Chapter 06

Chapter 06

Hanggang napag-desisyunan naming umuwi na sa condo ni Lara.

Habang naglalakad kami papunta sa kotse, ramdam ko ang isang malalim na katahimikan. Hindi na kami nagsalita pa. Siguro, pareho kaming nag-iisip ng mga susunod na hakbang, ngunit ang puso ko ay medyo magaan. Alam kong tama ang desisyon kong magtuloy na at tumahak ng bagong landas, malayo sa lahat ng sakit at galit na dulot ni Greg.

Pagdating namin sa condo ni Lara, agad akong bumagsak sa sofa at sumandal. "Salamat, Lara, sa lahat. Kung hindi ka lang nandiyan, baka hindi ko pa nagawang magdesisyon ng ganito."

H******n niya ako sa ulo. "Wala iyon, Misha. Alam mo naman, hindi kita pababayaan. At ito lang ang unang hakbang ng pagbabago mo."

Tumango ako at humugot ng malalim na hininga. "Sana nga. Alam mo, Lara, may mga panahon na hindi ko na alam kung paano pa magpatawad, pero siguro... darating din ang panahon na maghihilom lahat ng sugat ko."

"Oo, darating din ‘yon. Pero ngayon, ang kailangan mo ay mag-focus sa sarili mo at sa anak mo. Doon tayo magtutok."

Napangiti ako sa sinabi niya. "Tama ka."

Habang tumitingin ako sa mga kahon ng mga bagong damit ko, naisip ko kung ano pa ang mga susunod na hakbang ko. Ngunit alam ko na sa mga susunod na araw, ang mas mahalaga ay ang pagpapaalalay ko sa sarili ko at sa pamilya ko. Ang kalayaan ko ay magsisimula sa pagbuo muli ng buhay ko.

"Pagod na ako, Lara. Gusto ko munang magpahinga. Bukas, malakas na ang laban ko."

"Oo, magpahinga ka na. Para bukas, handa ka na."

Naglakad siya papunta sa kwarto, at ilang minuto pa'y narinig ko ang mga tunog ng tahimik niyang pag-aayos. Ngunit sa kabila ng katahimikan, ang puso ko ay puno ng pag-asa. Sa wakas, alam ko na ang bagong simula ko ay narito na.

Kinabukasan, pagdapo ng unang sinag ng araw sa aking mata, tumayo ako mula sa kama ni Lara. Tiningnan ko ang paligid—ang condo na puno ng bagong mga gamit, mga damit, at ang presensya ng mga bagay na hindi ko pa nakikilala, ngunit alam kong bahagi na ng bagong simula ko.

Ang mga paalala ng nakaraan ay hindi na kasing bigat. May mga pagkakataong nararamdaman ko pa rin ang sakit, ngunit sa bawat minuto ng araw na lumilipas, napagtanto ko na mas marami akong dahilan upang magsimula muli. Ang anak ko, ang magiging buhay ko sa Germany—lahat ng iyon ay nagbigay ng lakas sa akin.

Lumabas ako sa kwarto, at nakita ko si Lara na abala sa paghahanda ng agahan. "Good morning!" bati ko, sabay abot ng isang mainit na tasa ng kape sa kanya.

"Good morning, Misha," sagot niya, sabay tawa. "Huwag mong kalimutan—flight mo mamaya, huh? Wag na tayong magpatalo kay Greg."

Tumango ako. "Oo, Lara. Hindi na ako babalik sa buhay na ‘yon."

Pumunta ako sa banyo at nag-ayos ng sarili ko. Habang sinusuklay ko ang buhok ko, inisip ko kung anong mangyayari pagkatapos ko makaalis ng bansa. Pero ngayon, ang tanging alam ko ay kailangan kong maging maligaya at maayos para sa anak ko. Walang Greg. Walang kasalanan. Walang paghihirap.

Paglabas ko mula sa banyo, nakita ko si Lara na nakatayo sa harap ng pinto, may hawak na dokumento at flight ticket. "Handa ka na ba?" tanong niya, halatang excited na.

Tumango ako. "Oo, Lara. Hindi ko na kayang maghintay pa."

"Alright, let's go then!"

Sumakay kami sa kotse, at sa bawat kalsadang tinatahak namin patungo sa airport, ramdam ko ang bawat hakbang ko papalayo kay Greg, papalapit sa bagong simula ko. Hindi ko alam kung anong naghihintay sa akin sa Germany, ngunit isang bagay ang sigurado—wala nang Greg, at hindi na ako magiging martir.

Ang buhay ko ay para sa akin at sa anak ko.

Pero napatigil kaming dalawa ng nakitang may reporter sa labas ng condo nito at parang ako ang inaabangan nila.

"Bakit nila alam andito ako sa condo mo, Lara!" takang tanong ko.

Nagkatinginan kami ni Lara, at napansin ko ang alingawngaw ng kaba sa kanyang mga mata. "Wala akong ideya, Misha," sagot niya, ngunit halata ang pag-aalala sa tono ng boses niya. "Siguro may mga insider na nagkakalat ng balita. Pero hindi mo na kailangang mag-alala, 'di ba? Wala silang karapatan na abalahin ka."

Mabilis akong huminga at pinilit kalmahin ang sarili ko. Ang mga reporter sa labas, tila nag-aabang ng balita tungkol sa paghihiwalay namin ni Greg, at hindi ko alam kung paano nila nalamang andito ako. Minsan, ang mga tao ay maghahanap ng paraan upang makuha ang mga paboritong kwento, kahit anong mangyari.

"I don’t want to deal with them, Lara," sabi ko, nakatingin sa mga reporters na parang nag-uusap at nagtatanong sa isa’t isa.

"Okay lang," sabi ni Lara, sabay hawak sa braso ko. "Ipagpatuloy natin ang plano natin. Huwag mong hayaan silang sirain ang araw mo."

"Pero, paano kung magtanong sila tungkol kay Greg?" tanong ko, nagtatanong at medyo natatakot.

"Ano ba ang masasabi mo? Wala kang dapat ikatakot, Misha," sagot ni Lara, tinitingnan ang reporters mula sa bintana. "Sasagutin natin sila ng maayos, at kapag tapos na, aalis tayo. Alam mo na, hindi nila malalaman ang buong kwento."

Naisip ko na tama siya. Kung ang mga reporters ay naghahanap ng scandal, hindi ko na kailangang magpaka-vulnerable pa. Hindi na ako ang dating Misha na magpapaliwanag at magmakaawa.

"I’ll handle this. Let’s get going," sabi ko, at binanggit ko ang mga susunod na hakbang. "Walang makakapigil sa akin."

Hinawakan ko ang bag ko, at naglakad kami patungo sa pintuan ng condo. Bago kami lumabas, nagtakip ako ng salamin sa aking mata, at nang binuksan ko ang pinto, humarap kami sa mga reporters. Hindi ko na sila tiningnan.

"Ang sasabihin ko lang ay, tapos na ang kwento namin ni Greg. Wala akong nais na idetalye pa," sabi ko sa kanila, malumanay at malinaw. "Bilang respeto sa pamilya ko, mula ngayon wag ninyong guluhin ang buhay ko."

Tumayo lang ang mga reporters, nagtakip ng kanilang camera. Walang karapatan ang mga ito na abalahin ako at saktan ang pagkatao ko sa ganitong paraan.

"Let’s go," sabi ko kay Lara, at patuloy kaming naglakad palayo.