Prologo at Kabanata 1

Prologo

"Bakit hindi mo pa gawin ang misyon mo? Gusto mo bang ako na mismo ang magtarak niyan sa d****b ko para sa'yo?!" Um-echo ang galit na galit na boses ng isang dalaga sa loob ng kakahuyan. Ang napakaganda nitong mata ay agad na naging kulay pula dahil sa sobrang galit. Lumilitaw din sa buong katawan nito ang nagkukulay-itim na mga litid at ang matutulis na pangil nito ay handang makapanakit anumang oras.

"I'm sorry," sabi lang ng lalaki at mabilis na lumapit sa dalaga at ibinigay dito ang metal na bagay dahil ito lang ang makakakitil sa buhay niya. "Kill me."

Ngunit sa halip ay itinutok ng dalaga ang metal na bagay sa tapat ng d****b. "This is what you want right?" Puno ng hinanakit nitong sabi at walang pagaalinlangang ibinaon ang matulis na bagay sa sariling d****b dahilan para maghumindig sa takot ang lalaki. "I loved you and t-trusted you but you b-broke me."

Agad na sinalo ng lalaki ang dalaga at nanginginig ang kamay na niyakap ito. Punong-puno ng pagsisisi. "I'm sorry... please... don't close your eyes. I'm b-begging... please n-no..."

"H-Hindi kita mapapata...wad..." hirap nitong sabi kasabay ng pagpatak ng luha nito.

"N-No... you can't die like this. May p-paraan pa..."

*****

Kabanata 1

Mag-iisang buwan na simula nang mamatay ang Mama ni Holly. Mag-iisang buwan na din siyang nakakulong lamang sa kwarto, bumababa lamang kapag kakain at pagkatapos ay babalik na ulit. Hindi rin siya pumapasok, wala siyang gana sa lahat.

Tinali niya ang kaniyang mahabang buhok at lumabas ng kwarto. Gabi na kaya naman nakakaramdam na siya ng gutom, ngunit hindi pa man siya tuluyang nakakababa ng hagdan ay kusang tumigil ang mga paa niya sa paghakbang. Mula sa kusina ay dinig na dinig niya ang malalakas na tawanan ng mga naroon. 

"May bisita ba si Papa?" tanong niya sa sarili. 

"Saan po ba ang magiging kwarto ko Papa? Excited na po kasi ako," sabi ng isang matinis na boses.

Na-estatwa siya. Anong sinasabi no'n? Papa?Kwarto? 

"H'wag mo ngang tanungin ang tito mo ng ganiyan Liza, nakakahiya."

"Hayaan mo na Locel, dito na naman kayo titira. At kayong dalawa, Papa na ang itawag niyo sa'kin, h'wag kayong mahihiya." 

Nai-kuyom ni Holly ang parehong kamay. Totoo ba ang narinig niya?

Malakas ang kabog ng kaniyang d****b na naglakad muli hanggang sa tuluyan na siyang makababa. Kinakabahan siya dahil posibleng tama ang nasa isip niya. At lalo pang kumabog ang d****b niya nang makita na ang mga ito, mukhang nagkakasayahan pa.

Sa harap ng Papa niya ay isang babae na sa tingin niya ay mas bata ng mga limang taon dito, katabi naman ng babae ang dalawang anak nito, isang babae at isang lalaki na sa tingin niya ay kambal at nasisiguro niyang ka-edad lamang niya.

Napatingin sa gawi niya 'yong Locel. Medyo nagulat pa ito nang makita siya.

"Siya na ba ang kapatid namin?" tanong no'ng Liza. Namimilog pa ang mga mata nito habang nakatingin sa kaniya. "Ang ganda naman niya Papa." 

Pinagpawisan siya ng malamig. Kumibot-kibot ang labi niya, hindi niya malaman kung magsasalita o hindi. Sobra ang pagkabog ng d****b niya.

"A-anong kapatid?" mahina niyang tanong na parang siya lamang ang nakarinig dahil sa panginginig ng boses. 

Mas lumapad pa ang pagkakangiti ni Liza sa kaniya. "Halika na dito, kumain na tayo. Dito ka sa tabi ko." 

Hindi niya pinansin ang sinabi nito bagkus ay tumingin siya sa Papa niya na patuloy lamang sa pagkain, hindi man lang siya nito tinapunan ng tingin. 

"Pa?" nagtatanong na tawag niya dito.

"Kung ayaw mong sumabay sa amin, patapusin mo muna kami," walang ganang sabi nito.

Mabilis na nangilid ang luha ni Holly dahil do'n.

"Ano ka ba Marlon. Hija halika, sumabay kana sa amin," sabi naman ni Locel na nameke pa ng ngiti. 

Napasinghap siya. Gusto niya itong lapitan at paalisin sa pwestong 'yon ng Mama niya pero wala siyang lakas. Parang naubos ang lakas niya sa mga narinig at nakita. Sapat na 'yon para manghina siya.

Nanginginig ang mga kamay at tuhod niyang tumalikod. Napapalunok siyang naglakad.

"Imposible," umiiyak niyang sabi.

Kamamatay lamang ng Mama niya pero nakuhang mag-asawa ulit ng Papa niya ng ganoon  na lamang kabilis, parang walang nangyari. Wala ba talaga itong pakialam sa posible niyang maramdaman? Anak siya nito at bakit ganoon na lamang ang naging trato nito sa kaniya?

"Ang s-sama sama ng l-loob ko," nahihirapan niyang sabi dahil sa sobrang pag-iyak. Dinaklot niya ang d****b dahil pakiramdam niya ay naninikip 'yon.

Ang pagkamatay ng Mama niya sa isang aksidente, pinalabas itong pangkaraniwan lamang dahil sa naka-inom daw ito ngunit hindi siya naniwala doon, bukod kasi sa hindi ito nagmamaneho ng lasing ay may saksak ito sa kaliwang d****b na pinalabas din na dahil lamang iyon sa nabasag na windshield ng kotse.

Ngunit sa nangyayari ngayon ay hindi na niya 'yon mapaniwalaan pa ng tuluyan. Alam niyang masama ang mamintang dahil wala siyang ebidensiya pero bakit iyon ang nararamdaman niya? Bakit iyon ang nasa isip niya? 

At ang tungkol sa sinabi ni Liza kanina, ayaw iyon tanggapin ng isip at puso niya. Totoo bang kapatid niya ang mga ito? Paano nangyari 'yon? Kailan pa niloloko ng Papa niya ang Mama niya? 

Dumapa siya sa kama at doon umiyak ng umiyak. Gulong-gulo ang isip niya at ang mga narinig niya kanina ay lalo pang nagpagulo dito. Nasasaktan siya ng sobra para sa sarili niya at lalo na para sa Mama niya. Sumama lalo ang loob niya sa Papa niya, paano nito nagawa 'yon sa Mama niya?

Hanggang sa nakatulugan na niya ang pag-iyak. 

.

.

Nagising si Holly kinabukasan dahil sa sikat ng araw na tumatama sa kaniyang paa mula sa nakabukas niyang bintana. Hindi agad siya kumilos, ang bigat ng pakiramdam niya. Nakatulala lamang siya sa kisame na animo'y naghahanap ng sagot sa kaniyang mga katanungan.

Ilang minuto pa ang lumipas bago siya tumayo, naligo at bumaba. Napakatahimik ng bahay, ang tagaluto lamang nilang si Manang Flor ang naabutan niya sa kusina.

"Ipaghahanda na kita hija. Wala ang Papa mo ngayon kasama siya ng..." Hindi nito naituloy pa ang sasabihin at napatungo na lamang nang makita nito ang reaksyon sa kaniyang mukha. Nalulungkot siya ngunit nangingibabaw pa rin ang galit.

"Okay lang po Manang. Ako na po ang bahala dito." Kumuha siya ng pagkain at walang ganang sumubo.

Mapait siyang napangiti.

Kung totoong kapatid niya ang mga 'yon, masasabi niyang matagal na nang lokohin ng Papa niya ang Mama niya. Tingin kasi niya ay magkasing-edad lamang sila ng mga ito.

Tiningnan niya ang tagaluto na nakayuko pa rin. "Manang, kilala niyo ba 'yong Locel?"

Nag-angat ito ng tingin at bahagyang napatitig sa kaniya.

Nameke siya ng ngiti. "Sige Manang, hindi mo kailangan sagutin, alam kong hindi mo siya kilala." 

Lalo pa itong natulala sa kaniya habang kumikibot-kibot ang labi.

"Tapos na po ako." Tumayo na siya at nang nasa may pintuan na ay nilingon niyang muli ang tagaluto. Pansin niya ang panginginig ng kamay nito. Base sa pinapakita nitong reaksiyon mula pa kanina ay masasabi niyang may nga alam ito. Iyon nga lang, hindi siya pwedeng mamintang agad-agad. Ang magagawa lang niya sa ngayon ay manahimik habang nagmamasid. 

"Malalaman ko rin ang totoo Mama," bulong niya habang nakatingin sa picture nila at ng mama niya.

Nasa kwarto lang siya at ginugugol ang oras sa pag-iisip. Ganoon lamang ang eksena niya buong araw.

"Ang saya-saya ko talaga Papa. First time kong makapunta doon, salamat po ah." 

Nilingon niya ang pintuan na parang makikita niya doon ang masayang mukha ni Liza.

"Walang problema. Sige na magpahinga na muna kayo, alam kong napagod kayo." 

Mabilis niyang hinagilap ang headset at sinalpak 'yon sa tainga niya. Nilakasan niya ang volume dahil ayaw niyang marinig ang masasayang boses na 'yon. Nalulungkot, naiinggit at nagagalit, 'yon ang nararamdaman niya. Kung dati ay sila 'yong masaya, sa isang iglap ay nagbago ang lahat. Nagbago ang pakikitungo sa kaniya ng Papa niya na parang isa lamang siyang sampid sa bago nitong pamilya.

Inayos niya ang sarili nang mawala ang ingay sa labas at pagkatapos ay bumaba siya.

Sa sala ay nakita niya ang Papa niyang nagbabasa ng libro. 

Lumapit siya dito. "Pa."

Hindi ito sumagot at kahit ang lingunin siya ay hindi nito ginawa. Gusto niyang maiyak. 

"Bakit mo ginagawa sa'kin 'to P-papa? May nagawa po ba akong mali?" tanong niya habang nangingilid na ang mga luha.

"At ang t-tungkol sa k-kanila..." parang naumid ang dila niya at hirap na hirap itanong 'yon.  "Totoo po bang kapatid ko ang mga 'yon? S-sabihin mo nga s-sakin Papa, kailan mo pa niloloko si Mama?" Tuluyan nang pumatak ang luha niya sa huling linyang kaniyang binitawan.

At doon lamang din siya nilingon nito ngunit galit ang mga mata nitong nakatingin sa kaniya. 

"Tumigil ka na. Wala kang karapatan magtanong."

Kinagat niya ang labi para ikubli ang paghikbi. Masyadong masakit ang naging sagot nito.

"Kailan mo pa n-niloloko si Mama? Iyon lang Papa ang gusto kong sagu---"

"Sinabi kong tumigil ka na!" 

Napapitlag siya sa pagsigaw nito at napatitig na lamang. Sa unang pagkakataon ay sinigawan siya nito dahil lamang sa nagtanong siya.

"P-papa," umiiyak niyang tawag dito. Umaasang hihingi ito ng paumanhin dahil sa nasigawan siya nito katulad ng ginagawa nito dati, pero mukhang imposible na 'yon dahil tinalikuran na siya nito. Wala siyang ibang nagawa kundi ang panoorin ito paalis, habang siya naman ay nasasaktan na pinapanood ang bawat paghakbang nito.

Sa mga oras din na 'yon, pakiramdam ni Holly ay hindi na niya kilala ang Papa niya dahil sa trato nito sa kaniya. Hindi na ito ang Papa niya.

Pinahid niya ang luha nang makasakay na sa kotse. "Malalaman ko rin ang totoo, Ma."

Tumigil siya sa harap ng AC's Bar.

Ito ang pangalawang beses na pumunta siya sa ganitong lugar. Una ay nang maghiwalay sila ng ex-boyfriend niya at ang pangalawa ay ang ngayon. At dahil sa edad niyang labing-walo ay nakakapasok na siya sa mga ganitong lugar.

Dumiretso si Holly sa bar counter.

"Masyadong matapang ito, Miss. Sigurado ka ba dito?" Inilapag nito ang baso ng in-order niyang alak. 

"Hindi ako o-order kung hindi ako sigurado," pagsusungit niya. Kinuha niya ang baso at diretsong ininom ang laman nito.

Tiningnan niyang muli ang barista na nakangiwi na sa kaniya. "Isa pa." 

Nawawalan naman ng pag-asa itong sumunod. 

"Ano ba babe, n-nakikiliti ako..." 

Nasagi siya sa likod ng mga ito. 

"Ano ba!" iritableng sigaw niya.

Nagulat ang dalawa. "S-sorry hindi ko si--"

"Anong sorry babe? Bakit ka nagso-sorry sa kaniya?" Lumapit ang lalaki kay Holly. "Hoy, ikaw...bakit mo sinigawan ang girlfriend ko ha?" 

Inirapan lang ito ni Holly.

"Hoy! Tinatanong kita!" 

Inilapag niya ang hawak na baso at naaasar na tiningnan ang dalawa na mukhang lasing na rin. "Sino rin bang may sabi sayong sigawan mo ako ha!" 

"Sino bang unang sumigaw? Ikaw 'di ba!" 

Parang sobrang bigdeal naman nito dito. Sila na nga 'yong nakasagi sa kaniya.

"Mag-sorry ka sa girlfriend ko, bilisan mo."

Natawa siya. "Sino ka ba para utusan ako?"

Nanlisik ang mga mata nito. "Ako? Ako lang naman ang boyfriend ng babaeng 'to? Kilala mo ba siya ha?ha?"

Tumayo siya. "Wala akong pakialam kung sino ka at sino siya. Tabi!" Binunggo niya ang balikat nito. 

"Hoy!" 

Hindi na niya nilingon pa ang dalawa. Hinayaan niya itong magsisigaw doon.

Masyado ngang matapang ang alak na ininom niya dahil nakaramdam na siya ng hilo. 

Nakipagsisikan siya sa mga taong nagsasayaw sa dance floor at nakisabay sa tugtog. Tumalon-talon siya at kumembot-kembot. 

"Woohh!" sigaw niya. "Ang saya dito!" 

"Hi, gorgeous!" 

Nahihilo niyang inaninag ang mukha ng lalaking lumapit sa kaniya at sinabayan ang pagsayaw niya. Napangiti siya. 

"Hi, handsome!" 

 Inikot niya ang magkabilang braso sa leeg ng lalaki na ikinatuwa naman nito. Ito ang unang beses niyang  gawin 'yon sa ganitong lugar at sa hindi niya pa kilala, wala naman sigurong masama, Papa nga niya ay wala nang pakialam sa kaniya.

"Hahaha!" tawa niya na napalitan din ng iyak maya-maya.

"H-hey, why are you crying?" 

Pinahid niya ang luha at tumawa ulit. 

"Masaya lang ako! Congratulations to me! Hahaha!"

Sumayaw pa siya ng sumayaw na parang walang kapaguran. "Wohh! Hahaha!"

At nang mapagod ay bumalik na siya sa kinauupuan niya kanina. 

"K-kuya, isa pa. G-grabe, ang sarap ng alak niyo k-kuya, hahaha!" 

Nahihirapan na siyang i-focus ang paningin sa baristang kaharap. Masyado na siyang nahihilo.

"Lasing na kayo, Miss."

"Ano bang pakialam m-mo? May pakialam ka ba sa'kin h-ha?"

"Lasing na po ka--"

"Bar ito 'di ba? B-bakit bawal m-maglasing? Bigyan mo pa ako ng isa! B-bilis!" suray niyang sigaw.

"P-pero..."

 "Bigyan mo siya."

Nilingon ni Holly ang lalaking umupo sa tabing upuan habang sumusuray ang tingin. "Ang gwapo mo n-naman, hehe. At saka s-salamat, i-ito kasing si kuya...lasing na daw a-ako, hehe." 

Hindi naman ito sumagot. 

"Kaso ang s-sungit mo pala. A-alam mo bang a-ayaw kong dini-dedma a-ako? A-ayaw ko no'n, hehe." 

Nasisiguro ni Holly na nakakahiya na ang hitsura niya pero wala siyang pakialam.

Mapakla siyang tumawa. "May bago ng p-pamilya ang P-papa." Humikbi siya. Sobrang sama g kaniyang loob. 

Bakit ba naaalala pa niya 'yon? Hindi ba nakakamanhid ang alak? 

"Magpatuloy ka." 

Natawa siya habang tumutulo ang luha. "Kamamatay lang ni M-mama..." Inubos niya ang natitirang laman ng kaniyang baso, "...n-nakuha niyang mag-asawa agad. Ah, mali pala dahil m-matagal na, hahaha!" 

Natawa na naman siya, bukod sa mga sinasabi niya ay dahil din sa pagku-kuwento niya sa estrangherong lalaking kaharap niya.

"H-hoy ikaw, b-bakit mo ba ako k-kinakausap ha? Hehe."

"Lasing ka na," sabi nito.

Umirap siya. "Ano naman ngayon ha? Sino k-ka ba?" 

Tumayo si Holly ngunit nawalan ng balanse. Mabuti na lamang at may sumalo sa kaniya mula sa likuran.

"Hi, gorgeous." 

Nahihirapan niyang iminulat muli ang  mata para tingnan ang lalaking sumalo sa kaniya. "Ah, hehe," wala sa sariling tawa niya.

"Mag-isa ka lang ba? Ihahatid na kita."

Ngumiti si Holly. Alam pa niya ang ginagawa niya pero hindi na niya mapigilan ang mga ginagawa niyang kilos at mga sinasabi.

"W-walang problema, hahaha!" 

Sobra na ang hilo niya at nasusuka na rin siya kaya ipinikit niya ang mga mata at hinayaan na itong akayin siya.

"She's with me. Ako ang maghahatid sa kaniya." 

Natigilan silang pareho nang kunin nito ang braso niya at hilahin palapit sa katawan nito. Nahihilo na siya at lalo pang nahilo dahil sa ginawa nitong paghila. Siya 'yong lalaking kausap niya kanina sa counter. 

"Sigurado ka ba?" tanong naman ng isa pero hindi na ito nakatanggap ng sagot.

"Halika na." 

Inalalayan siya nito sa paglakad. 

"T-teka lang, hindi kita kilala. Uuwi ako mag-isa, kaya k-ko." Pilit niyang binabawi ang braso pero wala na siyang lakas. Masyado ring mahigpit ang pagkakakapit nito.

"A-ano ba!" 

"Hindi mo rin kilala ang lalaking 'yon pero magpapahatid ka?"

Hinarap ito ni Holly. "Bakit ba? Bumalik ka na do'n. K-kaya k-kong umuwi mag-isa. Ha! Ako pa ba?" 

Binitawan siya nito kaya muntikan na naman siyang matumba. Mabuti na lamang at naagapan siya nitong mahawakan ulit sa braso.

"Ihahatid kita." 

 "Uuwi na a-ako. Salamat na lang." Kinapa niya ang susi sa pouch niya.

"Ihahatid kita," pag-uulit na naman nito.

Tiningnan niyang muli ang lalaki. Sino ba ito?

"Sandali nga, kilala mo ba ako? Bakit feeling ko k-kilala mo na a-ako? Ha?"

Hindi na naman ito sumagot. Walang emosyon at nakatingin lang sa kaniya.

"Ang wirdo mo." Sa wakas ay nakuha na niya ang susi ngunit nabitawan naman niya. "A-ano ba naman 'yan." 

Pinulot ito ng lalaki at ito na rin ang nagbukas ng pinto. Binuksan din nito ang kabilang pinto at inalalayan siyang makapasok.

"Saan mo ako d-dadalhin? Kung kidnap for ransom 'to, ngayon pa lang s-sinasabi ko na sayo, wala kang makukuha sa Papa ko." Naipikit niya ng mariin ang mga mata niya. "Wala na siyang... pakialam sa'kin...*hik."

Wala na yata siyang mailuha pa, purong kalungkutan na lamang ang nararamdaman niya.

"Teka, alam mo ba kung saan ako nakatira?" Tumingin siya sa labas ng bintana kahit nahihilo at tama nga ang nilikuan nito. "H-hoy, stalker kita 'no? Ano bang pangalan mo?" 

Tiningnan niya ang lalaki. Kahit sumusuray ay hindi lumagpas sa paningin niya ang nagsusumigaw nitong matangos na ilong, makinis din ang mukha nito at maputi, mas maputi at makinis pa yata ito sa kaniya. Maayos din ang buhok nito na mayroong bangs, parang 'yong sa mga Koreano.

"Koreano ka ba? Ano bang pangalan mo?"  Sinilip niya ang mukha nito. "Ah, alam ko na. Siguro tatay mo Koreano at ang nanay mo ay Filipino, t-tama  ako 'no? Kaya pala ang gwapo mo, hehe." 

Hindi na naman ito umimik.

"Nakakatakot ka naman.Akala ko ba stalker kita? Dapat masaya ka ngayon kasi... kasi nakausap mo na ako 'di ba?" Humagikhik siya. 

"Lasing ka, matulog ka na." 

"Sagutin mo muna 'yong tanong ko, Koreano ka ba? Hehe." Kumurap-kurap na ang mata niya at bumibigat na rin ang pakiramdam. "S-sagutin mo na kasi."

"Hindi."

Sinilip niyang muli ang mukha nito. "Eh, ano pala? Hapon ka? Intsik? Mukha ka kasing taga-ibang bansa, hehehe." 

Hindi ito sumagot.

 "Ang sungit n-naman ng isang 'to. A-alam mo bang ayaw k-kong dini-dedma?" Humikab siya.

"Sleep."

Ngumuso siya. "Grabe n-naman mag-utos ang isang...to." 

Parang may kung anong humile sa kaniya at ang mga  mata niya at mas bumigat pa lalo at hindi niya magawang labanan dahilan upang unti-unti siyang mapapikit at makatulog.