“Are we getting closer, chief?” naiinip na tanong ni Alejandro sa hepe ng pulis. “Malapit na, Mr. Fuentabella. Parating na rin doon ang pulisya ng Tagaytay para tulungan tayo sa operasyon,” sagot ng hepe. Napatango na lamang si Alejandro, palinga-linga sa paligid habang nasa loob ng sasakyan. Malapit na sila sa lokasyon kung saan tinatago ng mga kidnappers ang mga anak niya at hindi na siya makapaghintay na maligtas ang mga ito. Sisiguraduhin niyang magbabayad ang mga kidnapper na ‘yon sa pagkalti sa mga bata. Hindi niya mapapalagpas ang nangyaring ‘to. Ilang saglit pa ay biglang nag-ring ang phone niya. Hindi niya kilala ang numerong tumatawag ngunit sinagot pa rin niya ‘yon. “This is Logan,” bungad nito sa kabilang linya. Kumunot ang noo niya. “Why are you calling me?” Narinig niya ang pagmumura ni Logan mula sa kabilang linya. “Klaire went to the warehouse. I am already walking discreetly towards the place but I just need to tell you that you guys have to hurry. Baka kung an
Maraming grupo ng mga armadong pulis ang mabilis na nakalapit at pumalibot sa warehouse. Nagpaputok muli ang hepe ng pulisya at gamit ang megaphone ay sinabing, “Mga pulis ito! Sumuko na kayo at ilabas ang mga bata kung ayaw niyong masaktan!” Pagkasabi niyon ay sinenyasan nito ang mga kasamang pulis. Mabilis ang sumunod na nangyari. Pinasok ng mga pulis ang warehouse. Ngunit walang kahit anino na ng mga kidnapper ang naroon. Nang marinig na nakatakas ang mga ito ay agad na kumilos si Alejandro at pumasok sa warehouse. Hanggang sa mapuntahan niya ang kwarto na may CCTV monitor. Tila masisiraan siya ng bait dahil hindi niya nadatnan doon ang mag-iina niya. Nasapo niya ang kaniyang ulo habang nagpapalinga-linga nang makita ang isang phone sa sahig. Pamilyar ito at agad niyang dinampot. Nanlaki ang mga mata ni Alejandro nang makita ang picture nila ni Sophia sa screen nito. Kay Sophia ang phone na ‘yon! Bigla itong nag-vibrate at nakita niyang si Lander ang tumatawag. Tahimik na sina
Sa malapit na ospital sa Tagaytay, Buhat-buhat ni Alejandro ang kaniyang dating asawa habang papasok sa emergency section. Hindi pa rin gumigising si Klaire at nag-aalala siya sa kung ano’ng ginawa ni Sophia at ng mga tauhan nito sa babae. Agad namang rumesponde ang mga doktor at nurse na naroon upang i-check si Klaire. Malalim ang bawat paghinga ni Alejandro habang pinapanood ang doktor at mga nurse. His eyes were filled with worries, thinking of the worst thing that could happen as he didn’t know what those bastards had done to his ex-wife. Paano na lamang kung may mas malalang mangyari kay Klaire? Nanikip ang dibdib niya sa naisip. Hindi niya yata kakayanin iyon… “Sir, please come out. Bawal na po kayo rito,” anang nurse at marahan siyang pinalabas ng emergency room. “Sasabihan po namin kayo kapag tapos na ang pagsusuri sa pasyente.” “She’s going to be okay, right? Please tell me,” nag-aalala niyang wika at lumunok. His eyes landed on Klaire whose face was very pale and unlivel
Puting kisame ang unang nakita ni Klaire nang imulat niya ang mga mata niya. Her mind was still cloudy as she blinked her eyes awake until she noticed someone staring intently at her. Bumaling siya sa gilid ng kama. Nagtama ang mga mata nila ni Alejandro.Sa bawat kurap, unti-unting bumabalik sa alaala ni Klaire ang mga nangyari. Nagsimulang sumikip ang kaniyang dibdib. Nanginig ang kaniyang katawan at nakaramdam siya ng pagkataranta. Bumangon siya at nagpalinga-linga. “A-Anong nangyari? B-Bakit ako narito?” nalilito niyang tanong at bumaba ang tingin sa swerong nakakabit sa kaniya. “Ano ‘to? Ang mga anak ko!” She began to panic as she remembered that her precious Nico and Natasha were kidnapped. Aalisin na sana niya ang karayom na nakaturok sa kaniyang kamay ngunit maagap na pinigilan siya ni Alejandro. “Calm down,” ani Alejandro, hinawakan siya sa magkabilang balikat at pinapabalik sa pagkakahiga. “N-No… Ang mga anak ko, Alejandro. Nasaan sila?” nag-aalala niyang tanong at mai
Kinabukasan ay bumalik na sila sa Maynila upang doon na ipagpatuloy ang kaso laban kina Sophia at Lander De Guzman. Huminga nang malalim si Klaire nang huminto ang sasakyan sa harap ng kaniyang villa. Nakaupo siya sa backseat kasama ang apat na mga bata. Tiningnan niya ang mga ito. Her babies looked as if they were confused who would go home with her. “I’ll bring Nico and Natasha home,” seryosong wika ni Alejandro mula sa front seat, tila ba nahimigan ang kalituhan nila mula sa likurang upuan. Umiling si Natasha at naiiyak na yumakap nang mahigpit kay Klaire na parang kuala. Nagpalinga-linga naman si Nico sa kanila ng kaniyang Daddy, hindi malaman kung ano ang gagawin ngunit sa huli ay nagtagal ang tingin kay Alejandro. “I’ll go with Daddy, Mommy,” ani Nico. May kirot na naramdaman si Klaire nang marinig ‘yon. She should understand that Nico probably missed his Daddy so much. Matagal din nila itong hindi nakasama. Ngunit hindi niya maiwasang magselos gayong pinipili nito ang Daddy
Dalawang araw ang lumipas, dahil hindi pa rin nahuhuli si Lander De Guzman ay minabuti ni Klaire na huwag munang pumasok sa kumpanya para mabantayan nang husto ang mga anak at ang lolo’t lola niya sa villa. Nagkasundo rin sila ni Alejandro na kapag papasok ito sa trabaho ay iiwan muna ang dalawang bata sa villa para makapaglibang at laro kasama ang dalawa pang mga kambal nito. Klaire did not complain about the set up offered by Alejandro. Ngunit araw-araw na may kaba sa dibdib niya dahil hindi niya alam kung ano ang nasa isip ng lalaki. Alejandro was juggling between work and Lander’s case. Hindi ito tumitigil hangga’t hindi natutunton ang kapatid ni Klaire upang maipakulong ito. “Don’t you think it’s too much for you, guys? I mean ‘yong family feud niyo ay sobrang tindi na, and then Sophia and Lander went this far just to ruin you? I really don’t get it. May mga sakit ba sila sa utak?” Hindi mapaniwalang komento ni Feliz kinahapunan ng araw na ‘yon. Dumalaw ang kaibigan niya sa v
Kinabukasan ay naisipang mag-grocery ni Klaire para sa mga bata. Habang tulak-tulak ang push cart ay kausap niya ang mga ito sa phone. “Mommy, I want dark chocolates po and jelly ace,” sabi ni Callie. “And I also want peanuts, Mommy.” “You’re going to vomit if you eat it all at once, Callie. Just peanuts. It’s healthy,” pahayag ni Clayton na nagpapaka-Kuya. “No! Don’t be so kill joy, Kuya. Daddy isn’t like that!” Bumusangot si Callie. “Whatever I ask, he gives.” Naningkit ang mga mata ni Klaire sa narinig. Aba at mukhang buhay prinsesa talaga si Callie sa poder ng kaniyang ama. As a doctor, she didn’t let her children have so much added sugars in their food. Hindi niya rin pinapakain ang mga ito ng chocolates nang husto. Mukhang kailangan niyang kausapin si Alejandro patungkol sa mga pagkain na binibigay sa mga bata! “Callie, you can’t eat a lot of sweets. Didn’t I tell you before that sugar isn’t good for your health?” “Mommy, kaunti lang po!” katwiran ni Callie at ngumuso pa
Nakahanda na ang lahat para sa pansamantalang paglipat nila sa private island na pagmamay-ari mismo ni Alejandro sa Palawan. Walang maiiwan sa villa. Gusto ni Klaire na sama-sama silang ligtas habang patuloy ang paghahanap ng mga awtoridad kay Lander De Guzman. Bago tuluyang magtungo sa lugar kung saan nakaabang ang dalawang chopper na maghahatid sa kanila sa isla ay naisipan niyang pumunta sa presinto kung saan nakakulong si Sophia. Sa huling pagkakataon ay gusto niyang makausap ang babae. Nakaupo si Klaire sa visiting station at tahimik na hinihintay si Sophia. Mayamaya pa ay bumukas ang pinto at pumasok si Sophia na nakasuot ng kulay kahel na t-shirt. Nakaposas ang mapuputing kamay nito. Kumpara sa sopistikadang Sophia na tumatak sa utak niya noon, ibang-iba ang Sophia na kaharap niya ngayon. Isang Sophia na kriminal at hindi makikitaan ng pagsisisi ang mga mata. Padabog na naupo si Sophia sa puting monobloc sa kaniyang harapan habang isang pulis naman ang nakabantay sa pintuan.
ISANG malakas na suntok ang natamo ni Laurence mula sa ama ni Julia. Kahit na nasa mid 50’s na ito ay makikitaan pa rin ito ng lakas, hindi nasisindak sa kahit na ano at walang kinatatakutan. Marahil dahil na rin isa ito sa mga lider ng organisasyon na lihim na gumagawa ng ilegal na negosyo sa bansa. Julia’s family name was quite famous but they shined more in the underground business. Bagay na nililihim ng mga Acosta. “Isang bagay lang ang gusto kong gawin mo pero hindi mo ba nagawa? Alam mo ba kung gaano pinag-uusapan ang auction na ‘yon? It was supposed to be our medium to attract investors–na kapag nalaman nilang nag-acquire tayo ng business property ay kusa silang lalapit sa atin ngunit anong ginawa mo? Nagpatalo ka sa isang Consunji? Wala kang bay@g!” Dumagundong sa malaking mansyon ang galit ng isang Julian Acosta, na pinipigilan ni Julia na makalapit pa kay Laurence. Natatakot siyang baka tuluyang mabugbog ang mapapangasawa. Dinilaan ni Laurence ang dugo sa gilid ng kaniyan
HINDI maipinta ang mukha ni Laurence nang marinig ang mga sinabi niya. Halos magdiwang ang puso ni Callie dahil alam niyang natamaan niya ang ego ng dating asawa. Isa pa ay totoo naman ang sinasabi niya. Julia wouldn’t try to harm herself if she loved her baby. “L-Laurence, huwag kang makikinig sa kaniya. She’s brainwashing you para pag-awayin tayo,” iyak ni Julia. Ngumisi lamang si Callie at saka ikinawit ang kamay sa matipunong braso ni Vincenzo. “Love, I think we’re done here,” malambing niyang wika sa asawa at nag-angat ng tingin dito. “Let’s go home and celebrate our wins.” Tumango naman si Vincenzo at marahang hinaplos ang pisngi niya. Natural na natural ang pagpapanggap nito sa harap ng maraming tao na kahit si Callie ay nabibigla sa mga akto nito. Bahagya siyang napakurap nang maramdaman ang pag-iinit ng pisngi. “Alright, love,” ani Vincenzo at binalingan ng tingin si Laurence. “But I’m not done with the both of you. I’ll see to it that you’ll receive the CCTV footage on
MABILIS na sumagi sa isipan ni Callie ang kwento ng kaniyang Mommy, kung paano ito na-frame up ng karibal na si Sophia na sinadyang magpatihulog sa hagdan, na nagresulta sa pagkamuhi ng mga tao sa kaniyang ina sa loob nang mahabang taon.Adrenaline rushed through her veins. Not wanting to have the same fate as her Mom’s, she immediately grabbed Julia’s arm and pulled her up, preventing the woman from falling downstairs. Malakas ang tibok ng kaniyang puso nang mahigit ang babae at hinila ito palayo sa hagdan. “Nababaliw ka na ba?!” singhal niya habang mahigpit na hawak ang braso nito. Ramdam niya ang matinding galit na nanunuot sa kaniyang kaibuturan. “Ano sa tingin mo ang iniisip mo? Magpapatihulog ka sa hagdan? Hindi mo naisip ang baby sa sinapupunan mo?” “You were trying to hurt me!” sigaw ni Julia at nagsimulang maglikot ang mga mata, nagpalinga-linga at nagbabaka sakaling may mga matang nakakita sa ginagawa sa kaniya ni Callie. “You are trying to kill my baby!” Napailing si Cal
AGAD na iniiwas ni Callie ang tingin sa nanunubok na mga mata ni Vincenzo nang magsalita ang host ng auction. Ilang saglit pa ay nagsimula na ang aktibidad at kita sa mga mayayamang naroon ang kasiyahan sa pagbi-bid sa mga real estate property na binibenta ng mga mayayamang angkan. Dumating ang waiter at nag-abot ng drinks sa kanilang table. Kinuha ni Callie ang wineglass at sinimsiman ang alak niyon. She couldn’t help but frown as she observed the people inside the event hall. Kung mag-bid ay animo’y barya lamang ang ilang daang milyon sa mga ito. Napansin niya ang kalmadong si Vincenzo sa kaniyang tabi. Kumpara kanina na para bang nakikipaglaro ito sa kaniya, ngayon naman ay tahimik itong nagmamatiyag–sisilay ang multong ngiti sa labi at kung minsan ay mapapailing. “Why aren’t we bidding yet?” kuryoso niyang tanong sa asawa. “I’m waiting for your ex-husband and his lover to bid,” sagot nito at bahagyang tinagilid ang ulo. “Seven hundred million pesos,” rinig nilang wika ng isan
HALOS papalubog na ang araw nang makarating sina Callie at Vincenzo sa New World Manila Hotel kung saan gaganapin ang nasabing pinaka-inaabangang at pinakamalaking land auction. Ang mga mayayamang pamilya o clan, respetadong negosyante at mga pulitiko ang karaniwang nagbebenta ng mga real estate properties sa aktibidad na ito. Pagkapasok pa lamang sa event hall kung saan gaganapin ang auction ay ramdam na agad ni Vincenzo ang malalagkit na tingin ng mga lalaking negosyanteng naroon sa kaniyang asawa, habang wala namang ka-ide-ideya si Callie na tila namamangha pa sa lugar. Nauuna si Callie sa paglalakad, naghahanap ng bakanteng mesa kung saan sila maaaring maupo nang biglang harangin ito ng isang matandang lalaki na sa tingin ni Vincenzo ay nasa mid 50’s na. Malapad ang ngiti ng lalaki nang magsalita, “Sinasabi ko na nga ba’t hindi ako nagkamali ng pagpunta rito. Are you alone, Miss—” “She’s with her husband,” agad na turan ni Vincenzo at lumapit sa likuran ni Callie. He held Cal
“Anak ka pala ng isang mayamang pamilya!” gulat na pahayag ng kaibigang si Monique nang muli siyang pumasok sa Consunji Mall. “Grabe ang ganda-ganda mo sa TV, Callie. Para kang reyna ng boss natin sa kasal niyo!”Sa pagpasok pa lang kaninang umaga sa Mall ay marami ng empleyado ang gulat at masayang makita siya. Hindi na nagtataka pa si Callie lalo na’t naging headline sa balita ang nangyaring kasalan nila ni Vincenzo. Alam na rin niyang sa pagkakataong ‘yon ay hindi na niya maitatago pa ang totoong identidad sa mga taong nakasama niya sa trabaho, lalo na kay Monique na kaibigan niya. Matipid na nginitian ni Callie ang kaibigan. “Nagulat ka ba? Pasensya ka na kung naglihim ako ha.” Mabilis na tumango si Monique, ang mga mata ay puno ng tuwa. “Malamang, magugulat talaga ako! Kunwari ka pang hindi kilala ng boss natin, ‘yon pala ay mapapangasawa mo na.” Tumawa ito. “Speechless nga rin iyong supervisor natin saka iyong mga alipores niyang may inis sa iyo. Malamang ay nagngingitngit na
Halos manakit ang bibig ni Callie sa walang tigil na kangingiti nang matamis sa harap ng mga media na dumalo sa wedding reception ng kasal nila ni Vincenzo. She wanted the whole nation to know that she was happy to have the most expensive wedding in the country. Alam niyang lalabas ang mga kaganapan ng kanilang kasal sa internet at mga dyaryo kaya kahit na may kabang nararamdaman sa pagbabago ng timpla sa kaniya ni Vincenzo ay pinilit niyang magmukhang pinakamasayang asawa. Halos tatlong oras din ang tinakbo ng wedding reception at pagkatapos niyon ay isa-isa nang nag-aalisan ang mga kilalang bisita.Huminga siya nang malalim at sinabayan si Vincenzo sa paglalakad palapit sa pamilya Fuentabella. Tumikhim ang kaniyang Daddy, tiningnan siya at saka seryosong bumaling sa kaniyang asawa. Asawa…. Hindi pa rin siya makapaniwala na kinasal siya sa ikalawang pagkakataon.Tiningnan niya ang asawang si Vincenzo na may maliit na ngiting ginawad sa kaniyang Daddy Alejandro.“I won’t ask for a
Sa simbahan, Hindi mapakali ang pamilya Fuentabella maging ang mga taong naroon. Paano ba naman ay hindi pa dumadating ang bridal car na siyang maghahatid kay Callie sa lugar. Maging ang mga bisitang naroon upang saksihan ang pag-iisang dibdib nito kay Vincenzo Pierre Consunji ay nagtataka at nagbubulung-bulungan. Sa gilid ng altar ay nakatayo si Vincenzo. Bahagyang kunot ang noo habang iniisip na baka nagbago na ang isip ng babaeng pakakasalan niya. Sa gilid niya ay nakatindig ang amang si Manuel na iiling-iling bago sinabing, “That woman was brazen to lecture me days ago. Hindi naman pala desidido na magpakasal sa iyo.” Kinuyom ni Vincenzo ang kaniyang kamao. Bahagyang nagtagis ang kaniyang bagang sa pag-iisip na hindi na sisipot pa si Callie. His gaze went to Sammy’s direction—the flower girl of their small entourage. Kung hindi magpapakasal sa kaniya si Callie ay talagang mawawala sa kaniya ang batang dugo't laman ng yumao niyang kapatid. Dahil sa pag-iisip na ’yon ay na
Araw ng Sabado, Abala ang buong pamilya Fuentabella sa araw ng kasal ni Callie. Magaganda ang dekorasyon sa tanyag na simbahan na paggaganapan ng seremoniya, at inimbitahan ang mga bigating personalidad, maging ang nangungunang media upang isa-telebisyon ang kasal. The Fuentabella and Consunji family were so hands on with everything. Wala nang iba pang gagawin si Callie kung hindi ang maghanda, at magmartsa sa simbahan. Callie was in her suite, looking very fresh and happy in her preparation robe. Ito na ang araw na pinakahihintay niya. Magpapakasal na sila ni Vincenzo at isakakatuparan ang mga plano nila. She couldn’t wait to strike back. Alam niyang makararating kay Laurence ang araw na ito at sisiguraduhin niyang siya ang panalo. Pagkatapos make up-an at ayusin ang buhok niya ay pinalabas niya na ang mga stylist na naroon. Pinagmasdan niya ang magarbong wedding gown na nakasuot sa mannequin. Hindi mawala ang ngiti niya habang tinitingnan kung gaano ito kaganda. It was a design s