"Mavis anong ibig sabihin nito?!"
Masakit man ang ulo ay nagawa kong gumising at magmulat ng mata ng umalingaw-ngaw ang galit at striktang boses ni Tiya Ysabella.
Ilang segundo pa lang ay agad nang pumasok sa akin lahat ng pangyayaring kailanman hindi ko malilimutan. Napabalikwas ako ng bangon at sumalubong sa akin ang mangiyakngiyak at galit na mga mata ni Tiya Ysabella. Her hands trembled, his gaze darting between me and the figure beside me. Panic flickered in his eyes, disbelief tightening his features.
I followed her line of sight, my breath hitching as my gaze landed on the man standing next to me. And in that moment, the weight of realization crashed down on me like a tidal wave. Tears burned down my cheeks, uncontrollable, unstoppable. A lump formed in my throat as my body shook, every fiber of my being screaming in silent agony.
With shaky hands, I turned to look at Tiya Ysabella. My heart pounded violently in my chest, fear creeping up my spine. She saw everything.
Nagmadali akong hinablot ang kumot para ibalot sa aking katawan at halos madapa-dapang umalis sa kama kung nasaan ang lalaking hindi pa rin makabawi sa nangyayari.
"T-Tiya! Tiya, I'm sorry! Sorry po! I'm really s-sorry," Nanginginig ang kamay na yumakap ako sa kaniya habang umiiyak. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko, ganito pala ang pakiramdam nito mas malala pa sa inaasahan ko.
"Pinalaki kitang maayos, Mavis! Paano mo nagawa sa 'kin 'to?! Saan ako nagkulang?! Hindi naman ako nagkulang ng pangaral sa 'yo hindi ba?! Ano bang nasa isip mo ha?!" Tanging pag-iyak lang ang nagawa ko dahil alam ko sa sarili kong maling-mali ako, na maling-mali ang ginawa ko.
Humiwalay ako sa kaniya at umiiyak na kumapit sa kumot ng muntikan na 'yong mahulog. Wala akong masabi, hindi ko na magawang humingi nang tawad kahit sa isip ko'y patuloy akong nag s-sorry.
"Mavis," nilingon ko si Kiara. Ang bestfriend ko na nasisiguro kong nagdala kay Tiya rito. Umiiyak akong tumitig sa kaniya at marahan naman siyang umiling saka inalalayan si Tiya para matulungan ako. Akala ko'y sa'kin lang siya magagalit ngunit nabigla ako ng mabilis niyang harapin si Draven.
"Ikaw namang lalaki ka ha?! Anong ginawa mo sa pamangkin ko?! Ang kapal ng mukha mo!" shit! I must do something.
"T-Tiya 'wag!" Pigil ko ng akmang susugurin niya si Draven, na ngayon ay wala nang mababakas na emosyon sa mukha niya.
"Sabihin mo nga sa 'kin Mavis?! Pinilit ka ba ng lalaking 'yan?! Sabihin mo lang at magdedemanda ako!" Fuck! Hindi kasama sa plano na ito ang demandahan.
"T-Tiya, hindi po... hindi po namin alam kung anong—kung paanong h-humantong kami sa ganito... maniwala ka p-po!" Napasapo siya sa ulo na tila hindi na alam ang gagawin at dapat isipin.
"Ano nang mangyayari sa 'yo ha? D'yos ko naman Mavis nag-iisip ka ba ha?! Bakit hinayaan mong mangyari 'to?! Sa inyong dalawa ikaw ang dehado, anak naman? Matalino kang babae, pero bakit?!— Hindi na niya maituloy ang sasabihin ng tuluyan na siyang mapaiyak. Ang sakit makitang napaiyak ko ang pinakaimportanteng tao sa buhay ko.
"Gusto kong makausap ang magulang mo." Baling ni Tiya kay Draven na kinagulat ko at gano'n din siya.
"H-Ho?" Naguguluhang tanong ni Draven na hindi alam kung paano pakikitunguhan si Tiya.
"Hindi ko palalampasin ang pangyayaring 'to, no'ng panahon namin hindi pwede ang ganito! Noon ay madikitan lang ang kamay ng babae, ipinapakasal na ng mga magulang! Kaya kakausapin ko ang mga magulang mo, dahil kailangan mong panagutan ang nangyari sa inyo ng pamangkin ko." Lumipat ang mga mata ni Draven sa akin at bakas ang galit sa klase ng tingin na binibigay niya.
"T-Tiya, that's t-too much, we can't force him." Napakasama ko ba para magppanggap na ayoko, kahit iyon naman talaga ang plano ko?
"No! Babae ka! At kahit sabihin natin na hindi ka niya pinilit, babae ka pa rin! Ikaw ang nawalan at hindi siya! Kaya kailangan ka niyang panagutan kung hindi magsasampa ako ng kaso laban sa kaniya."
"T-Tiya..." Mayaman si Draven, alam kong kahit sampahan siya ng kaso ay baka mabaliktad lamang nila ang sitwasyon at si tiya pa ang mapasama. Hindi rin pwedeng mangyari 'yon dahil baka magpa imbestiga si Draven at malaman ang hindi nila dapat malaman.
"Magbihis na kayong dalawa, maghihintay kami sa labas." Walang sabi-sabing lumabas ito at iniwan kami ni Drei. Kinakabahan ko siyang nilingon at kita ko ang galit sa mga mata niya ng magsalubong ang tingin namin.
"For fuck's sake?! Alam mo ba kung anong gulo itong ginawa mo?!" Galit na singhal niya at inis na pinasadahan ng kaniyang daliri ang buhok niya.
"Do you really think my family will believe that I fucked you?!"
His words cut through me like a blade, sharp and merciless. My breath hitched, and I felt the sting of tears welling up in my eyes. The weight of his accusation settled deep in my chest, suffocating, unbearable. I swallowed the lump in my throat, my voice barely above a whisper.
"H-Hindi ko naman alam kung paano nangyari." My hands trembled at my sides. I searched his face for even a sliver of understanding, but all I found was cold fury and disbelief. The air between us was thick with tension, with unspoken accusations and shattered trust.
"Lahat maloloko mo, pero hindi ako Schneider! Alam kong may gusto ka sa 'kin, at alam kong pakana mo lahat ng 'to para matali tayong dalawa, hindi ba?!" may kung anong bumara sa lalamunan ko dahil sa mga sinasabi niya. Umiiyak akong napailing at yumuko saka mahigpit na hinawakan ang kumot na nakabalot sa katawan ko. No! Hindi ko sinasadya 'to, if I only had more options, I wouldn't come up in this kind of situation. Hindi ako gano'ng klase nang babae.
"Fuck! Kung hindi ka lang babae!" He ruffles his hair out of frustration.
"Hindi ko 'to gustong mangyari maniwala k-ka..." bakit kasi sa dami ng lalaki Draven? Bakit ikaw pa?
"Bullshit! Hinding hindi ako maniniwala sa lahat ng sasabihin mo Mavis, tandaan mo 'yan! Matali ka man sa 'kin hinding-hindi kita magagawang mahalin! At kahit anong mangyari hinding-hindi ko mamahalin ang isang mapagpanggap na babaeng katulad mo!" Iyon ang huling beses na sinabi niya bago pinulot ang mga damit at isa-isa iyong isinuot sa harapan ko. Nauna siyang lumabas kaya nanghihina akong napaupo at napaiyak.
Tiya Ysabella is disappointed in me. Draven hates me. Fuck! What have you done, Mavis? Hindi mo lang sinira ang buhay mo, sinira mo rin ang buhay ng mga taong mahal mo.
No matter what happens, I'll accept it—because, in the end, this was my fault. Every mistake, every consequence, it all leads back to me. The weight of it presses down on my chest, but I won't run. I won't make excuses. I'll bear the blame, no matter how much it hurts. Because if this is the price I have to pay... then so be it.
Pinunasan ko ang mga luha ko bago binalik ang makapal na salamin. Naghilamos lang ako at nagmumog ng mouthwash bago pinusod ang buhok ko sa madalas nitong style. My hair is tied up in a bun. I know it makes me look a bit old-fashioned, but it's too long to leave loose.
Besides, Tiya always says it looks neater this way.
I stared at myself in the mirror, wearing nothing but my undergarments. I barely recognize the person looking back at me. It's not just my body I see—it's every mistake, every scar, every burden I carry. The weight of my choices lingers in my reflection, whispering truths I don't want to face.
I can't believe I just did it.
This is your only choice. Do it to make him safe... or just let him live in danger without doing anything. I am telling you, Red. This is the best way.
Napailing ako sa alaala. If I had any other choice, I wouldn't have chosen this. But I didn't. And now... Draven hates me. Maybe he should. Maybe I deserve it. But knowing that doesn't make it hurt any less.Muli kong sinuot ang long sleeve at pantalon bago lumabas. Naabutan ko si Draven na nakasandal sa padir ng hotel room na pinangyarihan ng isang gabing pagkakamali. Matalim ang titig nito sa sahig, at nang mapansing nakalabas na ako ay mabilis niya akong nilingon.
"Tell your aunt—don't ever make a move that will ruin our name. You have no idea what I'm capable of, Mavis." I could only nod in response. He didn't wait for another word, didn't even bother to look at me again before turning away and heading downstairs.
I wiped away the tear that had escaped, swallowing the lump in my throat. Then, without another thought, I followed him. Naabutan namin si Tiya at Kiara na. Tulala si Tiya at halatang katatapos lang sa pagiyak. Pinapatahan ito ni kiara, na alam ko namang naging epektibo. Si Kiara ang kaisa isang kaibigan ko sa unibersidad na pinapasukan.
Pareho kaming BS Architecture ang kursong kinuha, naging magkaklase at magkatabi sa upuan.
"T-Tiya," hindi ako nilingon ni Tiya, kundi ay nilingon niya si Drei.
"Nasaan ang kotse mo? Do'n kami sasakay para masiguro naming hindi mo kami tatakasan." Tumango lamang ito kay Tiya na tila wala talagang balak na takasan kami.
"Sumunod ho kayo sa 'kin," Isa siguro sa nagustuhan ko kay Drei ay ang respeto niya sa nakakatanda sa kaniya kahit gaano siya kagalit, naroon pa rin ang respeto niya. Pinapasok niya kami sa kotse niya at tahimik na nagmaneho patungo sa kanilang bahay.
I had expected it to be grand, but seeing it in person still left me in awe. The sheer size, the imposing architecture—it was a testament to their power. Armed guards were stationed around the perimeter, their presence a silent reminder that this was more than just a home. It was a fortress.
The house exterior sleek and modern—a statement of wealth and power. I couldn't help but wonder if the interior was just as impressive.
As soon as the car rolled to a stop in front of the grand entrance, we stepped out. A group of household staff was already waiting, their movements precise and practiced as they welcomed us and guided us inside.
Naabutan na namin ang parents ni Draven na nakaupo sa mamahalin nilang sofa at halatang naghihintay sa pagdating namin. Nasisiguro kong nasabi na ni Draven ang tungkol dito kaya agad na nangatog ang tuhod ko ng makita ang formality at authority sa mukha ng Daddy at mommy niya.
Draven's dad was like an older version of him—a reflection of what he would become with time. He had inherited almost all of his father's sharp features, from the strong jawline to the striking intensity in his gaze.
As for his height, it was clear he got that from both parents, as his mother was just as tall. But if there was anything he had taken from her, it was the thick, slightly curled lashes and those deep brown eyes—warm yet unreadable. And, of course, her fair complexion, a contrast to the hardened presence he carried.
"Good morning. I'm Reida Monticello, Draven's mom." Drei's mother introduced herself to Tiya.
There was a distinct elegance in her voice—sophisticated, refined, yet commanding. It wasn't just the tone; it was the kind of presence that demanded respect without needing to ask for it. Classy and powerful.
"Ysabella Cabrera," nakipagkamay ito kay tiya at lumipat ang tingin nito sa 'kin bago nilingon si Drei.
"This is so disappointing, Draven Reil. I told you to stop playing with girls, right?" panenermon ng mommy niya. Habang nanatili namang tahimik ang dad niya.
"Calm down, Reida."
"How do you expect me to calm down, Drave?!" His mother's voice was sharp, laced with frustration.
"You spoil that son of yours too much, and now he thinks he can do whatever he wants!"
She turned to Draven, her piercing gaze filled with disappointment.
"Draven! When will you finally straighten up? You're about to become one of our engineers, and sooner or later, you'll be running our business! Yet here you are, still acting like a reckless child!" She exhaled sharply, shaking her head.
"Until when do you plan to keep disappointing us?"
"Mom..." Napasapo ang mommy niya sa kunsumisyon kaya napayuko nalang ako at napakagat sa sariling labi.
"What's your name, hija?" Napaangat ang tingin ko sa mommy ni Drei nang magtanong ito.
"Maria Vienna Schneider po, Mavis na lang."
"Nag-aaral ka pa ng college?" Tumango ako.
"Anong course mo?"
"Bs in Architecture po sa Dastan University."
"I see."
"Mawalang galang na sa inyo, pero gusto ko na sanang pagusapan ang mangyayari sa pamangkin ko."
"Yeah, us too. We also want to apologize—for our son. We know he's been an idiot, and that's exactly why we've made a decision. To teach him a lesson, to make him grow up..." There was a brief pause, then the words that would change everything. . .
"We want them to get married." Napaangat ang tingin ko at napaawang ang labi. Napaayos ng upo si Draven.
"If that's okay with you, and with Mavis," Sabat ng dad ni Drei.
"Dad?! Mom?! What the hell?!" Draven's voice was a mix of shock and outrage. His father barely spared him a glance before responding, his tone firm and unwavering.
"You have no say in this, Drei. Shut up."
"Kung sa 'kin ay mas mabuting desisyon 'yan," Sang-ayon ni tiya na kinalumo ko.
"Then it's a deal! Wala na tayong problema about this matter right? Welcome to the family, Mavis. The wedding will be next week, kasi aalis kami ng bansa sa ikatlong linggo kaya kailangan nating maipakasal sila agad bago kami umalis," Napalingon ako sa mommy ni Drei at nakangiti ito sa akin. Siniko ako ni Tiya kaya wala akong magawa kundi bahagyang ngumiti at mag-bow.
That is exactly what I expected.
I am going to be Draven's wife.
Nang aksidente kong lingunin si Drei ay gano'n na lang ang kaba ko ng napakatalim ng tingin niya sa 'kin.
I wanted to celebrate, to revel in the joy of finally becoming his wife. But then, a voice echoed in my mind, shattering the excitement, pulling me back to reality—to the real reason behind all of this.
"Remember, Red, when the plan works out, you have to stick with it until the end. Your marriage isn't forever, and when he's finally safe, you have to let him go."
My chest tightened.
I know. I remember now. This isn't love. This is a mission. And no matter how much my heart betrays me, I can't forget that.
. . .
Hello po! Maraming maraming salamat sa pagsuporta sa mga stories ko rito sa Goodnovel.
A week ago. . .Location: Red Society Main Hideout, 6:45 P.MThe dim glow of overhead lights flickered against the cold steel walls of the Red Society's main hideout, casting long shadows that danced with every movement. The air carried a scent of gunpowder, leather, and faint traces of blood—a constant reminder of the life we lived.I walked slowly down the long hallway, my footsteps barely making a sound against the polished floor. At the end of it, the main conference room loomed—the place where our urgent meeting would take place. Meast had called for it without warning, forcing everyone to drop whatever they were doing and fly here immediately.Code Red. That meant only one thing—this wasn't just business as usual. Something bigger was at play. Something that demanded our full attention. Ramdam kong hindi lang basta ang mapaguusapan namin ngayon. Hindi ko maintindihan kung bakit malakas ang kalabog ng dibdib ko. Sa unang pagkakataon ay nakaramdam ako ng kaba sa hindi malamang dahi
Nakatitig lang ako sa salamin sa cr habang naghihintay kay Kiara, dito kami madalas dumederetso pagkakatapos ng klase. Paano ba naman kasi every after class palagi siyang tinatawag ng kalikasan.Staring at my reflection, I take in every detail. I don't have pimples and braces. I don't have thick bangs, nor do I have overly thick eyebrows. Sure, my fashion sense might be outdated—some might even call it tacky—but I'm far from the stereotypical nerd in every book you'd read or expect to meet.I'm not the type to tremble in fear or stutter when I speak. I don't keep my head down, avoiding eye contact with the world. No, that's not me. I may not fit the mold of what people expect, but I stand my ground in my own way. Instead, I have freckles scattered across my pale skin, untouched by makeup—at least most of the time. When I'm not in disguise, I actually enjoy wearing makeup, especially dark red lipstick. There's something about the deep shade that makes me feel bold, like I'm stepping int
Hindi ako makapag focus sa klase sa antok na nararamdaman. Mabuti na lang at kahit inaantok ako'y nagagawa ko pa rin namang makasagot sa mga recitations."Hoy ba't mukhang puyat na puyat ka? Hindi ka ba natulog?" Natulog, two hours lang. Anong oras na ako nakauwi matapos ng pinagawa sa akin na side mission ni Meast kagabi."Natulog, pero tinapos ko 'yong plates e." pagdadahilan ko na lang."Dapat nagising ka na lang nang maaga, ingatan mo sarili mo mahirap magka anemia.""Ang advance mo, masamang damo matagal mamatay," Natawa na lang siya sa tabi ko, habang ako naman ay napatingin sa gawi ng grupong kakapasok lang.There are four of them.The first one is Jered Stefan Levis—the most annoying of them all. He's the one who constantly mocks me, the one who makes it his mission to get under my skin. Out of the four, he's the one I despise the most. There's just something about him that I can't stand, something that instantly sets me off whenever he's around.Then there's Marco Gustav Allan
Hindi ako napigilan ni Kiara sa kagustuhan kong pumunta sa party ni Jered, pero si Draven halatang ayaw.Pagkauwi ko kasi ay mahigpit niyang hinawakan ang braso ko at padarag na hinila agad papasok. I can hear the weight of his breathing—deep, uneven, and strained, as if he's struggling to contain the fury simmering just beneath the surface. Each inhale feels controlled, deliberate, like he's forcing himself not to explode. The tension in the air is palpable, thick with unspoken anger, and I can almost feel the heat of his restrained rage radiating off him."A-Aray! Draven! Masakit!" Reklamo ko nang makaramdam na ng sakit dahil sa kapit niya, agad naman niyang napansin iyon at marahas niya akong binitawan."Bakit ka pumayag?!" He's pertaining to Jered's invitation, obviously."Ano naman ba kung pumayag ako?" malumanay na tanong ko."Hindi ka bagay sa lugar na 'yon," alam ko pero tulad ng sabi ko kanina, iba ang pakay ko."Asawa mo naman ako, kahit sa papel lang may karapatan din naman
Hindi palang ako maayos na nagigising ay napablikwas na ako ng bangon ng maramdamang may katabi ako.Agad kong kinapa ang salamin ko at tiningnan kung sino ang katabi ko at nagulat nang si draven iyon habang nakatingin sa pintuan na tila may hinihintay doon."Dra-Right before I finish my word, mabilis na niya akong nahila pabalik sa pagkakahiga at mahigpit niyakap saka tinakpan niya ng isa niyang kamay ang bibig ko to stopped me from screaming."Shhh, mom is here." Pagkasabi niya noon ay nagets ko na agad ang gusto niyang sabihin, pero masyado akong naiilang sa posisyon namin. We are sharing a comforter hawak niya ang kaliwang kamay ko sa gilid ng ulo ko, masyadong nakadikit ang katawan niya sa akin at napakalapit ng mukha niya sa mukha ko. Hindi ko na nga alam kung humihinga pa ako.Kamay lamang niya ang naging pagitan ng mga labi namin at kapag tinangal niya iyon a
Hindi ako agad umuwi, nagpalipas ako ng oras sa secret haven ko. I am tracking drave's location and he's still on levis' residence.Currently staring at the disk I've got, smirk didn't left my lips."Red are you there?""Yes, come in Leo,""How was the mission?""I've got it, are you free? I'm in the haven.""On my way," hinintay ko lamang siyang makarating at pinagbuksan ng pinto."Woah, nothing's change! Nakakarelax parin." mangha nanaman ito, katulad ng dati."Ikaw nang bahala sa disk, I am still on a mission." Tukoy ko sa pagpasa ng disk sa headquarter."I know baby, I know." Pasalampak itong umupo sa couch ko habang kumakain ng apple na hindi ko alam kung saan niya nakuha.Pinagmasdan ko ang isa sa kasamahan ko, at 'di ako makapaniwalang ang laki ng pinagbag
Maaga akong nagising para tapusin ang drafts ko, holding my metal ruler and mechanical pen I started to work on it.I was just wearing my shirt and my undies. Malapit nang umabot ang shirt ko sa may tuhod ko. Kaya komportable parin iyon lalo na kapag umagang umaga if I'm on tiya ysabella's house she would probably freaked out and locked me inside my room so no visitor's would see me in this.Since, ako lang naman maybe I could try? Nakamessy bun ang buhok ko at suot ko nanaman ang aking makapal na salamanin. Medyo masakit pa dahil nalalagyan 'yung part na may pimples.6 o'clock when I chooses to went down. Nagluto ako ng breakfast for Drei. I don't wanna be his useless wife, kahit papaano gusto ko parin panindigan ang pagiging asawa niya.In the middle of preparing I heard foot steps, halos di ako nakagalaw ng maalala ang ayos ko. But I was too late to change it.Nang mapalingon ako sa kaniya a
My eyes glued on her, early in the morning and she's---nevermind. But what the heck is she thinking? Does she wants to seduce me?I eyed her my her legs up to her face and shook my head.She's a living temptation in that kind of cloth. Fvck! When did I find her tempting? You're fvcked up man, that nerd isn't attractive.I can't stand to be with her for weekend so I decided to visit zai, kung hindi ngalang uuwi samin si mommy mamaya baka doon narin ako natulog."Hey drei, good morning." He tiptoed and kissed me on my cheek. I smiled, kung ganito ba naman ang makikita mo umaumaga eh baka buong maghapon magdamag maganda mood mo, anghel 'yan oh."Morning my angel, how's your dream. Me again?" She chuckled, even her voice, Heaven."Ikaw talaga, halika na pasok ka." I am always welcome on their house, kaclose ko ang mommy at daddy niya at gustong gusto rin n
"Pres! Sigurado bang kakasya ang population ng Archi at engineering dito?" Hagas na lumapit sa akin si Janus bitbit ang papel kung saan nakasulat ang mga pangalan ng estudyante mula sa department ng architecture at engineering. Napakamot ako sa kilay at pinasadahan ng tingin ang buong students activity hall. Halos mapuno na iyon ng Engineering department at nagpapasukan palang ang mga architecture. "Wala tayong magagawa, sa social hall ay naroroon ang college of business at kasama ang education. This is where we are assigned." "Pero pres tingnan mo naman ang architectural department, wala pa man sa kalahatian ang pumapasok, crowded na agad sa hall." Aksidente akong napalingon sa entrance at napansin ko roon ang isang babaeng inaayos ang salamin niya habang nililibot ang paningin kasama ang isang babaeng nagsasalita na halatang may kinikwento sa nerd na kasama. My brows shut upon staring at that nerd. She looks quite mysterious. Tahimik ito at nakikinig lamang sa kaniyang kasama na
"Would you risk your life for someone you love?"I once asked that in myself before I started my mission in drei's life.Love these days had brought up different meaning. Traditionally, love defines as pure, sweet and something that we can't really live without. But time flies and definitions changes, until love begins to become a mere game for teens. Saying 'I love you' even if they don't actually mean it.These days, a love that is willing to risk his or her life is a very rare kind of love that is really difficult to find. Everyone now was a bit selfish, their sake first before others.But me, If I was in Draven's situation I'd also risk my life for him in dire jeopardy. You never know how your decision will work out, but you always will know when you failed to act. I'd rather die, than live with the agony of inaction."How you feeling?" I stares at my brot
Tahimik akong sumunod sa kung saan nila ako dalhin at saka ko lamang napansing nasa tuktok na kami ng isang gusali.Hindi ko masasabing abandunado dahil maayos pa ang itsura ngunit hindi ko rin namang masasabing isang gusaling pinagtratrabahuhan pa.Pinapkiramdam ko ang tahimik na si Emjieng siyang tumutulak sa akin hawak ang kamay kong nakagapos sa likuran ko.Hindi ko makita kung saan niya dinala ang mga kaibigan ko at si Draven.Nasa likod namin ang ilang mga tauhan niyang may kaniya kaniyang baril."Maligayang pagdating aking numero unong panauhin." Umalingaw ngaw ang boses ni Edern na halatang nasa isang audio room na konektado sa buong gusali kaya natitiyak kong sa lahat ng parte ng gusaling ito'y maririnig ang boses niya."Matagal kong hinintay na masimulan ang isang palabas na kasama ka, hindi ba't napakaganda ng magiging palabas kapag
I felt so unease about something I can't explain. Tumambay ako sa Ragents refuge, para mas makapagisip. Maging ang mga kasama ko'y abala sa ginagawa nilang pagiimbestiga habang ako'y nanatiling nakapikit habang hawak hawak ang isang baril, nasa harap ko nagkalat ang mga paborito kong gamitin.Ang ilan ay kakatapos ko lang linisan at iassemble."Red, di mo talaga maalala?""Oo nga kahit clue manlang wala ba?""I don't know whom I missed out, daig ko pa nagkaamnesia.""Diba you investigated their organization's name? What did you found out?""Death.""Huh?""I just found that word, 'death is the answer', that was the meaning of their Organization's name. Parang pinaglalaruan niya lang ako at sinadya niyang ipangalan iyon sa organization niya in german language.""Pero naisip ko rin, na maaaring hindi lang 'yun tumutuk
Late akong nagising kinabukasan, halos di ako magkandauga-ga sa pagasikaso, halos makalimutan ko na ang ilan kung gamit at kinailangan ko pang bumalik sa kwarto para makuha ulit iyon saka patakbong bumaba ng building.Halos maglaglagan rin ang mga gamit ko bago ko pa man 'yon maipasok sa kotse, kaya sunod sunod rin akong napamura sa inis.Hindi pa man ako tapos sa pagpulot ay may tumulong na sa aking lalaki, bago ko pa man iyon malingon ay nakalayo na ito sa akin ngunit ng tingnan ko ang gamit ko'y napansin ko na ang isang itim na envelope.Mabilis kong ipinasok ang mga gamit ko't hinayaan muna ang envelope na iyon kasama ng mga ito saka nagmaneho patungo sa MRSH.Halos takbuhin ko na ang floor kung nasaan ang opisina namin.At saktong pagkapasok ko'y sinalubong na ako ng kunot noo at matalim na tingin ni Draven."Masyado
I have watched thousands of romance movies, and they all claimed that love is something mysterious and magical, love is the center of the universe, that love is something we have to feel and to acquire just to say that we are humans. People end up being so foolish, fighting for it. Without knowing that it was actually a disease that could slowly consume us until it left us nothing but a pain.Dahil sa love, maraming matatalino ang nagiging tanga.Dahil sa love, maraming buhay ang nasisira.Does love even requires us to destroy?I don't even know what am I thinking, but the pain I am feeling right now makes me think about how cruel love is.Hindi ko alam kung sadyang mababaw lang ako o masakit lang talagang makitang 'yung lalaking minahal at mahal mo'y hindi parin pwedeng maging sayo.Love sucks, to the point that it will make
Tulala ako sa daan habang nagmamaneho pauwi, pasulyap sulyap pa ako sa review mirror nang mapansin ang isang itim na kotse na halatang sumusunod sa akin. Sa t'wing bumibilis ako'y bumibilis rin iyon, na tila takot na makawala ako.'George''Red, emergency?' Narinig kong nabahala siya at mukhang napatayo. Alam kasi niya na kapag ganitong bigla akong kumonekta sa linya may hindi magandang nangyayari.'Di naman masyado, may isang langaw lang ang nakabuntot.''Where's your location?'
Nang lumabas si draven ay mabilis akong naglakad. Hindi ko alam kung bakit apektadong apektado ako. Hangang ngayo'y hiyang hiya ako sa nangyari."Architect!" Shit! Kung kailan umiiwas.Awkward akong tumingin kay clover na malisyosong nakangisi sa akin at sumusulyap kay draven na nakasunod sa akin."Tara na architect!" Clover was about to wrap his arms around my shoulder when we heard drei's venomous voice."Touch her and you're dead.""S-sabi ko nga didistansya nalang, tss! selosong inhenyero!""Fvck you!""Architect oh!" sumbong nito sa akin kaya umiling lang ako.&
Tulala ako sa unit ko, amanda was here ranting about her journey on accomplishing her mission."Nakikinig ka ba?!" Dinig na dinig ko ang tunog ng chips na nginunguya niya.I sip on my beer still staring at nowhere."Mav, mav, mav! Alam ko na 'yang mukha na 'yan! Si draven nanaman no? Tsk! tsk!""How?""Huh? Anong how? Ano ipapadala na ba kita sa mental? Nababaliw ka na 'yata sa lalaking 'yun?""How did, they last longer than I thought.""Ano?! Anong ineenglish english mo jan?! Nasa Pilipinas ka tagalugin mo!""Alam mo bang si Draven at Zaira parin?" Kunot noong tanong ko na kinatahimik niya."S-sinabi niya na sayo?""So alam mo nga?" Hindi siya ulit nakaimik.I thought he's single?"Inom pa tayo mav, ang dami pa nito oh." She's avoiding the topic. Hindi nalamang ako