Amilia's POV.
Tiningnan ko ang sarili ko sa salamin. I am wearing a above the knee dress at naka flat shoes lang. Aalis ako at pupunta ngayon sa opisina ni Dylan.
Naaalala ko pa nung gabing muntikan na kong malunod at sa pagdilat ng mata ko, si Dylan agad ang sumalubong sakin. Bakas na bakas ko ang sobrang pag aalala sa itsura nya, at halos lumundag ang puso ko ng maramdaman kong yakap yakap nya ko.
"I really thought I lost you!" bulong nya sakin. Hindi ko alam pano na control nila ate raffy yung mga bisita na wag ilabas ang anumang nangyari sa event na yun.
In explain nya din sakin yung about kay Andrea, naiintindihan ko naman si Andy kahit pa naiinis pa din ako dahil hinali
Amilia's POV."Waaaah ang ganda!" namamanghang sabi ni Alice, same reaction I had ng una ko din itong makita. This is Dylan's surprise to me, my very own walk in closet. "Para ka na ding artista" kinikilig nya pang sabi kaya napatawa ako. "At lahat branded! Magkano kaya to? Pwede ko bang ibenta yung mga di mo naman gagamitin?"Binatukan ko sya."Gusto mong kainin ka ng buhay ni Dylan? Alam mo naman yun" sabi ko."Yeah, sungit nun sobra! Pero buti na lang mabait na sya sayo, so kelan nyo balak magka baby?" taklesang tanong ng babaeng to, hindi na ko nagsalita at sinamaan na lang sya ng tingin. Nag peace sign naman sya sakin.M
Amilia's POV.Umiiling akong tiningnan si Kasper."Mia" masuyo nitong tawag.Umiling ulit ako at nag pout kaya natawa sya. Halatang halata ba na nagpapaawa ako?"Ayoko" sabi ko."Amilia, isa" sabi nito."Waaah! Why do you have to call me in my real name! Mas lalong ayoko na" sabi ko. I even crossed my arms.Nagulat ako ng sabuyan nya ko tubig."Dylan naman!" sabi ko at pinandilatan sya.Nasa swimming p
Amilia's POV. "Waaah bakit ganoon yung ending ng Avengers infinity war?" nakasimangot kong baling kay Dylan. Nakaupo kami sa couch ngayon, nasa likod ko sya at nakayakap sya samin habang ang baba nya ay nakasandal sa balikat ko. Nanood kami ng avengers via pay per view dahil hindi kami makakapagsine ni Dylan dahil nga sikat sya at ayokong maubos ang oras namin kaka picture at kaka autograph nya. Ang ganda talaga ng avengers, una pa lang bakbakan na eh pero nabitin talaga ako. Fan kasi ako nito, bata pa lang ako binabasa ko na to sa comics or pinapanood sa cartoons. Ginulo nya lang ang buhok ko ay nginitian ako. Ang gwapo talaga ng asawa ko. "I think aside sa pag hindi nila tinapos pa yung palabas, magiging sobrang haba ng movie is because remember? May Justice League part 2 so kailangan nilang tapatan yun" sabi nya. "Ah" namamangha kong sabihin. "Ang talino mo talaga hon" sabi ko. "It's just a marketing strategy, it's normal dahil business man din ako" sabi nya. Yumakap na lang
Amilia's POV. ¨Mia, hurry up¨ narinig kong sabi ni Keisha, mula sa labas ng kwarto. Nagulat din ako ng bumukas ang pintuan ng kwarto namin ni Dylan. ¨Oops! Sorry, akala ko kasi napano ka¨ sabi ni Keisha kaya nginitian ko sya. ¨Sorry, mabagal talaga akong mag ayos, sandali lang, kung naiinip ka, dito ka na muna sa loob since wala naman si Dylan and hindi nya malalaman na may pinapasok ako sa kwarto namin¨ sabi ko. I looked at Keisha, napakaganda na nito at imposible na kay Dylan sya magkagusto, she literally can have anyone she likes. At isa pa kung gusto nya talaga si Dylan, sana noong high school pa lang ay sinabi nya sakin. I shouldn´t doubt her. She´s still my bestfriend. ¨Kwarto nyo?¨ Keisha looked at me ¨Your also staying here?¨ ¨Oo naman, mag asawa kami diba? Oo nga pala, alam ko namang di ka sanay sa ganyan¨ I held her hand and sat down beside her. ¨Namiss talaga kita Keisha, wala ka ba talagang naging boyfriend sa US or Paris?¨ tanong ko. Pagkatapos kasing mag abroad ni
Amilia's POV. "Dylan, wag!" sigaw ko at mabilis akong napabangon. Naramdaman kong basa ang pisngi ko, isang patunay na umiyak ako. Napatingin ako ng biglang magbukas ang lampshade sa gilid ni Dylan. Nakahinga ako ng maluwag ng makita ko ang naalimpungatan kong asawa. "Mia, why are you calling me?" he said as he sat down. "Sht! are you crying hon?" sabi nya as he wipes the tears. Ramdam kong nagulat sya ng bigla ko syang yakapin, napayapa ako ng yakapin din nya ako. "Nanaginip ako, you're leaving me. Ilang araw ko ng napapanaginipan yan since bunalik si Keisha" sabi ko. Bumitaw sya sa pagkakayap sakin.Inipit nya sa tenga ang mga takas na hibla ng buhok ko. "Hon, sabi kong wag mo ng isipin yun. Nai stress ka na tuloy" he smiled at me. "Pasensya na, hindi ko talaga maiwasan pero okay na ko, alam ko namang nandyan ka" sagot ko. Tumango sya. "Matulog na ulit tayo" he said bago ako ginaya pahiga ulit. He placed my head on his chest at doon na ko nakatulog ng mahimbing.Nagtitimpl
Dylan's POV.I continously beeped para huminto si Mia sa pagda drive. I am so nervous, nakita ko na nakasunod din samin si Xavier pero mas nagulat ako ng mas binilisan pa ni Mia ang pagpapatakbo ng kotse."Damn it Amilia!" sigaw ko.I am a jerk, heartless, and not rightful for Mia. Hindi nya maiintindihan at alam kong mas masasaktan lang sya kapag pinilit kong manatili sya sa tabi ko. May mga utang ako na dapat na pagbayaran ko at ang pagpapalaya kay Mia ang isa doon.Mas binilisan ko ang pagpapatakbo para sana maabutan sya pero I felt how my body started to feel numb ng may malakas na sasakyan ang bumangga sa sinasakyan ni Mia.Her car was thrown too far because of the impact. Pinaharurot ko ang kotse at mabilis na bumaba ng ma reach ko ang halos madurog na kotse ni Mia."Mia!" I shouted her name. para bang nanunuyo ang labi ko as I see her looking at me, there's blood all over her face. Nakita kong tinaas nya yung kamay nya na para bang tinatawag nya ko pero napahinto ako ng bumagsa
Dylan's POV."Keisha, calm down please!" sabi ko dito at dahan-dahan syang inupo sa couch pero napakahigpit ng kapit nya. I signalled her psychiatrist not to come closer yet dahil mas magwawala lang sya kapag dumikit ang mga ito."Dylan" she called me and she started crying AGAIN. "Wag mo kong iiwan ha?"Tumango na lang ako."Kailangan mong magpagaling agad Keisha" sabi ko as I tapped her head."B-bakit? ayaw mo na ba akong alagaan?" sabi nya at mas hinigpitan ang hawak sakin kaya umiling ako."I told you don't think too much" sabi ko sa kanya"Paanong hindi ako mag iisip kung nandyan lang si Mia sa paligid, paano kung sumama ka sa kanya?"That's impossible, she doesn't even remember me."Magpahinga ka na" sabi ko and I tried to smile pero pakiramdam ko ay walang-wala na kong gana."If you leave me, I would really kill myself, hindi ako nagbibiro Dylan"I sighed and then asked her psychiatrist to come over kung saan ay mabilisan syang tinurukan ng pampatulog. hinigpitan ko ang hawak k
Amilia's POV.Marahan kong inangat sa ulo ko ang suot kong sunglasses. I looked around and smiled. It's good to back here in the Philippines. Isang taon ang mabilis na lumipas at halos hindi ko napansin yun, dahil sa sobrang pagka-busy.Nabaling ang atensyon ko sa isang malaking poster dito. Lumapit ako dito at pakiramdam ko ay may kung anong lungkot ang bumalot sakin.It's Dylan's picture kung saan minomodelo nya ang airport na ito. Isang taon na ang lumipaa pero still mas sumikat pa sya.I smiled bitterly. Totoong hindi ko sya maalala nung pagkagising ko at hanggang makapunta ako ng amerika but not anymore, my memories started to come back a few months ago.Lahat naaalala ko na, pati yung araw na pinili nya yung ibang tao kesa sakin. Akala ko dahil nawala sya sa utak ko ay makaka move on ako ng tuluyan pero hindi even after I lost my memories alam ko at ramdam ko na may kulang.Nagulat ako ng may biglang humatak ng maleta ko mula sa pagkakahawak ko at nung tiningnan ko kung sino ang