CHAPTER 36Lahat ay nagkakasiyahan na sa gabing iyon. Alam kong hindi alam ng aming mga teachers na may nakahalong alak sa aming mga inumin. Walang gustong mag-report dahil lahat ay nag-eenjoy. Ngunit mababanaag sa mukha ang pamumula. May mga nalasing na. Hindi mapigil ang ilan sa pagsasayaw. May mga nasuka. Dahil doon ay pinatigil ng aming Principal ang aming kasiyahan. Tinapos ang gabi na hinubad ko ang sapatos ko at tumakbo kami ni Jinx papunta sa kanyang sasakyan dahil nagkakaroon na raw ng imbestgasyon kung bakit nagka-gano’n.Dahil tipsy, pakiramdam ko mas nagiging wild na kami ni Jinx. Kung saan niya ako dadalhin wala akong pakialam. Tama si Nanang, nalasing ako ng kaligayahan ng gabing iyon. Nalula ako sa binigay nitong kaibahan at hindi ko na kontrolado pa ang aking nararamdaman. Sumusunod na lang ako kay Jinx sa kanyang lahat ng gustong gawin. Naging alila ako ng pagtitiwala sa kanya. Dahil nakainom, handa na ang loob ko sa kahit anong mangyari sa pagitan naming dalawa.Nang
Chapter 38Tinungo ko ang shower. Hinayaan kong iagos ng maligamgam na tubig ang aking nerbiyos. Kinuha ko ang pagkakataong iyon para pakalmahin ang aking sarili. Hanggang sa naramdaman kong umiinit ng umiit ang tubig na parang nakakapaso na sa balat. Umuusok ito. Ganito ba kainit ang tubig ng mga mayayaman?Binuksan ko kasi ang pulang faucet. Napaisip ako. Baka nga hot ang ibig sabihin ng pula. Pinihit ko ang asul. Pinakiramdaman ang tubig. Hayon, okey na. Napangiti ako. Ganito ba talaga kapag galing sa hirap at sa tubig sa poso o kaya sa mga irigasyon lang naliligo?Muli kong hinayaan ang tubig na umagos lang sa hubad kong katawan. Gusto kong kalmado na ang aking isip at puso pagbalik ko sa kanya. Dapat nakahanda na ang kalooban ko pagbalik ko sa piling niya. Gusto kong hindi nangingibabaw ang takot ko at excitement sa performance sa aming unang pagtatalik. Lahat ng aking pagtatanggi noon ay parang kumunoy na hinigop ng pagmamahal ni Jinx. Hindi na ako makatatatanggi pa. Gusto kong
Chapter 39 “Kaya mo ba?” tanong niya sa akin. Huminga ako nang malalim. Kailangan kong kayanin. Unang pagkakataong gawin ko ito at hindi ko alam kung paano pero bahala na. Para kay Jinx. Para sa aking prinsipe, maninikluhod ako sa kanyang trono. Nang una nabibilaukan pa ako ngunit sinikap kong pagbutihin lalo pa't sinasabi naman niya kung masakit at may nasabit. Hanggang sa ang pagrereklamo niya ay napalitan ng halinghing na nauwi sa makamundong pagmumura. Alam kong nakuha ko na ang kiliti niya. Napag-aralan ko na ang bawat ritmo gusto niya. Hanggang sa bigla na lang niya akong hinawi at pinahiga. Siya na ang nasa ibabaw ko. Naramdaman ko na lamang ang dahan-dahang pagpasok ng kanyang pagkalalaki sa aking pagkababae. Iyon na ang hudyat na aangkinin na nga niya ako ng buum-buo. Hindi ko alam pero nasasaktan ako sa una. Napakagat ako sa aking labi habang pinagmamasdan niya ang aking mukha. Napaluha ako sa hapdi at ramdam ko ang pagkapunit ng aking pagkabirhen. Tumigil siya sandali. Ma
CHAPTER 40Bumukas ang pinto. Dahil nakatapis lang ako ng tuwalya ay mabilis kong hinawakan ang tuwalya at baka mahulog.“Ipatong na ninyo sa mesa yung almusal Manang. Pakisabi na rin kay Manong Julian na pakiayos na ang sasakyan ha? Aalis kami ni Khaye.”“Sige po sir.” Tinignan muna ako pababa at pataas ang tinawag ni Jinx na Manang bago niya dahan-dahang itinulak papasok ang dala niyang pinaglagyan ng pagkain. Ipinatong niya ang agahan namin sa mesa. May kasunod pang pumasok na dalawang babae na siyang mabilis na nag-set up sa mesa. May kung anu-anong mga dala sila na ipinatong sa tabi ng mga pinggan. Nang mailapag nila ay nakangiting lumabas ang dalawang babae at si Manang na lang ang naiwan na naglagay sa kung anu-anong napalaraming pagkain.“May kailangan pa ba kayo sir?’“Okey na Manang. Salamat po.”Bago lumabas ng kuwarto si Manang ay muli naman akong tinignan pataas pababa na para bang sinusukat niya ang aking pagkatao.“Bakit ganoon tumingin si Manang sa akin?” tanong ko nan
Chapter 41 “Take this para kay Tita.” Kinuha ko ang ibinigay niyang mga pagkain. “Kung nandiyan siya let me know para kausapin ko siya at makahingi ako ng dispensa ha?”“Paano yung mga gamit ko?”“I’ll take them na lang. Babalik ka naman dito hindi ba?”“Oo nandiyan man o wala si Nanang.”“Okey then dito na lang muna ako.”“Oyy Khaye! Galit na galit ang Nanang mo? Bakit daw hindi ka umuwi kagabi?” sigaw ng kapitbahay namin pagakabukas ko pa lamang at pababa ako sa sasakyan ni Jinx. Napatingin tuloy si Jinx sa akin.“E, paano uuwi eh inuwi na nga ng mayamang lalaki,” sagot ng tsismosa naming kapitbahay. Hindi na lang ako umimik ngunit ngumiti ako sa kanila.“Ang ganda mo sa suot mo Khaye. Baka naman may kapatid ‘yan. Yung sinasabi ko sa’yo, ireto mo naman ang anak ko oh, si Budang.”Hindi na lang ako sumagot.Tinungo ko an gaming bahay bitbit ang bigay ni Jinx. Pumanhik ako sa bahay. Nasa dulong hagdan na ako nang biglang may sumipa sa akin. Dahilan para mahulog ako sa hagdanan.“Mala
Chapter 42“Tanghali na, ngayon ka lang umuwi?”“Tita ako ho ang may mali. Ako ho ang dapat ninyong kagalitan.”“Pasensiyahan na tayo Jinx ha, pero anak ko ang gusto kong kausapin. Sinira mo ang usapan natin. Nangako ka kagabi na ihahatid mo si Khaye pagkatapos ng JS niyo. Huwag mong sabihing ngayon lang natapos ang JS?” “Pasensiya na ho talaga kayo tita. Sa bahay na nagpalipas si Khaye kagabi.” “Hindi iyon ang usapan natin kagabi kaya pumayag akong mauna nang umuwi. Nangako ka sa akin na ihahatid mo siya pagkatapos na pagkatapos ng JS.”“Patawad po. Iyon ho ang pagkakamali ko.”“Alam mo Jinx, si Khaye lang ang tangi kong yaman. Siya lang ang tanging meron ako kaya ganoon ko na lang siyang iniingatan. Nagtiwala ako sa’yo dahil nangako ka. Pinagbibigyan kita pero mukhang umaabuso ka.” “Sorry Tita. Sana…” “Puwede ka nang umuwi.”“Ho?’“Malinaw naman ang sinabi ko hindi ba? Sabi ko, pwede ka nang umuwi.”“Sana huwag ninyong
CHAPTER 43 “Wala ho. Si Nanang naman e, kung anong pinagsasabi.”“Bakit masama ba?”“Bakit naman namin gagawin ho iyon?” hindi ako makatingin kay Nanang ng diretso. “Tumingin ka sa akin at sabihin mo sa akin na wala kayong ginawa.” Napalunok ako. Kailangan kong manindigan na wala. Tumingin ako kay Nanang para sabihing wala kahit sa loob-loob ko ay kinakabahan ako. “Wala ho. Wala kaming ginawa.” “Mabuti naman. Ako ha, nagtitiwala ako sa’yo Khaye. Huwag na huwag mong sirain ang tiwala ko sa’yo.”“Anong mga ‘tong dala mo?”“American breakfast ho. Ipinagtabi kayo ni Jinx.”“May Americano sa kanila?”Kahit pinigilan ko ang sarili ko e natawa pa rin ako.“American breakfast ko. Agahan ng mga Americano.”“Oh di ‘yon nga. Bakit mag-aagahan ng Americano.”“Basta agahan lang ho ‘yan. Agahan ng mga mayayaman. Wala hong Americano sa kanila, Nang.”“Ikaw, tinatanong kang maayos tumatawa ka.”“Kainin na lang ho ninyo ba
Chapter 44Dahil malakas naman siya sa aming Principal, paniguradong papasa pa rin naman siya kaya hindi ko na pinproblema pa iyon. Nami-miss ko lang talaga siya. Sobrang miss na miss lalo pa’t hindi ko naman din siya makausap kahit sana sa cellphone lang. Ako at siya lang naman kasi ang may cellphone sa school. May cellphone man si Jayson ngunit kaaway na ang turing niya sa akin. Ang isang linggo ay naging dalawang linggo. Nalulunod na ako sa pagkasabik. Ang hirap na sa akin ang matulog sa gabi. Yung pagkasabi nauwi sa pagtatampo. Oo, nagtatampo na ako na hindi man lang siya sumilip sa akin. Hindi rin siya pumunta sa bahay para bisitahin ako. Minsan naiinis na rin ako sa sarili ko na masyadong naapektuhan. Tama si Nanang, naadik na nga yata ako sa aking kasintahan.Pangatlong Linggo nang biglang may kumalabit sa akin habang kumakain ako ng tanghalian ko sa silong ng mangga. Hindi na kasi ako umuuwi dahil malayong lakaran kaya naman nagbabaon ako.“Na-miss mo ako?” nakatawa siya.Sin
Alam kong tuluyan na siyang namaalam. Hindi na namin siya ini-revive. Hindi na namin pa pwedeng pigilan dahil alam naming lahat na pagod na pagod at hirap na hirap na siya.Pinagmasdan ko siya. Humagulgol ako at para maibsan ang naipong pagdadalamhati sa dibdib ko ay buong lakas kong isinigaw ang pangalan niya….“Jakeeeee!!!!”Sa burol walang patid ang pagdating ng mga gustong makita siya. Hindi ko siya iniwan. Lagi ako sa tabi ng kaniyang kabaong. Hindi ko pansin ang ikot ng lahat. Hindi ko din pansin ang pagdating at pag-alis ng mga nakidalamhati. Masyado akong natamaan sa pangungulila. Akala ko kasi kaya ko na. Akala ko rin matatanggap ko ang pagpanaw niya pero hindi pala ganoon kadaling tanggapin ang sakit na iwan ka ng mahal mo dahil kailangan na niyang mauna. Naroon si Jinx sa tabi ko. Hindi niya ako iniiwan. Nagdadala ng pagkain na hindi ko ginagalaw. Pinipilit akog uminom. Sinusubukang kausapin ngunit walang kahit anong kataga akong maisagot.Hanggang sa dinala na namin si Ja
Tumakbo ako. Iniwan ko si Jinx sa dambana. Kailangan pa rin ako ni Jake. Kahit pa sabihing kasal ako sa kanya, may responsibilidad pa rin ako bilang doktor at sa tunay na Daddy ng aking anak. Dumating na ang katapusan.Ang halik na iyon ang nagsasabi siya nga, siya pa rin na kahit nasa puso ko si Jake, ay handa ko pa ring tanggapin at lasapin ang sarap ng dating pag-ibig na bumabalik. Hanggag bigla na lamang may biglang kaming narinig na kalabog kung saan. Si Jake. Bumagsak at natumba sa kanyang kinatatayuan. Lahat kami ay nagkagulo. Alam ko na ang ibig sabihin no’n. Dumating na ang aming kinatatakutang lahat.Tumakbo ako. Iniwan ko si Jinx sa dambana. Kailangan pa rin ako ni Jake. Kahit pa sabihing kasal ako sa kanya, may responsibilidad pa rin ako bilang doktor at sa tunay na Daddy ng aking anak.Mabilis na binuhat ni Jinx si Jake. Dinala ang parang wala nang buhay na katawan ni Jake sa nag-abang na sasakyan. Si Jinx ang nag-drive at dumiretso kami sa hospital. Hawak ko ang palad ni
Muli akong bumalik sa dulo para simulan kasal. Ngayon maluwag na sa puso ko ang lahat. Wala nang itinatagong lihim. Katabi ko na si Nanang at Daddy na naglakad sa isle. Inulit ang kanta ni Moira na tagpuan. Masaya ang puso ko. Walang mali. Walang pangamba. Walang lungkot. Walang takot. Katabi ni Jinx ang kanyang mga magulang na noon ay nakangiti sa akin na naghihintay sa dulo. Nakikita ko ang pagtanggap nila sa akin sa kanilang pamilya. Naroon din si Jake. Lumuluha ngunit banaag ang saya sa kanyang. Hindi ito madali. Mahirap magparaya at magpaubaya ngunit ginagawa niya para sa akin, para sa amin ni Jinx. At tumigil ang mundoNung ako'y ituro moAt hindi ka lumayoNung ako yung sumusukoAt nagbago ang mundoNung ako'y pinaglaban moAt tumigil ang mundoNung ako'y pinili moSiya ang panalangin ko Bineso ako ng Mommy niya at niyakap ako ng Daddy niya. Nakita kong kahit napipilitan ay nagyakapan sina Nanang at Mommy ni Jinx. Alam kong may mga pag-uusapan pa sila at aayusi
Hindi ako nakasagot. Inilahad niya ang kanyang kamay para magpatuloy kami sa aming paglalakad. Hindi ko iyon tinatanggap.Nagkatitigan kami ni Jinx. Lahat ng aming alaala ay bumalik. Muling pumailanlang ang ilang kanta ni Moira. Ang kantang Paubaya. Saan nagsimulang magbago ang lahat?Kailan no'ng ako ay 'di na naging sapat?Ba't 'di mo sinabi no'ng una pa lang?Ako ang kailangan, pero 'di ang mahalHindi ibinababa ni Jake ang kamay niyang nakalahad. Naghihintay na hawakan ko iyon. Puno ng luha ang kanyang mga mata. Humihikbi rin. Daman-dama ko ang sinasabi ng kanta. Ngunit nasa dulo si Jinx. Naghihintay. Umuunawa. Nagtitiis. Nagtitimpi. Nagsasakripisyo para sa kaligayahan ko at kaligayahan ni Jake. Halos sampung taon na pagtitiis. Nag-iisa habang kami ni Jake ang masayang nagsasama at alam niya iyon. Alam niya ang lahat pero nagpaubaya. Saan nagkulang ang aking pagmamahal?Lahat ay binigay nang mapangiti ka langBa't 'di ko nakita na ayaw mo na?Ako ang kasama, pero hanap mo siyaT
“Patawarin mo ako, hindi kita nabalikan agad. Patawarin mo ako dahil hindi kita napangatawanan. Patawarin mo ako kung ngayong kasal mo na lang ako nagpakita.”“Bakit kayong dalawa ay humihingi ng tawad sa akin? Ano ito? Kay Jinx alam kokung bakit pero sa’yo Jake? Hindi ko alam kung anong nagawa mong mali para humingi ka sa akin ng tawad.”“Khaye, ipagtatapat ko na lahat.”“Sige sabihin mo sa akin ang lahat. Makikinig ako.”“Nang umuwi si Jinx para hanapin ka at hindi ka niya nahanap sa probinsiya, dumaan sa bahay. Sa kanya ko nalaman ang lahat ng kanyang masakit na pinagdadaanan. Nagsabi siya sa akin, nagmakaawa na sana hanapin kita o baka nakita na kita. Gusto ka kasing mahanap. Gusto ka nIkinuwento niya sa akin ang tungkol sa inyo at lahat ng paghihirap niya mahanap ka lang. Gusto sana niyang makita ka bago pa man sana siya babalik sa America. Nang nakita ko ang picture mo, nagulat ako. Nakita na kita noon sa UP e. Ikaw ang dahil kung bakit doon ko gustong mag-enrol. Ikaw ang dahila
At nakita kita sa tagpuan ni BathalaMay kinang sa mata na di maintindihanTumingin kung saan sinubukan kong lumisanAt tumigil ang mundoNung ako'y ituro moSiya ang panalangin koNang naibaba ang puting harang ay nakita ko si Jake. Nakangiting nakatitig sa akin. Hindi siya nagulat. Hindi iyon ang inaasahan ko sa kanya. Para bang alam na niya. Napaluha siya. May katabi siyang lalaki na nakatalikod. Iyon na marahil ang pinalabas ni Daddy na siyang ikakasal. At hindi di mapaliwanagAng nangyari sa akinSaksi ang lahat ng talaSa iyong panalanginSi Jake, si Jake ang pinili kong una kong pakakasalan. Siya dapat ang iniisip ko at hindi si Jinx. Kaya nga mabilis kong pinunasan ang luha ko at nagpatuloy ako sa paglalakad palapit sa lalaking kasama kong nagdadasal para mapahaba pa ang kanyang buhay at nang magsasama pa kami ng matagal.Pano nasagot lahat ng bakit?Di makapaniwala sa nangyariPano mo naitama ang tadhana?Nang itaas kong muli ang aking paningin. Humarap na ang kaninang nakat
Isang masarap na halik ang ikinintal niya sa aking labi at mahigpit na yakap habang hinahaplos niya ang likod ko. Pagkatapos ang mahigpit na yakap niyang iyon ay masuyo din niya akong tinitigan at hinaplos haplos ang aking pisngi. “Mahal kita, mahal na mahal kita. Lagi mong tandaan ‘yan babe. Lagi mong iisipin na ang lahat ng aking gagawin ay para sa’yo. Maaring ito na ang huli nating pagtatalik, maaring hindi na kailan man mauulit ngunit babantayan kita. Patuloy kitang pagmamasdan. Hangad ko ang iyong kaligyahan sa nalalabi mo pang taon sa lupa. Gawin mong masaya ang bawat sandali kasama ng ating anak. palakihin mo siya ng may takot sa Diyos. Ikaw na lang ang bahalang magkuwento sa kanya kung sino ako. Ikaw na lang ang bahalang magpakilala sa kanya sa akin kapag kayo ay dadalaw sa akin puntod.” “Huwag ka namang magsalita ng ganyan please? Huwag muna.”“Mangyayari na’yon bhie. Habang kaya ko pang sabihin ang lahat. Sinasabi ko na sa’yo. Hinahabilin. Ibinabalik sa tunay sa’yong nag-ma
Habang kinakanta ko ay bumabalik ang lahat sa akin at alam kong siya rin. Nanginginig ang kamay niyang nagbi-video sa akin. Hindi ko napigilang hindi maiyak habang kinakanta ko iyon lalo pa’t nakangiti ring umiiyak ang mahal kong nakamasid sa akin. Alam kong iyak iyon ng sobrang kaligayahan dahil sa kabila ng pagsubok, sa kabila ng dapat noon pa siya bumigay dahil sa sakit niya ay buo pa rin kaming dalawa hanggang ngayon.If I could be the perfect man in your eyes I would give all I'm worth to be a part of your life I could promise the world but it's out of my hands I can only give you everything I haveBatid kong pinakamalaking bahagi ng buhay namin ang isa’t isa. Hindi man siya ang aking first love pero para sa akin, he is my greatest love. Masaya ako kasi ako ang first love niya, greatest and last love niya. Napakaimposible na ako lang ang naging babae sa buhay niya ngunit alam ko iyon at sigurado ako. Totoo pa lang may kagaya niya. Lalaking tapat magmahal. Lalaking hindi sumusu
“Sige ho. Magpahinga na muna kayo. I’ll just advise you na lang po kung kailan kayo pwede nang ma-discharge. Tatawagin ko na ho si Tito para masamahan kayo at mabantayan kayo dito sa loob. May mga nurses po ako at doctors na titingin, tingin pa rin ho sa inyo.” Huminga ako ng malalim. Parang napakagaan sa dibdib. Sa tinagal-tagal ng panahon parang ngayon lang ako lumaya. Malaya sa galit. Malaya sa hinanakit. Malaya sa paghihiganti. Nang buksan ko na sana ang pinto ay bigla niya akong tinawag. “Dok Khaye, Dok…” garalgal ang boses niya. Nilingon ko. Itinaas niya ang kanyang kamay. Parang gusto niya akong kamayan. Tinanggap ko ang kanyang palad. Ibang Mrs. Castro ang nakikita ko. Hindi na siya yung dating matapang. Isang Mrs. Castro na nahihiya. “May kailangan ho ba kayo?” Tumayo ako sa gilid ng kanyang kama. Ginagap niya ang isa ko pang kamay. Parang may kung anong dumaloy sa