Maging si Draken ay gano'n din ang ginawa sa isa niyang dibdib.Naluha siya sa pagkagat ng dalawa sa dibdib niya. Napakasakit no'n na para bang gigil na gigil ang mga ito sa katawan niya. Gusto niyang manampal pero hindi niya magawa. Sa tuwing gagalaw siya ay humihigpit ang posas na nasa kamay niya. Hindi niya magawang sipain si Leo dahil malakas ang kamay nito na pumipigil sa nakabukàkà niyang hita."Damn.
KATULAD ng ginawa niya kahapon ay hinanap niya ang bag niya sa mga kwarto na hindi niya pa nabubuksan. Iniwan niya ang mga binata sa baba at nagmamadaling umakyat pero hindi niya parin nakita.Dumako ang tingin niya sa kwarto ng mga ito. Hindi kaya nasa kwarto ng mga 'to ang gamit niya?Napalunok siya. Kung maaari ay hindi niya gustong pumasok alin man sa kwarto ng tatlo. Pero kung 'yon ang paraan para makuha niya ang cellphone niya ay gagawin niya. Iyon nalang kasi ang tanging paraan para makatakas siya sa mga ito, ang makuha ang cellphone upang ipaalam kay Amara kung nasaan siya.Huminto siya sa tapat ng kwarto ni Piero. Akmang bubuksan na niya 'yon ng makarinig ng malakas na yabag. Nagmamadali siyang tumakbo para bumalik sa kwarto niya.Kinakabahan na pumasok siya sa kwarto niya at katulad ng lagi niyang ginagawa ay ni-lock niya 'yon. Wala siyang tiwala sa mga 'to. Baka mamaya magulat nalang siya na katabi na niya ang isa sa mga ito, o kaya naman ang lahat ng mga ito.Minsan hindi
MATAGAL na umiral ang katahimikan sa pagitan nilang apat. Nanatiling nasa tuhod ang tingin niya. Hindi niya gusto na makasalubong ng tingin isa man sa mga ito.Gusto na niyang umalis pero hindi niya magawa dahil hindi pa niya nakukuha ang mga anak niya. Ang sabi ni Leo ay makikita niya ang mga bata rito, pero bakit wala ang mga anak niya rito? Nagsinungaling ba sa kanya si Leo dahil may plano na naman ang mga ito?Totoo kaya ang hinala ni Amara na baka nga isa 'tong bitag para sa kanya? Bahagya siyang pumikit para ipanalangin na sana ay hindi iyon totoo."Totoo ang sinabi ko, Regina. Gusto ka lang namin makausap." Si Leo ang unang bumasag ng katahimikan. "Gusto namin humingi ng tawad sa lahat ng nagawa namin sa 'yo." Hindi siya kumibo. Nanatiling nakatuon ang mga mata niya sa tuhod niya."Gusto namin na itama ang mali namin. Gusto ka namin ligawan sa maayos na paraan. Ipaparamdam namin sayo kung gaano ka namin kamahal ng sa gayo'n ay mahalin mo rin kami." Dagdag pa ni Leo.Nag angat s
HALOS sumabog ang dibdib niya sa kaba ng hindi makita ang mga bata sa bahay niya. Kahit sa bahay ni Hunter ay wala ang mga ito."Hunter!" Kinuha niya ang cellphone sa bulsa at paulit-ulit na tinawagan ng number ni Hunter. Kumunot ang noo niya ng makarinig ng tunog. Nang puntahan niya 'yon ay nakita niya ang cellphone ni Hunter na nasa ilalim ng sofa.Mas lalo siyang kinabahan. Hindi nag iiwan ng cellphone si Hunter. At mas lalong hindi nito ilalabas ang mga anak niya ng walang paalam.Lumingon siya ng makarinig ng ingay mula sa loob ng banyo. Parang may bumangga ro'n at humahampas.Napalunok siya. Ayaw man niyang buksan dahil sa takot ay wala siyang pagpipilian. Nang pihitin niya ang pinto ng banyo at buksan 'yon ay nanlaki ang mata niya ng makita si Hunter na nakatali at may tape sa bibig. Mukhang paa nito ang ginamit para sipain ang pinto dahil ang higpit ng pagkakatali dito na para bang hindi ito hahayaan na makawala."Woah!" Bumuga ito ng malalim ng tanggalin niya ang takip sa bibi
KASALUKUYAN siyang kumakain mag isa. Puro tauhan lang ng mga binata ang nasa mansion ngayon ang kasama niya para bantayan siya. Ang usapan ng mga ito dapat ay nasa bahay ang isa para masiguro na hindi siya tatakas kaya nagpaiwan si Draken, pero nakiusap siya rito na kung pwede ay bilhan siya ng langka na hinog na hinog at walang mga buto kaya napilitan itong umalis.Nakagat niya ang labi. "Bwisit nakalimutan ko!" Mahina niyang tinuktukan ang ulo. Mamaya ay makahalata ito na naglilihi pala siya. Hindi niya mapigilan ang mainis sa sariling katangahan.Paano ay naglalaway talaga siya. Pakiramdam niya ay hindi siya makakatulog paghindi niya 'yon nakain mamayang gabi.Nagulantang siya ng makarinig ng malakas na pagsabog. Napatayo siya sa takot at gulat. Ang mga tauhan ng mga binata ay nagkagulo at tumakbo palabas para tingnan kung ano ang nangyari. "Regina!" Hindi makapaniwala na tumingin siya kay Amara na mayro'ng kasama na limang lalaki, may dala ang mga ito na nakalagay sa mga maleta n