Chapter 01

Chapter 01

Misha POV

"Umalis ka sa harapan ko," malamig na sabi sa asawa ko.

Hindi ko alam kong ano ang nahawa kong mali. Mula noong umalis ito sa isang bussiness trip ng amin na buwan ay bigla na lang itong nanlamig sa akin.

Ako si Misha, isang babae na handang gawin ang lahat para muling maibalik ang pagmamahal ng aking asawa. Subalit sa kabila ng bawat sakripisyo at pagsusumikap, tila mas lalo siyang lumalayo at nanlalamig.

Siya si Geg Montero, isang makapangyarihang business tycoon at bilyonaryo. Ang lalaking minsan kong minahal nang buong puso ay tila nagbago na.

Hanggang isang araw, sa kagustuhan kong iparamdam ang aking pagmamalasakit, hinatiran ko siya ng pagkain sa opisina. Ngunit sa halip na pasasalamat ang bumungad sa akin, nasaksihan ko ang masakit na katotohanan—siya at ang kanyang sekretarya, magkasalo sa isang tagpong puno ng pagtataksil.

Ngayong wasak na ang aking puso, may natitira pa bang pag-asa para maibalik ang aming relasyon, o ito na ba ang wakas ng aming pagmamahalan?

Gulong gulo ang aking isipan dahil sa loob ng anim na taon na ginugol ko dito at pagsakripisyo ko ay tila nawala lahat nang nasaksihan ko ngayon sa loob ng opisina nito.

Flashback.

Habang nasa daan patungo sa kompanya ng asawa ko na si Greg, hindi ko mapigilang makaramdam ng kaba. Napagdesisyunan kong dalhan siya ng pagkain, kahit ramdam kong nanlalamig na siya sa akin. Gusto ko rin siyang surpresahin—isang linggo na akong buntis, ngunit hindi ko pa nasasabi sa kanya. Umaasa akong ito ang magiging dahilan upang muli kaming maging masaya.

Pagdating ko sa building, naramdaman kong tila nakatingin sa akin ang lahat ng empleyado. May halong awa ang mga tingin nila, pero nagpatuloy ako na parang walang nakita. Diretso akong nagtungo sa elevator, pilit nilalabanan ang kumakabog na dibdib.

Pagdating ko sa floor ng opisina ni Greg, lalong tumindi ang kaba ko. Napansin kong wala ang kanyang sekretarya sa desk nito, pero inisip kong baka nasa ibang departamento lamang siya. Sa kabila ng pagtataka, lumapit ako sa pintuan ng opisina at marahang binuksan ito.

Ngunit hindi ko inasahan ang tagpong bubungad sa akin. Ang asawa kong si Greg, ang lalaking pinili kong mahalin at paglaanan ng lahat, ay abala sa paglampungan kasama ang kanyang sekretarya. Kitang-kita ko ang init sa kanilang mga mata, ang ligayang tila akin lang dapat, ngunit ngayo'y ibinibigay niya sa iba.

Parang tumigil ang mundo ko. Ang kaba ko kanina ay napalitan ng sakit—sakit na tila lumalagos sa bawat hibla ng puso ko. Nanginginig ang kamay kong may dalang pagkain. Hindi ko alam kung papasok ako o tatakbo palayo.

Sa sandaling iyon, nawasak ang lahat ng inaasahan ko.

Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Sa kabila ng panginginig ng aking mga tuhod at sakit na bumalot sa aking puso, unti-unti akong humakbang patungo sa kanila. Parang pinipiga ang puso ko sa bawat hakbang, habang ang mga luha ko'y hindi na mapigil sa pag-agos.

"Greg!" malakas kong tawag, dahilan upang magulat sila pareho. Napalingon ang asawa ko, at nakita ko sa mga mata parang wala lang na nahuli ko silang dalawa. Ang sekretarya naman niya ay napakagat-labi lamang ito ni ayusin ang sarili ay hindi ginawa.

"Ganito ba ang ginagawa mo habang ako'y nagtitiis at umaasa na maibabalik pa ang dati nating pagmamahalan?" Nanginginig ang boses ko, puno ng galit at sakit. "Ito ba ang dahilan kung bakit nanlalamig ka sa akin? Ito ba ang ipinalit mo sa lahat ng ibinigay ko sa'yo?"

Hindi ito makasagot hanggang pinahiga muli niya ang kanyang secretary nito sa ibabaw ng table niya na parang wala ako sa loob.

"Sana sinabi mo na lang, Greg! Sana hindi mo na ako pinaasa! Ako na lang palagi ang lumalaban para sa atin, habang ikaw..." Napahinto ako, pilit na pinipigil ang hagulhol na gustong kumawala.

Sa pagkakataong iyon, naramdaman ko ang bigat ng bawat sakripisyong ginawa ko para sa kanya—lahat ng tiniis ko, lahat ng hinintay ko—at napagtanto kong tila walang halaga ang lahat ng iyon sa kanya. Ang sakit ay nauwi sa isang galit na hindi ko na kayang itago.

Ngunit tila wala siyang pakialam sa nararamdaman ko. Patuloy pa rin siyang nagpatuloy sa kanyang ginagawa—walang hiya, walang alinlangan, habang nakatingin sa akin na parang hindi ako ang kanyang asawa, ang babaeng nagmahal at nagsakripisyo para sa kanya.

Napalunok ako ng mapait, pilit na nilulunok ang sakit na parang tinik sa lalamunan. Pinilit kong ngumiti, kahit pa alam kong halata ang panginginig ng labi ko. "Hanggang dito na lang," mahina ngunit mariin kong sabi, pilit na pinipigilan ang boses kong mabasag.

Hindi ko na hinintay ang sagot niya. Tumalikod ako, dala ang bigat ng sakit na idinulot niya sa puso ko. Ang bawat hakbang palayo sa kanya ay parang papunta sa kawalan. Parang ako ang natalo sa laban na ako lang pala ang nakikipaglaban mula sa simula.

Nang nasa elevator na ako, hindi ko na napigilan ang pagbagsak ng mga luha ko. Dumaloy ito nang walang tigil, kasabay ng pag-alala kung paano kami nagsimula—kung paano ako nagmahal, nagtiwala, at nagpakumbaba.

End Flashback.

Habang binabalikan ko ang nangyari sa opisina ay hindi ko maiwasang mapangiti ng mabait. Dahil ngayon, wala na akong natirang lakas. Sa loob ng elevator na iyon, habang bumababa ang floor indicator, ramdam ko ring bumagsak na rin ang mundo ko. Paano ko pa maitatayo ang sarili ko matapos ang ganitong klase ng pagkawasak?

Ang akala ko, hahabulin niya ako. Kahit papaano, umaasa pa rin ako na may gagawin siya—na pipigilan niya ako, na magsusumamo siyang magpaliwanag. Pero nagkamali ako. Wala, ni isang hakbang o tawag mula sa kanya, ni isang salita para ipaglaban ang relasyon namin.

Hanggang makarating ako sa exit, bitbit pa rin ang pagkaing inihanda ko para sa kanya. Napansin kong mahigpit ko pa rin itong hawak, kahit parang walang silbi na ito ngayon. Napatingin ako dito at naramdaman ko ang muling pag-agos ng mga luha ko.

Agad kong nilapitan ang guard na nasa pintuan. "Kuya, pakiabot na lang ito sa kung sino'ng gustong kumain," mahina kong sabi habang iniabot ang lalagyan ng pagkain. Hindi na niya nagawang magsalita, halata marahil ang bigat ng emosyon sa mukha ko. Tumango na lang siya, tinanggap ang pagkain, at tahimik akong tiningnan.

Paglabas ko sa building, malamig ang hangin na tila bumabalot sa aking buong katawan. Parang sinasalamin nito ang lamig na nararamdaman ko sa puso ko. Sa bawat hakbang palayo, ramdam ko ang bigat ng kawalan, ngunit pilit kong sinabi sa sarili ko, tapos na ito.

Ang tanong, paano ko muling sisimulan ang buhay na ito nang mag-isa?