Chapter 3

Sa loob ng mansyon, naguguluhan si Emerald dahil sa pakikitungo sa kanya ng kanyang asawa. Kahit pa nararamdaman na niyang may kakaiba, hindi niya ito binigyang pansin. Nasa kusina siya at naglilinis nang maalala niya kung paano siya kinausap ni Jace kanina.

“Papasok ka sa trabaho?” tanong niya, ngunit binigyan lang siya ng matalim na tingin ni Jace habang nag-aayos ito ng polo at naghahanda para pumasok.

“Akala mo ba, dahil kasal na tayo ay titigil na ako sa pagnenegosyo?” matalim na sabi ni Jace. Hindi ito maintindihan ni Emerald, kaya nagtanong siya ulit.

“Kakasal pa lang natin, hindi ba dapat ay mag-leave ka muna sa trabaho para magkaroon tayo ng pagkakataon para magkasama at magkakilala?” inosenteng tanong ni Emerald, at napansin ni Jace na parang nahihiya ito. Hindi siya sanay sa ganitong pakiramdam, ngunit ang kanyang asawa ay nagbibigay sa kanya ng kakaibang damdamin. Damdaming alam niyang sisira ng kanyang plano kung hindi niya iyon paglalabanan.

"Gusto mo bang magtalik na tayo agad?" sarkastikong tanong ni Jace.

“H-hindi! Hindi ganoon!” dali-daling sagot ni Emerald. Bagama’t gusto niya si Jace at naaakit siya rito, hindi niya kayang aminin ito sa asawa.

“Ayaw kitang galawin, pero kung sabik ka na sa akin, pagbibigyan kita.” pilyong sabi ni Jace, sabay tingin kay Emerald na puno ng pagnanasa. Hindi niya gustong gawin ito, ngunit hindi niya maikakaila ang kanyang nararamdaman para kay Emerald. “Luhod,” utos ni Jace na nagpagulo kay Emerald.

Dahil hindi agad kumilos si Emerald, hinila siya ni Jace at pilit na pinapaluhod sa harap niya bago nito tinanggal ang sinturon at binuksan ang zipper ng pantalon. Binaba na niya ang kanyang pantalon kasama ang brief nang magtanong si Emerald, "Ano'ng ginagawa mo?" Tumitingala ito kay Jace at tinangkang tumayo, ngunit pinigilan siya ng asawa.

“Buksan mo ang bibig mo, bitch,” utos ni Jace, na nagpasindak kay Emerald at nasaktan ito dahil sa paraan ng kanyang pagtawag sa kanya.

“Pakiusap, Jace…” pagmamakaawa ni Emerald.

“Papaligayahin na kita, kaya buksan mo na ang bibig mo!” galit na sagot ni Jace, at sa takot, napasunod si Emerald.

Dahil sa laki ni Jace, hindi niya kayang isubo ng buo ang kanyang ari, kaya nag-choke si Emerald. Hindi siya sanay dito kaya’t napaiyak siya, ngunit patuloy pa rin si Jace na ginagawa ang nais niya, binalewala ang kahihiyan na nararamdaman ng asawa.

Hinawakan ni Jace si Emerald sa buhok at nagpatuloy hanggang sa labasan siya sa loob ng bibig nito. “Lunukin mo lahat!” utos ni Jace habang pinipisil ang ilong ni Emerald kaya't wala itong nagawa kundi lunukin ang kanyang katas.

Nang matapos si Jace, binitiwan niya ang buhok ni Emerald at bumalik sa banyo para mag-ayos, samantalang nanatiling nakaluhod at umiiyak si Emerald. Hindi niya maintindihan kung bakit galit sa kanya si Jace. Sa kanyang isipan, handa siyang gampanan ang tungkulin bilang asawa, ngunit bakit kailangang gawin iyon ng asawa sa kanya?

"Gawin mo 'yan sa akin tuwing umaga bago ako pumasok, maliwanag ba?" sabi ni Jace pagkabalik mula sa banyo at nadatnan si Emerald na nakaluhod pa rin sa sahig, umiiyak at nakayuko.

Dahil hindi sumagot si Emerald, muling hinila ni Jace ang buhok nito at pinatingin sa kanya. “Sumagot ka kapag kinakausap kita,” sabi ni Jace. Nasasaktan si Emerald kaya't tumango na lang ito, at saka lang siya binitiwan ni Jace na parang wala lang.

Pinunasan ni Emerald ang mga luha matapos niyang maalala ang insidenteng iyon. Nalilito siya kung bakit galit si Jace sa kanya kahit kakakilala pa lang nila noong dumating ang asawa sa kanilang mansyon para pumili ng mapapangasawa. Buong buhay niya, naranasan ni Emerald ang pang-aapi at pagmamaltrato mula sa kanyang pamilya, at hindi niya naramdaman kailanman na siya'y tanggap.

Maging ang mga katulong ay masama ang trato sa kanya kahit labag sa kanilang kalooban dahil utos ni Emerose na saktan siya kung hindi ay mawawalan sila ng trabaho. Wala silang magawa kundi sundin ito. ‘Ito na ba ang kapalaran ko? Wala na ba akong karapatang lumigaya? Ano bang nagawa ko sa nakaraang buhay ko para parusahan ng ganito?’ tanong ni Emerald sa kanyang sarili. Naaalala niya si Lucy, ang kanyang yaya, na palaging nasa kanyang tabi kahit ano pa man.

Ang alam ng mga Morgan, si Lucy ay isang ulila at simula ng magtrabaho bilang yaya ni Emerald, inilaan niya ang sarili sa pag-aalaga sa kanya at minahal siya na parang tunay na anak. Ngunit nagkasakit si Lucy, kaya't humingi si Emerald ng tulong sa kanyang ama para sa panggastos sa gamutan nito. Nasa nursing home si Lucy, ngunit madalas siyang binibisita ni Emerald. Wala siyang nagawa nang magdesisyon ang kanyang mga magulang na dalhin ang yaya niya doon.

Nagpatuloy si Emerald sa paglilinis ng mansyon. Iniisip niya na wala siyang oras na dapat sayangin dahil magagalit lang si Jace kapag umuwi ito sa maruming bahay. ‘Magbabago siya. Magbabago siya kapag nakita niya ang aking sinseridad, at magiging masaya kami,’ iniisip niya.

Hapon nang dumating si Emerose sa mansiyon. Nagulat si Emerald dahil hindi niya inaasahan na makikita ito. “Tama nga ang hinala ko. Hindi ka mahal ni Jace. Kailangan ka lang niya para maglinis ng bahay at gumawa ng lahat ng mga gawaing bahay,” mapang-asar na sabi ng kanyang kapatid.

“Asawa niya ako, at tungkulin ko ito. Ginagawa ko lang ang nararapat para mapaligaya ang aking asawa,” matapang na sagot ni Emerald. Ngunit nagtawa lang si Emerose. Kagagaling lang nito sa opisina ni Jace at alam niya na walang nararamdaman si Jace sa bunsong kapatid.

“Talaga ba?” tanong ni Emerose, taas-kilay. “Duda ako diyan, Emerald. Pangit ka at wala kang silbi; paano mo inaasahan na mahuhulog sa'yo si Jace? Nakalimutan mo na ba? Isa kang malas.”

“Hindi totoo 'yan!” galit na sagot ni Emerald. Sawa na siyang pakinggan ang kanyang kapatid. “Hindi kita papaniwalaan, Emerose.”

Nabigla ang panganay na Morgan, ngunit binalewala niya lang ang sinabi ng kapatid. Alam niyang madali niyang makokontrol si Emerald. Wala itong tiwala sa sarili, kaya't alam niyang madali niya itong madudurog. “Huwag ka nang mangarap, alam mo kung ano ka, kaya’t huwag ka nang umasang may mangyayaring maganda sa buhay mo. Idadamay mo pa si Jace sa kamalasan mo, gaya ng ginawa mo sa ating pamilya noong ipinanganak ka. Kung hindi dahil sa akin, saan ka kaya ngayon? Dinala ako ni Daddy sa lahat ng kanyang business dealings at nakuha ang pabor ng mga negosyanteng iyon noong bata pa ako. Hanggang ngayon, sino ba ang humaharap sa mga tao? Hindi ba’t ako? Dahil ako ang lucky charm ng ating pamilya.”

Malalim ang tama kay Emerald dahil alam niyang totoo ang sinasabi ni Emerose. Noon pa man, nang dalhin ng kanilang ama si Emerose sa kanyang mga kanegosasyon, doon nagsimulang umunlad ang kanilang business. Ikinuwento iyon sa kanya ni Lucy, ngunit sinabi ng matanda na hindi niya kasalanan na niloko ang kanilang ama. Ngunit lumaki si Emerald na naniniwala na siya ay isang malas.

“Ngayon, bilang bisita, kumuha ka ng maiinom ko,” utos ni Emerose. Walang nagawa si Emerald kundi sundin ito tulad ng nakasanayan niya. Habang nasa kusina si Emerald, narinig ng kanyang kapatid ang tunog ng sasakyan at napagtanto na dumating na si Jace.

“Eto na ang inumin mo,” sabi ni Emerald nang bumalik siya na may dalang baso ng orange juice. Kinuha ito ni Emerose ngunit sinadyang pakawalan mula sa kanyang kamay, dahilan upang bumagsak ang baso at mabasag. Dinampot ng nakatatandang Morgan ang ilang piraso ng basag na salamin at sinadyang saktan ang sarili, at pagkatapos ay umiyak, "Ano ang ginawa ko, Emerald? Bumisita lang ako upang kamustahin ka dahil alam kong hindi ka handa sa iyong kasal. Gusto ko lang tumulong." Bumagsak ang mga luha ni Emerose, na nagpagulo kay Emerald kung bakit ganoon ang inasal ng kanyang kapatid.

“Ano'ng ginawa mo!” galit na boses ni Jace ang umalingawngaw sa sala. Tumingin sa kanya si Emerald nang may takot at nagsimulang magpaliwanag, ngunit muling umiyak si Emerose, kaya’t lumapit si Jace sa kanya.

“You're bleeding,” sabi nito habang hawak ang kamay ni Emerose.

“Hayaan mo akong asikasuhin ang sugat mo,” sabi niya sa nakatatandang Morgan bago tiningnan si Emerald na nagulat.

“Ano'ng tinitingnan mo? Pulutin mo ang mga basag na salamin at linisin mo ang sahig.” galit na utos ng kanyang asawa, kaya't napaluhod siya at nagsimulang pulutin ang mga piraso ng salamin.

Tunay na napakasama ni Emerose dahil nang magsimula siyang maglakad, sinadya niyang tapakan ang mga kamay ni Emerald, dahilan upang mataga ng nabasag na baso ang kanyang kamay at magdugo.

“Ano ba--- punasan mo ang dugo mo NGAYON DIN!!” sigaw ni Jace nang makita ang dugo sa sahig bago niya hinila si Emerose sa sofa para asikasuhin ang sugat nito. Palihim na ngumiti si Emerose dahil mas  napagtanto niya na wala talagang pagmamahal si Jace sa kanyang kapatid.

Nasaktan si Emerald nang ma-realize niya na mas mahalaga ang sahig kaysa sa kanyang kalagayan para kay Jace. Nasaktan siya, ngunit hindi man lang siya nilingon ng kanyang asawa.