Chapter 45

Era’s POV

Sumama akong umuwi sa mga magulang ko sa bahay na nilakihan ko. Sa bahay na pinapangarap ko noong tumakas at magpakalayo-layo. Sa bahay kung saan kay dami kong iniluha at sama ng loob at sa bahay na akala ko’y ‘di ko na gugustuhing tumapak pang muli ngunit ngayo’y naging kanlungan ko kung kailan ako sobrang nadurog at nalugmok.

Tama nga sila, tatalikuran man tayo ng buong mundo ngunit hindi kailanman ang mga magulang natin. Sila ang huling taong nasa isip ko ang magpo-protekta sa akin, ang magiging sasandalan ko at tatakbuhan ko ngunit sa kanila pala ako huhugot ng lakas at kakapit.

Pumasok ako sa loob ng silid ko. Ginala ko ang paningin sa kabuohan ng kwarto. Isang taon mahigit na ang nakalipas noong huling pinagmasdan ko ito. Walang pinagbago, ni katiting ay wala silang ginalaw o tinanggal sa mga gamit ko. Nanatili ang kabuohan nito sa kung anong gusto ko.

Lumapit ako kama at umupo sa gilid nito. Bumaba ang tingin ko sa picture frame na nakapatong sa night stand. It wa