CHAPTER 3

"I hate and don't want to say this, but I am in need of your help right now. Alam mo kung nasaan man naroroon ngayon ang bagay na kailangan ko. Gusto ko 'yong makuha ng maayos. Hangga't maari, iiwasan kong makuha ang bagay na iyon sa marahas na paraan. Help me take it. Besides, it's the least thing you can do for the people whom you chose to betray," I stated while still maintaining a straight face.

She was silent for a minute or two habang malalim akong tinititigan ng diretso na tila tinatantiya kung seryoso ba ako sa mga sinasabi ko o hindi.

She inhaled air. "I'll see what I can do. 'Wag ka masyadong umasa na matutulungan kita. Hindi ganoon kalakas ang posisyon ko sa lugar na 'to," she said.

"I'll take whatever you can do. Ang mahalaga ay alam ko na may gagawin ka," I replied.

"Ano na ang balak mong gawin ngayon?” 

I stretched my arms and yawn before looking at her again.

Hindi ko kailangan na kumilos ng pormal sa harap niya.

"I'll be staying here. Saka na ako babalik kapag nakuha ko na ang kailangan ko. Pero kung tutulungan mo na kaagad ako ngayon, mas mabilis akong makakaalis dito. Obvious rin naman na ayaw mo akong makitang nandito," I smiled bitterly.

She looked away.

"Papasamahan kita sa mga katulong dito. Ihahatid ka nila sa lugar na pansamantalang titirahan mo. And, tonight, I'll talk to my family. Susubukan ko lang silang kumbinsihin. Babalitaan na lang kita pagkatapos."

"Oh-kay!" walang ganang usal ko.

Bigla siyang tumayo.  "Dito mo na sila hintayin. Aalis na 'ko," anya bago nagmamadaling lumabas ng silid na kinaroroonan namin.

 Kaagad na nabalot ng nakabibinging katahimikan ang silid matapos niyang maisara ang pinto.

Inilibot ko ang aking tingin sa paligid.

Ngayon ko lang napansin ang maraming litrato na nakasabit sa bawat dingding ng silid.

Lahat ng mga litrato ay sumisimbolo ng isang masayang pamilya. Ang bawat tao sa litrato ay mayroong nakakahawang mga ngiti.

Tumayo ako saka dahan-dahang humakbang palapit sa isa sa mga litrato.

Tinitigan ko ng mabuti ang magandang mukha ni mama. At habang pinagmamasdan ko 'yon, pakiramdam ko parang nananalamin lang ako. Nakikita ko ang sarili kong mukha sa litrato.

Namana ko ang maganda niyang mukha. Lahat ng pisikal na anyo na mayroon siya ay namana ko. Maliban lang sa mga mata. Kulay abo ang mga mata ni mama samantalang kulay berde naman ang sa akin. Namana ko ang magandang mga mata ni papa.

Ang mga mata ko ang palaging nagpapaalala sa 'kin ng tungkol kay papa.

Sigurado ako na kung nandito lang siya, matagal na niyang nakuha ang susi na hinahanap ko.

Sigurado ako na mas alam niya ang mga gagawin.

At kung nandito lang siya, malamang, hindi ngayon nababalot ng kalungkutan at kadiliman ang teritoryo namin.

Nahihirapan na 'ko.

Araw-araw naman talaga ako nahihirapan. Hindi ko lang magawang maipakita dahil ayokong tuluyan ng mawalan ng pag-asa ang mga taong pinamumunuan ko.

My eyes suddenly averted its gaze to the picture next to my mother.

Isang lalake na may bruskong pangangatawan na nakasuot ng isang pulang tuxedo suit ang umagaw sa atensyon ko.

Humakbang ako patungo sa tapat niyon saka pinakatitigan siya ng mabuti. Hanggang sa dumiritso ang titig ko sa mismong itim niyang mga mata.

Something inside me is being fascinated by his beautiful eyes. Hindi ko maiwasang hangaan siya.

And, my heart? It is beating irregularly.

Who is he? Why does his picture make me feel oddly.

Napabalik ako sa tamang pag-iisip when someone suddenly cleared a throat behind me kaya napalingon ako.

Isang babae at isa ring lalake ang nakatayo sa likod ko kaya napaharap ako sa kanila.

Bahagya pa nilang iniyuko ang ulo sa 'kin. "Magandang hapon sa iyo, binibini," bati ng babae.

"Ikinagagalak namin na makilala ka," segunda naman ng lalake. Ang pormal nila kung magsalita.

"Sino kayo?" I asked in a rude tone. I didn't mean it. Ganoon lang talaga ako magsalita.

"Inutos po sa amin ni Lady Cassa na gabayan ka patungo sa iyong pansamantalang tutuluyan habang ika'y nananaliti dito," sagot ng babae.

I looked at them from head to toe. Tinatantiya ko kung nagsasabi ba sila ng totoo o hindi.

Mahirap ng magtiwala sa kahit na sino sa lugar na 'to.

I slightly nodded my head. "K, then lead the way," I uttered.

The both of them sweetly smiled at me before stepping back.

"Sumunod po kayo sa amin," aning lalake bago sabay sila na naglakad palabas sa nakabukas na pinto.

Hindi man lang sila nag-abala na magpakilala.

Sumunod naman ako sa kanila. Hanggang sa makalabas kami sa elegante't malawak nilang mansyon.

Tumaas ang isang kilay ko nang makita ang isang karwahe na may kabayo sa labas ng malaking gate.

Masyado namang old fashioned ang mga tao dito. Nasa sebilisadong siyudad sila pero wala man lang akong makitang makabagong sasakyan katulad ng kotse.

Mukhang karwahe ang nagsisilbi nilang transportasyon.

Hindi na ako nagsalita pa at sumunod na lang sa kanilang dalawa papasok sa karwahe.

Ang mga taong nadadaanan namin at napapatingin sa 'kin pagkatapos ay nagbubulungan.

Siguradong namumukhaan nila ako kaya ganoon na lang ang mga reaksyon nila.

Hindi naman ako nag-aksaya pa na pakinggan ang mga sinasabi nila at itinuon na lang atensyon sa kalsada.

Hanggang sa makalipas ang mahigit sampung minuto, huminto na rin ang kabayo.

Napatingin ako sa tapat kung saan huminto ang kabayo.

Isang malaking bahay na gawa sa kahoy ang nasa tapat namin. Pero halata na sobrang luma na niyon dahil sa dami ng sira na makikita

Parang kapag pinirmihan pa ng isang ipis ay tuluyan ng guguho.

Nauna akong bumaba sa kanilang dalawa pagkatapos ay nagmamadali nilang binuksan ang maliit na gate at pumasok sa loob.

Nanatili naman akong nakasunod sa kanila.

Habang naglalakad, pinapakiramdaman ko ang paligid. Pero kaagad naman na umalerto ang lobo ko nang maramdaman ko ang kakaibang titig mula sa kung sino.

Ipinalibot ko ang aking tingin sa paligid habang hindi pa rin tumitigil sa paglalakad.

Hindi ko mahagilap kung sino man ang nagmamay-ari ng mga titig na 'yon kaya itinuon ko na lang atensyon sa dalawang nasa unahan ko.

Tumigil kami sa tapat ng isang pinto na sobrang luma na. May nakipa pa akong ipis na lumusot sa malaking butas roon.

Kumatok ang lalake sa pinto at makalipas lang ang ilang segundo ay bumukas iyon at sumalubong sa amin ang isang matandang babae na sobrang kulubot na ng mukha at kuba.

Dahil sa ganitong bahay siya nakatira, papasa na siyang isang mangkukulam.

"Beng, dito muna pansamantalang manunuluyan ang binibining kasama namin," aning lalak dahilan para bumaling sa akin ang matanda saka ako tiningnan mula ulo hanggang paa. "Ang sabi ni Lady Cassa ay hindi raw siya magtatagal rito kaya... maaari mo ba siyang tanggapin?"

Ngumiti ang matanda kahit wala na siyang kahit isang ngipin.

"Syempre naman. Kapag si Lady Cassa ang nagsabi, hindi pwedeng hindi ako sumunod."

"Maraming salamat," sabay na sabi ng dalawa bago sila humarap sa 'kin.

"Maiiwan ka muna namin dito. Si Beng na ang bahala sa 'yo dito. Babalikan ka na lang namin dito kapag may kailangan sa 'yo si Lady Cassa," aning babae pagkatapos ay sabay na silang umalis at iniwan kaming dalawa ng matanda.

"Tsk!"

Napabaling  'kin ang matanda.

"May problema ka ba, hija?" tanong niya.

I rolled my eyes. "Hindi maganda ang pamamaraan nila para mag-entertain ng isang bisita. Sa isang marungis na lugar talaga nila ako dinala para patirahin," sabi ko saka umiling-iling. "Basura ba talaga ang lugar na 'to?!" walang pag-aalinlangang usal ko.

"Wala kang karapatan na tawaging basura ang tahanan namin! Baka ikaw ang basura kaya nangangamoy basura ngayon dito," biglang pagsasalita ng isang babaeng boses mula sa likuran ko.

Napabaling roon ang matandang kaharap ko saka bahagya niyang iniyuko ang kanyang ulo.

"Lady Andra, magandang hapon sa 'yo," kalmadong bati ng matanda.

I smirked when I realized kung sino siya bago pumihit paharap sa kanya.

Isang babaeng nakasuot ng isang mahabang asul na damit ang bumungad sa 'kin. Hanggang dibdib ko lang ang taas niya.

Pero in fairness, ang tapang ng tono niya.

I smiled at her sweetly like a complete psycho. "From what I am seeing, this place is no different from a trash. But, I'm not generalizing though. At kaya nangangamoy basura ngayon dito dahil amoy basura naman talaga ang lugar na 'to. Can't you see the large amount of unthrown trash bags anywhere? Bulag ka ba? Honey, be careful with your words next time. It might lead to your sudden and unprepared death," I calmly said. "At saka 'wag kang nangingialam sa usapan ng matatanda. Mukhang hindi ka naturuan ng tamang asal ng mga magulang mo."

"You don't  belong here!" she suddenly shouted. Hindi nga talaga naturuan ng tamang asal.

Pinagkrus ko ang mga braso ko sa dibdib ko. "Oh tapos? Pakialam mo? May magagawa ka ba kung gusto ko rito? And, don't act like you also belong here. Pareho lang tayong hindi nararapat sa lugar na 'to. Makapal lang talaga ang mukha niyang nanay mo para makipagsiksikan dito!" I said in a mocking tone.

I used my smelling sense to sense her wolf. A smirk formed on my lip. She's weak.

The color of her eyes suddenly changed. From pale brown to red.

I see... nagtatapang-tapangan siya. Akala niya siguro masisindak ako.

Mariin niya ring ikinuyom ang kanyang mga kamao.

I slowly step forward to her without breaking a single stare.

I also switched the color of my eyes. From green to red. I then slowly let out my sharp and large fangs before I stopped from stepping.

She suddenly stepped backward. Tila biglamg natakot ang lobo niya sa 'kin.

Fear is visible in her red eyes.

I am not called an "alpha" for nothing. Everybody should be afraid of me.

Pero hindi ako kagaya ng iba na mahilig magmagaling at magmayabang. I think first before letting a word slip my mouth. Nagiging mayabang lang ako depende sa sitwasyon.

"Hindi nga pala ako pumapatol sa mga amateurs na kagaya mo. Dahan-dahan ka lang sa pagiging mayabang, ha?! Hindi lahat ng tao kaya mong kontrolin dahil lang anak ka ng mga taong namumuno sa lugar na 'to. Mahina ka, tandaan mo 'yan," may diin ang bawat salitang binibitawan ko.

Kaagad kong ibinalik ang dating kulay ng mga mata ko pagkatapos ay matamis ko siyang nginitian bago tumalikod at naglakad palapit sa matanda na takot na nakatingin sa 'kin.

"Pwede na ba akong pumasok?" I sweetly asked the old lady.

Kumurap-kurap siya bago umalis sa pagkakaharang sa pinto saka yumuko.

Kaagad naman akong pumasok at hinintay ang matanda na igiya ako sa magiging kwarto ko.

Kaagad naman siyang sumunod sa akin pagkatapos ay nauna ng naglakad paakyat sa hagdanan.

Hindi na ako nag-abala pa na lingonin ang batang babae na nasa labas.

Dahan-dahan lang naman ang mga hakbang ko paakyat habang sumusunod sa matanda dahil halata naman na isang maling galaw lang, mahuhulog talaga ako mula sa hagdan na 'to.

Bakit nila hinahayaan na may tumira pa sa bahay na 'to samantalang obvious naman na malapit ng maguho?

Kahit nababalot ng kadiliman at kamalasan ang teritoryo namin, hindi ko hinahayaan na tumira ang mga nasasakupan ko sa ganitong estado ng bahay.

"Is this house still safe to live in?" I asked while roaming my eyes around.

Ang daming alikabok sa paligid at ang mga gamit ay sira-sira at halatang hindi na magagamit pero nakadisplay pa rin.

"Sa totoo lang, hindi. At hindi ko maintindihan si Lady Cassa kung bakit dito ka niya nais na tumira ng pansamantala. Alam naman niya na hindi na ligtas tirahan ang lugar na 'to," sagot niya.

I smiled bitterly.

Basura talaga ang trato niya sa 'kin noon pa man.

"Siguro dahil naiiba ako sa inyo," usal ko sa malamig na tono.

"Napansin ko nga iyon kanina," halos pabulong na tugon ng matanda. Huminto kami sa tapat ng lumamg pinto sa ikatlong palapag. "Ito na ang iyong magiging kwarto. Maliit lang ito at tanging isang kama lang ang makikita mo. Pagtiyagaan mo na lang muna. Kailangan ko pang linisan ang isang kwarto sa ika-apat na palapag para makalipat ka na agad roon."

Tumango lang ako pagkatapos ay umalis na siya.