CHAPTER 01

WARNING: Grammatical errors and typography.

———

[ CHAPTER 01: UNLUCKY DAY ]

Nagising ako sa malakas at nakaririnding tunog ng alarm clock ko at sa sinag ng araw mula sa siwang ng bintana na tumatama sa balat ko.

I groaned. "So noisy!" I hissed.

Kinapa ko ang bedside table ko para hanapin ang maingay na alarm clock. I pressed the button to close it but it won't stop ringing.

Naiinis na umupo ako sa kama at binato sa sahig ang maingay na alarm clock.

I groaned. "I want to sleep more," naiinis na bulong ko.

Hinilamos ko ang mga palad ko sa mukha ko at bahagyang sinuklay ang magulo kong buhok gamit ang mga daliri ko.

I removed the comforter from my body and went to the bathroom.

It's five thirty in the morning already and I planned on going out for an early jogging. Gusto kong ma-maintain iyong routine ko kaya hindi ako magpapatalo sa antok ko.

I slept late last night, trying to sketch my dream house. Hindi ko na namalayan ang oras kaya late na ako nakatulog.

Hindi bale na, hindi ko na lang ia-adjust ang temperature ng tubig. Paniguradong magigising ako sa lamig.

I checked first kung dala ko ba ang bathrobe ko knowing that madalas nakakalimutan ko ito and I had to use the intercom to ask our maids for help.

Gladly, nakasabit lang iyon dito sa loob.

I stepped inside the shower room and started removing my clothes. Pagkatapak ko pa lang sa tiles ay naramdaman ko na agad ang lamig at mas lalong lumala iyon nang wala nang natirang saplot sa katawan ko.

I sighed.

I turned on the shower. I squealed when the water poured into my body.

"Fuck! Ang lamig!"

I kept on cursing and immediately turned the shower off. And, yep, I was right. Dahil sa lamig ay gising na gising na ang diwa ko.

I gave up and adjusted the temperature. Minadali ko na ang pagligo dahil plano kong six o'clock mag-jogging para hindi pa masiyadong maraming tao sa park.

I chose to wear a simple black tight leggings and a long sleeve black croptop paired with a white sneakers.

Kinuha ko ang ang cellphone ko at nilagay sa tenga ko ang airpods ko.

I went down to eat some bread at magdala ng tubig na ilalagay ko sa maliit kong bag along with the face towel and my wallet.

I was humming as I made my way towards the kitchen.

"Are you sure about this, honey?"

I stopped on my tracks.

It's mommy!

"Ang aga naman nilang nagising?" nagtatakang bulong ko sa sarili pero pinagkibit balikat ko na lang iyon.

I continued walking towards the kitchen para na din mabati ko sila. It's been so long since we had breakfast together.

Nakangiting papasok na sana ako nang matigilan ako sa sinagot ni daddy.

"Yes, honey. Besides, she's in the right age to get married," I heard him said that made me confused.

What? Right age to get married?

Napahilamos si mommy gamit ang palad niya at sinuklay ang buhok niya gamit ang mga daliri niya. "But, honey, alam mo namang hindi papayag si Ely, hindi ba?" magaang tanong niya.

They're talking about me!

Napagdesisyunan kong huwag munang pumasok at magtago sa likod ng pader habang pinapakinggan ang pinag-uusapan nila.

"Yes, I'm aware of that, Liza," seryosong sagot niya.

"Our daughter values her freedom so much, Kael. We can't just take it away from her. Magagawan naman siguro natin 'to nang paraan, hindi ba? Iyong hindi madadamay ang anak natin dito," halos mangiyak iyak na tanong ni mommy.

I don't understand. Ano bang pinag-uusapan nila? May balak silang ipakasal ako? Kanino naman? As far as I remember, wala akong boyfriend.

I sighed and walked out of the house. Bibili na lang ako ng energy drink sa labas. It's too early for a bad mood.

I went to the garage at pumasok sa kotse ko. I quickly drive out of the gate.

"Good morning, Ely! Ingat ka."

I smiled and waved my hands. It was our bodyguard, Mang Lari. Nasanay na siya na maaga akong umaalis para mag-jogging.

Nag-drive ako papunta sa park and while I'm on my way there, may mga tao na akong nakikitang nagj-jogging din. Some are with their pets and children.

Nang makarating na ako p-in-ark ko ang kotse ko sa bandang gilid kung saan nakapark din ang ibang mga kotse doon.

"Good morning, hija!" said the middle aged lady who sells energy drink and snacks at the park.

I smiled. "Good morning po!"

Lumapit ako sa kaniya. "May malamig po bang energy drink diyan?" I asked.

"Ay, meron! Kaso, hija, ang aga aga pa para sa malamig na inumin. Magkape o magtsaa ka na lang muna," she suggested.

Tumango ako at sumang-ayon na lang dahil tama naman siya.

"Uhm, ano na lang po, may canned coffee po kayo?"

"Teka, saglit, titingnan ko." Naghanap siya habang nakatayo naman ako sa gilid niya at nagmamasid sa paligid.

May biglang mabilis na dumaan na kulay itim na sports car. Napalingon ang mga tao, including me, doon.

I scoffed. Over speeding iyon. Siguro iniisip no'n na maaga pa naman at walang pulis na nakabantay. Ang ganda pa naman ng kotse niya. Sayang kung matatangay.

Napailing iling na lang ako.

"Ito, Ely hija, meron."

Nalipat kay ate Gina— iyong nagtitinda, ang paningin ko. Nakangiti ako nang makitang may hawak siya na canned coffee.

Napakamot siya sa batok niya. "Pasensya ka na, nakalimutan kong may nailagay pala ang asawa kong kape sa lata dito."

Inabot niya ito sa akin at napataas ang dalawang kilay ko nang maramdamang mainit iyon. "Mainit pa iyan, hija. Pinainit ng asawa ko dahil ika niya hindi raw masarap ang kape kung hindi mainit," natatawang pagkukwento niya.

I chuckled. "You're right. Uhm, thank you for this. Ito po iyong bayad. You can keep the change," pahayag ko sabay abot ng bayad.

Umiling siya at binuksan ang maliit na arinola na pinaglalagyan niya ng pera.

Seriously, why are arinola, though? I'll keep in mind that I need to research about it.

"Hindi na, hija. Lagi mo na lang hindi tinatanggap ang bayad," sabi niya habang nagbibilang ng panukli.

"It's okay po. You can keep it." I smiled and waved my hands at her.

I began jogging away from her. Naririnig ko pang tinatawag niya ang pangalan ko pero hindi ko na siya pinansin.

I'm one of their suki dahil madalas ay umaalis ako ng bahay nang hindi kumakain ng breakfast dahil ayaw kong nasira ang schedule ng routine ko. Good thing, ate Gina is selling drinks and snacks. Para sa 'kin, she's a life-saver.

I've been running since earlier kaya nakaramdam ako nang pagod.

I was panting so hard. Tumigil muna ako saglit at umupo sa nakitang bench.

Inilabas ko ang face towel ko at pinunasan ang tumutulong pawis mula sa noo ko papunta sa leeg ko.

Nauuhaw na ako pero nakalimutan kong kape lang pala ang nabili ko kanina.

Napabuntong hininga ako. "I'm tired," hinihingal na bulong ko sa sarili.

Lumunok muna ako bago tinansiya ang distansya nang narating ko at kung nasaan si ate Gina.

I sighed. Ang layo ko na. Hindi ko na aabutin 'yon.

Tumayo na lang ako at pinilit na bumalik doon kahit na nanunuyo na ang lalamunan ko.

I was continuously wiping my sweats while I cross the street to get to the other side kasi may mga puno doon at hindi ako masyado tatamaan ng mainit na sinag ng araw.

Bigla akong napahinto at halos mawalan ng hininga ng mapansing may papalit na kotse sa kinatatayuan ko.

Nanlaki ang mata ko dahil halos ilang metro na lang ang layo nito sa akin and the driver didn't even bother to turn away!

I gasped loudly. "Oh my god, stop!" sigaw ko.

Hindi man lang ito huminto. Pumikit ako at sinubukang tumakbo papunta sa kabilang side but I don't think I can make it.

Shit, ito na ba 'yon? Hindi ko pa nabibili iyong bagong labas na bag mula sa favorite kong brand. Hindi ko pa nakakausap sila daddy!

Napasigaw ako nang biglang gumilid ng kaunti ang kotse bago mabilis at diretsong umalis. I lost my balanced at bigla akong gumulong ng bahagya.

"You reckless driver!" malakas na sigaw ko habang nakadapa.

I was waiting for it to stop to help me but it didn't happen. What a jerk!

Black sports car with white linings. I'll do my best to remember that car. I'll have my revenge, just so you wait!

"Ang sakit, bwiset," naiinis na pagrereklamo ko.

Dahan dahan akong tumayo at paika ikang naglakad papunta sa bench. Umupo ako doon at tiningnan ang palad ko.

Nagkaroon ito ng gasgas at halos dumudugo na. I hissed and stood up.

"Aray ko." Biglang kumirot ang tuhod ko nang biglaan akong tumayo ng tuwid.

I checked it and saw that my jeans was ripped a little. May maliit na sugat sa tuhod ko at dumudugo ito.

I shouted frustratedly. "Kainis!"

Sirang sira na ang araw ko. Malas! Malas!

I was almost crying. Luckily, may napadaan na magpamilyang nagj-jogging. They helped me until we reached the park.

"Ayos ka na ba dito, hija? Gusto mo dalhin ka namin sa clinic?" nag-aalalang tanong ng ginang.

Umiling ako. "I'm fine po. I have my car with me. Uuwi na lang po ako. Thank you po ulit, ma'am, sir."

Nginitian ako ng dalawang mag-asawa at kinawayan ng dalawa nilang anak bago naglakad paalis.

"Diyos ko, Ely! Anong nangyari sa iyong bata ka?" nag-aalalang singhal ni ate Gina.

Umalis siya saglit sa tabi ko at may dala nang tubig pagbalik.

"Oh, ito tubig. Napano ka ba, hija?" she asked again.

Ngumiwi ako. "May dumaang gago at muntik akong sagasaan. But, I'm fine, uuwi na lang po muna ako."

"Sigurado kang kaya mo, Ely?" tanong ni ate Gina.

I smiled and nodded at her. "Opo. Salamat po sa pag-aalala at sa libreng tubig," natatawang saad ko.

Tinaasan niya ako ng kilay. "Aba, anong libre?" nagtatakang tanong niya.

Ngumiwi ako at akmang kukunin na ang wallet ko sa bag nang bigla niya akong pinigilan.

"Ano ka ba! Hindi 'yan libre at mas lalong hindi mo na kailangang bayaran. Sobra sobra ka kung magbayad sa akin kaya bayad na din 'yan," pagpapaliwanag niya.

Natawa na lang ako at hindi na lang nagreklamo. Nagpaalam na ako at dumiretso sa kotse ko.

Nagsimula na akong magmaneho pauwi. Nang makarating na ako malapit sa gate ay agad akong pinagbuksan ni Mang Lari.

I sighed when I reached the garage. Dahan dahan akong bumaba at pinilit na maglakad ng normal papasok ng bahay.

"Ma'am Ely, ayos ka lang po ba?" nag-aalalang tanong ng isa sa mga kasambahay namin.

I smiled and motioned her to come near me which she gladly obliged.

"Bakit po?"

"Get the first aid kit and go to my room. Huwag mong ipapakita kay mommy o daddy. Got it?" I instructed.

Tumango naman siya at walang tanong na umalis para kunin ang first aid kit habang nauna naman akong umakyat papunta sa kwarto ko.

Naupo ako sa dulo ng kama ko at bumuntong hininga. I left the door unlocked para mabilis na makapasok ang nautusan kong kasambahay.

"Bakit ba ang malas ko ata ngayon?" mahinang bulong ko sa sarili.

Napatingin ako sa pinto nang may biglang kumatok. A second after, biglang bumukas ang pinto at niluwa noon si Mitch, iyong kasambahay.

Sinara niya muna iyon bago lumapit sa akin.

"Ano pong problema, ma'am?" tanong niya.

"May bwiset lang naman na sumira ng araw ko. Halos mamatay na ako kanina. The driver was so reckless! At hindi man lang ako tinulungan!" pagrereklamo ko.

Nanlalaki ang mga matang nagtanong siya. "Hala, nakuha niyo po ba iyong plate number? Pwede mo pong ipa-trace iyon, diba?"

I sighed. "No, I forgot. I was too mad. Nandidilim ang paningin ko sa kaniya. Pero, tinandaan ko iyong itsura ng kotse niya."

"Pero, ma'am, hindi ba madaming magkakatulad na kulay at klase ng kotse?"

I nodded. "Yes, but I would know if it's the one who almost killed me."

I showed her my knees and she started cleaning it before putting a band-aid there.

"Iyong leggings ko," naiiyak na pagrereklamo ko.

The knee part was ripped open. My poor leggings.

Nagpalit muna ako ng damit at nang matapos ako ay may kumatok sa pinto ko at agad ko din namang pinagbuksan iyon.

"Ma'am Ely, pinapatawag po kayo ng daddy niyo."

My eyebrows furrowed. "Bakit daw po?"

Nakita kong napakamot sa noo niya ang mayordoma namin bago sumagot. "Hindi ko alam, anak, eh. Pero ang sabi niya ay dumiretso ka na lang daw sa opisina niya sa baba. May pag-uusapan daw kayo."

Tumango ako at ngumiti. "Salamat po. I'll be going now."

Bumaba ako at kinakabahang naglakad papunta sa office ni daddy.

Are we gonna talk about the marriage thing? Sana naman ay mali ako. I don't want to get married yet. Lalong lalo na sa hindi ko kilala. I am not a fan of arrange marriage and they both know it.

I twisted the door knob. Bahagya kong pinasok ang ulo ko upang silipin siya sa loob. "Daddy?"

Nagulat ako nang makitang hindi lang si daddy ang nandoon. Mom was sitting in front of his desk, worried. While, daddy was looking at me seriously.

He motioned me to step inside. Halos masuka na ako sa kaba.

"What's wrong, mom, dad?" I started.

Tumikhim si daddy kaya naman ay binigay ko sa kaniya ang buong atensyon ko.

"Listen, Ely, anak. We love you and everything we do is for your own good."

Nagsalubong ang kilay ko. "I know that, daddy. Pero, ano ba talagang meron? You're confusing me. Pwede po bang dumiretso na lang tayo sa pag-uusapan? I'm really hungry and I haven't eaten breakfast yet."

Mommy sighed and reached for my hand. She squeezed it.

"Mom?"

"Anak, you need to marry your Tito Warren's eldest son, Cadell."

I was silent for a minute because I was still processing what she said.

Napatayo ako bigla nang maintindihan ko na ang sinabi niya. So, wait, shit, I was right?

"What?!" sigaw ko sa pagkabigla.

Tumayo din si daddy. "Eletheria, calm down," seryosong pahayag niya.

I know he's being serious whenever he calls me by my full name. But, this is absurd!

"Ipapakasal niyo ako? Sa anak ni Mr. Alfonzo? Eh, hindi ko nga kilala iyon, mommy!" naiinis na sigaw ko.

"Don't you raise your voice at your mom! I already told you. We are doing this for your own good. You are going to marry Cadell and that is final."

Hindi makapaniwalang tiningnan ko siya. "Ayaw ko, daddy. And that is final."

That was the last thing I said before I ran to my room to get my car key, my wallet and my handbag.

Nakita kong nag-aabang sa baba si daddy. "Eletheria! Don't you walk out on us, you spoiled brat!" galit na sigaw niya nang nilagpasan ko siya.

Tahimik lang at nakayuko ang mga kasambahay, takot na mapagalitan din ni daddy.

"What?" natatawang tanong ko.

Mahinang minamasahe ni mommy ang braso ni daddy para pakalmahin siya. "Kael, stop it."

"Stop being a fucking brat and get back here!" sigaw niya.

Tears started forming on the side of my eyes. "No fucking way," mariing sagot ko bago tumalikod at tumakbo papunta sa garahe upang kunin ang kotse ko.

Mabilis akong nagmaneho palabas ng gate.

"Lari, wag mong hahayaang lumabas 'yan!" narinig kong sigaw ni daddy. But it was too late dahil nakalabas na ako.

Matulin ko itong pinatakbo hanggang sa makalayo na ako sa bahay. I reached for my phone and turned it off para hindi ako ma-track ni daddy.

Pinigilan ko ang sarili kong maiyak.

"What an unlucky day for me."