"เลิกเรียนแล้วไปหาอะไรทานด้วยกันไหม ใกล้มหาวิทยาลัยมีร้านเค้กมาเปิดใหม่"ทับทิมเอ่ยชวนเซลีนในระหว่างที่ทั้งสองกำลังเก็บข้าวของใส่กระเป๋า
"เอาสิ ก็ดีเหมือนกัน" "ถ้าอย่างนั้นเราเดินกันไปนะ ร้านเปิดใหม่ใกล้ ๆ นี่เอง"เซลีนพยักหน้า สองสาวเดินข้าวขาออกจากห้อง ตลอดทั้งวันเธอไม่เห็นร่างของราฟาเอลตลอดทุกชั่วโมงการเรียนรวมไปถึงเพื่อนชายอีกสองคนอย่างสงครามและอาวุธด้วย 'เขาคงไปมีความสุขอยู่กับคนอื่นอีกแล้วสินะ'เซลีนคิดอยู่ในใจโดยไม่กล้าเอ่ยอะไรออกไป แม้เธอพยายามทำใจรับมันให้ได้แต่หัวใจของเธอนั้นก็ไม่ยอมรับฟัง เธอยังเสียใจเมื่อเห็นชายหนุ่มเดินเคียงคู่ไปกับคนอื่นโดยที่เขาไม่เคยคิดจะสนใจความรู้สึกของเธอเลยสักนิด 'กูจะทำอะไรมันก็เรื่องของกูหรือเปล่า' 'แต่เราสองคนเป็นสามีภรรยากันนะราล์ฟ เซลีนเป็นเมียราล์ฟนะ' 'เมียที่กูไม่เต็มใจอยากได้มาอย่างนั้นน่ะเหรอ เมียที่กูไม่เคยรักอย่างมึงกูไม่ต้องการเลยเซลีน'คำพูดของเขาบาดลึกลงกลางใจคนฟังทำเอาเรี่ยวแรงของเซลีนแทบจะไม่มีเหลือ แววตาของเขายามเมื่อมองเธอมันชั่งเย็นชาว่างเปล่าไม่เหมือนเมื่อก่อน ไม่มีอีกแล้วราฟาเอลผู้ชายที่แสนดีไม่เคยคิดที่จะรังเกียจเธอ "เซลีน ถึงแล้ว" "ฮะ เอ่อ เข้าไปกันเลยสิ"ไม่รู้ว่าเธอใช้เวลาจมกับความคิดพวกนั้นไปนานเท่าไหร่ ได้สติอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงของทับทิม สองฝ่าเท้าใต้รองเท้าสีดำกำลังก้าวขาเข้ามาในร้านเบเกอรี่เปิดใหม่ แต่ก็ต้องเป็นอันหยุดชะงักเมื่อก้าวขาพาร่างเข้ามาอยู่ด้านในร้าน หัวใจของคนที่ได้ครอบครองใบทะเบียนสมรสปวดหนึบเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของสามีอย่างราฟาเอลกำลังนั่งโอบกอดป้อนเค้กให้กับ'น้ำเหนือ'แฟนสาวของเขาด้วยความเอาอกเอาใจ "ไอ้ราล์ฟ"ทับทิมกุมมือเซลีนอย่างต้องการให้กำลังใจ ก่อนสาวห้าวประจำกลุ่มจะเดินจูงมือพาเพื่อนสาวเดินไปยังโต๊ะของชายหนุ่มด้วยสีหน้าบึ้งตึง "ไอ้เหี้ยราล์ฟ" "อ้าว มาได้ไง" "พ่อมึงเป็นเจ้าของร้านนี้หรือไง ทำไมกูจะมาไม่ได้"ดวงตาสีนิลของทับทิมเปล่งประกายแวววับด้วยความไม่พึงพอใจก่อนจะตวัดสายตามองไปยังร่างสวยของน้ำเหนือ'ดาวมหาลัย'ผู้ที่ได้ครอบครองหัวใจของราฟาเอล "สวัสดีจ้ะทับทิม" "อือ กองไว้ตรงนั้นแหละ"หญิงสาวในอ้อมกอดราฟาเอลหน้าสลดจนชายหนุ่มเงยหน้ามองเพื่อนสาวในกลุ่มด้วยความขุ่นเคืองใจ "มึงช่วยพูดกับ'แฟน'ของกูให้มันดี ๆ หน่อยทับทิม" "ทำมะ จะตายเหรอ กูก็พูดของกูแบบนี้เป็นประจำ แล้วนี่แดกอะไร กูกับเซลีนขอนั่งด้วยคนสิ" "ทับทิม เราสองคนไปนั่งโต๊ะอื่นกันดีกว่า"เซลีนตัวสั่นเมื่อดวงตาคมกริบของราฟาเอลจ้องมองเธอด้วยความไม่พึงพอใจ เขาคงโกรธที่เธอเป็นต้นเหตุทำให้ทับทิมตวาดใส่แฟนสาวของเขา "ฉันอยากนั่งกินโต๊ะนี้"ทับทิมดันร่างของเซลีนให้นั่งลงตรงข้ามกับราฟาเอลโดยไม่คิดจะสนใจทั้งสองคนที่นั่งอยู่ก่อนหน้านี้ ส่วนเซลีนที่โดยชายหนุ่มน้องจ้องด้วยสายตากดดันก็เอาแต่นั่งก้มหน้าไม่กล้าสบตา "สั่งซะสิเซลีน วันนี้ไอ้ราล์ฟมันเป็นคนเลี้ยง" "กูไม่เลี้ยงใครทั้งนั้นแหละ อยากแดกก็จ่ายเงินเอาเอง" "ถ้าอยากนั้นไอศกรีมถ้วยนั้นที่แฟนมึงแดก น้ำเหนือก็เป็นคนจ่ายเงินเองใช่ปะ" "ทับทิม มึงอย่าหาเรื่องกูได้ไหมวะ กูต้องการความเป็นส่วนตัวกับแฟนกูกันแค่สองคน" "ราล์ฟคะ เหนือว่าเราสองคนกลับกันดีกว่า"น้ำเหนือแฟนสาวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เธอเปิดกระเป๋าใบเก่าหมายจะล้วงหยิบเงินออกมาแต่ทว่า "ไม่ต้องครับเหนือ เดี๋ยวราล์ฟจ่ายเอง"ชายหนุ่มวางธนบัตรใบสีเทาลงบนโต๊ะก่อนจะหันไปมองหญิงสาวทั้งสองคนตรงหน้า "จะกินอะไรก็สั่งเอา" "หึ เก็บเงินของมึงไว้อมตอนตายเถอะ กูสองคนไม่ใช่ผู้หญิงหากินที่ต้องคอยอ้าขาให้ผู้ชายเลี้ยงไปวัน ๆ "ทับทิมวางกระเป๋าราคาหลักแสนลงบนโต๊ะพลางเหลือบสายตามองไปยังร่างสวยของดาวมหาลัยที่ไม่รู้ว่าคณะกรรมการตัดสินคว้าให้มาเป็นหน้าตาของมหาลัยชื่อดังได้อย่างไร "เซลีน เดี๋ยวทานเสร็จเราไปซื้อกระเป๋าใบใหม่กันดีกว่านะ ใบนี้พึ่งได้มาเมื่อวานรู้สึกว่ามันจะเก่าแล้ว"ฝ่ามือเรียวสวยบีบฝ่ามืออวบอิ่มของเพื่อนสนิท ทับทิมออกตัวแรงว่าไม่ไม่ชอบน้ำเหนืออย่างชัดเจนเมื่ออีกฝ่ายเข้ามาอยู่ใกล้ชายหนุ่มของเพื่อนรักอย่างเซลีน เธอไม่ได้คิดอะไรกับราฟาเอลเกินเพื่อนเหมือนที่ทุกคนกล่าวหา แต่ทว่าเธอต้องกันผู้หญิงทุกคนให้ออกห่างเพราะรู้สึกเห็นใจและสงสารเซลีนที่ไม่สามารถทำสิ่งนั้นได้ ความสัมพันธ์ระหว่างเซลีนกับราฟาเอลถูกปิดเอาไว้ซึ่งนั่นเป็นความต้องการของชายหนุ่มซึ่งเพื่อนสนิทของเธอก็ไม่สามารถขัดได้ 'ห้ามให้ใครรู้เรื่องของเรา ถ้าวันไหนมึงปากพล่อยบอกว่ากูกับมึงเป็นอะไร รับรองได้ว่าวันนั้นใบหย่าจะไปอยู่ที่หน้าบ้านมึง เซลีน' "ไปเถอะเหนือ เดี๋ยวราล์ฟจะพาเหนือไปซื้อกระเป๋าใบใหม่เอง" "มะ...ไม่ต้องหรอก"ร่างสวยของดาวมหาลัยถูกดึงให้ลุกขึ้นก่อนจะถูกชายหนุ่มลากออกไปจากร้านแห่งนี้โดยมีสายตาของเซลีนและทับทิมคอยมองตามแผ่นหลังของทั้งคู่ที่กำลังเดินออกไปด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกัน "ฉันล่ะเกลียดนังนั่นจริง ๆ เมื่อไหร่มันจะหายออกไปจากชีวิตของไอ้ราล์ฟสักที" "ราล์ฟคงไม่มีวันปล่อยน้ำเหนือให้ออกไปจากชีวิตของเขาหรอกทับทิม" "..." "ไม่เหมือนกับฉัน ที่ราล์ฟเอ่ยปากไล่ให้ฉันออกไปจากชีวิตของเขาทุกวัน" คนที่เขาต้องการ กับคนที่เขาไม่ต้องการความสำคัญมันไม่เหมือนกันอยู่แล้ว จริงไหมร่างอวบอิ่มแทรกตัวเข้ามาในห้องพักหลังจากทับทิมมาส่ง ความว่างเปล่าไร้เงาของเขาทำเอาหัวใจดวงน้อยของเซลีนหวาดหวั่น 'คงอยู่กับน้ำเหนือสินะ'เธอนั่งลงบนโซฟาด้วยความอ่อนแรงและเหนื่อยใจทำไมคนที่ใช่สำหรับเขาถึงไม่เป็นเธอติ๊ด แกร๊กเสียงเปิดประตูดังขึ้นดึงดูดความสนใจให้เซลีนหันไปมองร่างสูงใหญ่ของคนที่เปิดประตูเข้ามา ทั้งคู่ต่างมองหน้าก่อนจะเป็นราฟาเอลละสายตาไปมองทางอื่นและหมายจะเดินหนีหน้าเธอเหมือนครั้งก่อน ๆ"เมื่อไหร่ราล์ฟจะเลิกยุ่งกับน้ำเหนือสักที""มึงมีสิทธิ์อะไรมายุ่งเรื่องส่วนตัวของกูกับน้ำเหนือ"ราฟาเอลหมุนตัวหันกลับมาเผชิญหน้าเมื่อหญิงสาวกำลังลำเส้นที่เขาวางไว้"สิทธิของอะไรราล์ฟก็น่าจะรู้ดี เมื่อไหร่ราล์ฟจะเลิกยุ่งกับน้ำเหนือสักที ราล์ฟรู้ไหมว่าเราเจ็บ""มึงเจ็บ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับกูวะเซลีน""...""มึงเจ็บ แต่กูไม่ได้เจ็บกับมึงด้วยนี่"มุมปากหยักกระตุกยิ้มเยาะราวกับว่าเขาไม่รู้สึกอะไร ต่างจากอีกคนที่เหมือนตายทั้งเป็น"ใครใช้ให้มึงโง่มารักกูเองล่ะ ถ้ามึงไม่ดื้อดึงที่จะแต่งงานกับกูในวันนั้นมึงก็ไม่ต้องมาทนเจ็บอยู่แบบนี้หรอกเซลีน""แต่เรารักราล์ฟนะ""แต่กูไม่ได้รักมึงไงเซลีน กูไม่ได้รั
เพียะใบหน้าหล่อเหลาสะบัดไปตามแรงตบจากฝ่ามือแข็งกระด้าง กลิ่นคาวเลือดลอยคละคลุ้งมุมมากหยักมีหยาดเลือดสีแดงรินไหลใบหน้าขาวแดงเป็นรอยฝ่ามือใหญ่จากแรงกระแทกในเมื่อครู่"ระยำ แกจะทำให้ฉันผิดหวังกับแกไปถึงไหนไอ้ราล์ฟ"บิดาของราฟาเอลตวาดออกมาด้วยความหัวเสียเมื่อเห็นลูกชายเพียงคนเดียวสร้างเรื่องไม่เว้นแต่ละวันหลังจากรูปถ่ายของเขาผ่านสายตาของทั้งสองตระกูลพ่อของเขาก็รีบต่อสายเรียกให้ชายหนุ่มกลับบ้านใหญ่โดยทันที ซึ่งตอนนี้เขากำลังยืนเผชิญหน้าอยู่กับบิดาและมารดาผู้ให้กำเนิด"ฉันสั่งให้แกเลิกยุ่งกับเด็กผู้หญิงคนนั้นแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมแกยังติดอยู่ด้วยกันอีก""ผมทำตามที่พ่อสั่งไม่ได้"เพียะใบหน้าของราฟาเอลถูกฝ่ามือแกร่งของบิดาตวัดลงบนใบหน้าเขาอีกครั้ง ดวงตาแข็งกระด้างเมื่อความเจ็บปวดกำลังเล่นงานทั้งซีกหน้า"แกไม่มีสิทธิ์ไปสนใจผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น เพราะคนที่แกต้องสนใจมีแต่หนูเซลีน""แต่พ่อก็รู้ว่าผมไม่ได้รักเซลีน คนที่ผมรักคือน้ำเหนือ""แกอย่าพูดคำนี้ให้ฉันได้ยินอีกนะราล์ฟ"มาร์โคตวาดออกมาเขาชี้หน้าลูกชายยิ่งทำให้ชายหนุ่มไม่พึงพอใจที่พ่อของเขาเอาแต่เข้าข้างลูกสะใภ้คนโปรดอย่างเซลีน"ถ้าแกไม่อยากม
'อาจารย์อยากให้ลองกลับไปคิดดูให้ดี ๆ นะ'ร่างอวบอิ่มในชุดนักศึกษาเดินออกมาจากห้องพักของอาจารย์ที่ปรึกษา สมองของเธอยังคงคิดถึงคำพูดของอาจารย์ที่ปรึกษาในก่อนหน้านี้ด้วยใจอันแสนเหม่อลอย ปึก"ขะ...ขอโทษค่ะ"เซลีนได้สติเธอรีบกล่าวขอโทษอีกฝ่ายความใจลอยทำให้เธอเดินไม่ทันได้ดูเส้นทางเผลอชนเข้ากับร่างของใครบางคนจนข้าวของและกระเป๋าใบสวยของอีกฝ่ายหล่นลงกระแทกพื้นจนเป็นรอย"นี่ เดินภาษาอะไรของเธอฮะเซลีนไม่เห็นหรือไงว่าฉันยืนอยู่""นะ...น้ำเหนือ"เซลีนเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าคู่กรณีของเธอนั้นเป็นใคร ร่างสูงโปร่งในชุดนักศึกษาพอดีตัวรีบคว้ากระเป๋าใบสวยขึ้นมาดูก่อนเธอคนนั้นจะหันมาจ้องหน้าของเธอด้วยความไม่พอใจเมื่อเห็นว่ากระเป๋าใบนั้นเป็นรอย"กระเป๋าฉันเป็นรอยเลยเห็นไหม""เราขอโทษ"เซลีนเอ่ยขอโทษด้วยน้ำเสียงลนลาน เธอนึกโทษตัวเองที่เดินไม่ทันระวังจนเผลอทำให้เกิดเรื่อง"ขอโทษแล้วกระเป๋าของฉันมันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมไหม""...""คอยดูเถอะ ฉันจะบอกราล์ฟเรื่องที่เธอทำกระเป๋าของฉันพัง"น้ำเหนือมองหน้าเซลีนด้วยความไม่พอใจเป็นอย่างมาก แต่เธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากว่าร้ายแล้วก็เดินจากไปไม่มีใครกล้ายุ่งหรือคิดท
ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืน ดวงตาของเขาแดงก่ำเมื่อลูกน้องที่คอยติดตามหญิงสาวส่งข่าวมาพร้อมกับรูปถ่ายให้ชายหนุ่มได้ดูรอยยิ้มที่เธอมอบให้เขาตอนนี้เธอกลับแบ่งปันไปให้คนอื่นอีกด้วย ชายหนุ่มเดินก้าวเข้าไปใกล้ก่อนจะใช้ฝ่ามือใหญ่ยื่นไปคว้าท่อนแขนอวบอิ่มของเซลีนออกแรงบีบจนเธอรู้สึกเจ็บหมับ"ราล์ฟ เราเจ็บ""กูถามว่ามึงกับไอ้สงครามคิดจะสวมเขาให้กูใช่ไหม""มะ...ไม่ใช่ โอ๊ย เรากับสงครามเราสองคนไม่เคยมีความคิดแบบนั้นเลยนะราล์ฟ"แรงบีบตรงบริเวณต้นแขนทำให้เซลีนรู้สึกเจ็บจนน้ำตาแทบไหล ลมหายใจของเธอเริ่มติดขัดเมื่อกลิ่นบุหรี่กำลังเล่นงาน"ถ้าพวกมึงสองคนไม่คิดจะสวมเขาให้กู แล้วมึงนั่งรถไปกับมันทำไมฮะเซลีน""...""ตอบกูมาสิวะ ว่ามึงไปกับมันทำไม ทำไมไม่กลับห้องมึงไปกับมันทำไมฮะ""แล้วราล์ฟจะให้เรารีบกลับห้องมาเพื่ออะไร ในเมื่อราล์ฟก็ไม่เคยอยู่สนใจเราเลยสักนิด"ความอดทนของเธอเริ่มหมดแล้วจริง ๆ เซลีนกระชากแขนของตัวเอกออกมาจากฝ่ามือใหญ่ ดวงตากลมโตที่เคยสุกใสบัดนี้กลับหม่นหมองไม่มีชีวิตชีวา"เรากลับห้องราล์ฟก็เอาแต่ออกไปข้างนอก ทิ้งให้เราต้องอยู่ในห้องเพียงคนเดียว""...""ราล์ฟไม่เคยสนใจว่าเราจะรู้สึกยังไง จะเหงาไ
สงครามขนาดย่อมดูเหมือนว่ามันกำลังจะเกิดขึ้นเมื่อสองหนุ่มยืนจ้องหน้ากันทำเอาคนรอบกายหายใจไม่ทั่วท้อง ยิ่งเซลีนเธอแทบลมจับเมื่อได้เห็นสายตาดุดันของราฟาเอล"พวกมึงสองคนพอเลย ทำตัวเป็นเด็ก ๆ กันไปได้"อาวุธเมื่อเห็นท่าจะไม่ดีก็รีบเข้ามาแยกทั้งสองให้ออกห่างจากกัน ราฟาเอลหันมาจ้องหน้าเซลีนก่อนที่เขานั้นจะเดินเข้ามากระชากแขนเธอให้ลุกขึ้นยืน"กลับ""กลับไปไหนวันนี้เรามีเรียนนะ"เซลีนพยายามยื้อท่อนแขนของตัวเองเอาไว้แต่เธอก็ไม่สามารถสู้แรงของชายหนุ่มได้ สงครามหมายจะเข้ามาช่วยแต่ก็ถูกอาวุธคว้าแขนเอาไว้"เรื่องของเพื่อน เราอย่าเข้าไปยุ่ง"ไร้ความล้อเล่นในน้ำเสียงของอาวุธ ทั้งสามได้แต่ยืนมองร่างอวบอิ่มของเซลีนที่ถูกลากออกไปด้วยความเป็นห่วง แม้แต่ทับทิมเองก็ไม่กล้าเมื่อเห็นสายตาของราฟาเอลในตอนนี้ เธอรู้ดีถ้าหากชายหนุ่มระเบิดอารมณ์ขึ้นมาก็ไม่มีใครคิดจะขวางเขาได้ปึก"โอ๊ย"ริมฝีปากอวบอิ่มเปล่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บ ผิวขาว ๆ ขึ้นแดงเป็นรอยฝ่ามือเซลีนหันไปมองหน้าราฟาเอลในตำแหน่งของคนขับด้วยความไม่เข้าใจว่าเขาไปโมโหอะไรมา และตอนนี้เธอก็ไม่กล้าที่จะเปิดปากถามออกไปบรืนรถสปอร์ตคันหรูพุ่งสู่ท้องถนนด้วยคว
"เซลีน หนูมีเรื่องไม่สบายใจอะไรหรือเปล่าลูก"น้ำเสียงอ่อนโยนของมารดาเอ่ยถามขึ้น เพราะเธอสังเกตเห็นแววตาของเซลีนลูกสาวอันเป็นที่รักไม่สดใสเหมือนเมื่อก่อน อีกทั้งยังเอาแต่นั่งเงียบเหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าต่างตั้งแต่เดินทางมาถึงบ้านหลังใหญ่"หนูไม่ได้เป็นอะไรค่ะคุณแม่"เธอหันหน้ามาตอบมารดา แม้จะพยายามทำตัวให้ดูร่าเริงแต่ก็ไม่สามารถปิดบังคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อนอย่างท่านได้"มีอะไรอยากจะระบายกับแม่ไหมลูก"เพียงแค่ท่านเกริ่นขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนประโยคนั้นแสดงถึงความเป็นห่วงก็ทำเอาลูกสาวอย่างเธอน้ำตาไหลบุตรสาวอันเป็นที่รักพุ่งเข้ากอดมารดา น้ำตาที่อัดอั้นเอาไว้ไหลอาบหน้า"หนูเริ่มเหนื่อยแล้วค่ะคุณแม่ ฮึก""...""ราล์ฟเขาไม่ได้รักหนูเลย""...""ในสายตาของราล์ฟ หนูเป็นเพียงแค่ผู้หญิงที่น่ารำคาญคนนึงเพียงเท่านั้น ตลอดสองปีที่อยู่ด้วยกันมาหนูพยายามที่จะเข้าไปอยู่ในใจของราล์ฟแล้ว ฮึก แต่หนูก็ทำไม่ได้"ใบหน้าอวบอิ่มซบลงบนแผงอกของมารดาผู้ให้กำเนิด ความรู้สึกอัดอั้นถูกระบายออกมาจนผู้เป็นมารดาน้ำตาซึมเธอรู้ดีว่าลูกสาวอย่างเซลีนรักราฟาเอลมากขนาดไหน รักจนยอมชายหนุ่มได้ทุกอย่างแม้กระทั่งยอมทนเห็นอีกฝ่ายเดิน
ไม่มีการติดต่อมาจากชายหนุ่มนับตั้งแต่เธอกลับเข้ามาพักใจภายในบ้านหลังใหญ่ แม้ว่าเธอและเขาจะเจอหน้ากันที่มหาวิทยาลัยก็นับครั้งได้ที่เขาและเธอได้เปิดปากคุยกัน วันนี้เธอจึงตัดสินใจที่จะกลับไปอยู่ที่คอนโดอีกครั้งหลังจากกลับมาพักใจให้หายเหนื่อยตลอดระยะเวลาหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา"ทำไมไม่เอารถไปขับล่ะลูก"มารดาเอ่ยถามบุตรสาวเมื่อเห็นเหล่าคนใช้กำลังยกกระเป๋าใส่ท้ายรถคันหรูของบ้าน "คุณแม่ก็รู้ว่าหนูขับรถไม่ถนัด แล้วอีกอย่างมหาลัยกับคอนโดก็อยู่ไม่ไกลนั่งแท็กซี่แป๊บเดียวก็ถึง""แต่มีรถขับไปไหนมาไหนด้วยตัวเองมันสะดวกดีนะลูก""ให้หนูนั่งแท็กซี่แบบนี้ก็ดีแล้วค่ะ เดี๋ยวจะเผลอขับรถไปชนใครเอา"สุดท้ายแล้วมารดาก็ต้องยอมจำนนกับเหตุผลร้อยแปดพันเก้าของบุตรสาว"หนูกลับก่อนนะคะ ไว้ถ้าว่างจะแวะมาหา""รักษาเนื้อรักษาตัวด้วยนะลูก และที่สำคัญ""...""รักษาหัวใจของตัวเองด้วยนะ ถ้าหากไม่ไหวบอกพ่อกับแม่ได้เสมอ""ค่ะ"แกร๊กประตูบานใหญ่ของห้องพักถูกเปิดออก ริมฝีปากเรียวเล็กเม้มเข้าหาเมื่อเธอเดินลากกระเป๋าเข้ามาภายในห้อง ข้าวของบางส่วนกระจัดกระจายเมื่อเธอไม่ได้คอยอยู่ทำความสะอาดเหมือนทุก ๆ วัน อีกทั้งนั้นบนพื้นยังมีมว
เซลีนคอยดูแลราฟาเอลไม่ห่างเธอหมั่นคอยเช็ดตัวป้อนข้าวป้อนยาให้ ตกดึกก็คอยเฝ้าดูแลกลัวว่าไข้จะสูง เธอดูแลชายหนุ่มจนอาการของเขาเริ่มหายดี"วันนี้ราล์ฟอยากทานอะไร""อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ข้าวต้มกับโจ๊กจืด ๆ พวกนั้น"อาหารคนป่วยรสชาติจืดชืดจากห้องครัวของคอนโดไม่ถูกใจคนป่วยอย่างเขาเอาเสียเลย เพราะเซลีนเอาแต่คอยดูแลเช็ดตัวให้เขาอยู่ไม่ห่างเธอจึงไม่มีเวลาทำอาหารให้ได้แต่สั่งห้องครัวของคอนโดให้มาส่ง"ถ้าอย่างนั้นเอาเป็นต้มยำทะเลดีไหม แบบที่ราล์ฟชอบไง"เซลีนเสนอเมนูออกมา ราฟาเอลหันไปมองหน้าเธอยังคงจำสิ่งที่เขาชอบได้อยู่เสมอ"แล้วแต่เธอเถอะ อยากทำอะไรก็ทำ""ถ้าอย่างนั้นราล์ฟนอนรอเราเดี๋ยวนะ เดี๋ยวเราไปทำอาหารให้"เธอหมุนตัวเดินออกไปจากห้องของชายหนุ่มเพื่อมุ่งหน้าสู่ห้องครัวตลอดสองวันที่เขาไม่สบายเซลีนยอมขาดเรียนเพื่อที่จะได้ดูแลเขา เธอเป็นหญิงสาวที่มีน้ำใจคนหนึ่งซึ่งข้อนี้เขายอมรับ ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ดเสียงโทรศัพท์เครื่องหรูดังขึ้นทำให้เจ้าของต้องเอื้อมือไปรับสายจากเพื่อนรักอย่างอาวุธทำให้ราฟาเอลกดสายตอบรับโดยทันที"ฮัลโหล""ยังอยู่เหรอมึง นึกว่าตายแล้วเสียอีก"น้ำเสียงยียวนกวนบาทาดังมาจากปลายสายซึ่งราฟาเอ
"เซลีน""หืม""เธออยากจดทะเบียนสมรสกับฉันอีกครั้งไหม"หญิงสาวที่กำลังเก็บของใส่กระเป๋าเตรียมพร้อมจะกลับบ้านหยุดชะงักเมื่อเธอได้ยินคำถามจากปากของชายหนุ่มซึ่งเขากำลังนั่งมองเธอจัดของอยู่บนเตียงของคนไข้"เป็นอะไรไป เธอไม่อยากจดทะเบียนสมรสกับฉันอีกครั้งอย่างนั้นเหรอ""เปล่าหรอก"เซลีนจัดการรูดซิปปิดกระเป๋า เธอเดินเข้าไปใกล้เพื่อต้องการเผชิญหน้ากับชายหนุ่มเธอยืนเว้นระยะห่างกับชายหนุ่มเพียงแค่คืบ อีกนิดเดียวเธอก็จะสามารถเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขาได้"ช่วยอธิบายให้ฉันฟังได้ไหมว่าทำไมเธอถึงไม่...""ฉันไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของเราเป็นแบบก้าวกระโดดเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป""...""ฉันอยากให้เราสองคนลองศึกษาดูใจเหมือนคนเป็นแฟนกัน อยากให้ความสัมพันธ์ของฉันและนายพัฒนาเป็นไปในแบบของคนรักให้มันผ่านไปในแต่ละปี""...""ฉันอยากใช้ชีวิตคู่กับนายเหมือนในแบบคนรักกัน เป็นแฟนกัน จูงมือไปกินข้าวด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน อยากทำกับนายแบบนั้นให้เหมือนกันในทุกปี"เซลีนสบตาคมกริบของราฟาเอล ริมฝีปากสวยคลี่ยิ้มหวานส่งไปให้ชายหนุ่มด้วยความจริงใจ"ถ้าวันไหนนายและฉันพร้อมที่จะใช้ชีวิตคู่อยู่ด้วยกันแบบสามีภรรยาไว้วันนั้นนายค่
ตกดึกในคืนนั้น บรรยากาศภายในห้องพักของคนไข้เต็มไปด้วยความเงียบ แม้เวลาจะล้วงเลยไปจนถึงกลางดึกแต่เซลีนก็ยังคงนั่งเฝ้าราฟาเอลอยู่ไม่ห่าง ร่างเพรียวบางอยู่ในชุดเตรียมนอนเสื้อยืดกางเกงขายาว เธอยังคงนั่งเฝ้าอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียงคนไข้"ตื่นได้แล้วนะราล์ฟ""...""เซลีนคิดถึงราล์ฟมากเลยรู้ไหม""...""ไม่ได้เจอกันหนึ่งปี เซลีนคิดถึงราล์ฟใจแทบขาด อยากกลับมาหาราล์ฟแทบบ้า""...""เซลีนดูเหมือนคนโง่เลยเนอะ โง่ที่ยังคงรักราล์ฟไม่เคยเปลี่ยนแปลง" "...""เซลีนโง่มากเลยใช่ไหม""...""ทำไมนะ ทำไมฉันถึงได้รักนายมากขนาดนี้นะราล์ฟ"เธอเฝ้าตั้งคำถามกับตัวเองอยู่บ่อยครั้งว่าทำไมมันเป็นเพราะอะไรทำไมเธอถึงได้รักราฟาเอลอย่างถอนตัวถอนใจไม่ขึ้น ทั้งที่คิดว่าจะสามารถตัดใจจากผู้ชายตรงหน้าได้ แต่เปล่าเลย ยิ่งห่างเธอยิ่งคิดถึง ยิ่งไม่ได้เห็นเธอก็แทบจะอยู่ไม่ได้ หนึ่งปีที่ไม่ได้เจอหน้ากันมันทรมานสำหรับเธอมากยิ่งนัก"ตื่นขึ้นมาได้แล้วนะ ฉันให้อภัยนายแล้วนะราล์ฟ""จะ...จริงเหรอ"น้ำเสียงแหบพร่าดังขึ้นทำให้เซลีนชะงัก เธอหันไปมองหน้าของชายหนุ่มก็เห็นว่าราฟาเอลกำลังลืมตามองหน้าของเธออยู่ มุมปากของเขากระตุกยิ้มด้วยความดีใจท
ร่างบอบช้ำของราฟาเอลนอนนิ่งอยู่บนเตียงคนไข้ ใบหน้าหล่อเหลามีแต่รอยฟกช้ำไม่เว้นแม้แต่ตามร่างกาย ยังดีที่หมอตรวจดูอย่างละเอียดแล้วไม่มีกระดูกส่วนตรงไหนแตกหักแต่อาการของเขาในตอนนี้ก็ถือว่ายังหนักพอสมควร"หนูเซลีนไม่ต้องกังวลอะไรนะลูก ป้าเชื่อว่าตาราล์ฟจะต้องปลอดภัย""หนูไม่ต้องเสียใจนะ ลุงเชื่อว่าคนอย่างไอ้ราล์ฟลูกชายของลุงมันจะต้องไม่เป็นอะไร"เซลีนหันไปมองท่านทั้งสอง เธอยกมือไหว้ขอโทษ"หนูต้องขอโทษแทนคุณพ่อด้วยนะคะ""ไม่เป็นอะไรเลยหนูเซลีน ลุงกับป้าเข้าใจในความรู้สึกของอังเดร มันรักหนูมากมันถึงได้ทำแบบนี้"เซลีนน่าเศร้าเธอรู้สึกผิดต่อท่านทั้งสองเป็นอย่างมาก"แล้วอีกอย่างนี่ไม่ใช่ครั้งแรกนะที่ไอ้ราล์ฟถูกพ่อของหนูซ้อม"คุณมาร์โคเอ่ยออกมาเขานึกย้อนกลับไปถึงตอนนั้น สภาพลูกชายของเขาเละเทะกว่านี้หลายสิบเท่าถ้าอังเดรไม่บอกว่าเป็นฝีมือของมันคนเดียวเขาคงคิดไปว่าลูกชายของเขาโดนรุมกระทืบ"หมายความว่ายังไงคะ""คุณคะ"คุณสุธิดาส่ายหน้าเพราะเธอไม่อยากให้เซลีนต้องมารับรู้ในเรื่องที่มันผ่านมา เพราะกลัวว่าบุตรสาวจะรู้สึกโกรธที่บิดาตัวเองทำอะไรรุนแรง"เล่ามาเถอะค่ะคุณลุงคุณป้า คุณพ่อท่านทำอะไรราล์ฟคะ"เซลีนค
"ถ้านายเอาชนะลูกน้องของฉันได้ ฉันจะยอมยกโทษให้นาย"คุณอังเดรตะโกนเสียงดังลั่นเพื่อเป็นการข่มขวัญและข่มจิตใจให้ราฟาเอลถอยหนี แต่มีหรือลูกชายนักธุรกิจแนวหน้าของเมืองไทยจะหวาดหวั่นร่างสูงใหญ่ถอดเสื้อเชิ้ตเขวี้ยงทิ้งไปอวดโชว์มัดกล้ามเต็มไปด้วยรอยสักให้ประจักษ์ต่อสายตาของทุกคนชายหนุ่มกำหมัดแน่น กำลังใจของเขาในตอนนี้มีเพียงแค่เซลีนเท่านั้น เธอต้องกลับมาเป็นของเขาอีกครั้งหมับบอดี้การ์ดร่างสูงใหญ่คนแรกตรู่เข้ามาหมายปล่อยหมัดใส่หน้าของราฟาเอล แต่ชายหนุ่มก็มีทักษะหลบหลีกไปได้ คนที่สองจึงไม่รอช้าวิ่งสมทบเข้ามาทักษะการต่อสู้ระหว่างอดีตลูกเขยกับบอดี้การ์ดนับสิบชีวิตของอดีตพ่อตาจึงได้เริ่มต้นขึ้นผลัวะ ผลัวะ ผลัวะหมัดหนัก ๆ ของราฟาเอลปล่อยใส่ใบหน้าของบอดี้การ์ดร่างสูงใหญ่พอ ๆ กับที่เขาโดยจากอีกฝ่าย ใบหน้าหล่อเหลาของเขาในตอนนี้เริ่มมีรอยแดงและรอยบวมช้ำจากหมัดหนัก ๆ ของบอดี้การ์ดที่ต่างตรู่กันเข้ามาจัดการเขา ราฟาเอลต่อสู้อย่างสุดชีวิตพละกำลังของเขาเริ่มถดถอยแต่เขาก็ไม่คิดจะยอมแพ้ สองมือกำหมัดแน่นดวงตาแน่วแน่จ้องมองบอดี้การ์ดร่างสูงใหญ่ เพื่อเซลีนเขาตั้งใจที่จะไม่ยอมแพ้ แม้ว่าตอนนี้สภาพร่างกายของเข
"นายพาฉันมาทำอะไรที่นี่"เซลีนในชุดเดรสสีขาวเอ่ยถามชายหนุ่มอย่างราฟาเอลในตำแหน่งคนขับ ดวงตากลมโตมองหน้าของเขาสลับกับมองคฤหาสน์หลังใหญ่ตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจ ว่าเขาพาเธอมาที่บ้านของครอบครัวเธอทำไม"ลงกันเถอะ""เดี๋ยวก่อนราล์ฟ""ครับ"ริมฝีปากสีหวานเม้มเข้าหา คำพูดคำจาของเขาในตอนนี้ทำเอาเธอใจสั่นอย่างน่าอัศจรรย์"นายคิดจะทำอะไร""ฉันก็จะแสดงความบริสุทธิ์ใจให้เธอเห็นยังไงล่ะ ลงจากรถกันเถอะ"ราฟาเอลหมุนตัวไปคว้าถุงที่เขาเตรียมมาก่อนจะเปิดประตูลงไปยืนอยู่ข้างรถคันหรู แม้เซลีนจะไม่เข้าใจในสิ่งที่เขากำลังทำอยู่ในตอนนี้แต่เธอก็ยอมเปิดประตูก้าวขาลงจากรถตามชายหนุ่ม"อยู่ข้างฉันนะเซลีน ยืนอยู่ข้างฉันตรงนี้นะ"ชายหนุ่มคว้ามือเธอมาจับ สาวตาของเขาจ้องมองใบหน้าสวยของเธอด้วยแววตาจริงใจ"อืม ฉันจะยืนอยู่เคียงข้างนายเอง"เธอคลี่ยิ้มบาง ๆ ส่งกำลังใจไปให้ ทั้งคู่เดินจูงมือเข้าไปในตัวบ้านหลังใหญ่เพียงแค่ราฟาเอลก้าวขาเดินเข้าไปในตัวบ้านกลิ่นอายของความน่าเกรงขามก็ทำให้เขารู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง ยิ่งเดินเข้าไปในห้องรับแขกซึ่งตอนนี้มีร่างสูงใหญ่ของบิดาหญิงสาวพร้อมกับชายชุดดำอีกราวนับสิบคนกำลังยืนต้อนรับการมาของเ
ราฟาเอลอยู่ในท่าโน้มตัวหมายจะลงไปก้มกราบ น้ำตาลูกผู้ชายไหลอาบฝ่ามือ เสียงฝีเท้าหนัก ๆ เดินออกไปแต่เขาไม่ทันได้สนใจ เพราะคำว่า'มันจบแล้ว'ยังคงดังอยู่ในโซนประสาททำให้เขาไม่สามารถโฟกัสถึงสิ่งอื่นใดได้"ตอนนั้นฉันก็เสียใจเหมือนนายตอนนี้นี่แหละราล์ฟ"เสียงหวานของเซลีนดังขึ้น เธอยังคงยืนจ้องร่างสูงใหญ่ของราฟาเอลซึ่งเขายังคงนั่งอยู่ในท่าเดิม"ตอนที่นายทำเหมือนฉันเป็นของตาย คิดจะทำอะไรกับความรู้สึกของฉันก็ได้ ฉันก็เจ็บฉันร้องไห้เหมือนกับนายในตอนนี้นี่แหละ""...""ตอนนั้นฉันทำได้แค่นอนร้องไห้ ไม่มีสิทธิ์ห้ามไม่มีสิทธิ์ที่จะขอร้องให้นายหยุดด้วยซ้ำ""...""ทุก ๆ วันฉันต้องนอนร้องไห้หลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ ความเสียใจที่นายมอบให้มันทำให้ฉันเจ็บมาตลอดระยะเวลาสองปีเต็ม"น้ำตาเม็ดใสไหลอาบใบหน้าสวยยามเมื่อเธอเอ่ยถึงเรื่องราวในอดีตสุดแสนจะทุกข์ใจ ความเจ็บปวดในตอนนั้นมันยังคงเป็นแผลใหญ่ในใจของเธอ"ฉันต้องกัดฟันทนสู้ ฉันรักนายมากแค่ไหนนายก็รู้ ทุกคนก็รู้ แต่ความรักของฉันมันคงไม่มีค่าอะไรสำหรับนายในตอนนั้น""...""ฉันมันไม่ได้เกิดมาสวย ไม่ได้เกินมาน่ารักเหมือนน้ำเหนือของนายนี่เนอะ"ประโยคสุดท้ายเธอพูดด้วยน้ำเสี
บรืนซูเปอร์คาร์คันหรูพุ่งทะยานไปตามถนนด้วยความเร็วตามอารมณ์ขุ่นมัวของคนที่นั่งอยู่ทางด้านหลังของคนขับ ฝ่าเท้าใหญ่ภายใต้รองเท้าหนังราคาแพงกดเหยียบคันเร่งฝ่ามือทั้งสองข้างบังคับพวงมาลัยไปตามเส้นทาง สายตาจ้องมองรถซูเปอร์คาร์คันหน้าอย่างไม่อาจละสายตาได้ ราฟาเอลจะไม่ร้อนใจวุ่นวายไปมากกว่านี้ถ้าหากเซลีนไม่นั่งอยู่ในรถคันตรงหน้าของสงคราม ทั้งสองออกมาจากผับด้วยกันแล้วกำลังจะเดินทางกลับเขาอาจจะดีใจมากกว่านี้ถ้าหากสงครามส่งเซลีนแล้วกลับไม่ใช่ขอเธอนอนค้างอยู่ห้องเดียวกัน ถ้าหากเธอและสงครามนอนห้องเดียวกันแล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นบรืนเสียงเครื่องยนต์ราคาหลักแสนดังคำรามทั่วท้องถนน หัวใจของราฟาเอลร้อนรนอยู่ไม่เป็นสุขเขาหวาดระแวงไปทั่วกลัวว่าเซลีนจะคิดทำอะไรบ้า ๆ เพราะอดีตที่เขาได้ทำไว้กับเธอตลอดสองปีที่ผ่านมามันไม่มีความทรงจำดี ๆ อยู่ในนั้นเลยสักนิด"ขอร้องนะเซลีน เธออย่าทำอะไรบ้า ๆ นะ"ริมฝีปากหยักพึมพำสายตายังคงจอดจ้องอยู่ยังรถคันตรงหน้า ใบหน้าหล่อเหลาของราฟาเอลซีดเผือดฝ่าเท้ากดเหยียบเบรกเมื่อไฟจราจรจากสีเขียวเปลี่ยนเป็นสีแดง ดวงตาคมแสดงถึงความหวาดหวั่นได้แต่มองรถของสงครามได้ทันขับผ่านไฟเขียวออกไป
ราฟาเอลเดินแสดงสีหน้าเรียบนิ่งเข้ามาในคลับ ชายหนุ่มเดินตรงไปยังชั้นสองยังโต๊ะประจำซึ่งตอนนี้มีสี่ชีวิตกำลังนั่งดื่มอยู่อย่างสบายใจ แต่มันไม่ใช่กับเขาร่างสูงใหญ่นั่งกระแทกตัวลงบนโซฟาเขายังแสดงสีหน้าเรียบนิ่งแต่ทว่าสายตาคอยเหลือบมองไปยังร่างเพรียวบางของเซลีนซึ่งเธอยังคงเอาแต่นั่งคุยกับสงครามไม่คิดจะหันมาสนใจเขาเลยสักนิดเจ็บ มันเจ็บตรงที่เธอทำเป็นเฉยชาทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอและเขาต่างมองจูบอันแสนเร่าร้อนอยู่ภายในห้อง แต่เมื่อถึงเวลาที่เธอและเขาต้องเจอหน้ากันยามเมื่ออยู่ข้างนอก เรื่องระหว่างเราเขากลับไม่สามารถแสดงให้ใครเห็นได้ เขาต้องกักเก็บอารมณ์ไม่พอใจเอาไว้ไม่ให้มันปะทุออกมา แม้ว่าจะโมโหที่ต้องมานั่งทนเห็นเธอใช้หน้าอกเบียดเสียดท่อนแขนใหญ่ของชายคนอื่นซึ่งไม่ใช่เขาเขาจะอดทนไปได้ถึงเมื่อไหร่กัน เมื่อไหร่ความสัมพันธ์บ้า ๆ แบบนี้มันจะจบลง เขาอยากประกาศให้ทุกคนได้รู้ว่าเธอยังคงเป็นของเขา เซลีนยังคงเป็นผู้หญิงของราฟาเอลคนนี้"เป็นเหี้ยอะไรวะไอ้ราล์ฟ ทำหน้าอย่างกับโดนผู้หญิงทิ้ง"ฉึกคำถามของอาวุธไม่ต่างอะไรจากปลายคมมีดกรีดลึกลงกลางใจคนฟังอย่างเขา"เปล่า กูไม่ได้เป็นอะไร""กูก็นึกว่ามึงเป็น เ
หญิงสาวในชุดเดรสสีดำผ้าบางแหวกเห็นร่องอกทั้งสองข้างยืนแต่งหน้าอยู่ตรงกระจก ริมฝีปากสวยเคลือบด้วยลิปสติกสีแดงสดผมสีน้ำตาลยาวสลวยถูกจัดแต่งทรงให้เข้ากับชุดและการแต่งหน้าของค่ำคืนนี้'ราล์ฟยอมเซลีนทุกอย่าง ทุกอย่างแล้วจริง ๆ 'ดวงตาคู่สวยมองหน้าตัวเองผ่านเงาสะท้อนของกระจก พลางนึกถึงคำพูดของราฟาเอลเมื่อตอนเย็น ถ้าเขายอมเธอทุกอย่างได้ ถ้าเช่นนั้นสิ่งที่เธอจะทำต่อไปนี้เขาก็ต้องรับให้ได้สิ จริงไหมติ๊ด ติ๊ด ติ๊ดโทรศัพท์เครื่องใหม่แผดเสียงร้องทำให้เธอหันไปมองก็เห็นว่าเป็นสงครามที่โทรเข้ามา เซลีนจึงไม่รอช้ารีบเก็บของสำคัญใส่กระเป๋าก่อนจะเดินไปกดรับสายชายหนุ่ม"จะมาเองหรือให้ฉันไปรับ""มารับก็ได้ขี้เกียจขับรถ""ให้หมาตรงข้ามกับห้องเธอมาส่งสิ""หึ ไม่เอาหรอก เดี๋ยวคนอื่นสงสัย รีบมารับฉันด้วย""สิบนาทีถึง"สงครามกดวางสาย เซลีนหมุนไปส่องความเรียบร้อยของตัวเองในกระจกอีกครั้ง"สิบนาที ไปรอสงครามที่ด้านล่างดีกว่า"เธอคว้ากระเป๋าใบหรูที่พึ่งถอยมาได้ขึ้นมาสะพาย ร่างสูงโปร่งดั่งนางแบบเดินไปสวมใส่รองเท้า แต่ทันทีเมื่อเธอเปิดประตูก็เป็นจังหวะเดียวกันกับประตูห้องฝั่งตรงข้ามเปิดประตูออกมาราวกับว่าอีกฝ่ายกำลั