Chapter 6. Encounter Part III

CHAPTER SIX

ENCOUNTER PART III (ELISSE)

❥ ELISSE GARCIA ❥

Habang nagmamaneho ako papunta sa M-Power Hotel, halu-halong emosyon ang nararamdaman ko. Masakit na masaya, na may halong kilig habang iniisip kong si Miles ang pagbibigyan ko ng pinakaiingatan ko. I don't know why, but there's something about Miles that makes me feel this way—vulnerable and tender, as if I can let down all my guards around him.

Pero pagdating ko naman sa bahay, I become closed off again, retreating into my shell. Even with my siblings, I put on a stiff, distant demeanor.

It's not a new habit; it's how I've always been. I've grown accustomed to being known for my quiet, standoffish nature. People know me as someone who's reserved, even cold-hearted at times. I've never been one for socializing unless it's directly related to business.

Kapag nasa isang event naman ako, namimili lang ako ng kakausapin, kung sino lang 'yong papansin sa 'kin o sa tingin ko ay makaka-vibes ko. Kakausapin o pakikisamahan ko lamang din ang isang tao kung kailangan. Kung hindi naman ay mas prefer kong mapag-isa dahil doon ako mas komportable. It's not that I dislike people; it's just that being around them requires a level of energy that I find draining.

Being introverted means that social interactions, even with those I care about, often feel like a chore rather than a pleasure. I prefer to keep things minimal, engaging only when it's absolutely necessary. The rest of the time, I find solace in solitude, where I can recharge and find comfort in my own thoughts.

Pero... may mga oras naman na kapag ibinuka ko ang bibig ko, alam kong may bigat ang bawat salitang bibitawan ko. Tulad minsan sa mga kapatid kong mana sa pinagmanahan nila—na isa sa mga dahilan kung bakit hindi kami magkakasundo. Kapag may pagkakataon na sumusobra na sila, I don't hesitate to put them in their place. I've learned that silence can be a weapon, but so can a sharp tongue. When someone deserves to be put down or criticized, I can deliver the blow with precision. It's not about being cruel for the sake of it; it's about maintaining standards and showing that I won't tolerate anything less.

I've seen the way my siblings react when I speak up. There's a mix of shock and fear, because I don't do it often, but when I do, it's usually because they pushed too far. My words can cut deep, and I know how to strike where it hurts. It's not something I take lightly, but I also don't shy away from it when it's necessary.

Ang totoo nga ay bukod kay Daddy, isa ako sa kinatatakutan sa bahay, kahit ng mga maids namin. It's part of who I am—reserved most of the time, but when provoked, I can be as fierce as I am quiet.

⫘⫘⫘

Pagpasok ko sa M-Power Hotel, alam ko na agad kung saan pupuntahan ang boyfriend ko dahil nag-message siya sa 'kin na nasa lobby na siya. Habang palapit ako sa kaniya, gumuhit agad sa labi namin ang ngiti, lalo nang matanaw kong may dala siya bulaklak. Ganunpaman, ramdam ko ang bigat ng dibdib, knowing na ito na ang huli naming pagsasama.

"Kanina ka pa?" tanong ko sa kaniya nang yakapin niya ako oras na magkalapit kami.

"Nope. Kararating-rating lang din." Bumitaw siya nang may ngiti pa rin sa labi, 'tsaka niya inabot sa 'kin ang bouquet na hawak niya. Peach roses. "Happy anniversary again, love."

Hindi ako sumagot, imbes ay nginitian lang siya nang bahagya dahil naninikip ang dibdib ko sa isiping una at huling anniversary na namin ito.

"Gusto mo bang kumain muna tayo sa restaurant nila rito, or should we just order room service instead?"

Napalunok ako at hindi agad nakakibo. "Uh... room service. M-May room na ba tayo?"

Nginitian niya ako at tila nalaglag ang puso ko nang muli kong nasilayan ang dimple niya sa isang gilid ng labi na lalong nagpapalakas sa appeal niya. "Yeah, I've already taken care of that." 'Tsaka niya pinakita sa 'kin 'yong key card. "Let's go?"

Bahagya akong tumango at kumapit sa kamay niyang ini-offer niya sa 'kin. Pareho kaming nakangiti habang humahakbang patungo sa elevator. Ngunit akmang papasok na kami ay 'tsaka ko narinig na may tumawag sa pangalan ko.

"Elisse!"

Matigas ang boses at medyo pamilyar na 'yon sa 'kin—si Hope—kaya nakaramdam ako ng kaba. Nang lingunin ko ang direksyon na pinanggalingan ng boses niya, lalo akong nabahala, hindi para sa kaniya o para sa 'kin kundi para kay Miles.

Hindi ganito ang ini-imagine kong magiging pagtatapos namin. Gusto kong maging maayos 'yon, ngunit parang hindi maipagkakaloob sa 'kin ang ganoong pagkakataon dahil sa paraan kung paano ako tingnan ni Hope—na hindi ko masabi kung kampon ng kaliwanagan o kadiliman.

"H-Hope..." nauutal kong tawag sa kaniya. 'Yong matalim kong dila no'ng una naming pagkikita sa kasal ng kakambal niya ay tila umurong.

"Ito ba 'yong ex-boyfriend mo? 'Yong engineer?" Sumenyas siya kay Miles. The way Hope is looking at me, with a mix of pain and intense anger, is like facing a storm I'm utterly unprepared for. I can sense that my decision to be engaged to him, while he finds me with another man, is a devastating blow to his ego. The way he's staring at me, it's as if my presence here is an assault on everything he holds dear.

"Elisse, babe. What's happening? Sino siya?" naguguluhang tanong sa 'kin ni Miles, habang nanatili pa ring magkahawak ang isa naming kamay.

Hope let out a bitter laugh sa pagtawag sa 'kin ng 'babe' ni Miles. "Babe? So, ikaw nga 'yon? Pero 'di ba hiwalay na kayo?"

Sh*t.

Pinamulsa niya ang pareho niyang kamay, sabay baling sa 'kin. I shift uncomfortably, trying to find the right words, but every time I open my mouth, they crumble under the weight of Hope's gaze.

"Tinatanong niya kung sino raw ako. Ikaw ba ang sasagot or should I introduce myself to him?"

Not now! You bastard!

"Um... I..." Nilingon ko saglit si Miles, then si Hope, then si Miles ulit. Kapag nalaman niya ang tungkol sa 'min ni Hope, masasaktan siya nang sobra and I won't let that happen. Hindi ngayon kung kailan anniversary namin.

"Won't talk? Fine. I'll talk to your father myself to back out. Masiyahin at mabait akong tao, Elisse, but I draw the line at betrayal. I won't stay with someone who cheats."

I felt my entire body tremble with panic as Hope swiftly turned away and began to walk off. My instincts screamed at me to follow him, but I was rooted to the spot. I tried to move, but the tight grip on my hand reminded me that Miles was still with me, his presence a physical barrier.

The dread surged through me. Kung pupuntahan niya si Dad para ipaalam ang tungkol dito, maging ang pag-back out niya sa engagement, not only would I face his wrath, but I also risked the possibility of Dad reacting violently—something I couldn't bear to think about. Kailangan ko nang magdesisyon at kumilos.

Mabilis kong binalingan si Miles, natataranta ako. "M-Miles, I'm so sorry. 'Tsaka na lang tayo mag-usap. Kailangan ko nang umalis." Binawi ko ang kamay kong hawak niya, pero mabilis niya 'yon hinila ulit.

"Elisse, what's going on?" may pag-aalala niyang tanong. Pero imbes na sagutin siya ay muli kong hinila ang kamay ko, mas may pwersa para maagaw ko 'yon sa kaniya. Wala sa sarili kong nabitawan ang bouquet sa kabilang kamay ko nang magsimula na 'kong tumakbo palayo para habulin si Hope na nakalabas na sa hotel.

"Wait! Stop!" sigaw ko nang makita kong paalis na ang sasakyan niya. Hindi ko alam kung narinig niya ako. Probably not.

Sa sobrang taranta ko, agad akong tumakbo sa sarili kong kotse. My hands trembling as I fumbled for the keys. After what felt like an eternity, I managed to start the engine and raced out of the parking lot. Hope's car was already a good distance ahead, and as I sped up, I could see his taillights gleaming in the distance.

Bumusina ako sa kaniya nang paulit-ulit, umaasa na hihinto siya, pero tila naging isang laro sa kaniya ang ginagawa kong paghabol. Mas lalong bumilis ang takbo ng sasakyan niya, lumalayo at lumilihis sa 'kin. He accelerated every time I got close, as if taunting me with his speed. My heart pounded in my chest with every attempt, the fear of losing him and the possibility of my father finding out about this pressing down on me like a heavy weight.

"Hope, please!" sigaw ko sa hangin, halos hindi marinig ang boses ko sa ingay ng makina. "Stop the car! We need to talk!"

Wala pa rin tugon mula sa kaniya, at ang sasakyan niya ay patuloy na umaalis sa mga lane. Alam kong nakakabulaho na kami ng iba pang mga sasakyang kalmadong nagmamaneho dahil sa pag-over take namin sa kanila, pero hindi lang ako ang tila walang pakialam sa bagay na 'yon, mas lalo na si Hope na tila ba nasa isang car racing.

'Mom, are you watching me now? Sa ganitong klaseng tao mo ba 'ko gustong itali?'

Pagdating sa isang matalim na liko, I saw my chance. Pinilit kong mag-accelerate at umangkop sa harapan niya. Hope's car screeched to a halt, the tires skidding as he stopped in front of me. I slammed on my brakes, coming to a stop behind him, and I jumped out of my car.

Bumaba rin siya sa sariling sasakyan, pero habang palapit ako sa kaniya, nagtaka ako sa nakita kong reaksyon niya. Hindi na katulad kanina na sukol ang galit niya sa 'kin. Instead, he wore a smirk that seemed almost amused sa ginawa naming karera. Nakasandal siya sa gilid ng sasakyan niya at pinamulsa ang mga kamay sa harap. His tongue playfully flicked against the inside of his cheek as he watched me with an almost unsettling calm.

The sight of him like this was both confusing and irritating. How could he be so relaxed after everything? It felt as if he was actually enjoying the chaos he had created.

"Ang galing mo pa lang mag-drive," pauna niya no'ng nakatayo na 'ko sa harap niya, nakangisi pa rin sa 'kin. "Wala pang nakatalo sa 'kin sa karera. Ikaw pa lang."

"Hindi kita hinabol para makipaglaro sa 'yo." Bumalik na muli ang talim sa boses ko. "Let's talk. 'Yong maayos na usapan."

"Oh, I love talking. Let's cut to the chase—why were you at a hotel with your ex when you're already engaged to me? Huwag na tayong magpaliguy-ligoy pa, Elisse. Isang tanong, isang sagot. Were you two there to fvck?"