Chapter 5

Chapter 5

Klare took the two kids and went to the parking lot to meet up her best friend, Feliz. Halata sa mukha ng kaibigan niya na kagagaling lamang nito sa hospital. Matagal niya ring hindi nakita si Feliz, at napansin ni Klaire na pumayat ito. She hugged her best friend tightly and patted her back. 

Nang makapasok sa kotse ay tinanong niya ito, “Kumusta si Tita, Feliz?”

Pagod na sumagot ang kaibigan. "She’s still the same, not too good."

“Huwag kang mag-alala. Magiging maayos din ang lahat. We’ll take time to visit Tita later.”

Tanghali nang huminto sila sa isang sikat na restaurant kung saan nagpa-reserve si Feliz para sa kanilang lahat at bilang pa-welcome na rin kay Klaire, sa kaniyang mga anak at kay Annie. 

Pagkapasok pa lang sa VIP room ay nilingon ni Klaire ang mga anak.

“Babies, you should give your Tita Feliz a big hug.”

Kumurap-kurap ang dalawang bata.  Nagtago ang mga ito sa likuran ni Klaire, at mahigpit na nakawak sa magkabilaang dulo ng kaniyang suot na long sleeves. Tila ba nahihiya ang mga ito.

Feliz was stunned for a moment and pouted her lips.

“Clayton, Callie, don’t you miss me? Why don’t you give me a big hug?”

“We can’t just hug someone…” malamig na wika ni Nico—na nagpapanggap bilang si Clayton.

Nagkatingin sina Klaire, Feliz at Annie, gulat sa narinig sa bata.  Hindi maintindihan ni Klaire kung bakit iyon nasabi ng anak gayong sa tuwing mag-uusap sila ni Feliz sa phone noong nasa Singapore pa sila ay madalas na kinakausap ni Clayton ito. Her son was always asking Feliz questions, curious about what she was doing in the Philippines.

“Baby, what’s wrong?” marahang tanong ni Klaire. Lumuhod siya sa harapan ng dalawang bata at hinawakan ang mga pisngi nito. “Clayton, what made you say that thing?”

Ngumuso ang batang lalaki at bumuntonghininga bago mag-iwas ng tingin. “I’m sorry. I didn’t mean that, M-Mommy…” Pagkatapos ay sinulyapan nito si Feliz. “Tita Feliz, can we order first? My sister and I are already hungry.”

“Oh!” Biglang nagliwanag ang mukha ni Feliz. “Okay, darling. We’ll order now. Bawal magutom ang mga inaanak ko!”

Nang dumating ang mga pagkain ay pinanood ni Klaire ang kaniyang mga anak na kumain. Her eyes focused on daughter. Simula nang umalis sila sa airport ay hindi na niya ito narinig na magsalita.

“How’s your food, Callie?” nakangiti niyang tanong sa anak.

“Yes, why so silent, baby?” Segunda ni Feliz. “Naalala ko noong huling video call natin, ang dami mong kinwento sa akin tungkol sa mga classmate mo.”

Tiningnan naman ni Klaire si Clayton. “Don’t tell me you’re still acting right now, hmm? Pwede bang cut na mga anak?”

Tahimik na kumurap si Natasha—na akala nilang si Callie—at tinitigan lamang siya. Wala pa rin itong imik.

Tumikhim si Nico. Dahil matalino ang bata ay naramdaman nitong kailangan niyang magdahilan upang pagtakpan ang kapansanan ng kaniyang kambal.

“Her throat is a little itchy, Mommy, that’s why she doesn’t want to talk.”

Bigla namang nag-alala si Klaire. “What? Callie, tell Mommy, did you eat something bad? Candies?” Inabot niya ang pisngi ng anak at masuyong sinabi, “Come on, open your mouth. Mommy will take a look. Say ah—”

Natasha hesitantly looked at her brother. Kumurap ito sa kaniya, tila nagsasabi na ayos lang na pagbigyan ang kanilang Mommy, bago niya tuluyang ibuka ang kaniyang bibig.

“Mukha namang walang problema,” ani Klaire, nag-alala at naguguluhan. “Masakit ba, baby?”

“Callie was still fine at the airport—"

"Maybe it's because she didn't drink enough water, and she was a little uncomfortable in an unfamiliar environment. Just let her adjust, Mommy. She’ll be fine later,” pagsisinungaling pa ni Nico.

“Is that so, baby?” Agad na nagsalin ng tubig si Klaire sa baso ni Natasha at nginitian ito. “Drink some water. What did I say about staying hydrated?”

Tumango si Natasha at walang imik na kinuha ang baso para inuman iyon.

***

After leaving the airport, Alejandro decided to bring his two kids in a fancy restaurant for lunch. The restaurant is owned by them. Pagkapasok pa lang sa restaurant ay mabilis silang inasikaso ng mga staff na naroon.

“I want all the best seller dishes of the chef,” malamig na utos ni Alejandro sa waiter.  Hindi rin nagtagal ay hinain na ang mga pagkain sa kanilang mesa.

Napalunok si Callie habang tinitingnan ang masasarap na pagkain. Napakarami niyon at sa itsura at amoy pa lang ay halata nang masasarap. Callie loves to eat, kaya naman kumikislap ang mga mata nito dahil sa mga pagkaing nakikita. Lalo pa’t may crab leg sa kaniyang harapan!

Kusang gumalaw ang maliit niyang kamay. Kukuha na sana siya niyon nang biglang ilayo ni Alejandro ang pagkain sa kanya.

“I forgot you are allergic to seafood,” ani Alejandro, may halong panunumbat sa sarili ang kaniyang boses.

Kumurap si Callie, naguguluhang tiningnan ang kanilang Daddy. Wala naman siyang allergy sa kahit na anong pagkain. Sa katunayan nga’y kayang-kaya niyang umubos ng isang buong isda!

Habang pinapanood ang kanilang Daddy na inilalayo ang mga seafood sa kaniyang harapan, hindi naiwasan ni Callie ang magdamdam, at mabilis na sinulyapan si Clayton na para bang gusto niya itong gumawa ng paraan dahil gusto niyang kumain ng seafood!

Clayton, on the other hand, reached for her younger sister’s hand under the table.  Isang makahulugang kurap ang sinagot niya kay Callie na nagsasabing, ‘Be patient.’

Sumimangot si Callie, naiinis na umismid. She then picked up a spoon and ate the steak on her plate. Masarap ito pero gusto pa rin niya ng seafood!

Samantala, pinapanood ni Alejandro ang bawat galaw ng babaeng anak. Bilang isa sa mga tagapagmana ng Feuntabella group of companies, Natasha needs to be taught in all aspects. Pati ang kung paano dapat gagalaw ang isang babae kapag nasa mesa ito. Kumurap-kurap siya at nabigla nang makita ang pagkasabik ng bata sa pagkain, kumakain nang mag-isa at hindi na nila kailangang pilitan pa. It was the first time he seen her with such a good appetite.

“Young lady—”

“No, let her, Luke,” pigil ni Alejandro sa bodyguard. 

Sa loob-loob ay masaya si Alejandro na kumakain nang marami ang anak na si Natasha. Watching his daughter eats willingly is the best thing for him.

“Eat, son,” aniya sa lalaking anak.

Bumuntonghininga si Clayton na nakatingin sa kapatid bago galawin ang kaniyang pagkain.

Patapos na silang kumain nang mag-ring ang phone ni Alejandro. The screen displayed the name, Sophia.

Kumunot ang noo ni Alejandro bago sagutin ang tawag na iyon. “What did you call?”

“Alejandro, your mom told me what happened. Nahanap na ba ang mga bata? I told my men to look for them. They’ve been outside for so long. What if something bad happens to them?” sunod-sunod na sabi ni Sophia sa kabilang linya. Her tone was filled with eagerness.

“Don’t bother. I’ve found them.”

“Oh my god, is that true? I’m so worried about them,” masayang sabi ni Sophia. “So, are you guys at home now? I want to come over and see the kids.  I’m really worried. I want to make sure they are safe.”

“We’re not at home. I took them out for lunch,” mas lalong lumamig ang boses ni Alejandro.

Habang nag-uusap ang dalawa sa telepono ay hindi maiwasang makinig nina Clayton at Callie. Kahit pa hindi sabihin ng kanilang Daddy ay nahulaan nilang si Sophia De Guzman ang kausap nito.  Walang anu-anong sumama ang timpla ng mga mukha nila.

Sa isip ni Clayton ay talagang walang kwenta ang kanilang ama dahil nakikipag-usap ito sa ibang babae sa harap mismo ng mga anak nito.  Galit ang makikita sa mukha niya nang sadya niyang bitiwan ang kutsara’t tinidor na gumawa ng malakas na ingay. It was his way to declare his dissatisfaction regarding his father’s action.

Napansin naman ni Callie ang galit ni Clayton, kaya binaba rin nito ang hawak na kubyertos. Tila ba hindi na masarap para sa kaniya ang mga pagkaing nasa mesa. 

Tiningnan ni Alejandro ang dalawang anak na masama ang pagkakatitig sa kaniya, bago siya nagsalita, “Don’t push it, Sophia. My children do not want you to visit our house.”

“But Alejandro! I’m worried about them,” wika ni Sophia.

“Tsk…” Nag-iwas ng tingin si Clayton, dismayado.

“You heard me clearly. Don’t go to our mansion without my permission,” pinal na sabi ni Alejandro at tuluyang binaba ang tawag na ‘yon.