RIOT

FREY POV:

Sinabunutan niya ang sarili, nagpalakad-lakad sa harap ko na parang mababaliw, matagal, saka tuluyang umalis nang wala nang tunog o ano mang ingay na ginawa, ni hindi niya ako magawang tingnan hanggang sa huling sandali.

Nasaktan ako para sa kanya at naalala kong lahat ang napakahabang panahon ng mga sakripisyo niya para sa akin.

Ah, Logan.

Nadurog ang puso ko para sa kanya higit sa pisikal na sakit.

Pero galit na lang niya ang naiwan sa akin at wala na siya.

Hindi ko alam kung gaano katagal akong wala sa sarili pero sinubukan kong habulin si Logan nang matauhan ako. Nagmadali ako pababa ng hagdan dahil may tao sa elevator. Pero wala nang sasakyan sa harap ng gusali, maliban sa isang Land Rover na papalayo na mula roon at halos 100 metro na ang layo.

"Logan!" Sinubukan ko pa rin siyang tawagin nang paulit-ulit pero tuluyan na siyang nakalayo. Mabilis na tumatakbo ang sasakyan na para bang may demonyong humahabol sa kanya.

Sinabunutan ko ang sarili ko, umiiyak, hindi alam an