CHAPTER 3: GRASS

Bukod noong araw na hinabol ko 'yung biik, ngayon lang ulit ako nakalabas ng bahay. I think, the sky above really appreciate my happiness today. I think, the sound of the animals associate their welcome ceremony for me, that I am out of the house, that I am going to school.

For the first time.

 I think the wind is as fresh as I am. I think the farmers were excited as I am.

It is a new day. It is a new life.

And maybe a new trouble.

Malalim ang iniisip ko habang naglalakad ako sa isang gubat. "Dalaga na ulit ako," saad ko sa aking sarili. Sino ba namang tao ang hindi gustong maging bata ulit? Mas kuminis ulit ang balat ko na parang isang ahas na nagbago ng balat. Mas kumurba ang katawan ko na parang isang bote. Pero, kaya ko bang magpanggap bilang isang dalaga?

For what? 

Bakit niya ako ginawang dise-otso anyos sa halip na bente-tres? At saka, bakit sila magkakilala ni Padre? Anong laman ng librong binigay ni Dr. Connor? Anong ibig sabihin ni padre na pag-aaralin niya lang ako at ayaw niya akong pasalihin? 

Maharlika Spelling TwistBee.

Curious ako.

If there were walls, I want to rise on the balls of their feet to gain height and get a better look. 

What's going on there?

Curiosisty doesn't kill me. I kill curiosity.  

It looks like my gray school uniform is knotted because of the winding roads leading to the school. It's like a maze. It is a maze. The maze was glorious in the sunshine, only weeks ago grasslings could have stepped over the walls but now the maze towered over even the tallest of them.

As always, farmers are gathered on the day before the harvest, a feast laid at the center by that year's maze designer.  Mother Ceres, Goddess of Agriculture.

Meron kaming tinatawag na Cerealia which was celebrated on April 19. Another special time for Ceres was Ambarvalia, a Roman agricultural fertility rite held at the end of May. She is portrayed holding a scepter or farming tool in one hand and a basket of flowers, fruits, or grain in the other.

Grain.

Tumigil ako kasi may nakita akong pinto. Like most books about magic doors begin with the journey through the door. A long, tangled aftermath that follows the battle.

I've read some god-like strangers who had slid into another or parallel world and crushed it beneath their boot heels; imagine the native citizens had one day risen up to slaughter their oppressors in turn; imagine five juveniles surviving during World War II, navigating the scars where two worlds collided.

It could be a terrible and dreary reality. 

Nung iniangat ko ang tingin, may nakita akongsulat sa karatula written in an auspicious styles o typography with graphical vintage elements.

"Soar Higher, Shine Brighter Grasslings." Basa ko. 

That’s was the thing written overhead. I was about to enter but the door was closed. Lumapit ako sa pinto at kumatok ako.

"Hey there, Please say the Grass mantra before entering." Nagulat ako sa nagsalita.

He must be the guard who was secretly trained like those Manjie Armies. Medyo matanda na. He must have a protective suit. 

I processed my mind before saying the mantra and said,

"We are Maharlikas, we belong to Grass, we are not a trash, give freedom to us. "

After I said that there was suddenly a laser-beam-like line that passed all over my body. I thought we already had a high-technology device here in District G. But as I followed its source, It was just a light casted and reflected from the sun to the mirror.

Laser beam. When can I hold a laser beam? We're not allowed to hold and create any electronics.

"Good morning, bukas na ang pinto. Thank you, enjoy," He greeted me as if he's opening a clandesstine portal. Nagsalute ito at nag-bow.

"Wait, that's a minor offense," bulong ko, "Don't salute me, it's forbidden. We only salute the Manjies and Hugo and all their useless officials."

 "Shh, alam ko ang kinalalagyan ng mga camera. 'Di nila tayo makikita rito." He stopped and talked again, "I salute you for being here. Alam kong bago ka. I wonder where have you been? You must be hiding something."

"How beautiful to remain a mystery in a world of people who have noting left to hide. Somebody is always hiding something. Anybody can hide anything."

"You only need to hide if you're doing something you shouldn't." Parang sinususpetyahan niya ako sa pag tingin niya sa 'kin mula ulo hanggang paa.

"Remember that there are things that can not be long hidden; Ang araw, buwan, at katotohanan," he reminded me.

"You are seeing the truth. I am the truth. That is the tuest truth," I convinced him, at tinuro ko ang akimg sarili

Now I just noticed his white mustache. He looks like he is from the character of Ibong Adarna during the Spanish era. This amazing folklore is about love, sacrifice and fantasy.

I love to sacrifice my fantasy.

But this isn't fantasy, this is dystopia.

Dumaan ako sa isang tunnel na punong-puno ng mga bulaklak at halamang nakasabit and I ended up looking at this beautiful paradise. The only school of Grass. A jaw dropping view of the school. Ganito ba talaga ang porma ng school? Ibang-iba ito sa mga eskwelahang nakikita ko sa mga libro. Napalilibutan ng malapad na field ng Grains, ng maraming mga halaman, ng mga bundok.

Mayroon kaya ang Mahar ng kagaya ng lugar na ito? No! Sa pagkakaalam ko ang Mahar ay lungga ng mga masasamang namumuno.

Maraming mga buildings doon where the whole Embassy lived, in Mahar, the capital of Maharlika. Maraming mga high-tech na mga bagay ro'n, guns, choppers, robots, digi-texts at iba pa. Maingay, unlike my District.

Our District. 

I wonder if mayroon pang mas gaganda pa nito. Of course, the other districts. They have their school, too, more beautiful than Grass. But, I am contented. Peaceful. That is District G! Our industry is Grain. It's all that matters here.

Bago ko pa man higpitan ang paghawak ko sa bag ko upang magpatuloy ay may bumangga sa 'kin. Galing din siya sa tunnel.

Pero hindi siya nag-iisa, maraming sumunod na lumabas. Pareho kami ng uniform. Of course, dito rin sila mag-aaral. Di pa nga sila nakapasok sa paaralan, ang dumi na nila, ang dungis, ang baho ng amoy. Amoy ng mga taga-Grass. Sanay na ako niyan. Siguro kung hindi lang ako palaging nakakulong sa bahay, siguradong sa putikan ang bagsak ko. Mabaho rin sana ako katulad nila.

Madumi sa panlabas pero hindi sa panloob.

Grass!

"Tara paunahan tayo sa main gate ng school." 

"Sige! Ang mahuhuli ay pakakainin ng dahon," saad ng babae habang masaya ang mukha. Aliw na aliw ito

Look how simple their life is. Lima silang nag-unahan pero ako, lakad-pagong lang.

"Tara, tayo naman." May nagsalita sa gilid ko at tingin ko ay ako ang kinakausap ng lalaking ito. May katangkaran siya. Maayos ang pagkasuklay ng kaniyang buhok, malinis ang damit at parang mainam siyang naglakad patungo rito.

"A...anong tayo naman?" gulat na gulat kong wika. E, bigla na lamang siyang sumulpot.

"Kung sila paunahan, tayo pabagalan naman hanggang sa 'di tayo makapasok. Ano game ka?" Nakamask siya. Parang may ubo siya or something. 'Di ko tuloy makita ang buong mukha niya. Pero, his eyes look like he wants to make friend with me. Muntik na nga niya akong akbayan buti na lang nakaiwas ako. Sino ba ‘to?

"Eh pa'no kung mauna ako, dahil gusto ko nang pumasok? Anong consequence?" tanong ko.

"Ibibigay ko sa 'yo puso ko. I mean, lalagyan ko ng puso ng saging ang bag mo. Dahil ang bigat na ng bag ko, ibebenta ko kasi ito sa school, pwede bang ikaw magbenta nito or kahit isang puso ng saging lang? Kailangan ko kasi ng pera at saka hindi kaya ng katawan ko magbuhat ng marami. May lagnat ako," pagmamakaawa ng lalaki. MAgbebenta? Bawal magbenta o bumili ng kahit bagay rito sa aming disricts. Bakit siya magbebenta? Ipapahamak ba niya ang kaniyang sarili?

Pero, wow! Bibigyan niya ako ng trabaho? Pero dahil naawa ako ay kinuha ko na lang 'yung isa.

“Isa lang ha. Kasi mag-aaral ako rito, hindi magbebenta,” I murmured.

Nung nasa kamay ko na iyon ay nauna na siyang tumakbo sa loob ng paaralan. "Hoy, sa'n ka pupunta? Akala ko ba pabagalan tayo? Kapag ako walang balato, totoong puso mo talaga kukunin ko't isasabit ko sa puno ng saging. Akala mo ha!" sigaw ko mula rito, inis na inis.

Siya dapat 'yung may consequence, hindi ako. Nakakainis! Umagang umaga.

Nakatingin lang ako sa hawak kong isang puso ng saging. ‘Di bale na nga. Ibebenta ko 'to sa halagang bente singko at sitenta sentimos. Inilagay ko na lang ito sa loob ng aking bag at pumasok sa main gate ng Grass University.

Bago paman ako makalagpas ay napatigil ako, bumalik ako sa main gate.

Parang may mali.

Ah, hayun! Isang sign board na nakasabit sa gate.

Gusto kong kunin kaso napakataas so kumuha ako ng bato na malaki na pwede kong pagpatungan.

“Aray!” Napasigaw ako nang wala sa oras at nadumihan ang aking uniform. Hindi 'to maaari!

In-expect ko 'to. Natumba ako pero at least nakuha ko 'yung signboard.

Wellcome To Grass University

'Yan ang nasa signboard. Ang masaklap, double 'L' 'yung inilagay sa welcome.

Kumuha ako ng pen sa bag ko. Kung buburahin ko 'yung isang letter 'L', magiging madumi ang signboard so ang ginawa ko, gamit ang dalawang 'l' ay ginuhitan ko ito upang maging bahay ang itsura. Nagsilbing haligi 'yung dalawang maliit na titik L, gumuhit ako ng horizontal line sa ibaba nito upang makonekta at nilagyan ko ng parang roof sa itaas. Mukha na siyang isang L na parang bahay. Yes, a house. It means this school is our second home.

Oh my grass, nice one, Synecdoche.

Pumunta na ako sa loob. I am now stepping on this terrazzo tile. Napabuntong hininga na lamang ako. Naglalakad ako sa hallway at tiningnan ko ang bawat pintuan na nadadaan ko. Totoo na ba ‘to? Nasa school na ba ako?

Mukhang ito na 'yung room na sinabi ni Padre.

"Huwag magtitiwala kundi ika'y walang kawala." Naalala ko ang bilin sa akin ni Padre.

Pumasok na ako sa classroom at bumungad sa akin ang mga nagkukumpulang mga estudyante.

"Patingin!"

"Damot naman nito."

"Ang cool naman niyan."

"Saan mo nakuha 'yan?"

"Anong tawag niyan?"

"Well, my fellow grasslings," Now, the people are listening to that bespectacled man. They are curious about that thing. I know I have seen it before, in the book, "this is what you call a digital hologram. Isang bagay na hindi niyo makikita rito sa loob ng Grass. Shh, wag kayong maingay. Gusto niyo bang makita kung paano ito gamitin?" 

"Oo!" sigaw ng lahat.

Teka...parang...No, hindi, lagot! Lumalabag sila sa batas. Agad akong tumakbo, inagaw iyon at itinapon.

"What the hell, Sino ka?! Anong ginawa mo?" Napasigaw at nagalit 'yung lalaki. 'Yung kilay niya nagsasalubong na at parang namumula na siya sa galit. I know masama itong ginawa ko pero mas masama 'yung ginagawa nila.

Tiningnan ko sila isa-isa. 'Yung iba nagsibalikan sa upuan, 'yung iba umatras, at 'yung iba, parang iba ang tingin sa 'kin.

"Sorry for bothering you but you need to listen! You are disobeying one of the rules. May I remind you that we, the Grass people, are not allowed to use any electronic devices. The Manjies, they will shoot you, us, each of us. The Embassy will punish us if they caught us. Don't you know it or you forgot it? Thank me for reminding you about this," pagmamatigas ko. Kapapasok ko lang pero ganito na ako, aba’y dapat lang. They are not responsible. I can't help but stop them.

"Woah, pero wala sila rito! At ano bang pakealam mo, ha? And who the hell are you? You are just a little grassgirl!" Kung alam mo lang na 23 na ako. Mag ate ka sa 'kin, Mag ate ka! Walang modo. ‘Di pa rin talaga mawala sa isipan ko na naging dise-otso anyos ako kasi kung hindi, sasabihan ko 'to na huwag siyang sasagot-sagot sa mas nakatatanda sa kan'ya. Tingnan lang natin.

"Anong tawag niyan para sa 'yo? A toy on the wall?," I pointed the surveillance camera, "O, May masasabi ka pa? The Manjies will take their way up here anytime," pangangatwiran ko sabay turo sa pagmumukha nila. Sorry, pero I need to do this. Para to sa kaligtasan nating mga taga Grass. Ate is here, you are all under my control.

"W*...wala na. Kunin niyo 'yung hologram. Balutin niyo ng panyo, itago niyo, dali. Sa inyo na ‘yan kung gusto niyo," nauutal siya habang nagsasalita at saka ang kamay ay nanginginig. W*lang may gustong itago ang hologram. Umabot na sa puntong pinagpasa-pasa nila iyon kung sino ang magtatago. And suddenly, it ended up on my hand.

"Uy ate, ikaw na lang magtago nito kasi natatakot kami. Expert ka naman." Loko 'tong babaeng ito. Anong expert sinasabi niya? Kakasabi ko lang na bawal, ipapahamak niya ako? So ibinalik ko sa kan'ya 'yung hologram.

"Okay class, umupo na kayo nang maayos dahil may importante akong sasabihin sa inyo. Faster grasslings, faster!" Nataranta ang lahat dahil sa babaeng nakatayyo. I know her name is Miss. Oomf. 'Yan 'yung babaeng pinakita sa akin sa picture ni padre na magiging teacher ko.

Huminga muna siya nang malalim bago nagsalita, "Today is your first day of the class but before we will start our class, maghanda na kayo because the Embassy is here," Biglang nanlaki ang mga mata nila, namin pala kasi ako din, "including their armed force." Mas lalong nanlaki ang mga mata namin at tumingin sa isa't isa. The bespectacled man looks like he is looking forward of what will be happening today.

Armed force?

Manjies.

I hope they didn't catch us or else…