Nakatitig lang ako sa salamin sa cr habang naghihintay kay Kiara, dito kami madalas dumederetso pagkakatapos ng klase. Paano ba naman kasi every after class palagi siyang tinatawag ng kalikasan.
Staring at my reflection, I take in every detail. I don't have pimples and braces. I don't have thick bangs, nor do I have overly thick eyebrows. Sure, my fashion sense might be outdated—some might even call it tacky—but I'm far from the stereotypical nerd in every book you'd read or expect to meet.
I'm not the type to tremble in fear or stutter when I speak. I don't keep my head down, avoiding eye contact with the world. No, that's not me. I may not fit the mold of what people expect, but I stand my ground in my own way. Instead, I have freckles scattered across my pale skin, untouched by makeup—at least most of the time. When I'm not in disguise, I actually enjoy wearing makeup, especially dark red lipstick. There's something about the deep shade that makes me feel bold, like I'm stepping into a different version of myself.
My forest green eyes remain hidden behind my glasses, their color so vivid that people often assume I'm wearing contacts. But I'm not. They're real, just like the rest of me—whether I choose to conceal it or not.
Lihim akong napangiti habang pinagmamasdan ng tahimik ang sarili. It's strange how a simple glance in the mirror can make you notice all these little things about yourself.
"Alam mo Mavis maganda ka naman e, hindi ka lang marunong magayos, saka hindi ka pangit, sadyang mapanghusga lang sila." Natawa ako at binalik ang salamin ko sa pagkakasuot nang marinig ang boses ni Kiara. I hadn't noticed that she'd been staring at me for a while. I was too lost in thought, too deep in my own head to realize that she had already standing right next to me.
"Wala akong panahon sa mga bagay na 'yan, eto ako e, feeling ko kapag binago ko 'yon parang binago ko na rin ang pagkatao ko."
"Well, they say you should embrace your flaws and appreciate your own beauty. But in your case... you're just hiding it." Natawa na lang ako at inayos na ang libro saka iyon binuhat gamit ang dalawang kamay na halos magmukha na 'yong akap-akap ko.
"Uuwi ka ba agad?"
"Dadaan muna ako kay tiya," Nag-usap kami habang naglalakad.
"Kumusta naman unang araw niyo?" Mahinang bulong niya kaya agad naman akong nagkibit-balikat. Alam ko na rin naman kung ano at sino ang tinutukoy niya.
"Parang wala lang."
"Bakit kasi—" Hindi niya natuloy ang sasabihin nang may kumausap sa kaniya.
"Ay bestfriend mo siya?" Tiningnan ako no'ng bakla mula ulo hanggang paa bago hilaw na ngumiti sa akin.
"Hello! Ang cute mo naman manamit—oo, 'yan ba bagong uso? Gusto ko ma-try." she's obviously mocking me, gusto ko iyon patulan pero hindi ko na lang ginawa. Patience, Mavis.
"Oo e, gusto mo talaga? Payag akong maging stylist mo," Hilaw na ngiti ko rin na kinasimangot niya. Napakaplastik!
"Mauna na kami, pasa ko na lang sa SC office bukas." halatang ayaw na nito tumagal dahil sa presensya ko. Tsk.
"Sige Kiara bye! And bye rin, Miss stylist," Ngumiwi pa ito. Tss! Hirap kasi sa mga tao mas gusto pa magpakaplastik kaysa magpakatotoo, tanggap ko naman.
"May sundo ka ba?" baling ko kay Kiara.
"Mayroon pero on the way pa lang." she simply said. There's a flicker of emotion in her eyes—something I can't quite decipher. Kiara has always been unpredictable. There are feelings, thoughts she keeps hidden, things I can never fully understand. She doesn't let them show, not completely. She buries them, concealing them beneath that unreadable gaze.
"Hintayin na kitang makaalis."
"Naks naman talaga naway lahat Mavis." natatawang sabi niya.
Tulad ng sabi ko'y hinintay kong dumating ang sundo ni Kiara, bago ako nag cab papunta sa bahay ni tiya, kung saan ilang taon din akong tumira. The house was unusually quiet, almost as if it were empty. But I knew better—I could feel Tiya's presence. And sure enough, I was right. The faint sound of music played in the background, so soft that it barely reached my ears.
"Tiya mano po,"agad niya akong nilingon.
"Kaawaan ka ng Diyos, ano't naparito ka?"
"Namiss lang po kita."
"May asawa ka na, dapat umuuwi ka ng maaga para ipagluto siya." napaisip naman ako, parang ang saya sa pakiramdam no'n.
"Mayamaya po sigurado naman na gabi na siya makakauwi kaya aabot pa ako.
Tumagal pa ako ng kalahating oras bago nagpasyang umalis. Tahimik na nilalakad ko ang na bahay namin ni Drei nang may makitang lalaki di kalayuan, unti-unting bumagal ang paglakad ko, titig na titig ito sa bahay mismo ni Draven.
Who is he, and what does he want?
Why is he staring at our house?
There was something unsettling about the way he stood there, unmoving, observing. He wasn't just passing by—he was watching. The moment he noticed me, his reaction was swift. As if caught doing something he shouldn't, he hastily put on his sunglasses, climbed onto his motorcycle, and sped off, the roar of the engine echoing through the quiet street.
My brows knitted together as unease settled in my chest. My mind started racing, piecing together possibilities. That guy was up to something—I was sure of it. And if it had anything to do with Draven... should I be worried? Should I tell him? Or was I just overthinking things?
May kutob ako, at nang mga oras pa lang na iyon alam ko nang konektado ang lalaking 'yon.
Ilang minuto pa akong tumayo sa harapan ng gate bago tuluyang pumasok. I spotted Draven's car parked outside, so I assumed he was already home—and I was right.
When I stepped inside, I found him exactly where I expected him to be, completely absorbed in his calculus book. The sight was familiar, almost predictable—him, lost in numbers and formulas, brows slightly furrowed in concentration. It was as if the outside world didn't exist when he was like this.
For a moment, I just stood there, watching him, debating whether to interrupt or let him be.
"Good afternoon Drei," hindi nya ako tinapunan ng tingin, ngunit hindi ko pa rin 'yon ininda.
"Nagmeryenda ka na? Gagawa ako?"
"No need," malamig na sagot niya.
Even though he didn't want any, I still made something for us before heading upstairs for a quick shower. The warm water washed away the tension in my body, but not the thoughts swirling in my mind.
After drying off, I slipped into a pair of knee-length shorts and an oversized T-shirt—simple, comfortable. I tied my hair up again in a loose bun, my glasses resting securely on my nose before I made my way back downstairs.
The kitchen felt quieter than usual as I moved around, gathering ingredients to cook dinner. The rhythmic chopping of vegetables and the soft sizzle of the pan filled the space, offering a momentary distraction from everything else weighing on my mind.
I heated the pan, drizzling just enough oil to hear that satisfying sizzle as it coated the surface. The faint aroma of garlic filled the air as I tossed in the minced cloves, their golden edges releasing a rich, familiar scent that always felt like home.
I reached for the vegetables, carefully adding them one by one—onions, bell peppers, and a handful of chopped greens. The colors mixed beautifully as I stirred, the gentle sound of cooking filling the silence of the kitchen. Next, I took the protein I had prepared earlier, sliding it into the pan. The heat worked its magic, browning the edges to perfection. I sprinkled in a pinch of salt, a dash of pepper, and a little something extra—a secret ingredient that always made the dish taste better.
Steam rose as I poured in a bit of broth, letting everything simmer together. The rich, savory aroma wrapped around me, comforting yet slightly bittersweet. I wasn't even sure if I was hungry or just needed something—anything—to distract myself.
With a final stir, I turned off the heat and plated the food, exhaling softly.
"Drei, let's eat? Nagluto ako." Hindi niya ako pinansin at piniling umakyat sa kwarto niya. Napabuntong hininga ako at kumain na lang mag-isa, saka ko siya pinaghanda ng gabihan at piniling ihatid iyon.
"Drei hindi ka pa kumakain malilipasan ka na." pangungulit ko sa kaniya, ngunit muli ay hindi niya ako binigyan ng pansin. His eyes still glued to his calculus book.
"Draven," I called again, hoping this time he'll notice me.
"Pwede ba Mavis?! Stop acting like you're really my wife!? Sa papel lang kita asawa kaya 'wag kang umakto na para bang asawa nga kita! Kakain ako kung kailan ko gusto at wala kang pakialam doon, so get out!" Napaatras ako ng bahagya ng galit niya akong sigawan. Draven's voice was sharp, his eyes burning with frustration. A lump formed in my throat, but I quickly swallowed it down. I shouldn't be surprised. This marriage was never real to begin with... but why did it still sting?
"Gusto ko lang nama—"
"I said, get the fuck out!" Draven's voice was raw with anger as he shoved me toward the door. The sudden force knocked the bowl from my hands, sending the steaming soup spilling onto the floor—and onto my feet. The heat burned against my skin, but I barely flinched. The physical pain was nothing compared to the weight pressing against my chest.
I didn't even try to defend myself. This was my fault, wasn't it? I had overstepped. I had forced myself into a space where I wasn't wanted.
And maybe... maybe I deserved to feel this unwanted.
Bagsak ang balikat na ibinalik ko ang pagkain sa kusina at nag-iwan na lamang ng pagkain sa mesa in case na magutom siya, nag-iwan din ako ng note bago hinugasan ang mga pinagkainan ko at ginamit sa pagluluto.
I double-checked the door, making sure it was locked properly before heading to my room.
The house felt eerily quiet, the kind of silence that made my own thoughts louder. As I walked down the hall, a heavy feeling settled in my chest—one I couldn't quite shake off. Maybe it was exhaustion. Maybe it was something else.
Either way, all I could do now was retreat to my room and let the night swallow whatever emotions I didn't have the energy to deal with. May kailangan pa kasi akong tapusin na plate, dalawang araw na wala pa rin akong natatapos...pupursigihin nanaman ako ni Sir Gab nito kapag nagkataong umabot ako sa deadline.
In the middle of what I was doing, my phone suddenly lit up, the sudden glow catching my attention. My heart skipped a beat as I quickly reached for it, eyes scanning the screen.
"10 PM, West Rosewood, Bldg. 2 (179) xygoMt8"
A strange mix of curiosity and unease settled in my chest. The message was short, cryptic—no name, no explanation. Just a time, a place, and an unfamiliar string of characters.
My pencil slipped from my fingers, hitting the floor with a sharp clatter that echoed through the quiet room. But I barely noticed it. Nakatitig lamang ako sa natanggap na message from unregistered number and I already know who sent me this. Meast.
Saglit akong tumingin sa labas ng bintana ng kwarto, bago kinuha ang phone at tiningnan pa ang sumunod na message na ipinadala ni Meast sa akin.
I am counting on you, Red.
. . .
Hindi ako makapag focus sa klase sa antok na nararamdaman. Mabuti na lang at kahit inaantok ako'y nagagawa ko pa rin namang makasagot sa mga recitations."Hoy ba't mukhang puyat na puyat ka? Hindi ka ba natulog?" Natulog, two hours lang. Anong oras na ako nakauwi matapos ng pinagawa sa akin na side mission ni Meast kagabi."Natulog, pero tinapos ko 'yong plates e." pagdadahilan ko na lang."Dapat nagising ka na lang nang maaga, ingatan mo sarili mo mahirap magka anemia.""Ang advance mo, masamang damo matagal mamatay," Natawa na lang siya sa tabi ko, habang ako naman ay napatingin sa gawi ng grupong kakapasok lang.There are four of them.The first one is Jered Stefan Levis—the most annoying of them all. He's the one who constantly mocks me, the one who makes it his mission to get under my skin. Out of the four, he's the one I despise the most. There's just something about him that I can't stand, something that instantly sets me off whenever he's around.Then there's Marco Gustav Allan
Hindi ako napigilan ni Kiara sa kagustuhan kong pumunta sa party ni Jered, pero si Draven halatang ayaw.Pagkauwi ko kasi ay mahigpit niyang hinawakan ang braso ko at padarag na hinila agad papasok. I can hear the weight of his breathing—deep, uneven, and strained, as if he's struggling to contain the fury simmering just beneath the surface. Each inhale feels controlled, deliberate, like he's forcing himself not to explode. The tension in the air is palpable, thick with unspoken anger, and I can almost feel the heat of his restrained rage radiating off him."A-Aray! Draven! Masakit!" Reklamo ko nang makaramdam na ng sakit dahil sa kapit niya, agad naman niyang napansin iyon at marahas niya akong binitawan."Bakit ka pumayag?!" He's pertaining to Jered's invitation, obviously."Ano naman ba kung pumayag ako?" malumanay na tanong ko."Hindi ka bagay sa lugar na 'yon," alam ko pero tulad ng sabi ko kanina, iba ang pakay ko."Asawa mo naman ako, kahit sa papel lang may karapatan din naman
Hindi palang ako maayos na nagigising ay napablikwas na ako ng bangon ng maramdamang may katabi ako.Agad kong kinapa ang salamin ko at tiningnan kung sino ang katabi ko at nagulat nang si draven iyon habang nakatingin sa pintuan na tila may hinihintay doon."Dra-Right before I finish my word, mabilis na niya akong nahila pabalik sa pagkakahiga at mahigpit niyakap saka tinakpan niya ng isa niyang kamay ang bibig ko to stopped me from screaming."Shhh, mom is here." Pagkasabi niya noon ay nagets ko na agad ang gusto niyang sabihin, pero masyado akong naiilang sa posisyon namin. We are sharing a comforter hawak niya ang kaliwang kamay ko sa gilid ng ulo ko, masyadong nakadikit ang katawan niya sa akin at napakalapit ng mukha niya sa mukha ko. Hindi ko na nga alam kung humihinga pa ako.Kamay lamang niya ang naging pagitan ng mga labi namin at kapag tinangal niya iyon a
Hindi ako agad umuwi, nagpalipas ako ng oras sa secret haven ko. I am tracking drave's location and he's still on levis' residence.Currently staring at the disk I've got, smirk didn't left my lips."Red are you there?""Yes, come in Leo,""How was the mission?""I've got it, are you free? I'm in the haven.""On my way," hinintay ko lamang siyang makarating at pinagbuksan ng pinto."Woah, nothing's change! Nakakarelax parin." mangha nanaman ito, katulad ng dati."Ikaw nang bahala sa disk, I am still on a mission." Tukoy ko sa pagpasa ng disk sa headquarter."I know baby, I know." Pasalampak itong umupo sa couch ko habang kumakain ng apple na hindi ko alam kung saan niya nakuha.Pinagmasdan ko ang isa sa kasamahan ko, at 'di ako makapaniwalang ang laki ng pinagbag
Maaga akong nagising para tapusin ang drafts ko, holding my metal ruler and mechanical pen I started to work on it.I was just wearing my shirt and my undies. Malapit nang umabot ang shirt ko sa may tuhod ko. Kaya komportable parin iyon lalo na kapag umagang umaga if I'm on tiya ysabella's house she would probably freaked out and locked me inside my room so no visitor's would see me in this.Since, ako lang naman maybe I could try? Nakamessy bun ang buhok ko at suot ko nanaman ang aking makapal na salamanin. Medyo masakit pa dahil nalalagyan 'yung part na may pimples.6 o'clock when I chooses to went down. Nagluto ako ng breakfast for Drei. I don't wanna be his useless wife, kahit papaano gusto ko parin panindigan ang pagiging asawa niya.In the middle of preparing I heard foot steps, halos di ako nakagalaw ng maalala ang ayos ko. But I was too late to change it.Nang mapalingon ako sa kaniya a
My eyes glued on her, early in the morning and she's---nevermind. But what the heck is she thinking? Does she wants to seduce me?I eyed her my her legs up to her face and shook my head.She's a living temptation in that kind of cloth. Fvck! When did I find her tempting? You're fvcked up man, that nerd isn't attractive.I can't stand to be with her for weekend so I decided to visit zai, kung hindi ngalang uuwi samin si mommy mamaya baka doon narin ako natulog."Hey drei, good morning." He tiptoed and kissed me on my cheek. I smiled, kung ganito ba naman ang makikita mo umaumaga eh baka buong maghapon magdamag maganda mood mo, anghel 'yan oh."Morning my angel, how's your dream. Me again?" She chuckled, even her voice, Heaven."Ikaw talaga, halika na pasok ka." I am always welcome on their house, kaclose ko ang mommy at daddy niya at gustong gusto rin n
I feel so tired. When he turned his back, my arms automatically snake around his body. I rested my face on his back as I sighed in relief.Can I just stay here for a while, in his back hugging his body? His warm is what I need to ease the pain.Kahit ito nalang ang maging kapalit ng lahat ng sakit, kahit isang yakap lang okay na sakin.I hope he would let me."Thank you drei,"He was stunned for a moment like he really wasn't expected what I did.I just can't believe he took care of me. Kahit papano, may pakialam parin siya sakin kahit na alam kong dahil lang 'yon sa parents niya.We stayed like that for minutes at kusa narin akong humiwalay."Matulog ka na drei, pasensya na naabala pa kita."Hindi siya sumagot at nauna nang nahiga sa kama niya habang ako'y tinahak ang sahig kung saan ako kanina nakahiga. Dahil siguro sa sakit
Buong klase ay nanggigigil ako sa bwisit na lalaking nasa likuran ko, doon niya piniling umupo dahil malamang ay para mas inisin ako. Sa lahat talaga ng kasamahan ko sa agency, ang isang 'yan ang walang takot."Mav, pano mo nakilala si August?" Rinig kong bulong ni kiara habang nagsosolve kami ng mathematical problem."Nakakwentuhan ko siya minsan nung tumambay ako sa mall." Kibit balikat na sabi ko, si kiara naman kasi 'yung tipo ng taong agad-agad naniniwala sa mga sinasabi ko kahit na pabalang lang. Ewan ko ba jan, siguro masyado siyang nadadala sa itsura ko, wala daw kasi sa itsura 'ko ang magagawang magsinungaling saka hindi ako mahilig magjoke.After class ay sabay kami ulit ni kiara lumabas para maglunch ng may lintek na humabol.
"Pres! Sigurado bang kakasya ang population ng Archi at engineering dito?" Hagas na lumapit sa akin si Janus bitbit ang papel kung saan nakasulat ang mga pangalan ng estudyante mula sa department ng architecture at engineering. Napakamot ako sa kilay at pinasadahan ng tingin ang buong students activity hall. Halos mapuno na iyon ng Engineering department at nagpapasukan palang ang mga architecture. "Wala tayong magagawa, sa social hall ay naroroon ang college of business at kasama ang education. This is where we are assigned." "Pero pres tingnan mo naman ang architectural department, wala pa man sa kalahatian ang pumapasok, crowded na agad sa hall." Aksidente akong napalingon sa entrance at napansin ko roon ang isang babaeng inaayos ang salamin niya habang nililibot ang paningin kasama ang isang babaeng nagsasalita na halatang may kinikwento sa nerd na kasama. My brows shut upon staring at that nerd. She looks quite mysterious. Tahimik ito at nakikinig lamang sa kaniyang kasama na
"Would you risk your life for someone you love?"I once asked that in myself before I started my mission in drei's life.Love these days had brought up different meaning. Traditionally, love defines as pure, sweet and something that we can't really live without. But time flies and definitions changes, until love begins to become a mere game for teens. Saying 'I love you' even if they don't actually mean it.These days, a love that is willing to risk his or her life is a very rare kind of love that is really difficult to find. Everyone now was a bit selfish, their sake first before others.But me, If I was in Draven's situation I'd also risk my life for him in dire jeopardy. You never know how your decision will work out, but you always will know when you failed to act. I'd rather die, than live with the agony of inaction."How you feeling?" I stares at my brot
Tahimik akong sumunod sa kung saan nila ako dalhin at saka ko lamang napansing nasa tuktok na kami ng isang gusali.Hindi ko masasabing abandunado dahil maayos pa ang itsura ngunit hindi ko rin namang masasabing isang gusaling pinagtratrabahuhan pa.Pinapkiramdam ko ang tahimik na si Emjieng siyang tumutulak sa akin hawak ang kamay kong nakagapos sa likuran ko.Hindi ko makita kung saan niya dinala ang mga kaibigan ko at si Draven.Nasa likod namin ang ilang mga tauhan niyang may kaniya kaniyang baril."Maligayang pagdating aking numero unong panauhin." Umalingaw ngaw ang boses ni Edern na halatang nasa isang audio room na konektado sa buong gusali kaya natitiyak kong sa lahat ng parte ng gusaling ito'y maririnig ang boses niya."Matagal kong hinintay na masimulan ang isang palabas na kasama ka, hindi ba't napakaganda ng magiging palabas kapag
I felt so unease about something I can't explain. Tumambay ako sa Ragents refuge, para mas makapagisip. Maging ang mga kasama ko'y abala sa ginagawa nilang pagiimbestiga habang ako'y nanatiling nakapikit habang hawak hawak ang isang baril, nasa harap ko nagkalat ang mga paborito kong gamitin.Ang ilan ay kakatapos ko lang linisan at iassemble."Red, di mo talaga maalala?""Oo nga kahit clue manlang wala ba?""I don't know whom I missed out, daig ko pa nagkaamnesia.""Diba you investigated their organization's name? What did you found out?""Death.""Huh?""I just found that word, 'death is the answer', that was the meaning of their Organization's name. Parang pinaglalaruan niya lang ako at sinadya niyang ipangalan iyon sa organization niya in german language.""Pero naisip ko rin, na maaaring hindi lang 'yun tumutuk
Late akong nagising kinabukasan, halos di ako magkandauga-ga sa pagasikaso, halos makalimutan ko na ang ilan kung gamit at kinailangan ko pang bumalik sa kwarto para makuha ulit iyon saka patakbong bumaba ng building.Halos maglaglagan rin ang mga gamit ko bago ko pa man 'yon maipasok sa kotse, kaya sunod sunod rin akong napamura sa inis.Hindi pa man ako tapos sa pagpulot ay may tumulong na sa aking lalaki, bago ko pa man iyon malingon ay nakalayo na ito sa akin ngunit ng tingnan ko ang gamit ko'y napansin ko na ang isang itim na envelope.Mabilis kong ipinasok ang mga gamit ko't hinayaan muna ang envelope na iyon kasama ng mga ito saka nagmaneho patungo sa MRSH.Halos takbuhin ko na ang floor kung nasaan ang opisina namin.At saktong pagkapasok ko'y sinalubong na ako ng kunot noo at matalim na tingin ni Draven."Masyado
I have watched thousands of romance movies, and they all claimed that love is something mysterious and magical, love is the center of the universe, that love is something we have to feel and to acquire just to say that we are humans. People end up being so foolish, fighting for it. Without knowing that it was actually a disease that could slowly consume us until it left us nothing but a pain.Dahil sa love, maraming matatalino ang nagiging tanga.Dahil sa love, maraming buhay ang nasisira.Does love even requires us to destroy?I don't even know what am I thinking, but the pain I am feeling right now makes me think about how cruel love is.Hindi ko alam kung sadyang mababaw lang ako o masakit lang talagang makitang 'yung lalaking minahal at mahal mo'y hindi parin pwedeng maging sayo.Love sucks, to the point that it will make
Tulala ako sa daan habang nagmamaneho pauwi, pasulyap sulyap pa ako sa review mirror nang mapansin ang isang itim na kotse na halatang sumusunod sa akin. Sa t'wing bumibilis ako'y bumibilis rin iyon, na tila takot na makawala ako.'George''Red, emergency?' Narinig kong nabahala siya at mukhang napatayo. Alam kasi niya na kapag ganitong bigla akong kumonekta sa linya may hindi magandang nangyayari.'Di naman masyado, may isang langaw lang ang nakabuntot.''Where's your location?'
Nang lumabas si draven ay mabilis akong naglakad. Hindi ko alam kung bakit apektadong apektado ako. Hangang ngayo'y hiyang hiya ako sa nangyari."Architect!" Shit! Kung kailan umiiwas.Awkward akong tumingin kay clover na malisyosong nakangisi sa akin at sumusulyap kay draven na nakasunod sa akin."Tara na architect!" Clover was about to wrap his arms around my shoulder when we heard drei's venomous voice."Touch her and you're dead.""S-sabi ko nga didistansya nalang, tss! selosong inhenyero!""Fvck you!""Architect oh!" sumbong nito sa akin kaya umiling lang ako.&
Tulala ako sa unit ko, amanda was here ranting about her journey on accomplishing her mission."Nakikinig ka ba?!" Dinig na dinig ko ang tunog ng chips na nginunguya niya.I sip on my beer still staring at nowhere."Mav, mav, mav! Alam ko na 'yang mukha na 'yan! Si draven nanaman no? Tsk! tsk!""How?""Huh? Anong how? Ano ipapadala na ba kita sa mental? Nababaliw ka na 'yata sa lalaking 'yun?""How did, they last longer than I thought.""Ano?! Anong ineenglish english mo jan?! Nasa Pilipinas ka tagalugin mo!""Alam mo bang si Draven at Zaira parin?" Kunot noong tanong ko na kinatahimik niya."S-sinabi niya na sayo?""So alam mo nga?" Hindi siya ulit nakaimik.I thought he's single?"Inom pa tayo mav, ang dami pa nito oh." She's avoiding the topic. Hindi nalamang ako