CHAPTER 9

More than five rogues are attacking me all at the same time. They really thought they could bring me down if they all worked together.

What a bunch of weak idiots. One lady versus them? Tsk.

I managed to kick their asses one by one, making them fall on the muddy ground. Almost everyone is already looking at me with fear in their eyes.

I've said this before and I'm gonna say this again, I am not called an alpha for nothing. I have gone through body-damaging training and these idiots are just nothing compared to me.

Most of the rogues are laying headless on the ground. And the sight gives me too much pleasure.

I was gritting my teeth as I was looking for another rogue to kill. Until my sight reached the rogues running towards the direction of Cassa. The rogue has an abnormal colour of his teeth which means his fangs are poisonous.

I immediately ran towards his direction. And when he was about to bury his fangs on Cassa, I managed to cover her and his fangs hit me instead.

I fell on the ground and in a snap, I felt a painful electricity running through the veins of my body. Nahirapan pa akong tumayo dahil doon. My legs became weak and my sight is starting to get blurry.

I shook my head. I saw the rogues who attacked me fall on the ground when the hunters throw blazing in fire arrows on his body.

I lost track of what's happening, but I forced myself to stand up and gathered all the remaining strength in my body to fastly run away from the scene.

Tumakbo ako ng tumakbo hanggang sa makarating ako sa bahay ni Beng.

I shifted to my human form and my naked body fell on the ground again. Sa leeg ko tumama ang mga pangil niya at nararamdaman ko sa parteng iyon ng katawan ko ang paninigas. Hindi ko na maramdaman ang aking leeg.

Napahawak ako roon saka pinilit ang sarili kong maglakad papasok sa loob. Paulit-ulit pa akong nawawalan ng balanse pero pinilit ko pa rin hanggang sa makaakyat ako sa hagdan at narating ko na ang aking silid.

Ibinagsak ko ang aking katawan sa malambot na kama saka kinumutan ang hubo't hubad kong katawan.

Naramdaman ko ang biglang panlalamig na buo kong katawan. It was a strong poison.

Halos gusto ko ng sumigaw sa sobrang sakit ng buo kong katawan. Pero pinili kong 'wag gawin.

I'll just hope the pain will at least ease a little bukas ng umaga. Baka sakaling may makatulog sa akin na alisin ang lason na nasa aking katawan.

Lumipas ang maraming minuto na matindi lang akong napakapit sa kumot habang nanginginig ang aking katawan. Ramdam ko na ngayon ang panlilisik ng aking mga mata.

Bigla akong nakarinig ng pagkatapos sa labas pero hinayaan ko lamang dahil hindi ko na maigalaw ang aking katawan.

Nakakarinig pa ako ng mga sigaw na parang may tumatawag sa pangalan ko galing sa pinto pero wala pa rin akong ginagawa.

Even if I wanted to, my current condition won't let me.

I heard loud banging on my door, but before I knew it, I completely passed out.

***

DRICO'S P.O.V

When I was finally able to break her door, I saw her laying on a single bed with a blanket covering her obviously shivering body.

I felt a sudden pain inside my chest just by seeing her in that situation. I didn't know why. This woman has been giving me confusion since the first day we met.

Her chin is starting to get dark. Nilapitan ko siya saka bahagyang hinawi ang kumot na tumatakip sa kanyang leeg. I saw the bite marks from that wild dog on her neck.

The spot is starting to get dark and it's spreading through her body.

I wasn't actually supposed to be here, but since she saved my stepmom, my dad insisted on checking on her.

"She's poisoned." I murmured.

"I'll call the doctors." Saad ng taong tumatayong kanang kamay ko saka umalis sa kwarto.

I know that she's fully naked so I decided to wrap her cold body using the blanket and then carry her out of the room.

I didn't know she could be heavy like this. Hindi naman kasi obvious dahil hindi naman siya mataba at sakto lang ang pangangatawan niya.

Her head was resting on my chest. And I didn't know if tricks were being played on me, but her body stopped shivering after I carried her.

Maingat ang mga hakbang ko pababa. Nadatnan kong naghihintay ang nag-aalalang mukha ng matandang kuba na kasama ng babaeng 'to. Nakatayo sa tabi niya si Maurice, ang lalakeng kasama ko kanina.

"Papunta na sa mansyon ang mga doctor. Doon na sila pinapunta ng iyong ama para raw sa kaligtasan ng binibini at ng mga tao. Baka kasi nakakahawa ang lason na nakuha niya." Saad ni Maurice. "Nasa labas na ang sasakyan." Dagdag pa niya.

Tumango lang ako sa kanya saka sumunod sa kanyang sinabi.

Isinakay ko siya sa sasakyan, passengers seat. Nakakandong pa rin sa akin ang babae.

Si Maurice naman ay dumiretso sa front seat. Pinausad na nila ang sasakyan.

Habang naghihintay na makarating na kami sa bahay, bigla kong naramdaman na para bang may nakakapit sa damit ko.

Nagbaba ako ng tingin. Nakita ko ang kamay niyang balot pa rin ng kumot pero nagawa pa ring kumapit sa damit ko ng mahigpit.

I averted my gaze to her face. The black spot is starting to cover half of her face.

"Hurry up! The poison is spreading fast!" I exclaimed with a sound of desperation.

I didn't know but I was feeling worried for her.

The driver followed my instructions and manoeuvred the car as fast as he could. Humigpit ang pagkakahawak ko sa kanya.

Makalipas lang ang ilang minuto ay tuluyan na ring huminto ang sasakyan. Kaagad akong lumabas habang bitbit siya nang buksan ni Maurice ang pinto.

Nadaanan ko ang mga hunters naming kasamahan na sugatan at kasalukuyang ginagamot ng mga nurses.

Nadaanan ko ang kapatid ko na halata ang takot sa mukha.

"Nasa guest room ang mga doctor." Usal niya. Halata ang pag-aalala sa tono niya.

Tumango lang ako sa kanya saka umakyat sa ikalawang palapag at dumiretso sa kwartong sinabi niya.

Si Maurice ang nagbukas ng pinto. Kaagad naman akong pumasok roon. Naghihintay sa loob ang dalawang doctors, si mom at si dad. Parehong hindi maaayos ang mga kasuotan nila dahil kakagaling lang namin sa labanan.

Marahan ko siyang inilapag sa malambot na kama saka umatras. Nagsimula namang tingnan ng mga doctor ang sugat niya sa leeg.

Makalipas ang ilang minutong pagsusuri sa kanya, nagsalita na rin ang isa sa mga doctor.

"The poison came from an ancient plant na tinuturok sa mga lobo para maging malakas sila. Pero parang nasobrahan ang rogue na 'yon sa ancient plant na tinutukoy ko kaya naging malala ang kondisyon niya. Ang lason na mayroon ang mga pangil niya ay kayang pumatay ng isang tao sa loob lamang ng isang minuto kapag nakagat. But, this lady is different. She's strong kaya tumatagal pa siya sa ngayon." Mahabang saad niya.

"Is she gonna be okay?" My stepmom asked. Halata ang pag-aalala sa tono niya. She's her mother after all.

"We don't know." Sagot ng isa pang doktor. "This is going to take us a while. Sa labas na lang kayo maghintay." Dagdag niya.

Sumunod naman sila dad. I took a quick glance at her bago sumunod sa labas at isinarado ang pinto.

Biglang humawak sa balikat ko si dad. "Son, check on our people. Baka may kailangan sila." Utos niya.

Tumango naman ako saka tahimik na sumunod sa kanya. Sumunod rin sa akin si Maurice.

But, while I was walking, all I could think was her. I was silently hoping na sana ay maging maayos na ang kondisyon niya.

Hindi ko rin alam kung bakit iniisip ko ang bagay na 'yon.

***

CALI'S P.O.V

I slowly opened my eyes and the white ceiling was the first thing I saw. Kumurap-kurap ako para alalahanin kung nasaan ako ngayon.

When the last thing that happened to me finally sank in my mind, I touched my neck and felt a bandage covering my whole neck.

I felt my body, I was trying to find out if I had clothes on. I let out a sigh of relief when I realized I wasn't wearing any.

Buti naman at walang nagtangkang bihisan ako. I guess they only treated my wound and then left me alone.

Now that I think about it, nasaan ako? Sino ang gumamot sa 'kin? Sino ang nagdala sa akin dito?

Tinulungan ko ang sarili ko. Dahan-dahan akong gumalaw para itayo ang sarili ko. Nakabalot pa rin sa katawan ko ang isang puting kumot.

Kaonting sakit na lang ang nararamdaman ko. I roamed my eyes around the room.

Nakahiga ako sa isang malaki at malambot na kama. Nasa loob ako ng isang silid na tanging puti at abong kulay lang ang makikita.

The whole room is filled with silence.

Tumigil ang tingin ko sa isang pang-isahang upuan nang mapansin ko ang mga nakatuping kasuotan na nakapatong roon.

May nakita akong nakapatong na maliit na note sa ibabaw ng mga damit kaya tumayo ako at naglakad palapit roon.

Kinuha ko ang notes saka tiningnan kung ano ang nakasulat.

Wear this. Iyon ang nakasulat.

Umarko naman ang isang kilay ko. Sino kaya ang nag-iwan nito?!

Sa kabila ng pagtataka, pinili ko pa ring tingnan ang mga damit saka nagdesisyon na suotin ang mga iyon. Hindi rin naman pwede na lumabas ako sa lugar na 'to na tanging kumot lang ang tumatakip sa katawan.

Isa 'yung halter top, blazer, and loose jeans. All coloured grey.

Naghanap ako ng banyo at nang makita ko iyon, kaagad akong pumasok saka isinuot isa-isa ang mga damit.

Gumamit ako ng mouthwash na nakita ko roon sa loob saka tinali ang buhok ko gamit ang pangtali ko na hindi ko inaalis sa pulsuhan ko. Naghilamos na rin ako.

Tiningnan ko ang aking sarili sa salamin. Maputla ang aking balat at medyo halata ang nangingitim kong leeg.

I washed my hands and then went out of the bathroom. Sumilip ako sa nakahawing kurtina ng salaming bintana.

I saw a familiar view. Kaagad kong napagtanto kung nasaan ako. I'm in Cassa's mansion.

Paano ako napunta dito? I was at Beng's house nang matapos ang nangyaring kaguluhan kagabi. Who brought me here?

Hunters are everywhere with a weapon on their body. Siguro nadala na sila sa nangyari kagabi kaya naisipan nilang magdala ng matutulis na bagay saan man sila magpunta.

I suddenly thought of something.

Ilang araw na rin akong nananatili dito at wala pa akong nakukuhang impormasyon na magagamit ko sa pakay ko rito.

I need to find out kung saan nila inilagay ang susing kailangan ko o kung sino man ang may hawak nito.

Unti-unti ng dumidilim ang kalangitan. Sa tingin ko ay malapit ng mag gabi.

Matagal rin pala akong nakatulog.

Pinagana ko ang kakayahan ng aking lobo. Lumapit ako sa pinto saka pinakiramdaman kung may tao ba sa labas.

At nang malaman kong wala, walang ingay kong pinihit pabukas ang pinto saka tumingin-tingin sa paligid.

Maingat ang mga bawat paghakbang ko. Ayokong lumikha ng ingay.

Naglakad ako sa pasilyo na nasa aking kanan nang makarinig ako ng mga boses mula sa deriksyong iyon.

Hindi ko alam kung ilang minuto na akong naglalakad hanggang sa maabot ko na ang dulo ng pasilyo.

Huminto ako sa tapat ng isang kahoy na pinto. Lumingon-lingon pa ako sa aking paligid para masiguradong walang nakasunod sa akin.

Pagkatapos niyon ay itinapat ko ang aking tenga sa pinto para marinig ang usapan ng kung sino mang nasa loob.

"Akala ko ba hindi na tayo pa magagambala ng mga halimaw na 'yon?" May halong galit na usal ng isang pamilyar na boses, ang asawa ni Cassa.

"That's what I also thought, Lourd Draco. Pero mukhang unti-unti ng nawawala ang bisa ng mahikang ginamit natin upang ikulong ang mga lobo nila." Tugon ng isang boses lalake na hindi ko kilala.

Sandali! Iniisip ba nila na galing sa pack ko ang mga rogues na umatake kagabi?

Mga siraulo naman pala ang mga 'to. Bakit ko sila tutulungan kung alam kong mga tauhan ko ang mga umatake kagabe?! Mga tanga at bobo ba sila?

Isinakripisyo ko pa nga ang aking sarili para lang mailigtas ang Lady Cassa kuno nila.

"Pero 'wag po kayong mag-aalala, Lourd Draco. Sa tingin ko naman ay matagal pa bago tuluyang makalaya ang mga halimaw na iyon." Dagdag ng lalake.

Parang gusto ko na lang sirain ang pinto ngayon tapos pagsisirain ang pagmumukha niya.

Sinong tinatawag niyang halimaw?! Kung tutuusin mas halimaw pa sila sa amin dahil wala kaming ginagawang mali sa kanila pero pinaparusahan nila kami ng ganito.

"Ligtas rin ang susi sa anak niyong si Drico." Napatigil ako sa pag-iisip nang banggitin niya ang tungkol sa susi. "Sigurado ako na hindi niya hahayaang mawala iyon sa paningin niya."

Mariin kong naikuyom ang mga kamao ko bago ko naisipang mabilis na maglaho sa lugar na 'yon saka bumalik sa kwarto na pinanggalingan ko.

Ngayon alam ko na kung sino ang may hawak ng susi.

Pero parang mas mahihirapan kaming kunin iyon.

"I'm sorry if you think I am making this job hard for you." I suddenly heard my wolf's voice inside my head.

I didn't say a word 'cause she's right. She is weak when it comes to him kaya mahihirapan ako.

Hindi ko rin naman siya masisisi dahil hindi rin niya ginusto ang koneksyon na nabuo sa pagitan namin at ng lalakeng 'yon.

It was all because of the bond.

Ang kailangan kong isipin sa ngayon ay kung sa paanong paraan ko siya makukimbinsi na ibigay sa akin ang susi.

Mukha rin namang wala akong aasahan kay Cassa. She's selfish. All she thought of was herself.

Nahalata ko naman sa kanya na ayaw na niyang pakialaman ang mga miyembro ng grupo na dating pinamumunuan niya.

And I understand it as well. Nagbago na siya. Ibang grupo na ngayon ang pinamumunuan niya.

But, I will never forgive her and the people in this place who have something to do with our current misery.

Especially the man who killed my father. Kapag nabigyan ako ng tamang pagkakataon, hindi ko na papalagpasin at hindi ako mag-aalinlangan na patayin siya sa harap ng maraming tao.

Biglang bumukas ang pinto kaya mabilis akong napatigil sa pag-iisip at napabaling roon.

A familiar man entered the room, looking straight at me.

His familiar scent immediately enveloped the whole room and my heart went racing that I could already hear its beat.

What's happening? Do the three of us now share the same bond?

This can't be good.

I realized that my wolf can't handle the strong bond so she is freaking sharing it with me.

Now, the two of us are going to suffer.

"I'm sorry. I couldn't take it all by myself. If we are going to share it, you will have a high chance to control this bond." I heard her voice again.

"Let's hope we are going to make this right." I murmured inside my head, responding to her.