Novels by Asiana Asia

Naomi"Umalis ka na sa kaniya, Nao," sabi ni Jacob matapos naming mag-order ng pagkain. Nasabi ko na sa kaniya ang dahilan kung bakit napunta ako kay Congressman Quinn. Pero hindi ko sinabi ang mga kababuyang ginawa ng mga ito sa 'kin. Ang tanging sinabi ko lang ay hindi ganoon kaganda ang pagtrato ni sa akin ni Congressman.Malungkot akong ngumiti. "H-Hindi p'wede. Hindi papayag si Nanay.""Bakit ka ba ganiyan?"Napatingin ako sa kaniya dahil sa inis sa kaniyang boses. "Hanggang kailan mo gagawin 'yan?""Ang a-alin?"Nagsalubong ang kilay niya. "Iyan. Iyang kabaitan mo? Naaabuso ka na, Nao. At hindi lang nila, inaabuso mo na rin 'yang sarili mo. Bakit mo ba sila ginagawang mundo?"Nag-iwas ako ng tingin sa kaniya. "Mahal ko sila, Jacob.""Naroon na nga tayo sa mahal mo sila. Pero ikaw, inaalala manlang ba nila ang nararamdaman mo? Kahit hindi mo sabihin sa 'kin, alam kong may maling nangyayari. Hindi iyon kayang itago ng mga mata mo."Agad namasa ang mga mata ko pero pinigilan ko a

NaomiGabi na nang matapos kami sa pagbabalot. Nakapag-dinner na rin kami at nakaalis na ang mga tumulong ay hindi pa bumababa si Congressman simula nang dumating kanina. Siguro ay nagpapahinga pa ito. Mukha kasing pagod na pagod ito kanina. At saka baka kumain na ito sa labas kasama si Andrea."Akyatin mo na ang asawa mo sa k'warto," sabi ni Manang Armen sa akin na katatapos lang maghugas ng mga plato."P'wede ho ba?" tanong ko."Oo naman dahil asawa mo siya," may pagtataka sa boses niyang sagot. Agad ko namang narealize ang sinabi ko. Dapat hindi ko 'yon itinanong."Ah oo naman po. Sige po Manang Armen," pagbawi ko naman. "Pahinga na rin po kayo. Ako na ang bahala rito." Ngumiti lang naman siya sa akin kaya lumabas na ako at umakyat sa taas. Nagdadalawang-isip pa ako kung kakatok o hindi. Baka natutulog siya at maistorbo ko at magalit pa sa akin.Naidikit ko ang tainga ko sa pinto nang may marinig na parang umuungol. Iyong ungol na parang nananaginip. Hindi na ako nagdalawang isip

QuinnHours earlier . . ."Ipaghanda niyo sila ng meryenda, Yaya Armen." Nagsalin ako ng tubig sa baso at uminom."Sige po, Sir."Lumabas na uli ako ng kitchen."Aalis na ba kayo, Sir? Maghapunan po muna kayo.""Sa bahay na lang. Pakisabi na lang kay Papa na umalis na ako.""Sige po."Lumabas na ako ng mansion at pumasok sa kotse pero hindi ko muna iyon pinaandar. Kinuha ko ang nabasag kong cellphone at tinawagan ang number ni Andrea. Kung kanina ay nagri-ring ito, ngayon naman ay out of coverage na.Mabigat akong bumuntong hininga at basta na lang inilagay ang cellphone sa tabing upuan. Pinaandar ko na rin ang kotse at umalis na.Sa condo ako dumiretso. Naligo lang at lumabas na rin. Pupuntahan ko si Andrea sa penthouse. Hindi ko alam kung naroon siya o nasa mansion ng mga ito pero gusto ko pa ring magbakasakali.Pumasok na ako sa loob ng elevator at kunot noong tumingin lang sa espasyo.At nang marating ang pinakataas ay bumukas na ang elevator kaya lumabas na ako at tinungo ang pin

Quinn"What's this?"Nag-iinstruct ako kay Boboy na siyang in-charge sa paggawa ng t-shirt para sa pangampanya nang lumapit sa akin si Mama.Iginalaw niya ang envelope na inaabot sa akin kaya naman napatingin ako roon. At sa paraan pa lang ng pagtingin niya sa akin ay alam ko na kung ano 'yon. Pero paano niya ito nakuha?"I went to your house yesterday and found this. Ipaliwanag mo nga," mataray na aniya.Kinuha ko naman ang envelope at tiningnan ang nasa loob. Hindi nga ako nagkamali. Marriage Contract namin ito ni Naomi."Kinasal ka na pala at hindi mo kami sinabihan ng Papa mo? Hindi mo manlang ako nirespeto bilang ina mo?Napabuntong-hininga ako. "I'm sorry.""At sino ba ang babaeng 'yon ha, Quinn? Napulot mo lang ba 'yon kung saan? Wala manlang yata 'yong magandang background?""Background is not important for me, Ma," sagot ko.Inikutan niya ng mata ang sinabi ko. "Nagkakamali ka do'n. Kung gusto mong maging makapangyarihan pa sa mata ng mga tao, kailangang maganda at mataas ang

NaomiNeon blue light ang bumungad sa amin na k'warto na nirentahan ni Jacob dito sa Karaoke house. Malawak din ito at luwag na luwag kaming tatlo."Wow. Ang ganda rito. Bakit ngayon mo lang sinabi na mayroon palang lugar na ganito rito?" sabi ni Clarissa at agad inatupag ang song book. "Gusto niyo bang uminom?""Oo," sagot ko na ikinalingon ni Clarissa sa akin."Nag-iinom ka na ngayon, Nao? Wow. Goodnews iyan."Ngiti lang ang isinagot ko sa kaniya at umupo na sa pulang sofa."Bibili ako," presinta naman ni Jacob. "Magpapaluto na rin ako para sa lunch.""Sige. Sagot mo naman lahat e," ani Clarissa at pumindot na sa remote. Tumugtog ang isang kanta na paborito naming dalawa."Tara, Nao. Duet tayo!"Tumayo naman ako ulit at dinampot ang isang michrophone at kumanta nga kaming dalawa. Pareho kaming sintunadong dalawa kaya nagtawanan kami nang matapos dahil sa huling lyrics ibinirit namin kahit pumipiyok na."Hahaha!" malakas na tawa ni Clarissa sa michrophone. "Hindi ka pa rin nagbabago,

AndreaNakangisi kong pinanood si Naomi na tumigil sa paggalaw at tuluyang lumubog. "Suit you," asik ko at tumayo na. She deserve it naman. Dapat lang 'yon sa katulad niyang malandi. At saka, pabor lang naman 'yong ginawa ko sa kaniya. Sinubukan niyang magpakamatay 'di ba nga? Iyon nga lang ay hindi natuluyan kaya ngayon ay tinulungan ko na lang siya.Pumasok na ako sa loob at sa hagdan ay nakita ko si Quinn na pababa pa lang."You're here already? Papunta pa lang ako sa pool," aniya.Ngumiti naman ako at sinalubong s'ya. Pinulupot ko ang braso ko sa kaniyang baiwang. "Malamig na. Let's just go back to our room. Isa pa ay madumi ang tubig ng pool.""Madumi? Kapapalit lang ni Christian ng tubig no'n kanina."Pinapihit ko s'ya pabalik. "Can we just go back? Tinatamad na rin naman ako. I just want to cuddle with you instead." Niyuko naman niya ako habang ang mga mata'y parang nagsususpets'ya. Fine. Matalino s'ya. Alam kong malalaman niya ang ginawa ko anytime from now. Tsk. Bakit ba? S

"Oh, hi," Ethan greeted Sunday as he lifted Sydney in his arms. "Hi atche Shanday!" Sydney bubbly said and waved her hand holding a barbie doll. "Let's get inside," said Mrs. Harrison.Sunday shyly looked around the vast interior of the mansion as she walked. A large frame displayed on the wall caught her attention. She stepped closer to have a clear view."That was Mama Eli fifteen years ago." Ethan stood next to her, also looking up at the frame. "I don't know if my eyes are just playing a trick with me."Sunday caught her breathe as her eyes are pinned on the frame. It was as if she is looking at herself. She averted her eyes from the picture. "It was just a coincidence.""But what if it's true?""I don't understand." She turned around."We both know that we are thinking the same one," Ethan added."W-What do you mean?""Come on guys, foods are ready!"They both looked at the Lady smiling to them. Sunday forced a smile."Try this one." Mrs. Harrison put a garlic lobster on her pl

*-*-*-*-*Days and weeks passed. Sunday is still working at the flower shop and at night in the bar, it was just like a cycle, everyday. And Matteo, he tried many times to talk to her but she kept on avoiding him and didn't give him a chance. What for? And David, he's trying to talk to her too. She want closure but David don't. He's still asking for a second chance but she can't give it to him. There is no future in the situation like this. All were messed up.It was Sunday so they are both in their apartment. Shaina wanted to go to the mall with her but she refused. It seems like her body was too heavy and she was too lazy to move."Hey Sun, don't you want to eat?" Shaina asked, foods are now set on the table."I have no appetite," Sunday lazily replied. She's lying on her bed, she is to lazy to even stand up. She just want to sleep."Are you sick?"Sunday put her palm on her forehead to check, it's normal, she's not sick. There are times that she's like this, so there's nothing to w

*-*-*-*-*Sunday was sitting on the couch that morning. She closed her eyes while feeling the soft melody of music coming from the speakers inside the shop. She is relaxing her mind from over thinking. "It is true that look can be deceiving."She slowly opens her eyes when she heard someone talked."Alessandra," she uttered. The woman sat on the single couch in front of her. "I want to be frank, you like Matteo, don't you?"Sunday wasn't ready for that question, she didn't expect it so she just stare at Alessandra for the next seconds."You like him, right?"Sunday didn't release her gaze. "My feelings are not important anymore."Alessandra rose an eyebrow on her. "Yeah, your feelings is not important anymore. Because Matteo, he is destined to be my husband and you, you're just one of those women who he never planned taking responsibility. You are just one of his women he bedded. Pity you, did you expect romance with him?"Sunday averted her gaze but acted like she doesn't care. But

*-*-*-*-*Elizabeth gave the envelope to Mr. Dawson. "I can't read it myself. Can you read it for me?""Sure," Mr. Dawson replied.Out of nervousness, Elizabeth bit his lower lip and averted her gaze."Sunday is from El Nido Palawan, Philippines... 25 years old right now."Her chest began to throb. She had already read it on Sunday's resume but she wanted more information so she paid a private lawyer to invistigate."W-Who are her parents?" She's a fool for asking that question."Well, according to her birth certificate, Gregory Morales and Marita Morales." Elizabeth gaped and look outside the restaurant. Her hands were shaking on her lap while her heart seem to be tearing apart."O-Oh .. p-please tell me more." She wiped her tears with one hand while the other is slowly and shakingly forming into fist. All these time, Sunday is alive? How dare them to tell her fake news that her daughter is dead?"But Marita never treated Sunday like her own daughter. It has been said that Sunday is

"D-Do you like me?" Sunday asked all of a sudden. Matteo was about to kiss her but stopped because of her unexpected question. Sunday felt sad and she regret why she asked him such a question when she knew that was very impossible. She's just hurting herself more. She was about to push Matteo when Matteo kissed her on the lips. It only lasted a few seconds and just stare at her. His beautiful eyes seem to be talking at her soul, and it makes her feel weak.'God, how long will she be like this?'"I hope that answered your question." Matteo then kisses her again. Sunday didn't protest and just responded to his deepening kiss.And then, they make love again. And she hopes she will not regret it anymore.Matteo reaches for her head and places it on his chest. "Sleep."Sunday nodded and then closed her eyes. She moves closer to him and snuggles to his chest. Matteo laughed softly because of what she did.Sunday feels a mixture of emotions. That night when it first happened, that was very

Sunday woke up early the next day. She was already dressed at six in the morning. She looked in the mirror again to see if everything is okay. She smiled but later faded when she realized what she was doing. She leaned back to her chair then sighed. Why in this world she is doing this?She took a tissue and wipe her red lipstick and just put a rosy one. She tied her hair up just like usual."It's still early."Sunday turned to Shaina who was now sitting on her bed with only an eye open and a messed hair. "I'll send money to the Philippines," she said, half true. She woke up early to fix herself. It took her two hours to finish but end up realizing that she was like a fool for doing so. "I'm going, just see you later.""Okay, take care."After she left, she immediately took a taxi to get to the shop immediately. And when she arrived she couldn't help but look her reflection in the mirror. Does she look okay? But when she realized why she is doing this, she feel upset to herself. Why

❤️-❤️-❤️-❤️-❤️Nagising si Sunday na katabi si Matteo. Napasiksik tuloy s'ya sa lalaki na ikinatawa naman nito."Good afternoon babe," anas nito at hinalikan s'ya sa noo. It's already noon?"Kanina ka pa?""Yeah, an hour before you wake up.""Pinanood mo akong natulog?" nakapikit pa rin niyang tanong at mas iniyakap ang mga braso dito."Yeah."Mahina niyang kinurot ang parteng tiyan nito. "Bakit mo naman ginawa 'yon?""Just can't help to watch your beautiful face."Tiningala niya si Matteo. "Bolero ka talaga." Bumangon s'ya paupo, si Matteo naman ay nanatiling nakahiga at nakatingin sa kaniya, hindi, nakatitig sa kaniya."What?" natatawang tanong ni Sunday. May iba sa mga tingin nito. "May gusto ka bang sabihin?"Hindi ito sumagot, imbis ay kinuha nito ang kamay niya kaya't napatingin din s'ya doon. Agad s'yang natigilan nang makitang mayroon s'yang singsing doon."W-What is this?" nauutal niyang tanong at hindi malaman kung ngingiti ba o

Lahat ay nakaayos, pati ang mga pagkain na sinadya niyang lutuin, lahat ay pagkaing pinoy na madalas noong kainin ni Matteo noong nasa Pilipinas sila. Sa gitna ay isang cake na s'ya rin ang nag-bake. Napatingin si Sunday kay Franscesca, sumenyas ito na dumating na si Matteo. Nginitian naman niya ang dalaga bago ito bumalik sa loob.Nagsimulang kumabog ang dibdib niya at nakagat din ang ibabang labi. Sa tanang buhay niya ay ngayon lang niya ito ginawa.Napangiti s'ya nang marinig ang boses ni Emma at ni Matteo, pinapapunta ito sa kinaroroonan niya. S'ya naman ay gano'n na lang ang kaba, abot-abot na.Nang makitang gumalaw ang pinto ay napaayos s'ya ng upo.Heto na...Mas napangiti s'ya nang makita si Matteo. Natigilan ito at mukhang hindi inasahan ang nakikita."Hi," sambit niya at mas binigyan pa ito ng mas matamis na ngiti, nag-aanyaya na lumapit. Ngunit si Matteo ay naestatwa doon, bahagya pang napanganga. Nakaka

❤-️❤-️❤️-❤️-❤️Nang magtanghali ay nagdesisyon si Sunday na pumunta sa kompanya at hatiran ng tanghalian si Matteo, ipinagluto niya ito. Katulad ng sinabi niya kahapon, pupuntahan niya ito dito at sabay silang magtatanghalian.Hindi s'ya namalayan ni Matteo na pumasok sa opisina nito. May kausap ito sa laptop at kuntodo ang mga ngiti nito, ngiting puno ng pagmamahal. Sino naman kaya 'yon.Tumikhim si Sunday dahilan para mapatingin sa kaniya si Matteo, mabilis itong ngumiti sa kaniya pagkatapos ay mabilis ding ibinalik ang tingin sa laptop. Maya-maya'y isinarado na nito 'yon."Hi," gwapo nitong bati sa kaniya. Tumayo ito at niyakap s'ya mula sa likuran at inamoy ang buhok niya pababa sa leeg. "Smell so good..."Tinapik naman ni Sunday ang braso nito. "H'wag ka nga, kumain na tayo.""Yeah," kinagat nito ng mahina ang tainga niya dahilan para mangilabot s'ya at makaramdam ng kakaibang sensasyon. "I'm eating."Natatawa

Nagmulat si Sunday at agad na bumungad sa kaniya ang hubad na dibdib ni Matteo. Tiningala niya ang lalaki at himbing pa rin itong natutulog. Napangiti s'ya, hindi s'ya nagsisisi na ginawa niya 'yon, at iyong nangyari kahapon. Lihim na nagpasalamat si Sunday sa bakla, kailangan niya itong pasalamatan.Kumilos s'ya at umupo habang hawak ang kumot sa kaniyang dibdib para takpan ang hubad na katawan.Mukhang himbing na himbing pa si Matteo kaya't bumangon na s'ya. Sunday stood up naked and put her night dress on. At pagkatapos ay binalingan niya ulit si Matteo."Oh," bulalas niya. Nakatingin na pala ito sa kaniya. Agad s'yang pinamulahan ng pisngi. "Pinapanood mo ba ako?"Ngumisi ito. "What? What's wrong? Nakita ko na naman iyan lahat."Kunwaring napairap si Sunday."Good morning babe." Tumayo si Matteo na ikinalaki ng mga mata niya."H-Hey... atleast cover yourself."Prente lang itong naglakad palapit sa kaniya habang nanunu

Nang dahil sa ginawa nitong 'yon ay agad sumiklab ang init sa kaniyang katawan. At tila ay hindi na niya maramdaman ang malamig na tubig na nagmumula sa shower.Napasinghap s'ya nang bumaba ang strap ng kaniyang damit sa kaniyang kalahating braso."I don't like it," anas nito habang pinapasadahan ng kamay ay kaniyang hubad na likod.Napapikit s'ya. Parang biglang nanghina ang kaniyang buong sistema.Maya-maya'y tumigil ito sa ginagawa. "Clean yourself, Sunny. I don't like making love when someone touched this skin before me."Natigagal s'ya sa sinabi ng lalaki at hindi makakilos para lingunin ito.At nang maramdamang lumabas na ito ay naitukod na lang niya ang braso sa dingding upang kumuha doon ng suporta. Masyado s'yang pinanghina nito at kakailanganin niya iyon.Ilang minuto pa ang lumipas bago s'ya mahimasmasan at makuhang linisin ang sarili.Kinuha niya ang bathrobe nito at isinuot iyon nang matapos sa paglilig

Lumabas na si Sunday matapos ang kalahating oras. Wala ang secretary ni Matteo doon kaya naman mag-isa s'yang pumasok sa elevator. Tumigil iyon nang nasa 4th na s'ya."Grazie a Dio, sei qui," saad ng beki na pumasok. "Dove stai andando?"Itinuro ni Sunday ang sarili. "Excuse me, Am I the one you are talking to?"Inirapan s'ya ng bakla. "Yes, fino a quando non ho capito?""Ahh, I'm sorry but I don't understand you.""So che non ti piace, abbiamo davvero solo bisogno di un modello femminile in questo momento."Naiilang s'yang ngumiti. Hindi niya maintindihan ang sinasabi nito. "I'm sorry but I can't understand Italian.""Are you kidding me?""H-Huh?"Kinapitan s'ya nito sa braso at hinila palabas ng elevator."T-Teka, wait.""It will only take minutes.""W-What are you talking about?"Hindi na ito umimik habang hila-hila pa rin s'ya nito. Hindi niya alam ang nangyayari. Ano bang sinasabi n

✖-✖-✖-✖ Gabi na'y lumalangoy pa rin si Holly sa pool. Hindi s'ya makatulog. Hindi mawala sa isip niya ang sinabi ni Liza kanina. Paano nito nasabi 'yon? May alam kaya ito tungkol sa kaniya? Nang mapagod ay umahon s'ya at sinuot ang roba. Umupo s'ya sa upuan na nandoon at binuksan ang isang canned beer. Kanina ay sinubukan niyang tanungin ang Papa niya tungkol doon pero katulad ng dati'y wala s'yang nakuhang sagot. Malamlam ang mga mata niyang nakatingin sa tubig habang ang kamay ay pinaglalaruan ang lata ng beer nang maramdaman niyang may umupo sa katabing upuan. "Malamig na, why aren't you getting inside?" tanong ni Justine at saka nagbukas ng beer. "I'm sorry about Liza's attitude earlier." Napabuntong-hininga naman s'ya at saka ito tiningnan. "Ilang beses ko bang sasabihin sa'yo na h'wag kang hihingi ng pasensya para sa kapatid mo." "Kahit ako, hindi ko alam kung bakit niya sinasabi ang ganoong walang katotoha

60 years ago..."A-Ayokong umalis... p-please... dito lang ako... pinatay nila ang mama at papa ko..." iyak ng batang si Marlon. Narinig kasi ng batang lalaki ang usapan ng mga ito na ilalabas na ito mula sa lugar na iyon."Hindi maaari. Kailangan mo ng umuwi. Hindi ka ligtas sa lugar na ito," ani Dexter."Ayaw ko, p-papatayin din nila ako..."Nagkatinginan ang tatlo."Mas nakakatakot sa lugar na ito," ani Alexandre."Ako ang maghahatid sa'yo. Huwag ka ng umiyak," si Joaquin.Mas lalo lang umiyak ang bata. "Ayaw ko! Dito lang ako! Gawin niyo rin akong katulad niyo! Ayaw kong umuwi!"Nagkatinginan na naman ang tatlo."Bakit? Ano ba kami?"Agad na nagtago ang bata sa likod ni Dexter at natatakot na tiningnan si Alexandre.Natawa naman si Alexandre. "H'wag kang matakot sa'kin. Gusto ko lang malaman kung bakit nasabi mo iyon." At saka ito ngumiti pero ang bata'y mas lalo pang nagtago.Kinapit

Nang makapagpaalam sa isa't isa'y pinauna ni Holly na umalis ang mga kasama. Sinadya niya talaga 'yon para kausapin si Jin."Alam mo ba na ako ang ipagkakasundo sa'yo?" tanong niya sa binata na katabi lamang niya. Katulad niya'y pinauna rin nito ang mga magulang.Hinarap niya ito. Ito naman ay parang nag-aalinlangan na sumagot. Hindi naman niya ito sinisisi dahil katulad niya ay wala rin itong magagawa pwera na lamang kung tumanggi ito. Hindi naman sa naga-aasume pero hindi lingid sa kaniya ang ibig sabihin ng ikinikilos nito pero para sa kaniya ay kaibigan lang ang tingin niya dito."Y-Yes," sagot nito. "I'm sorry."Napabuntong-hininga naman s'ya. "Don't say sorry. Gusto ko lang naman malaman ang sagot sa itinanong ko. By the way, thank you." Siguro nga ay s'ya dapat ang magpasalamat dahil pumayag ang binata. "But I want to be honest Jin, pumayag lamang ako sa kagustuhan ng Papa ko dahil sa kalusugan niya." She doesn't want to give him false hope.

60 years ago...Suot ang isang pangkarinawang kasuotan , tumakbo si Dexter sa loob ng kakahuyan at tinahak ang isang makipot na duluhan at pagkalabas doon ay isang malawak na kaparangan na tinatabunan ng lilim ng mga nagkakapalang mga dahon ng mga puno. Limang-daang taon na s'yang namumuhay pero sa hitsura niya'y para lamang s'yang nasa bente-singko. Matikas ang pangangatawan. Hindi rin nakakatakot ang kaniyang aura, hindi katulad ng mga sumunod na henerasyon. At kahit na bampira ay mayroon s'yang malambot na puso.Siya ang Alpha- ang kauna-unahang bampira na nabuhay sa mundo at ang pinagmulan ng iba pang mga bampira. Ngunit wala pang nakakakita sa tunay niyang hitsura.Sa tuwing umaalis s'ya mula sa tahanan ay nagsusuot s'ya ng damit kagaya lang ng mga nasa mababang antas ng kanilang lipunan.Maya-maya pa ay dumating si Alexandre, ang isa sa pinakamalapit niyang kaibigan. Sumunod si Joaquin na dumating, ito ang ginawa niyang mensahero ng kanilang a

Ilang minuto ang lumipas nang bumitaw na rin si Khalil. Hinaplos niya ang pisngi ni Holly habang mataman itong tinitingnan sa mga mata. Napatitig naman si Holly sa lalaki. Gusto niya ng sagot. "Gusto mo rin ba ako?" tanong niya. Pero sa halip ay nag-iwas ito ng tingin. "Ihahatid na kita." Napatango s'ya ng tipid. Ano pala ang ibig sabihin ng halik na 'yon? "Kung gano'n, bakit mo ako hinalikan?" Hinawakan niya si Khalil sa braso at saka ito pinaharap sa kaniya. Sinalubong niya ang malungkot nitong mga mata. "I'm sorry," sabi lang nito at saka tumayo. "It's late. Kailangan mo ng umuwi." Malamya s'yang tumayo at sumakay na rin. At habang nasa byahe ay walang umiimik. Hanggang sa makarating ay tahimik pa rin silang dalawa. Umasa s'yang sasabihin nito na gusto rin s'ya nito at 'yon ang ibig sabihin ng halik na 'yon. "T-Thank you," sabi ni Holly. "Huwag kang magpasalamat." Kinapitan ulit niya ito na

Hindi pa man nasisimulan ni Holly ang pagkain niya para sa umagahan ay biglang sumugod si manang Celesta sa kaniya at sinabing tumatawag si Locel. Hindi niya sana ito kukunin pero nabasa niya ang reaksyon sa mukha ng matanda at mukhang importante ang tawag. "Holly," bungad ni Locel. "Kailangan mo ng umuwi." Napataas ang kilay ni Holly. "Why?" walang gana niyang tanong. "Ang Papa mo, dinala sa hospital." Doon natigilan si Holly. "B-Bakit, anong nangyari sa kaniya?" "Hindi naman ito urgent pero if you still care, umuwi ka dito, 'yon ay kung gusto mo pang umuwi at malaman kung ano ang nangyari sa kaniya." Biglang nag-iba ang tono ng pananalita ni Locel. Matapos ang tawag ay hindi na s'ya magkandaugagang umakyat sa kwarto para kunin ang susi ng kotse. "Kailangan ko na hong umuwi manang Celesta." "Oh, s-sige... basta ay mag-iingat ka." Sumakay na agad s'ya sa kotse pagkalabas at saka 'yon pinaandar. Abot-abot ang kaba ni