CHAPTER 6: ACCOMPANY

Ulap is here!

Hindi ko alam kung anong pumasok sa isip niya at pumunta siya rito. Paano niya nalaman ang bahay namin? I didn't tell her our house and actually, her entrance was quite horiffic. Tumayo ang ang balahibo ko. Akala ko aswang siya o magnanakaw o mamamatay-tao. Malay ko ba? Basta-basta na lang siyang pumapasok nang walang pasabi. 

"Anong ginagawa mo rito?" tanong ko pero bigla niya akong hinawakan sa balikat. May dala siyang sumbrero at panyo. Medyo mahigpit ang pagkakahawak niya rito at ang mga tubig sa kamay ay tumutulo sa balat ko. 

"Synecdoche, tulungan mo ako. Kay mama itong panyo at kay papa itong sumbrero. Tulungan mo ako, sige na. Nawawala ang mga magulang ko!" Bigla siyang humagulgol at niyakap ako nang mahigpit. Ramdam ko ang kalungkutan niya. Wala na, basa na rin ang suot ko.

Mukhang may mas malungkot pa pala sa akin ngayong gabi. May ibang tao pa pala na mas mabigat ang dinaramdam, na parang ang tandang padadamdam ay naging isang tuldok na biglang lumamlam. 

I believe that sad people are dreamers. 

"Ha? Paano sila nawala? Anong nangyari?" tanong ko habang tinatapik ko ang likod niya. Pinapatahan ko siya nang maigi.

"Ewan ko ba, pagdating ko sa bahay kaninang uwian ay 'di ko sila mahanap. Kahit sa kasuluk-sulukan ng aming bahay, walang kahit anino nila. At saka, Bago magtakip silim ay nasa bahay na sila parati galing sa pagtatanim sa kapatagan pero wala sila pagdating ko kanina. Nagtanong-tanong na din ako sa mga kapit-bahay at sabi nila may pupuntahan daw sila sa hilagang bahagi ng Grass, at hindi ko alam ang papunta roon dahil maraming pasikot-sikot. Kahit umuulan nang malakas ay pumunta ako rito para humingi ng tulong at alam kong matutulungan mo ako," pagkukwento niya.

I can feel her disappointment. Mahirap kapag 'di nakilala o nakita man lang ang mga magulang pero tingin ko, mas mahirap 'yong kasama mo sila palagi pero sa isang kisap-mata ay bigla na lamang nawala. Kawawa naman siya. Giniginaw na talaga siya, o kya binigyan ko siya ng twalya at agad naman niya itong kinuha at nagpunas.

Alam ko na kung paano ko siya matutulungan.

The Hologram.

 Kinuha ko ang hologram at pinindot iyon. The map of Maharlika emerged again and fortunately, I can access the map of Grass!

Since nagtatampo ako kay Padre, I want to make myself busy para kahit papaano ay mawala ang pagtatampo ko sa kaniya.

Kumuha ako ng lampara at payong na gawa sa anahaw and then I looked straightly into her eyes. "Sasamahan kita sa paghahanap Ulap," I said wanting her to calm down even a bit.

"Hala, buti't kinuha ko 'yan at nilagay sa bag mo. Tamang-tama magagamit natin iyan," sabi niya na sabay pasimpleng tumawa na agad kong ikinakunot ng noo.

"Sana sinabi mo agad na nilagay mo iyon sa bag ko para 'di na ako magtaka. Alam mo bang hinabol ako ng mga Manjies? Syempre hindi. Thank you ha!" sarcastic kong sabi.

"Totoo? Hinabol ka nila? Naku, patawarin mo ako Synecdoche, hindi ko alam ang gagawin ko so inilagay ko na lang sa bag mo. At least ngayon, may pakinabang," pangangatwiran niya. Oo nga naman pero muntik na akong mapahamak. Muntik na akong mabalian ng buto.

We dare to jump out of the terrace. We don't care if there is this massive rainfall. Lightning is flashing, thunder is roaring, I want to help her, still. 

Nadaanan namin ang mga bahay ng mga taga-Grass na gawa sa nipa. All doors and windows are closed, as close as their family. All Grass people are inside, inside where they can rest, rest from being powerless and hopeless. I know some are tired, tired of their life's fate. I know others are sleeping, sleeping to experience something new in their dreams, something that they have not experienced or worst, cannot do here in Grass.

The street is so dim, thanks to the lamp that I am holding on my left hand and the Hologram on the other hand. Si Ulap ang humawak ng anahaw na payong. Malakas ang pwersa ng hangin na parang pumipigil sa 'min na magpatuloy. Buhok nami'y sumasayaw na parang gustong kumawala. Kaya kumaripas kami ng takbo tapos lakad, at muntik na akong matumba dahil sa lubak-lubak na daan.

Tiningnan ko si Ulap habang naglalakad kami. Nag-aalala talaga siya para sa mga magulang niya. Kahit kanina ko pa lang siya nakilala ay alam ko namang mabuting tao si Ulap base sa kaniyang itsura at personalidad. Iyong babaeng Ulap na masayahin kaninang umaga ay naging babaeng namomroblema ngayon. At least may kasama siya ngayon at iyon ang pinakaimportante. Ang dapat na lang gawin ay hanapin ang kaniyang mga magulang na nawawala.

I focused myself on the Hologram. "Malayo-layo pa tayo Ulap." I know nadismaya siya pero that doesn't make her stop on finding her parents. 

We are heading up to the mountain. Ang dilim, madulas na ang daanan, feeling ko may paparating sa aming mga malalaking bato o kaya magkaroon ng landslide. Baka may ahas na bigla na lang tutuklaw sa mga binti naming nanginginig na.

Pero ang tanong, bakit kaya papunta rito sa hilaga ang mga magulang niya?

"May ideya ka ba kung bakit sila papunta rito sa hilaga, Ulap?" tanong ko sa kaniya at ilang segundo muna siyang nag-isip bago nagsalita.

"Wala akong ideya, Synec. Wala akong maisip na ideya." Pagkatapos ng sagot niya ay nagsimula na kaming sumigaw. Malayo-layo na kami sa baba, todo hawi kami sa mga dahon na sumasagabal sa daan.

"Mama, papa. Nasa'n kayo? Ako 'to si Ulap anak niyo. Umuwi na kayo!" Sigaw niya nang pagkalakas-lakas na para bang mapapaos na ang boses. Eh, sure akong hinding hindi kami maririnig dahil parang sumisigaw rin ang ulan sa tumutulo sa kalupaan.

"Mama, papa. Nasa'n kayo? Siya 'to si Ulap, anak niyo. Umuwi na raw kayo!" sabat ko naman. Sigaw lang kami ng sigaw and then I realized something. "Teka nga Ulap, Ano ba ang pangalan ng mga magulang mo?" tanong ko sabay iniiwag sa ibang direksyon ang lampara. Ang apoy sa loob ay para na ring natatakot.

"Sunny ang pangalan ng mama ko at Mundo naman ang pangalan ng papa ko." Now I know their name. Sana makita na namin siya kasi nag-aalala na ang anak nila.

Napalilibutan kami ng mga malalaking kahoy. Malakas pa rin ang bugso ulan na dulot ng aming amihan kaya baka hindi narinig ang aming sigaw. Sumigaw ulit kami nang sumigaw habang nakatingin pa rin ako sa hologram. Hinawi pa rin namin ng hinawi ang mga dahon. Palayo na rin ng palayo ang aming natahak.

Ang putik na ng dinadaanan namin at hindi mapigilang mabasa kami sa lakas ng ulan. Parang wala nang silbi ang anahaw na payong at 'yong ilaw sa lampara na dala ko ay unti-unti nang nawawalan ng gas. Nakalimutan kong magdala ng extra, eh. Nasa labas kasi iyon ng kwarto, sa may altar ni Padre.

Bawat kislap ng kidlat ay siyang nagsisilbing ilaw namin. Bawat pagtigil ng tunog ng kulog ay siyang pagsigaw namin nang malakas. Bawat patak ng ulan ay siyang naging dahilan upang kami ay magmadali. Bawat paglalakad at pagmamadali ay may katapat na segundo, minuto at oras. Lumalalim na ang gabi. Lumalalim na din ang posibilidad na makita namin sila.

We are not finished. As long as we keep going, we can find them, not now but later...or soon. May tiwala kami sa isa't isa.

Mayamaya ay biglang tumindig ang mga balahibo ko. I can sense something bad will happen. Hindi naman dahil sa may parang dumaan na tao sa likod namin kundi kutob lang.

Gusto ko sanang sabihan si Ulap na umuwi na lang kami dahil gabi na but still I tend to be with her no matter what. She is my classmate, at hindi lang dapat classmate ang ituring sa isang classmate.

A white lady begin to emerge at my peripheral vision. Bakit may ganito dito? Sinabihan ko si Ulap na may paparating. Naalala ko tuloy 'yong mga kwento-kwento rito sa Grass na meron daw babaeng multong nakaputi na gumagala tuwing gabi but to see is to believe ika nga nila. Maybe this time, I will see that ghost, face to face. Well, ano gusto niya handshake? Kaya ko naman. 

Meron nga!

Malayo 'yong nakaputi pero naaaninag ko.

Kapangi-pangilabot,

Kagimbal-gimbal sa damdamin!

Pero chill lang pa rin ako no. Ang dami ko nang nabasang mga istorya o anecdota o alamat at alam ko na kung anong gagawin. Basic.

But,

But it is no longer a lady. A physique masculine body wearing a white suit. As physique as a soldier lurking beyond the shadows of fear.

No, he is not alone! I think they are more than a dozen. Trying to get closer to where we are, now. 

Manjies! They are Manjies! They are in formation, heading towards us!

We are in danger!

Now, we are afraid and scared, unable to move and got panicked! Habang papalapit sila ay kinausap ko si Ulap. "Go, run! Habang papalapit pa sila. They should not get you, nawawala na nga 'yong parents mo tapos ngayon mawawala ka din dahil kukunin ka nila? Hindi ako makakapayag! I can handle this Ulap. Please run, now!"

"Bakit ako lang? Dapat tayong dalawa. Ako ang nagdala sa 'yo rito, Synec," takot na takot na sabi niya. 

"No! Ako ang nagdala sa 'yo rito because I got the Hologram. And I think ito ang pakay nila kaya pumunta sila rito. Run, now! Run as fast as you could! I'm sure makakauwi ka pabalik. Wag kang mag alala, hahanapin ko rin ang parents mo. Now, Go!" sabay tulak sa kaniya palayo.

"Thank you, Synecdoche. Expert ka talaga," iyan na lang nasabi niya sa akin. Sa mga oras na ito ay may panahon pa siya para magbiro. Tumakbo na siya pabalik pero ako, I am waiting them to get me.

The Manjies! They are still in formation!

As soon as they reached my place, I became steady. "You! Put your hands up. You are under arrest! Don't think of scaping." Sabi nung isang Manjie. Pinosasan nila ako nang mahigpit. Kinuha nung isa pang Manjie ang hologram na dala ko. Aangal sana ako kaso naalala ko di pala sa 'kin 'yon.

"Spell the word, SLEEP," one Manjie said and he issued me with an electrical current that made me scream, writhes in pain, and became weak.

Suddenly, everything went black.

As soon as I open my eyes, I am inside a room, cuffed in an electrocution chair. Inilibot ko ang mga mata ko. The ceiling is high. The black glass wall is very fascinating. There are surveillance cameras and speakers overhead. There is no window and I see no door, and there is no chance to escape.

How come? I processed my mind kung bakit ako napunta rito?

Manjies, they chased me! They are the ones who accompanied me here.

"We-ell, Good morning little Girl." Someone got my attention. Her accent is different from ours. Napakatinis. Pareho sila ng accent ni Ms. Ahaha. May diin ang bawat letra lalong lalo na ang letrang R. She's wearing a formal attire. Sino kaya siya?

She has pinkish cheeks, man-like gray hair, crystal-blue eyes, and white skin, all different from the people of District G.

Teka, anong sinabi niya? Good Morning? Umaga na ba ngayon?

 Teka, hindi maaari!