CHAPTER 03

[ CHAPTER 03: HOTEL ROOM ]

"Is that all, ma'am?"

"Uhm, do you have other color for this dress? It's cute but I kinda don't like the color," I uttered.

Tumango naman siya agad. "Yes, ma'am. I will be back with it in awhile," pagpapaalam niya bago siya bahagyang yumuko at tinalikuran ako para kunin ang hinahanap ko.

I continued searching for more clothes. Tiningnan ko ang babaeng staff na nakaalalay sa akin at may hawak nang lahat ng mga damit na napili ko.

"I want an honest review," pahayag ko.

Humarap ako sa kaniya habang nakatapat sa harapan ko ang naka-hanger na dress. It's a cute above the knee yellow spaghetti strap dress that has a slit on the right part of my leg.

Sinuri niya naman ako nang tingin bago tahimik na nag-isip ng sasabihin.

"Bagay sayo, ma'am. Maganda po pero sa tingin ko po mas babagay sayo kung kulay pula o itim," she suggested.

I smiled at her remarks. "Thank you. You have a good taste in fashion."

I saw her cheeks reddened kaya naman ay yumuko siya nang kaunti para tabunan ang mukha niya gamit ang buhok niya.

"Hindi naman po," nahihiyang sagot niya naman.

Umiling iling na lang ako sa naging reaksiyon niya. Not a minute after ay dumating na ang babaeng napagtanungan ko kanina.

She approached me while holding three rectangle shaped box with their brand logo. "Nandito po iyong ibang colors, ma'am. You can choose from it."

Inabot niya sa kasama niyang lalaki ang tatlong box at binuksan ang una. Tinanggal niya sa loob ng plastic ang dress at pinakita sa akin.

It's cute. It's color is pink, dark pink. Iyong kanina kasi ay light pink at hindi ko masyadong nagustuhan kaya humingi ako nang ibang options. I'm sort of choosy with my clothes sometimes.

Sometimes? Parang ayaw atang tanggapin ng utak ko ang choice of word ko.

Uhm, well, okay fine, all the time. I'm choosy all the time.

"This is also pink pero mas dark po siya and may black linings din po siya dito sa neckline." Ipinakita niya iyon sa akin at tumango naman ako nang mapagmasdan na iyon.

Binalik niya iyon sa box at binuksan ang pangalawa. It has the same design with the first one but it's green in color and I kinda like it.

"We also have it in color gre—" I cut her off.

"I'll get that one."

Natigilan siya. "P-po?" paninigurado niya.

I pointed the green dress she's holding. "I'll get that one. What's the last one?"

"Ah! S-sure po, ma'am."

Ibinigay niya naman sa babaeng katabi ko ang box kung saan nakalagay ang green dress bago pinakita ang panghuli.

It's black but it's cotton, not satin kaya hindi ko na kinuha.

After choosing, I went straight to the counter and paid for the dresses I bought today.

"A total of 17, 998 and 25 centavos, ma'am," the cashier said.

Pinigilan ko ang sarili kong ngumiwi. Nahiya pa siya, hindi na ginawang 18, 000. May 25 cents pa!

"Cash or card, ma'am?" dagdag na tanong niya pa.

I opened my wallet and hand over my card. Binalikan ko sa isip ko ang nangyaring kahihiyan sa akin kanina habang naghihintay na matapos silang ayusin ang mga pinamili ko.

"May sipon ka pa sa pisngi mo."

I froze on my spot and that echoed in my head like a bee's buzz.

"W-what?!" gulantang na tanong ko bago mabilis na pinunasan ang pisngi para makasigurado kung totoo ba o niloloko niya lang ako.

I wiped the wet part of my cheek. Tiningnan ko ang kamay ko at gusto ko na lang magpalamon sa buhangin at ianod sa dagat hanggang sa wala nang makakakita kita sa akin.

May sipon nga. I forced myself to believe that it's just my tears, but it's sticky at may bula!

Wala akong dalang panyo kaya naman ay ipinahid ko na lang iyon sa suot kong leggings.

He looked at me with disgusted face. "Disgusting," nang-iinis na bulong niya.

Sa sobrang inis at hiyang nararamdaman ko, yumuko ako, hindi iniisip ang kirot na naramdaman ko sa sugatan kong tuhod nang ma-bend ito. I scooped a handful of sand. Umatras muna ako nang dalawang hakbang bago bumwelo at itinapon ito sa kaniya.

"Shit! What the hell is wrong with you?!" inis na sigaw niya.

"Jerk!" balik na sigaw ko bago kinuha ang slippers ko na nabitawan niya.

Tumakbo na ako paalis habang hawak hawak sa isang kamay ko ang slippers, not minding the sand sticking into my bare feet.

"Get back here!" rinig kong sigaw niya.

Hindi ko siya pinansin at mabilis na pumasok sa kotse ko bago ito sinimulang paandarin.

I sighed when I finally got away from the beach. May nadaanan akong karendirya kaya naman ay huminto ako at nag-park.

"Magandang umaga, magandang binibini!" masiglang bati ng isang batang nakaabang sa may bukana.

I smiled at her. "Magandang umaga din," I replied.

I looked around and when the mouthwatering aroma enveloped my nose, my stomach growled.

Natawa ang bata kaya naman ay nahihiyang ngumiti ako. "Sorry, nagugutom na kasi ako."

Tumabi siya at tinuro ang daan. "Pasok po kayo. Masarap po at malinis ang mga pagkaing luto ng nanay ko," she said while smiling proudly.

Napangiti na din ako. I love her energy. For the meantime, I forgot about what happened for the past minutes.

Umupo ako malapit sa mga pagkaing nakahilera. I closed my eyes as I smelled the aroma of the food.

"Oh, anak. Aba'y parang foreigner ata itong costumer na nabingwit mo."

Binuksan ko ang mga mata ko at tiningnan ang Ginang. "Magandang umaga po."

"Hindi naman po ata, nay. Hindi naman masyadong nag-english," natatawang sagot niya.

Natawa din ako. Pinakita niya sa akin ang mga luto ng nanay niya at pinapili ako kung anong gusto ko.

All of them look delicious but I end up choosing kare-kareng manok. Nakakahiya man but I asked for an extra rice three times.

"Kain ka lang, nak. 'Wag kang mahihiya. Ang payat mo, kumain ka nang kumain."

I swallowed the food and smiled at her. "Hindi po kasi talaga ako malakas kumain pero sobrang sarap po talaga ng luto mo kaya naparami," natatawang saad ko.

I saw her cheeks reddened. "Sus, ito naman. Hindi mo kailangang mambola, ano ka ba!"

Pumalakpak naman ang anak niya na si Lea. "Tama siya, nay! Walang wala iyang mga international chefs na iyan kapag natikman nila ang luto ng nanay ko!" pagyayabang niya pa.

"May chef kami sa bahay. To be honest, mas masarap nga ang luto ng nanay mo kaysa sa luto nila," bulong ko sa kaniya.

Humagikgik siya. "Ate, alam mo ba? Gusto kong maging chef katulad ng nanay ko po."

Agad naman siyang sinuway ng ina. "Ikaw bata ka, hindi nga chef itong nanay mo!"

She smiled at me shyly and I just chuckled. "Pero mas magaling ka po sa mga chef," I said and winked at her.

Ngumiti na lamang siya at hindi na nagsalita pa.

That's how I spend my morning. I jogged, I almost died because of some reckless driver, my dad was telling me to marry someone I don't know, I walked out and went to my favorite beach, I met a jerk who's very annoying and I ate the best breakfast I have ever had.

After that, I felt so sticky at gusto ko nang maligo. That's how I ended up here, buying a lot of clothes.

Madaming nakatingin sa akin nang lumabas na ako ng boutique.

I mean, who wouldn't?

Nakasuot lang naman ako ng leggings na may sira sa bandang tuhod at kitang kita ang band-aid na nakalagay doon. Medyo basa din hanggang kalahati ng tuhod ko iyong leggings because of the sea water kanina.

I sighed. Paniguradong namamaga din ang mata ko. I'm pretty sure I look ugly and that's so annoying!

Dumiretso ako sa kotse ko at binuksan ang pinto papuntang backseat. I put all the shopping bags inside before closing it and making my way to the front, in the driver's seat.

"Now, where was I going?" mahinang tanong ko sa sarili habang mahinang hinahampas ang manibela gamit ang mga daliri ko.

Shit, hindi ko na alam kung saan ako pupunta. Shall I go back home? Eh, naiinis pa din ako kay daddy! He should learn his lesson muna. Dapat alam niya na if he'll do that again, aalis ako at hinding hindi na babalik!

Umirap ako sa hangin. He even called me a brat! Kasalanan ko bang gano'n ako? He gives me whatever I want so I grew up like this. Half of it was his fault so I'll be blaming him, too.

Napabuntong hininga ako. Now, I'm being a real brat.

Anong mapapala ko kung sisisihin ko siya? Satisfaction? Maybe.

I end up driving to a nearby luxury hotel. Guess I'll be staying here for the whole day.

"I'm sorry, ma'am. We are full booked," the receptionist told me, sincerely.

Hindi ko alam kung anong gagawin ko nang marinig ko 'yon. I could go find other hotel or just go to my condo, but that would take me too long dahil hindi ko naman dala ang susi.

"Damn it," I cursed under my breath.

Yumuko siya nang bahagya. "I'm really sorry, ma'am."

I smiled at her dahil kanina pa talaga siya humihingi ng sorry sa akin. "It's okay. Naiintindihan ko," saad ko para pagaanin ang loob niya.

I was about to make my way outside the hotel when I halted.

Kumunot ang noo ko. Why the hell is it raining? Eh, ang init pa ng araw kani-kanina lang.

"Excuse me."

Agad akong lumingon sa likod ko at napansin kong nakaharang pala ako sa pinto.

I smiled shyly before bowing. "I'm sorry," I apologized before walking back towards the lobby.

Nang makaupo ako sa couch sa gitna ng lobby, bumuntong hininga ako bago hinilot ang nananakit kong paa.

I'm really tired. Gusto kong humiga na.

Tiningnan ko ang phone ko para i-check kung anong oras na. It's 12:47 in the afternoon and I haven't eaten my lunch yet.

Nabigla ako nang may biglang tumapik ng mahina sa balikat ko.

"Sorry po. Sorry po."

Nag-angat ako ng tingin at nakitang ang babaeng receptionist kanina iyon.

I stopped her. "It's okay. What's up?"

Tumikhim siya bago tumayo ng maayos. "Someone checked out earlier. May bakante na pong room pero room for two po 'yon. Will you take it, ma'am?" she informed me.

Nag-isip muna ako. Room for two? "Does that mean I'll be having a roommate o nakapag-check out na din ang isa?" tanong ko para malinawan.

Nahihiyang napahawak siya sa batok niya bago tumango. "Unfortunately, yes, ma'am. Will you still take it?"

Tumingin ako sa labas through the glass wall. Umuulan pa din. Hindi ko man naririnig pero mukhang medyo malakas iyon.

I wonder if daddy is looking for me.

Binalik ko ang tingin sa kausap ko. "Yes, I'll take it," I answered, smiling.

Napangiti din siya at sinundan ng tumalikod siya at nagsimulang maglakad.

I waited for her to finish processing everything. She handed me the key and I thanked her.

"Would you want someone to guide you to your, ma'am?"

Umiling ako. "No, I'll be fine. Uhm, can I ask a favor?"

Tumango naman siya. "Yes, ma'am. Anything."

Great. Napangiti ako. "I left my things at my car. Can someone get it for me. Here's the key," saad ko bago ito inabot sa kaniya. "Nasa backseat iyong shopping bags," dagdag ko pa.

Tumango tango siya. "I'll have someone to get it for you, ma'am. Ipapahatid ko na lang po sa room mo."

I nodded. "Alright, thank you so much."

"It's our pleasure, ma'am!"

I smiled at her one last time before turning my way to the elevator. Mag-isa ko lang sa loob na pinagpasalamat ko.

I pressed the number 5 dahil sa 5th floor, Room 25 ako.

I opened my phone again and contemplated if I should turn off the airplaine mode or not.

Natigilan lang ako sa pag-iisip ng biglang tumunog ang elevator at bumukas. Nasa 5th floor na pala ako.

Two girls went inside and I made my way outside the elevator.

Nang magsara na ang elevator sa likod ko ay nagsimula na akong hanapin kung nasaan ba ang Room 25.

"Room 25, Room 25, Room 25," I chanted while continuously looking for it.

"Room 25!" I exclaimed, just enough for me to hear it.

Luminga linga muna ako at nakahinga ng maluwag nang makitang walang tao sa labas.

I opened the door with the key before twisting the knob and pushing the door.

Una kong napansin ang bukas na ilaw. I looked around. Maybe, nandito iyong roommate ko?

"Hello? May tao ba dito?"

Naglakad ako paikot pero wala namang tao. Walang tao pero bakit bukas ang ilaw? It's afternoon. Who in their right mind would open the lights, right?

I went towards the glass wall and watched people run and look for shed. Tama, ulan nga pala kaya medyo madilim. Now, that makes sense.

Naghintay na lang muna ako at nag-ikot dahil hindi ko alam kung saan ba ang lugar ko. Wala naman kasi akong nakikitang gamit.

Natigilan lang ako nang marinig na bumukas ang pinto. The sound kind of scared me a bit. Naalala ko na naman iyong pangt-trip sa akin ng lalaki sa beach kanina.

And, now, I'm really scared. Hindi ko alam kung anong pumasok sa utak ko at nagtago ako sa likod ng malaking kama.

I sighed quietly. Someone closed the door and I heard footsteps making it's way to my direction. Unti unti akong sumilip dahil hindi naman multo iyon.

Ghosts don't have footsteps!

"Hi," I said as I stood up.

"Shit!" sigaw niya at biglang napahawak sa dibdib niya.

Nanlaki ang mga mata ko. "Oh my, god! I'm sorry! I didn't mean to startle you," paghihingi ko ng tawad.

Kumalma naman siya matapos ang ilang segundo at nag-angat ng tingin.

Wait, what?